Πέμπτη 28 Απριλίου 2011


ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Βασίλης Π. Καραγιάννης. Το χρώμα της νοσταλγίας (διηγήματα).
Εκδόσεις: Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008, σελ. 172.

Ποιο είναι άραγε το χρώμα της νοσταλγίας; Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να δώσει απάντηση η νέα συλλογή διηγημάτων του Β.Π.Καραγιάννη. Ο γνωστός συγγραφέας, διευθυντής της πνευματικής ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ και πρώην διευθυντής του ΙΝ.Β.Α. κάνει με το νέο του βιβλίο μία πρωτόγνωρη κατάθεση συναισθημάτων μέσα από 13 διηγήματα-αφηγήσεις, που κοσμούνται στο εξώφυλλο από ένα πίνακα ασυγκρίτου ομορφιάς του Κώστα Ντιο. Κάποια από αυτά μετά την πρώτη τους δημοσίευση στις σελίδες της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ -δηλαδή του εφήμερου και προσωρινού έντυπου Τύπου- απέκτησαν μία μόνιμη θέση στις σελίδες του νέου βιβλίου και όλα μαζί συνθέτουν με εξαίρετη μαεστρία το χρώμα της νοσταλγίας.
Γραμμένες με το γνωστό και ιδιαίτερο στυλ και ύφος του συγγραφέα οι 13 ιστορίες του νέου βιβλίου κάνουν μία ιδιαίτερη διαδρομή με πολλές και διαφορετικές, ενδιαφέρουσες πάντα, στάσεις. Κάθε μία με άλλη αφορμή και γενεσιουργό αιτία που ξύπνησε το μυαλό και την πένα του συγγραφέα. Μία ληστεία σε τράπεζα μίας κατά τ’ άλλα ασήμαντης βορειοελληνικής πόλης, μία επίσκεψη, αγνώστου αφορμής κι αποτελέσματος, στη Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των φοιτητικών ονείρων και σε όλες τις εποχές των προσφύγων, αναμνήσεις από τον ελληνικό στρατό -και εδώ διακρίνεται καθαρά το χρώμα της νοσταλγίας- περιπέτειες στην πόλη των βουνών, που ανέλαβε να περπατήσει τα βήματά του συγγραφέα και ταξίδια, ταξίδια πολλά. Η αφορμή σε ένα συγγραφέα μπορεί να δοθεί από ένα μικρό γεγονός της καθημερινότητας, που συνήθως περνάει απαρατήρητο, γιατί ελάχιστοι έχουν την ικανότητα και την ευαισθησία να το δουν ως μοναδικό. Ο Β.Π.Κ. κατέχει την ικανότητα. Και αναδεικνύει την ευαισθησία του σε προσόν μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Θυμάμαι πως όταν διάβασα πρώτη φορά βιβλίο του Β.Π.Κ. τρόμαξα. Τρόμαξα, γιατί αμέσως μόλις έφτασα στην τελευταία λέξη της τελευταίας σελίδας μία υποσυνείδητη λειτουργία του μυαλού μου με οδήγησε να γυρίσω ξανά στην πρώτη και να το διαβάσω από την αρχή, ξανά και ξανά, μέχρι που έφτασα να θυμάμαι απ’ έξω φράσεις και παραγράφους ολόκληρες, ό,τι μπορούσε να αποτυπωθεί στο μυαλό και στην ψυχή, τον κύριο αποδέκτη των λογοτεχνικών λόγων. Από τότε αυτή η συνήθεια έγινε σχεδόν εθισμός και κάπως έτσι διαβάζω ακόμα όλα τα βιβλία του Β.Π.Κ. Τι φταίει για αυτή μου τη συνήθεια δεν έχω καταφέρει ακόμα να ανακαλύψω, είναι, όμως, κάτι στις σελίδες όλων των βιβλίων του, μικρό και απειροελάχιστο, μα πάντα παρόν, που δε σε αφήνει να ξεφύγεις με ένα απλό διάβασμα και μόνο.
Ίσως να φταίει η γλώσσα που ο συγγραφέας επιλέγει για την εξιστόρησή του, λόγια και δημοτική ταυτόχρονα, η διαφορετική απόχρωση των λέξεων και των προτάσεων, η απλότητα με την οποία οι πολύπλοκες εικόνες σχηματίζονται στις σελίδες του βιβλίου και κατ’ επέκταση και στο μυαλό του αναγνώστη και αυτή η αίσθηση του διαφορετικού, του καινούργιου και αλλιώτικου. Ίσως να φταίει το ότι στις μικρόσχημες σελίδες των βιβλίων του Β.Π.Κ. αποκαλύπτεται μαζί με την ψυχή του συγγραφέα κι ένα κομμάτι της δικής μας ψυχής, των δικών μας μυστικών και ονείρων. Δεν το επιδιώκει, δεν το επεδίωξε ποτέ. Μαζί με την ευαισθησία, είναι κι αυτή μια έμφυτη ικανότητα.
«Πώς είναι η νοσταλγία; Ένα άρωμα φτηνό στις μεγάλες μπουκάλες με την εφήμερη, προκλητική δήλωση της ύπαρξής του στα δέλτα και θήτα των θηλέων, στις μόλις διακρινόμενες αυλακιές του στέρνου ή στα απαιτητικά διαγραφόμενα υψώματα του στήθους, όπου στους φυσιολογικούς καιρούς τσιμπολογούν μεσημβρινά περιστέρια ή πίνουν νερό πρωινοί κορυδαλλοί». («Το χρώμα της νοσταλγίας», σελ. 158).
Ποιο είναι άραγε το χρώμα της νοσταλγίας; Ίσως να είναι το γκρίζο της μελαγχολίας του παρελθόντος ή το χρυσό της λαμπερής ανάμνησης. Ίσως το ροζ των παιδικών ονείρων. Ίσως… Αμέτρητα ονόματα θα μπορούσε να έχει το χρώμα τη νοσταλγίας, γι’ αυτό δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο όνομα. Έχει το όνομα που δίνει ο καθένας σε κάθε ανάμνησή του. Αυτό που τόσο εξαίρετα σκιαγραφεί ο Β.Π.Κ. στις 13 ιστορίες του βιβλίου του.

Κοζάνη, Αύγουστος 2008

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

1) Η σκλήρυνση δεν είναι μεταδοτική ασθένεια
2) Δεν είναι ψυχική ή νευρική διαταραχή
3) Η σκλήρυνση δεν είναι κληρονομική

Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας είναι η πιο κοινή νευρολογική ασθένεια που προσβάλλει περίπου 80.000 ανθρώπους στη Βρετανία και 250.000 στις Η.Π.Α. Τα συμπτώματά της έχουν αναγνωριστεί εδώ και ενάμιση αιώνα και από τότε γίνονται εκτεταμένες έρευνες, παρόλα αυτά όμως η αιτία που προκαλεί την σκλήρυνση παραμένει άγνωστη.
Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας είναι χρόνια ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος. Το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό.
Συνήθως εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των 25 και μέχρι των 40. Σπανιότερα εμφανίζεται στην ηλικία των 12 και ύστερα από τα 50.
Η σκλήρυνση εμφανίζεται σε χώρες με κλίμα μεσογειακό και σπάνια στις τροπικές χώρες. Τα συμπτώματα προκαλούνται από την απομυελίνωση ή με άλλα λόγια τις «ουλές» που εμφανίζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Δεν ξέρουμε ακόμη τι είναι αυτό που προκαλεί την απομυελίνωση.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Ο εγκέφαλός μας μεταφράζει τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας, δίνει εντολές για να κάνουμε τις διάφορες κινήσεις και για να αντιδρούμε στα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων. Αυτή η δραστηριότητα του εγκεφάλου αποτελείται από μια σειρά πολύπλοκων συστημάτων επικοινωνίας των νεύρων, που ξεκινάει από τον εγκέφαλο και διά μέσου του νωτιαίου μυελού απλώνεται σε όλα τα μέρη του σώματος. Κάθε νεύρο μπορεί να παρομοιαστεί με ένα καλώδιο ηλεκτρικού ρεύματος. Το εσωτερικό μέρος του νεύρου, ο άξονας, είναι φτιαγμένος από ένα είδος ιστού που επιτρέπει την επικοινωνία και μεταφέρει τα μηνύματα ή τις διεγέρσεις σε όλο το σώμα -όπως ακριβώς και τα σύρματα του ηλεκτρικού καλωδίου. Ο άξονας κάθε νεύρου καλύπτεται από ένα στρώμα μιας παχιάς ουσίας, τη μυελίνη, όπως ακριβώς και το πλαστικό επικάλυμμα του ηλεκτρικού καλωδίου. Η μυελίνη βοηθάει στη μεταφορά των μηνυμάτων από νεύρο σε νεύρο, αλλά και μονώνει και προστατεύει το νεύρο.
ΑΠΟΜΥΕΛΙΝΩΣΗ
Στη σκλήρυνση κατά πλάκας μέρος της μυελίνης των νεύρων προσβάλλεται και ερεθίζεται. Όταν ο ερεθισμός υποχωρήσει μπορεί και να μην αφήσει καμία ουλή. Αν όμως η διαδικασία της απομυελίνωσης συνεχιστεί, τότε καταστρέφεται η μυελίνη στο σημείο εκείνο, αφήνοντας μία ουλή που ονομάζεται πλάκα ή σκλήρυνση. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται απομυελίνωση. Επειδή δε οι ουλές αυτές εμφανίζονται σε διάφορα μέρη του εγκεφάλου και/ή του νωτιαίου μυελού, γι’ αυτό και η νόσος ονομάζεται Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ
Η σκλήρυνση είναι μια ασθένεια με πολλές μεταβολές. Η απομυελίνωση μπορεί να προσβάλει τόσο τα κινητήρια, όσο και τα αισθητήρια νεύρα και έτσι επιδρά στην κίνηση, στην αφή και στις άλλες αισθήσεις. Τα συμπτώματα διαφέρουν πολύ ανάλογα με ποια νεύρα έχουν προσβληθεί.
Δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τύπος σκλήρυνσης κατά πλάκας. Ο κάθε ασθενής παρουσιάζει συμπτώματα που ο άλλος μπορεί να μην έχει. Αλλά και τα συμπτώματα του ίδιου του ατόμου είναι δυνατόν να ποικίλουν από καιρό σε καιρό.
Μερικά από τα συμπτώματα είναι ορατά, άλλα όμως όπως η κούραση, η αλλαγή συναισθημάτων, η απώλεια μνήμης και προβλήματα συγκέντρωσης είναι συνήθως συμπτώματα «κρυφά» και είναι δύσκολο να τα περιγράψουμε σε άλλους. Δεν υπάρχει δηλαδή «τυπική» σκλήρυνση. Είναι μια νόσος «προσωπική» και έτσι δεν είναι δυνατή μια γενική περιγραφή της νόσου ή μία βέβαιη πρόγνωση.
Υπάρχουν όμως μερικά συμπτώματα που είναι κοινά σε πολλούς ασθενείς:
1) διπλοψία
2) αδυναμία ή ανικανότητα ενός άκρου
3) αλλαγή στην αίσθηση των χεριών ή των ποδιών όπως π.χ. μούδιασμα -που συχνά περιγράφεται «σαν να περπατάω πάνω σε βαμβάκι»
4) ζάλη ή αστάθεια
5) κούραση που είναι δυσανάλογη προς τις δραστηριότητές μας ή απρόσμενη κούραση
6) ανάγκη για συχνή ή βιαστική ενούρηση

ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Είναι δύσκολο να γίνει η διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας γιατί δεν υπάρχει κάποια εξέταση με την οποία να μπορούμε να διαγνώσουμε τη νόσο με 100% βεβαιότητα. Το ιστορικό των συμπτωμάτων είναι συνήθως ασαφές και τα διαφορετικά συμπτώματα θα μπορούσαν να είναι συμπτώματα διαφόρων άλλων ασθενειών. Έτσι μπορεί να περάσει ένα μεγάλο διάστημα χρόνου μέχρι να υποπτευθούμε ότι τα συμπτώματα αυτά είναι σκλήρυνση. Οι εξετάσεις γίνονται για να αποκλείσουν την πιθανότητα άλλων ασθενειών και με την εις άτοπον απαγωγήν να οδηγηθούμε στην πιθανή διάγνωση για σκλήρυνση. Αυτή η μακροχρόνια αβεβαιότητα της διαδικασίας διάγνωσης προκαλεί άγχος.
Η ανίχνευση για σκλήρυνση γίνεται με διάφορους τρόπους.

Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Τα αρχικά συμπτώματα μπορεί να είναι ασαφή και να μπερδεύουν τόσο τους ασθενείς, όσο και το/τη γιατρό τους. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε στο γιατρό μας αυτά τα αόρατα ή υποκειμενικά συμπτώματα, όπως για παράδειγμα την κούραση, τις διαταραχές της όρασης και της αίσθησης. Στην αρχή μπορεί και να μη μας δώσουν μεγάλη σημασία χαρακτηρίζοντάς μας «νευρωτικούς» ή «υποχόνδριους». Ακόμη, ίσως ο/η γιατρός να μη μας πει τίποτε για σκλήρυνση με την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων. Αυτό έχει κάποια λογική, γιατί τα συμπτώματά μας μπορεί να είναι κοινά με μερικές άλλες αρρώστιες και να μην ξαναεμφανιστούν.
Η ειλικρίνεια μεταξύ γιατρού και ασθενούς είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους. Πολλοί ασθενείς εκφράζουν ανακούφιση την ώρα της τελικής διάγνωσης που επιτέλους έμαθαν τι ακριβώς έχουν. Είναι απαραίτητο ν’ ακολουθήσουν συχνές επισκέψεις στο γιατρό, έτσι ώστε εμείς οι ασθενείς και οι συγγενείς μας να μπορέσουμε να ενημερωθούμε, να βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας, να πάρουμε πληροφορίες και να δουλέψουμε με τα συναισθήματά μας.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ
Τα συμπτώματα της σκλήρυνσης συχνά αντιμετωπίζονται με επιτυχία, όταν δίνεται αγωγή για κάθε ένα χωριστά, εάν και όταν εμφανιστούν. Η σκλήρυνση αντιμετωπίζεται στο σύνολό της μόνο με στεροειδή, που δίνονται όταν υπάρχει ώση, γιατί τότε συνήθως υπάρχει φλεγμονή και τα συμπτώματα είναι οξέα. Τα στεροειδή ανακόπτουν την πορεία της φλεγμονής και έτσι βοηθάνε στην ύφεση ή στη σταθεροποίηση των συμπτωμάτων. Υπάρχουν διάφορα φάρμακα που δίνονται για την αντιμετώπιση των διαφορετικών συμπτωμάτων, όπως για παράδειγμα μυοχαλαρωτικά για τις κράμπες και τους σπασμούς ή αναλγητικά που δίνονται όταν ο πόνος είναι ένα από τα συμπτώματα. Για οποιαδήποτε μορφή και χρήση φαρμάκου θα πρέπει να ενημερώνεται πλήρως και ειλικρινώς ο/η γιατρός μας και να ελέγχεται περιοδικά η αποτελεσματικότητά του αλλά και το πώς αισθανόμαστε εμείς γι’ αυτό.
Πολλοί ασθενείς δοκιμάζουν εναλλακτικές μορφές θεραπείας, όπως φυσιοθεραπεία που παίζει σπουδαίο ρόλο στην αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Η επικοινωνία με το γιατρό μας πρέπει να είναι ανοιχτή και να το ρωτάμε όταν έχουμε απορία αν για παράδειγμα ένα σύμπτωμα είναι της σκλήρυνσης ή όχι και πρέπει να συζητάμε μαζί του όταν έχουμε απορίες που αφορούν τη θεραπευτική αγωγή.

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ
Η διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας μπορεί να φέρει αναστάτωση στην οικογενειακή μας ζωή και στις σχέσεις μας. Όμως, αν μπορέσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά με το/τη σύντροφό μας, ίσως μπορέσουμε να βρεθούμε ακόμη πιο κοντά ο ένας στον άλλο και να βοηθηθούμε στις δύσκολες αυτές ώρες.
Ακόμη μπορεί να μας είναι δύσκολο να δεχτούμε βοήθεια από τους άλλους, που και αυτοί μπορεί να αντιδράσουν με ένα είδος «αδιαφορίας», νομίζοντας ότι δεν μπορούν να μας βοηθήσουν ή στη προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν να γίνουν υπερπροστατευρικοί. Είναι όμως όλες αυτές οι αντιδράσεις ανθρώπινες και είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε τις επαφές μας και την επικοινωνία με τους άλλους. Είναι δύσκολο να συνεχιστεί η ζωή μας σαν να μην έγινε τίποτα. Η κατανόηση από τη μεριά μας, τη μεριά του συντρόφου μας και της οικογένειάς μας είναι συχνά η καλύτερη απάντηση και το μεγαλύτερο δέσιμο.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ
Πόσα και τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μας;
Στα μικρά παιδιά δε χρειάζεται να πούμε πολλά και θ’ απαντήσουμε στις ερωτήσεις τους, όταν μας ρωτήσουν τα ίδια. Τα παιδιά καταλαβαίνουν από ένστικτο πότε κάτι δεν πάει καλά ή πότε είμαστε στενοχωρημένοι. Αυτό πρέπει να το ξέρουμε, για να καταλάβουμε και να δικαιολογήσουμε την παράξενη και ενοχλητική συμπεριφορά τους, όταν αυτά έχουν καταλάβει κάτι κι εμείς δεν τους λέμε τίποτε. Η αλήθεια σπάνια είναι τόσο τρομακτική όσο οι φόβοι μας.
Η Ελληνική Εταιρεία Για Τη Σκλήρυνση έχει ένα έντυπο που λέγεται «ΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ», που απευθύνεται σε παιδιά από 6-12 χρόνων. Μ’ αυτό το έντυπο μπορούν να ενημερωθούν τα παιδιά για το τι είναι σκλήρυνση, να βρουν εξηγήσεις για τα συναισθήματά τους, να διαβάσουν εμπειρίες άλλων παιδιών που οι γονείς τους έχουν σκλήρυνση…
Τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται πολύ προσεκτική προσέγγιση. Αν και φαίνονται ήρεμοι εξωτερικά και μερικές φορές αδιάφοροι μπορεί μέσα τους να είναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Οι φόβοι τους μπορεί να ξεπεραστούν σιγά-σιγά με την πληροφόρηση. Είναι προτιμότερο ν’ απαντήσουμε σε κάθε τους ερώτημα παρά να τους ενημερώσουμε κάνοντάς τους διάλεξη επί του θέματος. Επίσης θα πρέπει να νιώθουν τη σιγουριά και την ασφάλεια ότι μπορούν να μας ρωτήσουν οτιδήποτε θέλουν χωρίς να μας αναστατώνουν και να μας στενοχωρούν.
Οι έφηβοι θέλουν να τους φερόμαστε όπως θα φερόμαστε σε έναν ενήλικα και αν δεν τους επιτρέψουμε να λάβουν ενεργό μέρος και ν’ αναλάβουν αρμοδιότητες σε σχέση με το οικογενειακό πρόβλημα μπορεί να αισθανθούν παραγκωνισμένοι και να πληγωθούν ακόμη και να φερθούν με βίαιο τρόπο. Αν όμως ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή τους και τη συνεργασία τους μπορούν να δείξουν απίστευτη ωριμότητα και να γίνουν πηγή δύναμης. Η τακτική του να κρατάμε τις στενοχώριες μας για μας, με κανένα τρόπο δε διευκολύνει τους άλλους.

ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ
Όταν μάθουμε ότι έχουμε σκλήρυνση, στη αρχή ίσως θελήσουμε να μιλήσουμε στην ευρύτερη οικογένειά μας, αλλά αργότερα να προτιμάμε να μείνει μια προσωπική μας υπόθεση.
Η επιφυλακτικότητα είναι κάτι φυσικό και κανείς δε θέλει να καταντήσει να μιλάει για την αρρώστια του μονάχα! Όμως και η περιέργεια και το νιάξιμο είναι επίσης κάτι φυσικό και οι φίλοι μας θέλουν να μας βοηθήσουν. Αν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους φίλους μας, να τους ενημερώσουμε και να τους πούμε ότι θα τους ζητήσουμε τη βοήθειά τους όποτε χρειαστεί, τότε θα τους έχουμε συμπαραστάτες μας και πιθανότατα θα μας στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές.
Δεν υπάρχει λόγος να αισθανόμαστε υποχρέωση για την προσφορά των φίλων μας και ίσως μπορέσουμε να ανταποδώσουμε τη βοήθειά τους αλλιώς και με τρόπους που δεν έχουμε φανταστεί μέχρι τώρα. Ίσως είναι ώρα να μάθουμε και να παίρνουμε.

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΑΣ
Ο καλύτερος τρόπος που μπορεί ο γιατρός μας να μας βοηθήσει είναι να μας αφιερώνει χρόνο, να ακούει τις ανησυχίες και τα προβλήματά μας και να συζητάει μαζί μας. Επομένως είναι απαραίτητο να υπάρχει πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, γιατί θα χρειαστεί να τον/τη συμβουλευτούμε για διαφορετικά θέματα υγείας στο μέλλον.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ
Μέχρι τώρα δεν υπάρχει ριζική θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά πολλές φορές έρχονται στη δημοσιότητα «θαυματουργές» θεραπείες που οι περισσότερες δεν έχουν ιατρική ή ερευνητική βάση και πολλές φορές μας δίνουν φρούδες ελπίδες και μας βάζουν σε μεγάλα περιττά έξοδα.
Μερικοί ασθενείς που καταφεύγουν σε λύσεις της εναλλακτικής ιατρικής ίσως δουν βελτίωση, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Οπωσδήποτε όμως, πριν ξεκινήσουμε οποιοδήποτε αγωγή εναλλακτικής ιατρικής είναι απαραίτητο να συμβουλευτούμε το γιατρό μας, το νευρολόγο ή την Ελληνική Εταιρεία Για Τη Σκλήρυνση, για να γλυτώσουμε από πόνους, έξοδα και πικρή απογοήτευση.
Ο γιατρός μας, ο νευρολόγος ή η Εταιρεία είναι σε θέση να μας ενημερώσουν και να μας συμβουλέψουν όταν κυκλοφορήσει μια αγωγή που είναι επιστημονικά και ιατρικά αποδειγμένη. Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει μία και μόνο θεραπευτική αγωγή για τη σκλήρυνση, όμως ο γιατρός μας είναι σε θέση να μας βοηθήσει. Πολλά από τα προβλήματά μας είναι παροδικά, όπως οι διαταραχές της όρασης, οι ζαλάδες, τα μουδιάσματα, οι διαταραχές της ούρησης. Αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με φαρμακευτική αγωγή ή θεραπεία υποστήριξης, όπως είναι η φυσιοθεραπεία.

ΤΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ
Η σκλήρυνση μπορεί να παρουσιάσει εναλλαγές ώσεων και κρίσεων ή σταδιακή διαρκή αύξηση των συμπτωμάτων.
Κατά τη διάρκεια των ώσεων εμφανίζονται καινούργια συμπτώματα ή ξανα εμφανίζονται παλαιότερα συμπτώματα που είχαν υποχωρήσει. Αυτό ίσως οφείλεται σε φλεγμονή των νεύρων, σε απομυελίνωση μιας καινούργιας περιοχής ή σε επέκταση της απομυελίνωσης σε μια περιοχή που έχει ήδη προσβληθεί. Οι ώσεις μπορεί να κρατήσουν από μερικές μέρες μέχρι και μήνες και μπορεί να είναι ελαφριάς ή πολύ βαριάς μορφής. Οι ώσεις ξεκινάνε χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος όμως είναι δυνατόν να ξεκινήσουν από μια μεταδοτική αρρώστια, από κάποιο τραύμα ή από ψυχολογική ένταση. Μερικοί από μας μπορεί να νιώσουν και παροδική έξαρση των συμπτωμάτων, όταν κάποιο από τα παλαιά συμπτώματα εμφανίζεται για πολύ μικρή περίοδο π.χ. για μερικά λεπτά ή μέρες.
Όταν τα συμπτώματα της ώσης εξαφανίζονται ολοκληρωτικά ή μερικά, λέμε ότι διανύουμε περίοδο ύφεσης, που μπορεί να κρατήσει εβδομάδες, μήνες ακόμη και χρόνια.
Δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε με ποιο τρόπο θα εξελιχτεί η αρρώστια, γιατί η μορφή των ώσεων και υφέσεων διαφέρει από άτομο σε άτομο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δεχτούμε χωρίς να αγωνιούμε για το μέλλον. Η περίοδος των ώσεων είναι ασφαλώς δυσάρεστη, όμως για πολλούς από μας τα συμπτώματα υποχωρούν και απολαμβάνουμε μια περίοδο ύφεσης.
Η σκλήρυνση πάλι, μπορεί να μη παρουσιάσει την εναλλακτική μορφή «καλύτερα» και «χειρότερα», αλλά τα συμπτώματα ν’ αυξάνονται σταδιακά σε μια περίοδο πολλών ετών και ίσως τότε να είναι πιο δύσκολο να καταλάβουμε τις «καλύτερες» από τις «χειρότερες» περιόδους.

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ
Το πιο πιθανό είναι να αναστατωθούμε, όταν μάθουμε για πρώτη φορά ότι έχουμε σκλήρυνση. Μέχρι τώρα απολαμβάναμε την καλή μας υγεία και μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι αυτή μας έχει κατά κάποιο τρόπο προδώσει. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι κάποιος έχει αρπάξει την υγεία μας. Ακόμη μπορεί να νιώσουμε έντονα την αδικία του «γιατί σε μένα, γιατί τώρα».
Τέτοια συναισθήματα μπορεί να μοιάζουν με αυτά που νιώθουμε όταν κάποιος συγγενείς ή φίλος πεθάνει και μερικές φορές μας παίρνει πολύ χρόνο να καταλάβουμε τη σημασία τους. Αυτά τα συναισθήματα είναι μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση και ενώ όλοι μας υποφέρουμε με κάποιο τρόπο, μερικοί από μας αντιδρούμε εντονότερα από τους άλλους. Είναι ανάγκη λοιπόν να δώσουμε στον εαυτό μας και στα αγαπημένα μας πρόσωπα το χρόνο να θρηνήσουμε την απώλεια της υγείας μας.
Όταν μάθουμε τη διάγνωση για σκλήρυνση το πιο πιθανό είναι να σοκαριστούμε και να «τα χάσουμε». Ακόμη μπορεί να αισθανθούμε μεγάλο θυμό και άρνηση και να συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μη έγινε τίποτε. Όταν αυτά τα συναισθήματα καταλαγιάσουν, αρχίζουμε να παραδεχόμαστε τη καινούργια κατάσταση και να προσαρμόζουμε τη ζωή μας ανάλογα. Τότε νιώθουμε πιο σίγουροι με τον εαυτό μας και πιο ικανοί να τα βγάλουμε πέρα. Είναι μεγάλη βοήθεια το να μιλήσουμε για την κατάσταση σε κάποιον έξω από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον μας, σε ανθρώπους αποστασιοποιημένους από το πρόβλημά μας, για να καταλάβουμε αυτές τις αλλαγές συναισθημάτων. Υπάρχουν οι φίλοι, ο οικογενειακός γιατρός, ο ψυχολόγος. Ακόμη μπορούμε να τηλεφωνήσουμε και στην Ελληνική Εταιρεία Για Τη Σκλήρυνση για να μιλήσουμε με κάποιο ακόμη και ανώνυμα. Σε μια χρόνια ασθένεια όπως η σκλήρυνση, που παρουσιάζει εναλλαγή ώσεων και υφέσεων είναι φυσικό να έχουμε και ανάλογες ψυχολογικές διακυμάνσεις αποδοχής και άρνησης της αρρώστιας και τότε μπορεί να χρειαστούμε τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχοθεραπευτού. Πρέπει να βρούμε κάποιον/α που να εμπιστευόμαστε απόλυτα και στον/ην οποία να μπορούμε να εκμυστηρευτούμε όλες μας τις αγωνίες για να μπορέσουν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τους φόβους μας και να τους ξεπεράσουμε.

ΘΕΣΗ ΖΩΗΣ
Δεν είναι μόνο η φυσική μας κατάσταση που υπονομεύει την υγεία μας, αλλά και η συναισθηματική και ψυχολογική μας κατάσταση παίζει μεγάλο ρόλο για την υγεία μας, σωματική και πνευματική.
Το πιο πιθανό είναι ότι τα συμπτώματα της αρρώστιας δε μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε τον ίδιο τρόπο ζωής ή να κάνουμε όλα όσα κάναμε προηγουμένως. Είναι φυσικό λοιπόν να πονέσουμε και να θρηνήσουμε την απώλεια αυτών των ικανοτήτων και ίσως χρειαστούμε κάποιο χρόνο για να καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε. Παρόλα αυτά, ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΘΕΤΙΚΑ, όσο πιο πολύ μπορούμε!!!
Για καθετί που δεν μπορούμε να κάνουμε με τον παλιό τρόπο, υπάρχει ένας νέος τρόπος. Για καθετί που δεν μπορούμε να κάνουμε υπάρχει κάτι καινούργιο που μπορούμε ν’ αρχίσουμε. Αυτό βέβαια προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια, αποφασιστικότητα και κουράγιο όμως είναι απαραίτητα στοιχεία, για να μπορέσουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στις ικανότητές μας παρά στις αδυναμίες μας. Ακόμη μπορεί να χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας και με κάποιο τρόπο να ξαναορίσουμε τις δυνατότητές μας και τα ενδιαφέροντά μας.
Όταν έχουμε θέληση για αναπροσαρμογή και όταν εκμεταλλευόμαστε τις ικανότητες και τις δυνατότητές μας στο ανώτερο δυνατό επίπεδο βρίσκουμε αυτή την ψυχική ηρεμία, που μας βοηθάει να διατηρούμε τη υγεία μας και να αισθανόμαστε ψυχική ευεξία. Είναι προτιμότερο να κατορθώσουμε αυτό που μπορούμε παρά ν’ αποτύχουμε σ’ αυτό που δεν μπορούμε.

ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΝΕ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ
Η ζωή μας δεν τελειώνει με τη σκλήρυνση. Ίσως να σημαίνει κάποια αλλαγή στον τρόπο ζωής που ταιριάζει στις τωρινές δυνατότητές μας. Ο χρυσός κανόνας είναι ν’ ακολουθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο μια υγιεινή ζωή. Αυτό θα εμποδίσει άλλες αρρώστιες και έτσι θα είμαστε πιο δυνατοί να τα βγάλουμε πέρα με τη σκλήρυνση.
ΔΙΑΙΤΑ
Η ισορροπημένη δίαιτα εξασφαλίζει τη λήψη όλων των βιταμινών και των μετάλλων που είναι απαραίτητα στον οργανισμό μας, πράγμα που μας δίνει υγεία και ευεξία. Συνίσταται μια δίαιτα με χαμηλά ζωικά λίπη, γιατί μόνο τα πολυακόρεστα λίπη τρέφουν το νευρικό σύστημα.
ΑΣΚΗΣΗ
Τακτική άσκηση είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της καλής υγείας και πρέπει να ασκούμαστε ανάλογα με τις δυνατότητές μας ο καθένας, γιατί η έντονη άσκηση μπορεί να φέρει μεγάλη κούραση. Η τακτική ελαφριά γυμναστική εξασφαλίζει το μυϊκό τόνο και μας δίνει μια αίσθηση ευεξίας.
Μπορούμε να διαλέξουμε οποιαδήποτε μορφή άσκησης μας αρέσει και αυτό θα μας ωφελήσει πολύ. Ο φυσιοθεραπευτής είναι σε θέση να μας δείξει ασκήσεις που μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας στο σπίτι σε καθημερινή βάση.
ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ/ΧΑΛΑΡΩΣΗ
Είναι απαραίτητο να υπάρχουν ώρες ξεκούρασης για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με την καθημερινή μας ζωή. Το στρες και η ένταση επηρεάζουν τη σκλήρυνση, γι’ αυτό η ξεκούραση και το χαλάρωμα μας βοηθάνε να «ξαναγεμίσουμε τις μπαταρίες μας». Η γιόγκα βρήκαμε ότι βοηθάει, γιατί είναι συνδυασμός ελαφριών ασκήσεων και χαλάρωσης.


British Multiple Sclerosis Society.
Απόδοση στα ελληνικά: Χαρά Παπαδοπούλου
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο www.disabled.gr
Μπορείτε να βρείτε ανάλογα κείμενα στην διεύθυνση http://www.disabled.gr

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Η ΜΠΙΣΤΙΡΑ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Το παρακάτω περιστατικό μου το διηγήθηκε ξάδελφός μου, οπότε καμία ευθύνη δε φέρω για την αξιοπιστία και την ακρίβεια των λόγων του, νομίζω όμως πως αξίζει να σας το μεταφέρω, αν και γραπτό χάνει κάπως την ομορφιά του.
Βράδυ Μεγάλου Σαββάτου στον Άγιο Γεώργιο. Γνωρίζετε την ιδιαίτερη συνήθεια που έχουμε οι Κοζανίτες να κάνουμε Ανάσταση στα μνήματα, μας δείχνουν κάθε χρόνο οι τηλεοράσεις στα έθιμα των ημερών. Ένα τέτοιο λοιπόν βράδυ Μεγάλου Σαββάτου βρέθηκε στα μνήματα κι ο ξάδελφός μου. Ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικούς μήνες πριν και θεώρησαν σωστό εκείνο το Πάσχα να κάνουν Ανάσταση στα μνήματα. Πήρε λοιπόν τη μαμά του, τη γυναίκα και τα παιδιά του και λίγο πριν τις 12 βρέθηκαν όλοι μαζί στην εκκλησία.
Δίπλα στον πατέρα του είχαν θάψει τον πατέρα ενός καλού του φίλου, πρόσφατα θανόντα κι εκείνον κι είχε πάει κι η δική του οικογένεια, σύζυγος, παιδιά κι εγγόνια να κάνουν Ανάσταση. Συναντήθηκαν οι δύο οικογένειες, χαιρετήθηκαν, είπαν τον πόνο τους οι χήρες, σχέδια για το που θα ψήσουν την επομένη οι άνδρες και την κούραση που τράβηξαν χρονιάρες μέρες οι νύφες κι άρχισε ο παπάς να διαβάζει. Ξέρετε τι λένε εκείνο το βράδυ. Για την ανάσταση των νεκρών κι άλλα τέτοια, όταν ο φίλος πλησιάζει τον ξάδελφό μου και του λέει με τρόπο.
- Φαντάζεσαι να γίνουν τώρα όλα αυτά που λέει ο παπάς; Ν’ αρχίσουν δηλαδή ν’ ανοίγουν τα μνήματα και να σηκώνονται οι νεκροί;
Ανατρίχιασε ο ξάδελφος. Λίγο το σκοτάδι, λίγο ο χώρος, δεν ήθελε και πολλά… «Τι βαθύ πνεύμα ο φίλος μου», σκέφτηκε. Χωρατατζής, χωρατατζής, αλλά όταν μιλούσε σοβαρά το εννοούσε.
- Μόνο μια απορία έχω, συνέχισε ο φίλος του, με το ίδιο σοβαρό και περισπούδαστο ύφος. Καλά οι μπάρμπα Γιώργηδες εδώ (συνονόματοι γαρ οι δύο αποδημήσαντες μπαμπάδες), θα σ’κωθούν, αλλά αυτός ο έρμος ο Γκέρτσος… Πώς θα σ’κωσ από πάνω του αυτή τη μπιστιρά;
Το τι έγινε είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Φέρτε απλά τον εαυτό σας σε μία παρόμοια κατάσταση να είστε βράδυ Ανάστασης στα μνήματα, να προσπαθείτε να παρακολουθήσετε με την ανάλογη σοβαρότητα το γεγονός και να σας λένε σε άπταιστα Κοζανίτικα κάτι τέτοιο. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι δύο φίλοι βρήκαν μια ήσυχη κι απόμερη γωνιά, σε κάποια άκρη του Αγίου Γεωργίου, για να γελάσουν με την καρδιά και την ψυχή τους κι ας τους έψαχναν μετά οι μαμάδες τους!
Και κάποιες διευκρινήσεις για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι λέμε: Στα νεκροταφεία της Κοζάνης στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου, πάνω στον τάφο του Κωνσταντίνου Γκέρτσου, μεγάλου τέκνου και ευεργέτη της πόλης, δημιουργού του Γκέρτσειου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος στην αυλή του Αγίου Κωνσταντίνου, έχει τοποθετηθεί, αντί για κάποιο σταυρό, μία μεγάλη πέτρα με τ’ όνομά του. «Μπιστιρά», κατά την κοζανίτικη φρασεολογία. Αυτή τη μπιστιρά αναλογιζόταν οι δύο φίλοι πως θα σηκώσει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Γκέρτσος, όταν έρθει η ώρα της έγερσης των νεκρών!

Κοζάνη, Μάιος 2011

Η παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Τζανακάρη «Δακρυσμένη Μικρασία»

«ΤΟΣΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ»

Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του γνωστού Σερραίου συγγραφέα και δημοσιογράφου Βασίλη Τζανακάρη με τίτλο «ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ. 1919-1922: ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΡΑΞΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» (εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2007) έγινε το απόγευμα της Πέμπτης 21 Φεβρουαρίου 2008 στον ασφυκτικά γεμάτο ισόγειο χώρο του Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης. Για το βιβλίο και το συγγραφέα του μίλησαν ο διευθυντής της πνευματικής ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ κος Βασίλης Π. Καραγιάννης και ο σχολικός σύμβουλος, υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας κος Θανάσης Καλλιανιώτης, παρουσία και του ίδιου του Βασίλη Τζανακάρη, που βρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης στην Κοζάνη για δεύτερη φορά για παρουσίαση βιβλίου του. (Η πρώτη ήταν κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν» (εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2002) τον Απρίλιο του 2003).
Όπως ο κος Καραγιάννης παρατήρησε ο Βασίλης Τζανακάρης είναι «ένας πολίτης των Σερρών φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα». Ένας μεγάλος χρονογράφος και χαρτογράφος της ιστορίας, όχι μόνο της πόλης των Σερρών, όπως με τα πρώτα του βιβλία είχε καθιερωθεί, αλλά της πανελλήνιας ιστορίας. «Ο Βασίλης Τζανακάρης», είπε ο κος Καραγιάννης, «δε γράφει ιστορία. Μεταγράφει την ιστορία σε πιο εύγλωττη μορφή». Αυτό που καταφέρνει και με το τελευταίο βιβλίο του, που παρότι εκτείνεται σε 750 σελίδες (!), διαβάζεται με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, μέχρι την τελευταία αράδα και την τελευταία λέξη. «Με άλλα λόγια, ένα συναρπαστικό βιβλίο από έναν ξεχωριστό συγγραφέα», κατέληξε ο κος Καραγιάννης.
Αναγκαία σήμερα όσο ποτέ χαρακτήρισε την ανάγκη ανάγνωσης αυτού του βιβλίου ο κος Θανάσης Καλλιανιώτης. Όπως ο κος Καλλιανιώτης παρατήρησε η καλύτερη γνώση της εθνικής ιστορίας, το δικαίωμα μας στη μνήμη, θα μας δώσει τα εφόδια να αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο και ωφελιμότερο τρόπο τα εντυπωσιακά γεγονότα που συνταράσσουν τα τελευταία χρόνια τα Βαλκάνια, τη γειτονιά μας, παρόμοια, μα όχι όμοια, με τα γεγονότα του 1922 στην ανατολική Μεσόγειο. Το νόημα αυτού του βιβλίου είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. «Δεν πρέπει να πέφτουμε στη λήθη. Ας διαφωνήσουμε με όλους όσους βάλουν, στο όνομα της νέας εποχής, την εθνική μας ταυτότητα», είπε χαρακτηριστικά ο κος Καλλιανιώτης.
Εντυπωσιασμένος από την προσέλευση του κόσμου, αλλά και τα θερμά λόγια των δύο παρουσιαστών του και όλων των παρισταμένων, ο Βασίλης Τζανακάρης μίλησε για το νέο βιβλίο του, ένα βιβλίο που είναι αποτέλεσμα πολύχρονης και πολύπλευρης έρευνας. «Ταυτίστηκα με χίλια δυο πράγματα, όσο έγραφα αυτό το βιβλίο», είπε ο κος Τζανακάρης και επανέλαβε τα λόγια του αειμνήστου συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου, που έλεγε ότι πρέπει να διαβάζουμε την ελληνική ιστορία κλαίγοντας. «Θα συμπλήρωνα στα λόγια του καλού μου φίλου», είπε ο κος Τζανακάρης, «ότι είναι τόσα τα πάθη του λαού μας που πρέπει και να τη γράφουμε κλαίγοντας. Κι εγώ έκλαψα πολλές φορές γράφοντας αυτό το βιβλίο». Η μικρασιατική καταστροφή και ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τις πατρογονικές τους εστίες είναι ο μεγαλύτερος ξεριζωμός γηγενούς πληθυσμού, που συνέβη μέχρι το 1945. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας από το 1919 μέχρι το 1922 έγιναν πολλά λάθη κι ίσως αυτά τα λάθη, σίγουρα αυτά τα λάθη οδήγησαν στην καταστροφή, μα τα μεγάλα λάθη των μεγάλων ανδρών, έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, τα πληρώνει πάντα ο λαός. Όπως τα πλήρωσαν το 1922 οι Έλληνες της Μικρασίας και έχασαν για πάντα πατρίδα, περιουσίες και ζωές. «Δεν πρέπει με τίποτα να ευχόμαστε τον πόλεμο, ιδιαίτερα ανάμεσα σε δύο γείτονες λαούς», είπε ο κος Τζανακάρης, «και δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε». Στη συνέχεια ο κος Τζανακάρης είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τους ακροατές του, αλλά και να διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο του.
Την παρουσίαση, που διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο ΑΛΦΑ και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, χαιρέτησε και ο γραμματέας του Συνδέσμου Γραμμάτων & Τεχνών ν. Κοζάνης κος Ευάγγελος Σαμπανόπουλος.

Κατερίνα Μ. Μάτσου

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Η ΑΣΠΟΝΔΗ, ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Είμαι ο πόθος να μην πεθάνω. Είμαι η ανάγκη να πλάσω ένα όνειρο σταθερό και μόνιμο που θα με βοηθήσει να διατηρήσω την ύπαρξή μου…
Γιώργος Πολυράκης, ΜΑΚΡΙΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ.

«Μήπως είμαστε τα αφανή θύματα του Τσέρνομπιλ»; Καταμεσής ενός καυτού Ιούλη, εν μέσω μιας γρανίτας λεμόνι και μίας κρύας σοκολάτας, ο φίλος μου, ο Κώστας έψαχνε πάλι μια δικαιολογία για την αρρώστια, που πέντε χρόνια πριν του χτύπησε την πόρτα και εισέβαλε απρόσκλητη στη ζωή του. Καχύποπτος -και πώς να μην είναι μετά απ’ όλα αυτά- ψάχνει από τότε έναν επαρκή και αρκετά ισχυρό λόγο να δικαιολογήσει αυτό που του συνέβη, που δεν έπρεπε ποτέ να του συμβεί, μα κάποιος κακός θεός τον ζήλεψε και τον τιμωρεί για το κακό που ποτέ δεν έκανε. Δεν είναι ο μόνος. Όλοι όσοι έχουμε ασθενήσει, περνάμε μια τέτοια φάση. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Γιατί η σκλήρυνση κατά πλάκας μοιάζει πάντα να ήρθε στη ζωή μας, χωρίς κανένα απολύτως λόγο την καλύτερη μας στιγμή. Σαν ένας κακός θεός να μας ζήλεψε και να μας την έστειλε για να μας βασανίσει κι ας μην ήμασταν κακοί άνθρωποι. Οι αφορμές εκατομμύρια, μα πάντα τις ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων. Στη σκλήρυνση άλλωστε δεν υπάρχει ποτέ πρόβλεψη.
Ο γιατρός μου -και πολλοί άλλοι γιατροί- προτρέπουν πάντα τους ασθενείς τους να μιλάνε για την αρρώστια τους. Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία, σαν αυτό που κάνουμε με τον Κώστα στις συναντήσεις μας για καφέ. Μιλώντας για την αρρώστια τη φέρνεις στο ίδιο επίπεδο με σένα, την κάνεις να μοιάζει φθαρτή και θνητή, αντιμετωπίσιμη και ιάσιμη κι ας μην είναι όλες οι αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και ιάσιμες. Σε κάποιες ο θάνατος σου κλείνει πονηρά το μάτι από την παρακάτω γωνία. Τουλάχιστον, από καμία μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας, όπως από την αρχή σου λένε και σου υπογράφουν όλοι οι γιατροί του κόσμου, δεν πεθαίνεις. Βασανίζεσαι ίσως, μα μόνο ως εκεί. Και για ν’ αποφύγουμε τα βασανιστήρια, φροντίζουμε να κρατάμε το μικρόβιο κοιμισμένο 100 χρόνια, σαν την Ωραία Κοιμωμένη, χωρίς τον καλό πρίγκιπα και συνεχίζουμε να ζούμε. Μ’ ένα βάρος ακόμα κι αγωνιούμε μην τυχόν και χάσουμε μέσα από τα χέρια μας το μέτρο και γίνει ασήκωτο.
Όταν συναντήθηκα με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, 12 χρόνια πριν, το 1999 (άλλα χρόνια, άλλη δεκαετία, ακόμα κι άλλος αιώνας κι άλλη χιλιετία) ελάχιστα ήξερα γι’ αυτήν. Πίστευα πως ήταν ένας εφιάλτης του παρελθόντος και πως δεν εμφανίζεται πλέον συχνά, ίσως να μην εμφανίζεται και καθόλου στον προηγμένο κόσμο μας. Μα από τους πολίτες του προηγμένου κόσμου η σκλήρυνση επέλεξε εμένα, τον Κώστα, τον Τόλη, την Κατερίνα και αρκετούς άλλους για να μας υπενθυμίσει και να μας κάνει απόλυτα κατανοητή και σε όλο της το μεγαλείο τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Κάποια πράγματα έχουν τέτοια δύναμη, τόση δύναμη, που σου καταστρέφουν τις βεβαιότητες μιας ζωής με μιαν ανάσα.
Όταν αντιλήφθηκα τι μου συνέβη, δεν τρόμαξα. Αλήθεια, δεν τρόμαξα καθόλου. Άλλωστε, τα πρώτα συμπτώματα είχαν αρχίσει ήδη να υποχωρούν και ο γιατρός μου φρόντιζε πάντα να μου δίνει κουράγιο, χωρίς να μεγαλοποιεί τις καταστάσεις, εξηγώντας μου με απλά και κατανοητά λόγια τι μου συμβαίνει και πιο πολύ με τρόμαξε η όλη διαδικασία της μαγνητικής, παρά τα αποτελέσματα. Το μικρόβιο, που προκαλεί τις διάφορες αναστατώσεις, είπε ο γιατρός, δεν μπορούμε να το εξαλείψουμε, μπορούμε όμως να …το βάλουμε για ύπνο. Και για να παραμείνει κοιμισμένο χρόνια και χρόνια, έπρεπε κι εγώ ν’ αφήσω στην άκρη άγχος, στρες και λοιπές παρόμοιες συμπεριφορές (και όσες φορές δεν άκουσα τη συμβουλή του, το μετάνιωσα πικρά). Να συνεχίσεις τη ζωή σου, μου είπε και να μη χάσεις ποτέ την ελπίδα στο αύριο.
Δώδεκα χρόνια μετά, με εξάρσεις και υφέσεις, ψάχνω ακόμα να βρω το λόγο. Εξηγώντας, πάντα εκ των υστέρων, τα εννοούμενα των ποιητών βρίσκω εκατομμύρια αφορμές. Το λόγο, αν τελικά υπάρχει κάποιος λόγος, μάλλον θα τον ανακαλύψω τελευταία, μα είμαι η πρωταγωνίστρια αυτής της παράλογης ιστορίας και έχω πλέον ατέλειωτη υπομονή, η σκλήρυνση μου δίδαξε να έχω υπομονή. Κι είναι γελοίο, μα όλη αυτή η κατάσταση και το κρυφτούλι που παίζουμε μαζί της, μου θυμίζει κάποιους άσπονδους φίλους, που δε θέλεις ποτέ να συναντήσεις κι αν τυχόν βρεθούν στο δρόμο σου, φροντίζεις ν’ αλλάξεις γρήγορα πεζοδρόμιο, γιατί αν τύχει και κολλήσουν πάνω σου, δεν ξεκολλάνε με τίποτα. Και σου καταστρέφουν άνετα κάθε καλή διάθεση.
Αν σας πω ότι δε θύμωσα με ό,τι μου συνέβη, θα σας πω ψέματα. Δε θύμωσα απλά. Έξαλλη έγινα, μα όχι από την αρχή. Στην αρχή δεν κατάλαβα και πολλά. Κατάλαβα μετά. Και τότε θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Θύμωσα βλέποντας την αρρώστια, νιώθοντας την αρρώστια πάνω μου, μέσα μου, δίπλα μου. Εξοργιζόμουν και εξοργίζομαι με ό,τι μου συνέβη. Τις συμβουλές του γιατρού μου δεν τις ξέχασα, τις ακολουθώ πιστά και δεν έβαλα τη ζωή μου στην άκρη για χάρη της. Συνεχίζω να ζω. Κι έκανα και κάνω πράγματα που 12 χρόνια πριν δε φανταζόμουν καν, ότι θα βρεθούν στο δρόμο μου. Και δεν τα έβαλε η σκλήρυνση εκεί. Εγώ τα δημιούργησα.
Θέλω απλά να πω πως η σκλήρυνση κατά πλάκας ή πολλαπλή σκλήρυνση, όπως τώρα θέλει να ονομάζεται, δε σταματάει τη ζωή. Η ζωή συνεχίζεται κι είναι αυτό φυσικός νόμος και κανόνας απαράβατος. Θύμωσα και θυμώνω, έγινα έξαλλη και γίνομαι ακόμα, μα έμαθα πια να ζω με μια νέα φιλενάδα, μια νέα άσπονδη, μα πιστή μου φίλη, που όσο κι αν θέλω να αποφύγω, είναι πάντα εκεί. Είτε στο σπίτι, είτε στο γραφείο, είτε για καφέ. Δεν μπορώ να τη διώξω από κοντά μου, μα αύριο ίσως βρεθεί η λύση για μια αρρώστια που ο γιατρός μου, υπομονετικός και ήρεμος πάντα, αποκαλεί απλά αδυναμία. Δεν έχασα τους φίλους μου κι έκανα και καινούργιους και είχα πάντα δίπλα μου την οικογένειά μου, τους ανθρώπους, που χρειαζόμουν και ήθελα κοντά μου, την ανιψιά μου να μου χαμογελάει και να γεμίζει φως ο κόσμος όλος. Κι είχα την τύχη να βρω γιατρούς, ανθρώπους μοναδικούς, που δε με άφησαν να τρομάξω ή να χάσω την ελπίδα. Και θυμάμαι πάντα αυτό που μου έλεγε ένας φίλος αληθινός, γιατρός νευρολόγος, που ήξερε από την αρχή την περιπέτειά μου: «Μην ανησυχείς. Αύριο, πριν ξημερώσει, θα βρουν τη λύση». (Εκείνος αποφάσισε να φύγει νωρίς για τα λιβάδια των ουρανών, στα 63 του μόλις χρόνια. Υποσχέθηκα πως θα τον επισκεφτώ στο νέο του σπίτι αμέσως μόλις βρω μια απάντηση). Με ή χωρίς σκλήρυνση η ζωή συνεχίζεται κι είναι γλυκιά κι ωραία. Και να σας πω ένα μυστικό; Τελικά, αυτή η αρρώστια δεν είναι ανίκητη. Μπορούμε να τη νικήσουμε, στο χέρι μας είναι. Κι αύριο, πριν ξημερώσει, μπορεί να βρεθεί η λύση. Θα βρεθεί η λύση. Το νέο φάρμακο, που θα αντικαταστήσει τις κάποιες φορές καθημερινές ενέσεις και όλα τα νέα φάρμακα που οι γιατροί σχεδιάζουν, δίνουν πολλές ελπίδες. Κι ο Τόλης, όταν έχει κέφια, δηλαδή πάντα, με ρωτάει πως περιμένω το νέο χάπι. Για να του απαντήσω με ύφος μοιραίας γυναίκας «με πάθος» και να σκάσει στα γέλια!

Κοζάνη, Απρίλιος 2011


* Αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να εκφράσω με κάθε ειλικρίνεια τις πιο θερμές μου ευχαριστίες προς το γιατρό μου κο Κωνσταντίνο Γ. Κώνστα, καθηγητή νευρολογίας και ψυχιατρικής του Α.Π.Θ. και τον κο Αναστάσιο Γ. Ωρολογά, καθηγητή νευρολογίας για τις σοφές συμβουλές τους και τη συμπαράστασή τους σε όλες τις «γκρίζες» στιγμές των τελευταίων 12 χρόνων. Πρέπει ακόμα να θυμηθώ -κι ας μη τον ξέχασα ποτέ- με αγάπη αφόρητη τον αείμνηστο Χρίστο Χαραχλέ, νευρολόγο, υπεύθυνο της νευρολογικής μονάδας του Μαμάτσειου Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κοζάνης, συμπατριώτη μου απ’ τις κορυφές του Βοΐου, για τη δική του, ιδιαίτερη και ξεχωριστή συμπαράσταση, κάθε φορά που η …αδυναμία μου έκανε θριαμβευτικά την επανεμφάνισή της. Σ’ αυτούς χρωστάω τη δύναμη να ξεπεράσω με τις λιγότερες απώλειες το ρινγκ με τη σκλήρυνση κατά πλάκας αντίπαλο.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Speak low (1943)

μουσική: Kurt Weill
στίχοι: Ogden Nash
από το One Touch of Venus

Μίλα μου σιγά όταν μου μιλάς, αγαπημένε
οι μέρες του καλοκαιριού σβήνουν πολύ γρήγορα.
Μίλα μου σιγά όταν μου μιλάς, αγαπημένε
οι στιγμές μας περνούν και χάνονται
σαν καράβια στο έλεος των κυμάτων, ο χρόνος
μας σέρνει μαζί του και μας σκορπάει πολύ γρήγορα.

Μίλα μου σιγά όταν μου μιλάς, αγαπημένε
μια λάμψη είναι ο έρωτας χαμένη στο σκοτάδι πολύ γρήγορα.
Όπου κι αν πάω νιώθω πως το αύριο είναι κοντά
το αύριο είναι εδώ κι έρχεται πάντα πολύ γρήγορα.
Ο χρόνος ζει τόσο πολύ κι ο έρωτας τόσο λίγο.
Ο έρωτας το καθαρό χρυσάφι κι ο χρόνος ένας κλέφτης.
Ο καιρός φεύγει. Αργήσαμε.
Η αυλαία πέφτει, όλα τελειώνουν πολύ γρήγορα.
Περιμένω, αγάπη μου. Σε περιμένω.
Μίλα μου σιγά, πες μου τα λόγια του έρωτα και μην αργείς.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ


Δεκάδες εκατομμύρια πειραματόζωα παγκοσμίως, βασανίζονται και πεθαίνουν τόσο για τις έρευνες θεραπειών ανθρωπίνων ασθενειών, όσο και για την παραγωγή οικιακών προϊόντων και καλλυντικών. H εβδομάδα από 17 έως 24 Απριλίου έχει καθιερωθεί ως η «Παγκόσμια εβδομάδα για τα ζώα».
Σύμφωνα με τον σύλλογο «Πολίτες για τα Δικαιώματα της Φύσης και της Ζωής» (ΠΟΦΥΖΩ), 12.000.000 ζώα χρησιμοποιήθηκαν ως αντικείμενα πειραμάτων κατά τη διάρκεια του 2008, μόνο στα ευρωπαϊκά ερευνητικά εργαστήρια, με βάση στοιχεία στατιστικής μελέτης που δημοσιοποιήθηκε από την European Commission, τον Σεπτέμβριο του 2010.
Σε κοινή ανακοίνωση, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων και η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία επισημαίνουν ότι «τα περισσότερα πειράματα σε ζώα είναι άσκοπα και ανώφελα, όχι μόνο για λόγους ηθικής και ανθρωπιάς, αλλά και επιστημονικότητας, αφού έρευνες αποδεικνύουν ότι, τουλάχιστον στην ιατρική και τη φαρμακολογία, μόνο 5-25% των ουσιών που δοκιμάζονται επιτυχώς στα ζώα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα και στους ανθρώπους, καθιστώντας τις φαρμακευτικές δοκιμές σε ζώα αναξιόπιστες και επικίνδυνες».
Επίσης, επισημαίνουν το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι νέοι επιστήμονες αναγνωρίζουν πλέον, πως η έρευνα που προορίζεται για ανθρώπινη χρήση πρέπει να γίνεται αποκλειστικά με μεθόδους που «αναπαράγουν» τις συνθήκες του ανθρώπινου οργανισμού ή στον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό.
Καταλήγοντας, οι φιλοζωικές οργανώσεις τονίζουν: «Τα ζώα είναι συναισθανόμενα όντα και η ζωή τους έχει αξία από μόνη της. Δεν αποτελούν μέσα για τους σκοπούς του ανθρώπου. Τα πειράματα σε ζώα είναι απάνθρωπα και άτοπα, αφού ξεκινάνε από τον λανθασμένο συλλογισμό ότι τα ζώα μας ανήκουν».
Την πρώτη θέση στα πειράματα με ζώα κατέχει η Γαλλία, τη δεύτερη το Ηνωμένο Βασίλειο και ακολουθούν: Γερμανία, Ισπανία, Εσθονία, Ιρλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, ενώ η Ελλάδα κατέχει μία από τις τελευταίες θέσεις.


http://www.newscode.gr/ellada/story/29062/pagkosmia-ebdomada-gia-ta-zwa

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011


Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΒΕΡΝ


Ο Ιούλιος Βερν γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1828 στην Νάντη της Γαλλίας. Είναι ο συγγραφέας δεκάδων μυθιστορημάτων που είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς έχουμε διαβάσει στα παιδικά μας χρόνια (ενδεικτικά μόνο από αυτά που έχω διαβάσει στα παιδικά μου χρόνια: 20.000 λεύγες κάτω από την Θάλασσα, Μυστηριώδης Νήσος, Ροβήρος ο κατακτητής, Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ, Μπροστά στη Σημαία, Από την γη στην σελήνη, Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες, Οι περιπέτειες της κας Μπράννιγκαν, Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος, Ο φάρος στην άκρη του κόσμου). Τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από το γλαφυρό τους ύφος, την επιστημοσύνη και την πολυπραγμοσύνη τους, αλλά και την γόνιμη φαντασία του συγγραφέα. Εδώ θα ασχοληθούμε με τον φιλελληνισμό των έργων του Ιουλίου Βερν, που εκδηλώθηκε την κρίσιμη εικοσαετία 1870-1890, σε μια εποχή που η προπαγάνδα του πανσλαβισμού και οι ανθελληνικές θεωρίες του Φαλμεράγιερ μεσουρανούσαν στην Ευρώπη.
Ήδη από το 1870 ο Ιούλιος Βερν έστειλε τον «Ναυτίλο» του, με τον μυστηριώδη Ναύαρχο Νέμο, να διαπλεύσει τα νερά του Αιγαίου. Με τον Ναύαρχο Νέμο ο Ιούλιος Βερν δημιούργησε έναν μυθικό ήρωα, έναν αμείλικτο εχθρό της αποικιοκρατίας ο οποίος παρέδωσε σε έναν Έλληνα δύτη ράβδους χρυσού, που είχε ανασύρει από τα βάθη του κολπίσκου του Βίγκο, με σκοπό να βοηθήσει την εξέγερση της Κρήτης. Αυτή ήταν η συμβολική βοήθεια του Γάλλου συγγραφέα στην ελληνική υπόθεση και αν τα χίλια κιλά χρυσό που μετέφερε στο υποβρύχιο του ο απόκοσμος καπετάνιος δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια των Κρητών αγωνιστών, σίγουρα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αγώνας τους για ελευθερία και δικαίωση έγινε γνωστός σε εκατομμύρια αναγνώστες οι οποίοι διάβασαν και συνεχίζουν να διαβάζουν το βιβλίο.
Φυσικά, δεν είναι μόνο ο Ναύαρχος Νέμο που περνώντας από την Κρήτη δωρίζει μια κασέλα γεμάτη χρυσάφι ως προσφορά στον αγώνα της νήσου για την ανεξαρτησία της. Στην καμπίνα του Νέμο-Βερν συγκεντρώνονται όλοι οι μεγάλοι άνδρες οι οποίοι πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία των Εθνών, συγκροτώντας μια θαυμάσια πινακοθήκη προσωπικοτήτων: ο Kosciusko, ο Μπότσαρης, ο Manin και ο O’ Connel, αξιοσέβαστοι πατριώτες, Πολωνός, Έλληνας, Ιταλός και Ιρλανδός αντίστοιχα, συναντώνται με τον Washington, τον Lincoln και τον John Brown, τον μάρτυρα της νέγρικης φυλής.
Αλλά το κατ’ εξοχήν έργο που εκφράζει τον φιλελληνισμό του Βερν είναι «Το Αιγαίο στις φλόγες» (ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά του πρωτότυπου τίτλου «Archipel en feu»). Η υπόθεση του έργου τοποθετείται λίγο πριν και λίγο μετά από τα γεγονότα της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου και αποτελεί έναν ύμνο για τον ελληνικό ηρωισμό, ενώ ταυτοχρόνως παρουσιάζει με πολύ ζωντανά χρώματα τη συμμετοχή στον αγώνα των Φιλελλήνων, οι οποίοι ανιδιοτελώς είχαν σπεύσει να βοηθήσουν τους επαναστατημένους και να μοιρασθούν μαζί τους τους πόθους, τα ιδανικά, αλλά και τις κακουχίες τους. Η πλοκή του έργου παρακολουθεί τις περιπέτειες του Γάλλου Φιλέλληνα ναυτικού Ερρίκου Ντ’ αλμπαρε και την προσπάθεια του ως καπετάνιου Ελληνικού πλοίου να καταστείλει την πειρατεία στο Αιγαίο για λογαριασμό της Ελληνικής κυβέρνησης (στην πραγματικότητα αυτό το έργο το έφερε εις πέρας ο Μιαούλης το 1828 μετά από διαταγή του Καποδίστρια).
Η εξέλιξη της πλοκής αποθεώνει τον ρομαντισμό, τον πατριωτισμό, την ανιδιοτέλεια και την θυσία, την πιστή φιλία και τον δυνατό έρωτα. Άλλη κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η προδοσία της πατρίδας σαν μια πράξη-ύβρι αποκρουστική και αντικοινωνική ενώ η τελική κάθαρση της που προσφέρει ο συγγραφέας με την τιμωρία του υβριστή στο τέλος της ιστορίας αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον πυρήνα, το κεντρικό νόημα της διήγησης. Παραθέτω κάποια αυτούσια αποσπάσματα από το βιβλίο:
«...Πάνω από διακόσια χρόνια η πολιτική ζωή της Ελλάδος είχε σβήσει τελείως. Δεν περιγράφονται όσα υπόφεραν οι Έλληνες! Ήτανε σκλάβοι κάτω από το κνούτο του πασά, με τον ιμάμη δεξιά και τον τζελάτη, τον δήμιο, δεξιά του. Μα η σπίθα της ζωής δεν είχε σβήσει στην ετοιμοθάνατη αυτή Χώρα και ανατινάχτηκε έξαφνα μέσα από τον μεγάλο πόνο. Οι Σουλιώτες στα 1776, οι Μανιάτες στα 1769, οι Κρητικοί στα 1770 επαναστάτησαν και κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Μα οι Τούρκοι πνίγανε στο αίμα κάθε φορά όλη αυτή την προσπάθεια της λευτεριάς.
Μα στα 1821 οι Έλληνες όλοι είχαν ορκιστεί «ελευθερία η θάνατος». Και σήκωσαν την ιερή σημαία της Επανάστασης. Πολεμούσαν τον τύραννο στεριά και θάλασσα. Ο κόσμος γέμισε από τα δοξασμένα ονόματα Τομπάζης, Τσαμαδός, Μιαούλης, Κανάρης, Κολοκοτρώνης, Μάρκος Μπότσαρης, Υψηλάντης, Οδυσσέας Ανδρούτσος και τόσοι άλλοι. Ευθύς από την αρχή η επανάσταση έγινε πόλεμος μέχρι θανάτου. Ένας από τους δύο αντιπάλους έπρεπε να αφανιστεί από το χώμα της Ελλάδας....»
«..Φαίνεται πως οι Έλληνες πήραν από το άστατο έδαφος της Χώρας τους την φυσική και ψυχική ταραχή, που τους σπρώχνει στις μεγαλύτερες υπερβολές και στους πιο μεγάλους ηρωισμούς. Με τα φυσικά τους προτερήματα και το ακαταδάμαστο θάρρος, τη φιλοπατρία και την αγάπη της λευτεριάς κατόρθωσαν να ελευθερώσουν την Χώρα τους από την σκλαβιά, όπου τόσους αιώνες στέναζε...»
Στο έργο αναφέρονται ονομαστικά η Μαντώ Μαυρογένους, η Μπουμπουλίνα και άλλοι αγωνιστές και αγωνίστριες που έδωσαν τα πάντα για τον αγώνα και οι οποίοι είχαν τραγική μοίρα. Το «Αιγαίο στις φλόγες» υπήρξε ένα αγαπημένο μου ανάγνωσμα στα παιδικά μου χρόνια και αναμφίβολα αποτελεί μια πολύτιμη προσθήκη για κάθε Ελληνική βιβλιοθήκη.


http://www.istorikathemata.com/2010/08/blog-post.html

Τρίτη 19 Απριλίου 2011


Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΓΝΩΣΗ…


Αν και δεν ήταν από τους καλύτερους μαθητές στο σχολείο, κατάφερε όμως, με τις γνώσεις του να φέρει ριζικές αλλαγές με τη θεωρία της εξέλιξης που ανέπτυξε. Ο λόγος για τον Κάρολο Ροβέρτο Δαρβίνο που σαν σήμερα, 19 Απριλίου, άφησε την τελευταία του πνοή…
Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος γεννήθηκε το 1809 στο Σρούσμπερυ. Το ταξίδι που του άλλαξε τη ζωή -συνολικά διήρκησε πέντε χρόνια- ήταν το 1831, όταν ως φυσιοδίφης, με το πολεμικό πλοίο «Μπιγκλ», πήγε στον Ειρηνικό Ωκεανό και τη Νότιο Αμερική, με επικεφαλής της ομάδας τον καθηγητή Χένσλοου.
Στις περιοχές αυτές μελέτησε διάφορα γεωλογικά χαρακτηριστικά, όπως απολιθώματα και ζωντανούς οργανισμούς. Συναντήθηκε με διάφορους λαούς και συμφώνησε με τα όσα πιστεύει ο Τσαρλς Λάιελ, περί ομοιομορφίας του νόμου της φύσης κατά τη διάρκεια των γεωλογικών αιώνων.
Με τον καιρό, ύστερα από πολλά ταξίδια (νησιά Αγίας Ελένης, Μαυρίκιο, Νέα Ζηλανδία) μαζεύει πολλά δείγματα βοτάνων, απολιθωμάτων και στοιχείων από ηφαιστειογενή νησιά και προχωρά στη συγγραφή τεσσάρων βιβλίων. Αυτό όμως που προβλημάτισε το Δαρβίνο ήταν πως σε διαφορετικές περιοχές, που έχουν τεράστια χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους, υπάρχουν ίδια είδη ζώων και φυτών. Ακόμα, δεν μπορούσε να καταλάβει πως ορισμένα ζώα ήταν παρόμοια με κάποια άλλα κι όχι ίδια.
Τότε άρχισε να περνά από το μυαλό του η θεωρία της εξέλιξης. Αν και παλαιότεροι φιλόσοφοι είχαν ψάξει να βρουν στοιχεία για να στηρίξουν ένα τέτοιο σκεπτικό, εκείνος ήταν που μπόρεσε να βρει αποδείξεις, ότι αυτά που είχε στο μυαλό του ισχύουν, με αποτέλεσμα να θεμελιώσει τη θεωρία της οργανικής εξέλιξης, χωρίς όμως να τη δημοσιεύσει.
Ο Βρετανός γεωλόγος μελέτησε πολύ τα στοιχεία που είχε βρει κατά τη διάρκεια του πεντάχρονου ταξιδιού του, για να είναι ακριβής στα αποτελέσματα της θεωρίας του. Στην περίληψη του βιβλίου που τέθηκε στη δημοσιότητα κι εξαντλήθηκε, απέφυγε να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «εξέλιξη» και «εξελίσσομαι», ωστόσο το σύγγραμμά του τελείωνε με τη φράση «ατελείωτοι σχηματισμοί, πανέμορφοι και υπέροχοι έχουν εξελιχθεί και συνεχίζουν να εξελίσσονται».
Οι απόψεις και οι κριτικές για το βιβλίο του προκάλεσαν αναστάτωση εκείνη την εποχή, καθώς υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές για τη θεωρία του, αλλά και φανατικοί πολέμιοι. Πίστευαν, ότι με αυτά που ανέφερε πως ο άνθρωπος προέρχεται από πίθηκο. Άμεσες ήταν και οι αντιδράσεις της Εκκλησίας, αφού εάν ίσχυαν αυτά που περιέγραφε τότε καταρρίπτεται η Γένεση με τον τρόπο που περιγράφεται στη Βίβλο.
Στο έργο του ο Δαρβίνος, αποκάλυψε τη χρησιμότητα των δύο φύλων σε ανθρώπους, ζώα και φυτά καθώς με αυτά επιτυγχάνεται η γονιμοποίηση. Με τις ανακαλύψεις που έκανε και τη θεωρία που εξέδωσε, ανακηρύχθηκε ως ο κορυφαίος βιολόγος για τον 19ο αιώνα.
Μετά το ταξίδι που έκανε, εμφάνισε κάποια ασθένεια, η οποία όσο περνούσε ο καιρός, τον εξασθενούσε ακόμα περισσότερο. Τελικά, άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Απριλίου του 1882 στο Ντόουν σε ηλικία 73 ετών. Η θεωρία που άφησε πίσω του έφερε επαναστατικές αλλαγές στην επιστημονική γνώση…


http://24wro.blogspot.com/2011/04/blog-post_803.html#ixzz1JyEtxP8a

ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ. ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΕ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ


Μάνος Λοΐζος, Νίκος Ξυλούρης, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπάζογλου... Και η λίστα των αξίων που τους παίρνει ο Θεός για να στήνουν γλέντια στον ουρανό με μπαγλαμάδες και νταούλια μεγαλώνει...
Σε μας απομένει η λίστα των αχρείων που επίσης μεγαλώνει: Ρέμος, Κιάμος, Οικονομόπουλος, ΟΝΙ(Δ)ΡΑΜΑ, Κόκκινα Χαλιά, Μέλισσες, Κοκκίνου, Βίσση κλπ.
Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια όπως έγραψε ο Ρασούλης και τραγούδησε ο Παπάζογλου. Τους πάτησε το τρένο. Το τρένο του καρκίνου, των εμφραγμάτων, των ναρκωτικών, της τρέλας... Πάντως σίγουρα «με μάγκικο σαλπάρανε ναργιλέ σβησμένο» Ο Παπάζογλου ήσυχα έζησε και ήσυχα έφυγε. Ήσυχα ως μάγκας. Γι’ αυτό δεν του ταιριάζουν μιξοκλάματα από τηλεοράσεως και μάλιστα μεσημεριάτικης.
Διότι όπως έγραψε κι ο Μάλαμας για το Θεό... «ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του». Κι ο Νικόλας δεν μπορούσε πια να γλεντήσει με τους ζωντανούς.
«Ο μονάχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι».
Μόνος, όπως ο καθένας που αρρωσταίνει είναι μόνος στην καταραμένη αυτή αρρώστια, προκειμένου να μη σκύψει το κεφάλι, είπε να πάει αλλού να συνεχίσει το γλέντι του και τις πενιές του. Και να πιει. Είτε με το Θεό. Είτε με το Διόνυσο, ως ο κατ’ εξοχήν τραγουδιστής των διονυσιακών γλεντιών της ελληνικής ταβέρνας.
Τώρα θα ‘ναι κει πάνω και θα το γλεντάνε σε ένα τσιμπούσι που ολοένα και μεγαλώνει.
Τώρα... οι μπαγλαμάδες θα παίζουν Dylan κι ο Peter Hammill διπλοπενιές, ο Tom Waits με τα κλαρίνα και τα νταούλια θα παίζουν Yes!


http://24wro.blogspot.com/2011/04/blog-post_523.html#ixzz1JunmTybF

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011


ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

Η ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΗ ΕΚΡΗΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Η έκρηξη που έγινε το 17ο αι. π.Χ., εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον των ερευνητών και να εξάπτει τη φαντασία του κοινού. Ήταν κολοσσιαία, πιθανώς η μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος και έχει μελετηθεί περισσότερο από κάθε άλλη. Έχει βαπτιστεί δε από τους επιστήμονες, λόγω του αποτελέσματός της, Μινωικό γεγονός. Κυρίως το ερώτημα αν η έκρηξη του ηφαιστείου ήταν η αιτία που προκάλεσε την κατάρρευση του Μινωικού πολιτισμού, διχάζει μέχρι σήμερα τους επιστήμονες και πυροδοτεί συζητήσεις. Το θέμα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα, μετά τις πρόσφατες ανακαλύψεις Αμερικανών ερευνητών, οι οποίες δικαιώνουν εν μέρει τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο, που από το 1939 ήταν πεπεισμένος για τις συνέπειες της έκρηξης στη Μινωική Κρήτη, ωστόσο η θεωρία του είχε τότε αμφισβητηθεί. Οι ερευνητές ισχυρίζονται τώρα ότι η έκρηξη ήταν η αιτία της πτώσης του Μινωικού Πολιτισμού.
Εκεί που διαφωνούν οι Αμερικανοί με τον Έλληνα αρχαιολόγο είναι στη χρονολόγηση της έκρηξης. Οι νέες ανακαλύψεις την τοποθετούν στο 1645-1650 π.Χ., δηλαδή 150 χρόνια νωρίτερα από την εκτίμηση του Σπ. Μαρινάτου. Τη χρονολογία αυτή έχουν υποδείξει από το 1987 Δανοί επιστήμονες, που ανακάλυψαν θηραϊκή τέφρα στους πάγους της Γροιλανδίας!
Όπως γράφει η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, ο Κ. Φλόιντ Μακόι, καθηγητής της Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, μελέτησε εκτενώς την ιστορία του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Επισκέφτηκε πολλές φορές τη χώρα μας, συνεργάστηκε με Έλληνες συναδέλφους του και πραγματοποίησε γεωλογικές έρευνες στο νησί και στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου. Έτσι, πριν λίγο καιρό, ολοκλήρωσε μια εργασία στην οποία, ουσιαστικά, επιχειρεί να κατανοήσει τις συνθήκες τις μεγάλης έκρηξης. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, η έκρηξη ήταν η σφοδρότερη που απ’ ότι γνωρίζουμε έχει σημειωθεί τα τελευταία 10.000 χρόνια. Ήταν της τάξεως των 7 βαθμών, έναντι των 6 που είχε υπολογιστεί μέχρι πρότινος. Γεγονός που δεκαπλασιάζει την ισχύ της, ενώ οι συνέπειές της στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, διήρκεσαν αιώνες ολόκληρους.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ... ΜΠΟΥΜ

Μιλήσαμε με το διευθυντή Ερευνών του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Αστεροσκοπείου Αθηνών, δρα Γεράσιμο Παπαδόπουλο, ο οποίος μας περιέγραψε το χρονικό της μεγάλης έκρηξης.
Το 1650 π.Χ., η Σαντορίνη, η Θηρασιά και το Ασπρονήσι αποτελούσαν ένα νησί, το οποίο υψωνόταν περίπου 1.200 μέτρα επάνω από τη θάλασσα. Ο κ. Παπαδόπουλος πιθανολογεί ότι μήνες ή και χρόνια πριν από την έκρηξη, μπορεί να προηγήθηκαν μεγάλοι τεκτονικοί σεισμοί, οι οποίοι ήταν καταστροφικοί για το χώρο του νοτιοανατολικού Αιγαίου.
Εν πάση περιπτώσει, λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη το ηφαίστειο προειδοποίησε με σεισμούς, ίσως και με μικρές ηφαιστειακές εκρήξεις. Όμως το καθαυτό γεωλογικό γεγονός, εκτιμούν σήμερα οι ηφαιστειολόγοι, διήρκεσε 72 ώρες.
Στο διάστημα αυτό, μέσα από τον κώνο του ηφαιστείου εκτοξεύθηκαν εκατομμύρια τόνοι ηφαιστειακής τέφρας, λάβας και πετρωμάτων (με ταχύτητα 1.000 χλμ. την ώρα -όση και η ταχύτητα του ήχου). Ο κώνος άδειασε και κατέρρευσε. Το μισό νησί, 83 τετρ. χιλιόμετρα ορεινής γης, εξαφανίστηκε. Ό,τι απέμεινε ήταν τα τρία νησιά που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Κατόπιν το ηφαίστειο ησύχασε.

ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Όμως η φυσική καταστροφή δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί. Η κατάρρευση του κώνου, δημιούργησε γιγαντιαίο παλιρροϊκό κύμα (τσουνάμι), που διασπάστηκε σε ομόκεντρους κύκλους. Τα κύματα έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο, τα παράλια της Τουρκίας, της Ρόδου, της Αδριατικής, της Κρήτης.
Μέχρι προσφάτως το Μινωικό τσουνάμι, όπως λέγεται, ήταν μια ανεπιβεβαίωτη θεωρία των επιστημόνων, την οποία πιστοποίησε ο δρ Παπαδόπουλος με πρόσφατες έρευνές του. Πώς; «Σήμερα», λέει, «μπορούμε να εντοπίσουμε παλαιοτσουνάμι, δηλαδή τσουνάμι που έχει συμβεί ακόμα και σε προϊστορικούς χρόνους. Ανοίγουμε μια τάφρο 2-3 μέτρα κάθετα προς την ακτογραμμή και αναζητούμε στα στρώματα του υπεδάφους το χαρακτηριστικό εκείνο στρώμα θαλάσσιας άμμου, που αφήνει ένα τέτοιο κύμα. Αυτή τη μέθοδο εφαρμόσαμε, μαζί με Ιάπωνες συναδέλφους, στο Αιγαίο με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Βρήκαμε στην Κρήτη και σε παράκτιες θέσεις της Μικράς Ασίας, τις γεωλογικές αποδείξεις που επιβεβαιώνουν ότι, ναι, υπήρξε το Μινωικό τσουνάμι».
Το παλιρροϊκό κύμα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του κ. Παπαδόπουλου, είχε ύψος 25-30 μέτρα κοντά στην πηγή του και έφτασε στην Κρήτη 10-12 μέτρα, μέσα σε λιγότερο από 1 ώρα, ενώ διαδοχικά κύματα συνέχισαν να λεηλατούν τις ακτές του νησιού για περίπου 12 ώρες μέχρι να καλμάρουν.


ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ

Όμως μιας τέτοιας κλίμακας ηφαιστειακή έκρηξη, όπως επισημαίνει ο επιστήμονας, υπάρχει πιθανότητα να είχε και άλλες επιπτώσεις. «Η τέφρα με τη βοήθεια των ανέμων απλώθηκε σε τεράστια έκταση κατακλύζοντας την ατμόσφαιρα επάνω από την Ανατολική Μεσόγειο (έχουν βρεθεί ίχνη στο Δέλτα του Νείλου και το Σουέζ) και σκοτεινιάζοντας για μερικά εικοσιτετράωρα την ευρύτερη περιοχή. Επίσης, όταν κατακάθισε, μπορεί να κάλυψε και να κατέστρεψε μεγάλες εκτάσεις με αγροτικές καλλιέργειες προκαλώντας σιτοδεία, ή να μόλυνε τους υδροφόρους ορίζοντες».
Άλλοι επιστήμονες, κάνουν λόγο για πτώση της θερμοκρασίας και αλλαγή του κλίματος. Υποστηρίζουν ότι ενδεχομένως να προκλήθηκε ηφαιστειακός χειμώνας και οι εποχές να εξαφανίστηκαν.
Μέσα σ’ αυτή την κοσμοχαλασιά (που πολλοί πιστεύουν ότι τροφοδότησε τις ιστορίες της Βίβλου για την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο) βρέθηκε η Μινωική Κρήτη.
Ο Αμερικανός καθηγητής Μακόι, σύμφωνα με ΤΑ ΝΕΑ, υποστηρίζει ότι τα κύματα που έκπληξαν το νησί, κατάφεραν σοβαρά χτυπήματα σε λιμάνια, στόλους, στη ναυτιλιακή οικονομία του τόπου. Άλλοι υποστηρίζουν πως αυτές οι αναταράξεις ίσως προκάλεσαν αμφισβήτηση των θρησκευτικών και πολιτικών αρχών. Κι αυτό μπορεί να οδήγησε σε κοινωνικές ανακατατάξεις και πιθανόν σε εμφύλιο πόλεμο στη γη των Κρητών, σηματοδοτώντας την παρακμή του πολιτισμού τους.
Για το ότι η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης επηρέασε το Μινωικό Πολιτισμό, είναι πεπεισμένο το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αποδείξεις που να επιβεβαιώνουν πως αυτό ήταν το κύριο αίτιο της πτώσης των Μινωιτών.
Όπως λέει η αρχαιολόγος κα Στέλλα Ραφτοπούλου, «υπάρχει πιθανότητα η πτώση του Μινωικού Πολιτισμού να οφείλεται σε μια πιο σταδιακή μεταβολή, η οποία είχε ξεκινήσει πριν την έκρηξη του ηφαιστείου. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να συνδυάσουμε με απόλυτη βεβαιότητα στοιχεία αρχαιολογικά με γεωλογικά ή ηφαιστειακά. Η μόνη ελπίδα, είναι να κατορθώσουμε να χρονολογήσουμε κάτι με ακρίβεια».

ΟΙ... ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Πολλοί γεωλόγοι, εντομολόγοι και μετεωρολόγοι έχουν επιχειρήσει να ερμηνεύσουν τις 10 πληγές του Φαραώ ως επακόλουθα φαινόμενα της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Κάποιοι μάλιστα, θεωρούν την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο, που τοποθετείται στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, συνέπεια της έκρηξης. Υποστηρίζουν επίσης ότι η άνυνδρη γη της Αιγύπτου, υπέστη πρωτοφανείς νεροποντές, που είχαν ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των εντόμων. Αυτό είναι δυνατόν να προκάλεσε σειρά επιδημιών που έπληξαν ανθρώπους και ζώα.
Η ιστορική καταστροφή της Σαντορίνης το 1650 π.Χ., έχει τροφοδοτήσει, επίσης, και το θρύλο της χαμένης Ατλαντίδας, κυρίως εξαιτίας της εξαφάνισης του νησιού.
(7μερεςTV, τεύχος 714)

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΙ ΕΙΣΑΙ. ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ…


Σήκω να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο σαν εκείνα τα παλιά που χόρευαν κάποτε πάνω σε μωσαϊκά λεκιασμένα με ρετσίνα. Απέκτησε πάλι αφορμή να υψώσεις τα χέρια ψηλά και να μιλήσεις κρυφά με τους θεούς που κρύφτηκαν σαν τα ξωτικά πίσω από την κορυφή του Ολύμπου μην αντέχοντας πια τα λόγια των θνητών κινούμενων πεθαμένων. Επάνω στην πρώτη στροφή να ανοίξεις πάλι τα χέρια σαν φτερά, έτσι για να θυμηθείς ότι κάποτε μπορούσες να πετάξεις ως Αετός. Στο μαγαζί αυτό που στριμωχτήκαμε όλοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα φθαρμένα μας ρούχα και την αξιοπρέπεια διπλωμένο χαρτάκι στην τσέπη του πουκαμίσου, ας το γλεντήσουμε πριν το ξημέρωμα έρθει.
Πριν αρχίσουν οι τοκογλύφοι να μπαίνουν στο χωριό ρίχνοντας μπετόν στα χωράφια που κάναμε κόντρες καβάλα σε ασέλωτα άλογα. Πριν αρχίσουν να κόβουν τα δέντρα που σαν παιδιά χαράζαμε τον έρωτα μας στον κορμό τους και την άλλη μέρα μέσα στα κλάματα τούς βάζαμε γάζα ζητώντας συγνώμη για την αλαζονεία της στιγμής. Στον καφενέ που βρέθηκες απόψε κάψε την Μνήμη πριν την ποδοπατήσουν εις το όνομα της αξιοποίησής σου ατσαλάκωτα ανδρείκελα. Κοίτα ψηλά στον κιτρινισμένο τοίχο τον εαυτό σου να καμαρώνει με το πρώτο κουστουμάκι σου, δίπλα στους δικούς σου, σε μια φωτογραφία «εβδομαδιαία». Αυτό το κουστουμάκι που κόστισε μισό ιδρωμένο μηνιάτικο του πατέρα σου και συ έκανες μούτρα για το παπιγιόν, παρά του ότι πια είχες γίνει άντρας. Πάρε την στροφή αγά σε αυτό το ζεϊμπέκικο, γιατί μέσα σου όλα είναι εύθραυστα. Μην σπάσει η καρδιά. Οι στροφές που έδωσες για να μείνεις άνθρωπος την έχουν ήδη ραγίσει. Σταθμοί αναχωρήσεως, γράμματα του πατέρα από την ξενιτιά και μια φωτογραφία να γελά με το δάκρυ πνιγμένο στην παλάμη. Επαναπατρισμός. Μια αγκαλιά και μετά πάλι «καλή αντάμωση». Κράτα τα πόδια κολλημένα στο πάτωμα, γιατί τώρα αρχίζει το ταξίμι να ξύνει πληγές σαν λάμα ακονισμένη με το δικό σου χέρι. Ήταν να φύγεις κάποτε, να μην κυλιστείς σε αυτό που έβλεπες ότι έρχεται. Σαν στρατιώτης με το σάκο στην πλάτη θα είχες φθάσει στο φεγγάρι αν αυτόν τον τόπο δεν λάτρευες. «Γιατί πατρίδα σαν αυτή δεν έχει», έλεγες. Και δεν εννοούσες τα σύνορα, τις λέξεις, την ιστορία, τον ήλιο. Η Μνήμη ήταν. Εκατομμύρια σταγόνες Μνήμης που κυλάνε στα χιλιόμετρα φλεβών σου. Που σου δόθηκαν με την σύλληψή σου μέσα σε ένα κορμί και που σε κράτησαν όρθιο, όταν έπρεπε να θάψεις κομμάτια ψυχής ολόκληρα δικά σου, παιδιά σου, αδέλφια σου, για να συνεχίσεις αυτό τον αέναο κύκλο που σου χαρίστηκε απλόχερα χωρίς να το ζητήσεις.
Κλείσε τα μάτια τώρα που το ζεϊμπέκικο αρχίζει να τελειώνει. Άσε να αστράψει το μαχαίρι που χρόνια έχεις κρυφά τυλιγμένο στο πανί μιας γυναίκας, που σε αυτό τύλιγε το ζυμωμένο με τα χέρια της ψωμί να πάρεις για το δρόμο. Σε λίγο θα μπουν στο χωριό. Σε λίγο θα αρχίσουν να ξηλώνουν τις φλέβες σου. Θυμήσου τι είσαι. Ξημερώνει…


http://elnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3156:2011-04-12-08-48-21&catid=34:2010-01-11-15-59-50&Itemid=53

Τρίτη 12 Απριλίου 2011



Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΟΣΜΟΝΑΥΤΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ, ΜΑΡΩ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Για τον υπόλοιπο πλανήτη ήταν ένας πρωτοπόρος, ήρωας για την ανθρωπότητα και το απόλυτο προπαγανδιστικό όπλο της Ε.Σ.Σ.∆. Όμως για την οικογένειά του ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, ακριβώς σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, ήταν μια ποιητική ψυχή που είχε πάθος για τα έργα του Πούσκιν και του Σεν Εξιπερί και λίγο πριν από την πτήση του έγραψε μια επιστολή στη σύζυγό του όπου την παρότρυνε να µη μείνει μόνη της εάν εκείνος δεν επέστρεφε από το Διάστημα. Καθώς σε όλη τη Ρωσία γίνονται εκδηλώσεις μνήμης για τον πρώτο κοσμοναύτη, η μεγάλη κόρη του Ελένα μιλώντας στο ραδιόφωνο του B.B.C. έδωσε μια συναρπαστική εικόνα για την προσωπικότητα του Γκαγκάριν ο οποίος δεν ήξερε τι σημαίνει «εσωτερικός πόνος», ήταν τόσο πειθαρχηµένος σωματικά και πνευματικά που όταν έλεγε ότι θα κοιμηθεί για 40 λεπτά ξυπνούσε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε µόνος του, ενώ παρ’ ότι πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές στη διάρκεια της ιστορικής του πτήσης, δεν τις αφηγήθηκε ποτέ στην οικογένειά του για να μην στεναχωρηθούν -τις έμαθαν πολύ αργότερα από τα ντοκουμέντα που ήρθαν στη δημοσιότητα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ήθελε να επιστρέψει στο Διάστημα, να ξαναπετάξει επειδή «η πρώτη πτήση δεν του έφτασε, ήταν µόνο 108 λεπτά, του φάνηκε πολύ γρήγορη.
Ήθελε να συνεχίσει να πετά». Τον ενδιέφερε και η κατασκευή διαστημοπλοίων, σπούδασε στην ακαδημία Ζουκόφσκι και μάλιστα πρότεινε ένα είδος διαστημικού λεωφορείου παρόμοιου µε εκείνου που έφτιαξαν αργότερα οι Αμερικάνοι. «Ήταν στεναχωρημένος όμως που δεν τον διάλεξαν για άλλη διαστημική πτήση».
Η Ελένα, που ήταν μόλις δύο χρονών όταν ο Γκαγκάριν εκτοξεύθηκε στο Διάστημα, περιγράφει πως το γεγονός ότι η περιοχή όπου έμενε µε τους γονείς του ως παιδί, το Σµολένσκ, ήταν από τις πρώτες που κατέλαβαν οι Γερμανοί στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο -οι οποίοι έδιωξαν την οικογένεια Γκαγκάριν από το σπίτι τους και εκείνοι αναγκάστηκαν να ζουν επί τρία χρόνια σε ένα παράπηγμα στον κήπο- οδήγησε τον Γιούρι να γίνει φανατικός αναγνώστης της Ιστορίας. «Ήταν περίεργος, τον ενδιέφεραν τα πάντα, ήξερε κάθε λεπτομέρεια για μεγάλες μάχες όπως εκείνη του Μποροντίνο και πάντα µε εντυπωσίαζε µε τις γνώσεις του», θυμάται η Ελένα. Όμως τον μάγευε και η λογοτεχνία. «Ήξερε απ’ έξω σχεδόν όλα τα έργα του Πούσκιν, του Τβαρντόφσκι και του Ιβακόσφσκι -ποίηση συνδεδεμένη µε τον πόλεμο. Του άρεσε ο Λέρµαντοφ και ο Σεν Εξιπερί, μάλιστα όχι µόνο ο «Μικρός πρίγκιπας», αλλά ιδιαίτερα η «Νυχτερινή πτήση». Μας διάβαζε τα βιβλία µε στεντόρεια φωνή».
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο διαστημόπλοιο «Βοστόκ» στις 12 Απριλίου 1961, είπε στη γυναίκα του ότι η πτήση θα γίνει μερικές ημέρες αργότερα για να την προστατεύσει από την αγωνία, ενώ έγραψε και ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα επειδή πίστευε ότι δεν θα επέστρεφε, όμως τελικά δεν της το έδωσε, αλλά το βρήκε εκείνη έπειτα από χρόνια. Σε αυτό την προέτρεπε να ξαναπαντρευτεί και να προσέχει τα παιδιά». Στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από την επιστροφή του από το Διάστημα μέχρι τον θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχημα σε ηλικία 34 ετών, ο Γκαγκάριν κουράστηκε, σύμφωνα µε την κόρη του, να αφηγείται την ιστορία του -προτιμούσε να μιλά για τα παιδικά του χρόνια και τον πόλεμο...

«O ΓΙΟΥΡΙ ΕΠΙ 10 ΛΕΠΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΝΕΚΡΟΣ»
Η διάρκειας 108 λεπτών πρώτη πτήση του ανθρώπου στο Διάστημα, ακριβώς πριν από 50 χρόνια, άνοιξε νέους ορίζοντες για την ανθρωπότητα και μετέτρεψε εν μια νυκτί τον γιο ενός αγρότη, τον Γιούρι Γκαγκάριν, σε έναν από τους ήρωες του 20ού αιώνα. «Για µένα όλη η ζωή ήταν μια τέλεια στιγμή», έλεγε αρκετό καιρό μετά ο Γκαγκάριν, ο οποίος εκτοξεύθηκε µε το διαστημόπλοιο Vostok από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 12 Απριλίου 1961. Σήμερα απ’ άκρη σε άκρη της Ρωσίας πραγματοποιούνται εκδηλώσεις μνήμης για εκείνη τη μεγάλη επιτυχία, ενώ το Κρεμλίνο έδωσε στη δημοσιότητα άκρως απόρρητα έγγραφα προκειμένου να σταματήσουν οι φήμες ότι ο Γιούρι δολοφονήθηκε επτά χρόνια αργότερα σε μυστηριώδες αεροπορικό δυστύχημα.
Οι μεγαλύτεροι εορτασμοί όμως γίνονται σήμερα στο Σταρ Σίτι, την πόλη που δημιουργήθηκε στα περίχωρα της Μόσχας για να φιλοξενήσει τα µέλη του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος και όπου ακόμα εκπαιδεύονται κοσμοναύτες. Όπως θυμάται ο βετεράνος δημοσιογράφος Βλαντίµιρ Γκουµπάρεφ από τις διηγήσεις τού κοσμοναύτη, «ο Γιούρι επί 10 λεπτά στη διάρκεια της πτήσης του νόμιζε ότι ήταν νεκρός. Η πτήση ήταν απίστευτα δύσκολη και απολύτως ηρωική. Τότε οι περισσότεροι πίστευαν ότι εάν ένας άνθρωπος πάει στο Διάστημα θα τρελαθεί». Το Vostok αντιμετώπισε προβλήματα κατά την κάθοδό του και το σώμα του Γκαγκάριν δέχθηκε πολλά G -δύο µε τρεις φορές περισσότερα από αυτά που αισθάνονται οι σημερινοί αστροναύτες. Στη δημοσιότητα δόθηκε και ένα σημείωμα προς την οικογένειά του που είχε αφήσει ο Γκαγκάριν σε περίπτωση που δεν επέστρεφε από την αποστολή.
«Εάν συμβεί κάποιο δυστύχημα μην αναλωθείτε στο πένθος. Η ζωή είναι ζωή και κανείς δεν είναι ασφαλής -ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον πατήσει ένα αυτοκίνητο» έγραφε.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4626274&ml=1

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011


ΣΤΗΝ ΟΞΦΟΡΔΗ ΟΙ «ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»


Με μια σεμνή τελετή εγκαινίων άνοιξε στο Μουσείο Ασμόλιαν της Οξφόρδης η μεγάλη έκθεση για το βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων, του οίκου των Τεμενιδών, με τίτλο: «Από τον Ηρακλή στο Μέγα Αλέξανδρο: Θησαυροί από τη βασιλική πρωτεύουσα των Μακεδόνων, ένα ελληνικό βασίλειο στην εποχή της δημοκρατίας»... Θεωρείται ίσως η σημαντικότερη αρχαιολογική έκθεση για την Ελλάδα στη Βρετανία. Περιλαμβάνει πρόσφατα ευρήματα από τις συνεχιζόμενες ανασκαφές στις Αιγές, την πρωτεύουσα του βασιλείου του Φιλίππου Β΄, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.


Τα περισσότερα από τα εκθέματα, περίπου το 80%, προβάλλονται για πρώτη φορά στο κοινό, με την Οξφόρδη να επιλέγεται λόγω της στενής σχέσης με την ελληνική αρχαιολογία και ιδίως το Μανόλη Ανδρόνικο, που ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Παράλληλα, το Μουσείο Ασμόλιαν αποτελεί πόλο έλξης για ακαδημαϊκούς και φοιτητές από όλο τον κόσμο. Το 2010, μετά τη μεγάλη ανακαίνιση του μουσείου, 1,2 εκατομμύρια επισκέπτες πέρασαν τις πύλες του.
Τα εκθέματα παρουσιάζουν μία πιο καθημερινή και ολοκληρωμένη εικόνα της περιόδου της ακμής του βασιλείου των Μακεδόνων, αλλά και των περιόδων πριν από το Φίλιππο. Η έκθεση χωρίζεται σε τρία τμήματα: αντικείμενα που σχετίζονται με το βασιλιά και τις δραστηριότητές του, αντικείμενα που δείχνουν την ξεχωριστή θέση των γυναικών των Μακεδόνων και εκθέματα από την καθημερινή ζωή στο Παλάτι των Αιγών. Μεταξύ άλλων μπορεί να δει κανείς προσωπικά αντικείμενα του Φιλίππου, όπως το σπαθί του, λόγχες του και τις επικαλαμίδες του, την πρώτη ιστορικά προτομή του Αλέξανδρου, ένα εντυπωσιακό και σχεδόν ανέπαφο στεφάνι από σκαλιστά χρυσά φύλλα βελανιδιάς, μία τοιχογραφία ιδιαίτερης σημασίας που απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τον πατέρα του σε σκηνή από κυνήγι, καθώς και δεκάδες εντυπωσιακά και ζηλευτά ακόμα και σήμερα γυναικεία κοσμήματα.
Οι υπεύθυνοι της έκθεσης χαρακτήρισαν το Παλάτι των Αιγών ως το πιο σημαντικό κτίριο της αρχαίας Ελλάδας μετά τον Παρθενώνα. Η ψυχή της έκθεσης, η διευθύντρια της 17ης Εφορίας Αρχαιοτήτων και μαθήτρια του Ανδρόνικου, Αγγελική Κοτταρίδη τόνισε ότι αποδεικνύεται από τα ευρήματα πως ό,τι ήταν ο Περικλής και η Αθήνα τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή κέντρο διανόησης και τεχνών, ήταν ο Φίλιππος και η αυλή του τον επόμενο αιώνα.
Ο διακεκριμένος ιστορικός της Οξφόρδης, Ρόμπιν Λέιν Φοξ, στη σύντομη εισαγωγική παρουσίαση της έκθεσης δάκρυσε ενώπιον συναδέλφων του και δημοσιογράφων, λέγοντας ότι πρόκειται για την κορυφαία αρχαιολογική έκθεση που έχει γνωρίσει. Κατά τον κ. Λέιν Φοξ, το ιστορικό μήνυμα της έκθεσης είναι ταυτόχρονα και πολιτικό: «Οι Μακεδόνες ήταν ένα ελληνόφωνο βασίλειο στη βόρεια Ελλάδα και όσοι Σκοπιανοί υποστηρίζουν ότι εκεί βρίσκεται η Μακεδονία επιδεικνύουν άγνοια και η θέση τους είναι εξωφρενική. Είναι σαν να λένε ότι η Οξφόρδη βρίσκεται στη Λευκορωσία», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ.
Η έκθεση θα συνεχιστεί έως τις 29 Αυγούστου. Στη συνέχεια, κάποια από τα εκθέματα, ένας περιορισμένος αριθμός, θα ταξιδέψουν έως το Λούβρο για μια γενικότερη έκθεση για τους αρχαίους Μακεδόνες.


http://giotagossipgirl.blogspot.com/2011/04/blog-post_7223.html

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ (1863-1933)
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (2)

Katerina πολύ χάρηκα για το γράμμα σου (τέτοιο ήταν) και σου απαντώ με σχετική καθυστέρηση... και σε ευχαριστώ για την υποστήριξη και τον χρόνο που αφιέρωσες για να πεις τις σκέψεις σου...
Έτσι είναι όπως τα γράφεις... Μην περιμένεις ενίσχυση και κατανόηση από ιδιοκτήτες και ευκαιριακούς τεχνικούς της αράδας... Πάντα η όρεξη για δημιουργία ξεπερνάει την δική τους μελαγχολία...
Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είναι μοναχικός ταξιδιώτης και αποτέλεσμα επιμονής δυο ανθρώπων που μπόρεσαν να ξεγλυστρίσουν -έστω και για λίγο- από τον κυλιόμενο διάδρομο της τρέχουσας δημοσιογραφίας...
Συνέχισε να επιμένεις για το δικό σου τέλειο και κάποια στιγμή θα μπορέσεις να τους πεις τι εννοούσες με την λέξη ποιότητα.
Θα χαρώ να σε γνωρίσω
Χρίστος Β.

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Κοζάνη, 20 Μαΐου 2010


Αξιότιμε κύριε Βασιλόπουλε, καλή σας μέρα!
Ονομάζομαι Κατερίνα Μάτσου και επικοινωνώ μαζί σας από την Κοζάνη. Αφορμή της επικοινωνίας μας στάθηκε το βιβλίο σας, πόνημα δικό σας και του εκλεκτού συνεργάτη σας κου Δημήτρη Πετρόπουλου, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Το απέκτησα πρόσφατα και ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του μέσα σε δύο μόλις μέρες! Οι ιστορίες του άλλωστε δε σε αφήνουν να τις προσπεράσεις με μια απλή ανάγνωση και μόνο. Όχι μόνο λόγω πρωτοτυπίας θεμάτων. Λόγω πρωτοτυπίας μελέτης και ανάδειξης άγνωστων και ξεχασμένων στιγμών τους.
Ήμουν πάντα φανατική θαυμάστρια της εκπομπής σας και φροντίζω να την παρακολουθώ κάθε εβδομάδα. Είναι κάτι διαφορετικό στην ελληνική τηλεόραση, που τα τελευταία χρόνια, σε ιδιωτικά κατά κύριο λόγο, αλλά πλέον και στα κρατικά κανάλια, κατακλύζεται από μία πλειάδα εκπομπών «εύκολων». «Εύκολων» στην κατανόηση από το τηλεοπτικό κοινό. Ο Έλληνας τα τελευταία χρόνια, μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης του, δε θέλει να κουράζει το μυαλό του, όπως δε θέλει και να θυμάται λάθη του παρελθόντος. Άρα επιβραβεύει τις εκπομπές που κάνουν αυτό τον κόπο με χαμηλή θεαματικότητα και οι υπεύθυνοι σε κάθε σταθμό, σαν καλοί επαγγελματίες, που ενδιαφέρονται για την ακροαματικότητα των επιχειρήσεων τους πάνω απ’ όλα, κρίνουν καλό να τις κόψουν. Και μάλλον κάτι τέτοιο πρέπει να κάνουν. Η εκπομπή σας κατάφερε να προσπεράσει αυτό το σκόπελο. Με την απλή και ρέουσα γλώσσα που χρησιμοποιεί καταφέρνει να φέρει το κάθε θέμα πιο κοντά στο μέσο τηλεθεατή. Να το κάνει πιο απλό, πιο κατανοητό, παρά την πολυπλοκότητα και τη δυσκολία του εγχειρήματος. Να αλλάζει από ένα βαρύ και δύσκολο θέμα σε κάτι πιο ανάλαφρο και καθημερινό, όπως και τα κεφάλαια του βιβλίου σας άλλωστε. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Είμαι κι εγώ δημοσιογράφος στον τοπικό Τύπο. Μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύετε τα θέματά σας και θα ήθελα κάποια στιγμή στην καριέρα μου να κάνω μια εκπομπή σαν ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Θέματα υπάρχουν και στην επαρχία, με δουλειά και λίγη τύχη παρέα βρίσκεις ό,τι ψάχνεις. Το θέμα είναι να βρεις και κάποιον εργοδότη που θα σε βοηθήσει και θα συνδράμει στην έρευνα σου. Και στην Κοζάνη τουλάχιστον αυτό είναι λίγο δύσκολο. Τρία χρόνια πριν παρουσίαζα κάποια εκπομπή λόγου σε τοπικό κανάλι και παραπονέθηκα κάποια στιγμή στον εργοδότη μου ότι οι τεχνικοί δεν προσέχουν κατά το μοντάζ. Κι εκείνος απλά μου είπε: «Τι τα ψάχνεις όλα αυτά; Πάρε εκεί μια συνέντευξη, είσαι καλή στις συνεντεύξεις και τελείωνε. Νομίζεις θα το σκεφτεί κανείς, όταν το δει»; Ελπίζω να μην αντιμετώπισαν και να μην αντιμετωπίσουν ποτέ με την ίδια «ελαφράδα» ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Και ελπίζω να συνεχίσετε τη δουλειά σας με το ίδιο μεράκι και την ίδια δύναμη και κάποια στιγμή να κρατήσουμε στα χέρια μας και ένα δεύτερο τόμο με ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Εμείς, θα παρακολουθούμε με πάθος κάθε νέα εκπομπή. Και αλίμονο στο κανάλι που δε θα θελήσει να την συμπεριλάβει στο πρόγραμμα του!

Με σεβασμό και εκτίμηση
Κατερίνα Μ. Μάτσου
δημοσιογράφος


Υ.Γ. Έχω την τιμή να είμαι φίλη σας και στο facebook και χάρηκα ιδιαίτερα όταν αποδεχτήκατε την αίτηση φιλίας που σας είχα κάνει. Όπως θα χαρώ και αν σας συναντήσω στην Κοζάνη και παρουσιάσετε και εδώ το βιβλίο σας. Προσπαθώ να πείσω κάποιους υπεύθυνους να το οργανώσουν. Αν μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι θα με βρείτε στο τηλέφωνο: 6978342446.

ΣΧΟΛΙΟ & ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ κου ΠΙΤΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ «Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΤΣΑΡΤ»

9/4/2011 – Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης


Δεν ήρθα, μα όχι γιατί αδιαφόρησα. Τον λόγο τον ξέρετε. Με πείραξε που δεν ήμουν εκεί και υπόσχομαι πως στο επόμενο δε θα λείψω. Η επιτυχία ήταν αναμενόμενη. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια.


Ήσουν εκεί, με τη θετική σου αύρα. Θα είναι μεγάλη μέρα για μένα και όλους όσους σ’ αγαπάνε η μέρα που θα ‘ρθεις. Θα είναι για όλους μας μια σημαντική μέρα. Κατερίνα, το ξέρουμε πως θα νικήσεις, το ευχόμαστε, το περιμένουμε.


Ευχαριστώ. Παίρνω αφορμή να έρθω μια μέρα νωρίτερα.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ

Ήταν το πρωί της 27ης Απριλίου 1941. Οι Γερμανοί, όταν μπήκαν στην Αθήνα, έστειλαν απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα. Οι Γερμανοί στρατιώτες βρήκαν μπροστά τους τον φρουρό της Γαλανόλευκης, που παρόλο που γνώριζε την επικείμενη είσοδο των Γερμανών στάθηκε εφ’ ο ετάχθη.
Ο Γιάκομπι, ζήτησε από τον εύζωνα που φρουρούσε την Σημαία μας, να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο Κουκίδης άτεγκτος και αποφασισμένος, απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που είχε περάσει μόνος δίπλα στην Σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
Ο Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με την βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με την σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε με ένα σάλτο στο γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του


http://ethnos-istoria-krato.pblogs.gr/2010/07/kwnstantinos-koykidhs-enas-xehasmenos hrwas.html

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΔΕΣΜΟΥ

Η ιδέα της κάλυψης και συγκράτησης του γυναικείου στήθους γεννήθηκε για πρώτη φορά πριν από χιλιάδες χρόνια, στην Ελλάδα. Στη Μινωική Κρήτη, πριν από 4.500 χρόνια, εμφανίστηκαν τα πρώτα φορέματα με ενσωματωμένο ένα είδος στηθόδεσμου, που συγκρατούσε το στήθος. Όμως, όχι μόνο δεν το κάλυπτε, αλλά αντιθέτως το αναδείκνυε, αφήνοντάς το εκτεθειμένο στην κοινή θέα.
Ένα άλλο είδος στηθόδεσμου, που ονομαζόταν απόδεσμος ή μαστόδετον, χρησιμοποιήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα από τις γυναίκες που συμμετείχαν σε αθλητικούς αγώνες, όπου αυτό επιτρεπόταν, όπως στη Σπάρτη. Λέγεται ότι εφευρέθηκε από τους άντρες, προκειμένου το γυναικείο σώμα να μοιάζει περισσότερο με το αντρικό, περιορίζοντας το στήθος.
Από τον 5o έως τον 2ο αιώνα π.Χ. η μόδα σε Ελλάδα και Ρώμη ήθελε τις γυναίκες με μικρό στήθος. Για να εμποδίσουν την ανάπτυξή του, έδεναν σφιχτά το σώμα τους με μία ζώνη, η οποία αιώνες αργότερα μετεξελίχθηκε στον κορσέ.
Παρότι άκομψος και άβολος, ο στηθόδεσμος που δημιούργησε το 1859 ο Αμερικανός Χένρι Λέσερ από το Μπρούκλιν ήταν ο πρώτος που είχε ως στόχο να τονίσει και να μορφοποιήσει το γυναικείο στήθος.
Ο πρώτος σύγχρονος στηθόδεσμος -ένα εσώρουχο, αποτελούμενο από δύο μέρη- δημιουργήθηκε τριάντα χρόνια αργότερα, στις 30 Μαΐου του 1889, από τη Γαλλίδα Ερμίν Καντόλ. Το κάτω μέρος ήταν ένας κορσές για τη μέση, ενώ το πάνω στήριζε το στήθος με δύο υφασμάτινες λωρίδες που δένονταν στους ώμους. Από το 1907 το πάνω μέρος άρχισε να πωλείται ανεξάρτητα, με το όνομα soutien-gorge (στήριγμα στήθους).
Παρότι το όνομα παραμένει το ίδιο έως σήμερα, η εξέλιξη του σουτιέν υπήρξε μεγάλη. Μία από τις πρώτες καινοτομίες ήταν η εισαγωγή του μεγέθους για καλύτερη εφαρμογή σε κάθε τύπο σώματος, ενώ η πιο πρόσφατη είναι ο εφοδιασμός του με αντλία αέρα, που χαρίζει περισσότερο όγκο...

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ & ΟΙ «ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ»

Το νομοθετικό πλαίσιο του Τρίτου Ράιχ όριζε τους ομοφυλόφιλους ως «μη κοινωνικοποιημένα άτομα», τα οποία απειλούσαν το Ράιχ και την ηθική αγνότητα της Γερμανίας. Η ποινή των «χρονίως ομοφυλοφίλων» ήταν ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με τον τρόπο αυτό, η έννοια του ήθους του λαού της Γερμανίας έγινε ζήτημα με το οποίο ασχολείτο πλέον η αστυνομία (Γκεστάπο). Έτσι, το 1934 συνελήφθησαν μόνον 766 άτομα ως ομοφυλόφιλοι. Το 1936 οι συλληφθέντες έφθασαν τους 4.000 ενώ το 1938 ξεπέρασαν τους 8.000.

ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
Το 1936, ύστερα από εντολή του Χίμλερ, δημιουργήθηκε το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και ο ίδιος τοποθέτησε επικεφαλής τον Γιόζεφ Μάιζινγκερ (Joseph Meisinger). Το Γραφείο ενεθάρρυνε τους καταδότες και πληροφοριοδότες δημιουργώντας ολόκληρο δίκτυο: Μαθητές κατέδιδαν καθηγητές τους, τους οποίους υποπτεύονταν, εργοδότες τους υπαλλήλους τους (και το αντίστροφο). Οι συλλαμβανόμενοι ομοφυλόφιλοι ανακρίνονταν, ώστε να καταδώσουν και άλλους ομοφυλόφιλους και η Γκεστάπο κατέστρωνε λίστες με τον προφανή στόχο τον εντοπισμό και σύλληψη όλων των ομοφυλόφιλων της Γερμανίας και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Οι συλλαμβανόμενοι εξέτιαν την ποινή φυλάκισης, που τους επιβαλλόταν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί υποχρεώνονταν να φέρουν στην στολή τους το σύμβολο της ομοφυλοφιλίας, το ροζ τρίγωνο.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ
Ο Χίμλερ παραδεχόταν ότι με τον τρόπο αυτό δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί ολοσχερώς η ομοφυλοφιλία από την Γερμανία. Σκοπός του ήταν, όπως ο ίδιος τον εξέφρασε, να «εντοπίσει τους ομοφυλόφιλους και να τους εξαλείψει από την κοινωνία». Επιζητούσε, όμως, και ένα λογικό επιχείρημα για την εξόντωσή τους. Κατέφυγε, συνεπώς, στην ιατρική «επιστήμη» αναζητώντας το. Βέβαια, υπήρξε και μια -όχι αμελητέα- ομάδα Ναζιστών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι Γερμανοί είναι ανώτερη φυλή και, κατά συνέπεια, θα ήταν σφάλμα η εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής. Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι η ομοφυλοφιλία είναι «θεραπεύσιμη» και έπρεπε να επιδιωχθεί η θεραπεία των «πασχόντων».


Η «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ !
Η Γκεστάπο, έχοντας υπόψη όλες τις τάσεις στο εσωτερικό του Κόμματος, ερεύνησε πολλές προτεινόμενες λύσεις. Μία από τις πλέον δελεαστικές διατυπώθηκε από τον Δανό ταγματάρχη των SS και ερευνητή ιατρό Δρα. Καρλ Βερνέτ (Carl Værnet), ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι έχει αναπτύξει ένα ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο ήταν ικανό να θεραπεύει την ομοφυλοφιλία. Τη σύστασή του στα ανώτερα κλιμάκια των SS την όφειλε στον Ερνστ-Ρόμπερτ Γκράβιτς (Ernst-Robert Grawitz), ιατρό και διοικητικά επικεφαλής του ιατρικού τμήματος των SS. Η χρηματοδότηση του Βερνέτ από τους SS έκανε σαφή την αντίληψη που είχαν περί ομοφυλοφιλίας: Θεωρείτο ορμονική, είτε γενετική, είτε ψυχική ανωμαλία -αρκετά στελέχη των SS, του Χίμλερ συμπεριλαμβανομένου- πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μεταδοτική και κατά συνέπεια όφειλαν να προστατεύσουν τον γερμανικό λαό από την μετάδοσή της. Στον Βερνέτ δόθηκαν τα αναγκαία μέσα, όπως εργαστηριακός εξοπλισμός, χρηματοδότηση και το αναγκαίο πειραματικό υλικό: Του επιτράπηκε να χρησιμοποιήσει ομοφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ ως υποκείμενα των πειραμάτων του. Έτσι, κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από αυτά καθαυτά τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Η πρόοδος των «ασθενών» καταγραφόταν σε ημερήσια βάση. Κάποιοι από αυτούς παρουσίασαν «βελτιώσεις», όπως έδειξαν οι αναφορές, ωστόσο η πλειοψηφία δεν παρουσίασε αξιόλογες αλλαγές. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν ο Βερνέτ προχώρησε και σε ευνουχισμούς κρατουμένων. Το συμπέρασμα, ωστόσο, του Δρα Βερνέτ, για την αποτυχία της μεθόδου του ήταν ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χρονίων ή μη θεραπεύσιμων μορφών ομοφυλοφιλίας. Σαν συνέπεια της αποτυχίας του εγχειρήματος, ως συνόλου, η χρηματοδότηση του προγράμματος αυτού διακόπηκε από τα ανώτερα κλιμάκια των SS και τα «πειραματόζωα» επέστρεψαν στη ζωή του «κανονικού» κρατούμενου.

ΧΙΜΛΕΡ: ΕΥΝΟΥΧΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!
Ένα μνημόνιο, το οποίο απέστειλε ο Χϊμλερ στις 20 Μαΐου 1939 προς τους διοικητές των στρατοπέδων, επέτρεπε τον ανοικτό εκβιασμό των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό. Ο ακριβής αριθμός των εγκλεισμένων ομοφυλόφιλων δεν έχει γίνει γνωστός, οι υπολογισμοί όμως κάνουν λόγο για 10 έως 15 χιλιάδες άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες – οι γυναίκες σπάνια εγκλείονταν σε στρατόπεδα, αν και υφίσταντο άλλες μορφές δίωξης. Αυτό δείχνει ότι οι προθέσεις των Ναζί ήταν να «αναμορφώσουν» και να «εκπαιδεύσουν» τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, επαναφέροντας τον στον, κατά την άποψή τους, σεξουαλικά ορθό δρόμο. Οι Ναζί, πράγματι, δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, αλλά προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τους «αθεράπευτα» ομοφυλόφιλους. Η απειλή του Χίμλερ, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού. Έγινε, όμως, πραγματικότητα για αρκετούς κρατούμενους, οι οποίοι ευνουχίσθηκαν. Δεν είναι, επίσης, καθόλου περίεργο, ότι διώξεις ομοφυλόφιλων δεν πραγματοποιήθηκαν σε καμία από τις κατεχόμενες χώρες, αλλά περιορίσθηκαν στην Γερμανία, εφόσον αυτό που απασχολούσε τους Ναζί ήταν η φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα των Γερμανών και μόνον.

Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους «ροζ» και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης του ηθικού τους, δεχόμενοι κάποια συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων. Έτσι, οι θάνατοι ομοφυλοφίλων ήσαν τριπλάσιοι, συγκρινόμενοι με αυτούς των άλλων κοινωνικών ομάδων (των Εβραίων και των Αθιγγάνων, ασφαλώς, εξαιρουμένων).

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ
Ωστόσο, προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η εξόντωση αυτής ειδικά της κοινωνικής ομάδας δεν έλαβε την οφειλόμενη αναγνώριση στη Δίκη της Νυρεμβέργης, κυρίως επειδή ο (τότε) γερμανικός νόμος εξακολουθούσε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αδίκημα (το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα καταργήθηκε οριστικά μόλις το 1969). Μόλις τη δεκαετία του ’70 οι ιστορικοί άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν επίσημα τους ομοφυλόφιλους στα θύματα του Ολοκαυτώματος. Μαρτυρίες κρατουμένων, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα όπως το Bent και ιστορικές πηγές τεκμηρίωσαν την ομοφοβική υστερία και τη λαίλαπα διώξεων στη ναζιστική Γερμανία.

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Η γερμανική κυβέρνηση μόλις το 2002 αναγνώρισε τους ομοφυλόφιλους ως θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς και δικαιούχους αποζημιώσεων για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ήρθε και η επίσημη αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αποσπάσματα από christiannaloupa.wordpress.com
http://stakarfia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1274.html

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

NΕΣΣΥ, ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΛΟΧ ΝΕΣ

Αν ερευνήσει κάποιος το φαινόμενο του τέρατος του Λοχ Νες, δεν μπορεί παρά να πλημμυρίσει από ερωτήματα. Η Νέσσυ είναι ένας από τους πιο ξακουστούς χαρακτήρες της Σκωτίας, και κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες ταξι- δεύουν στις όχθες της λίμνης του Λοχ Νες για να τη συναντήσουν. Αλλά η ερώτηση για το τι βρίσκεται ή δε βρίσκεται πίσω από τα βαθιά, μυστηριώδη νερά του Λοχ Νες έχει πυροδοτήσει βεντέτες, ανταγωνισμούς, πλαστογραφίες. Ακόμη και σήμερα, μια αναβράζουσα αντιπαλότητα υπάρχει μεταξύ των δύο μουσείων για τέρατα του Drumnadrochit, το ένα από τα οποία ασπάζεται μια σκεπτική άποψη για το μυστήριο, ενώ το άλλο τάσσεται αρκετά υπέρ της ύπαρξης της Νέσσυ.
Πολλά χρόνια εξαπάτησης, ψευδοεπιστήμης και μεταφυσικών εμμονών έχουν καταστήσει τη Νέσσυ ένα αμφίβολο πεδίο για σοβαρούς νατουραλιστές, ενώ τα σουβενίρ του τέρατος έχουν γίνει πια τουριστική κακογουστιά. Και όμως, η Νέσσυ, είναι ένας από τους πιο ανθεκτικούς μύθους, με μια ιστορία που εκτείνεται από τον Άγιο Columba (ή Columcille, άγιος της Ιρλανδίας, που έζησε από το 521 μέχρι το 597 μ.Χ.) έως τους Simpsons. Όποια κι αν είναι η αληθινή φύση του τέρατος, έχει αναπτυχθεί σε ένα πολυαγαπημένο σύμβολο του σκωτικού έθνους, άμεσα αναγνωρίσιμο σε όλο τον κόσμο. Ιστορίες που σχετίζονται με τον Άγιο Columba και αρχαία σκαλίσματα των Πιχτών (οι Πίχτες ήταν ένας αρχαίος λαός που καταλάμβαναν τις εδαφικές περιοχές που σήμερα καταλαμβάνει η Σκωτία) που βρέθηκαν στα Highlands, περιλαμβάνουν την περιγραφή ενός παράξενου τέρατος με πτερύγια και ράμφος. Λαϊκοί μύθοι μιλούν για πνεύματα των νερών, κακόβουλα υδρόβια άλογα που έλκουν παιδιά στο θάνατό τους, και παλιοί χάρτες περιέχουν μέρη που σημειώνονται ως «Loch Na Beistie» (Λοχ με τέρας).
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία της Νέσσυ υπάρχει στο κείμενο του St Adamnan «Η ζωή του St Columba» τον έβδομο αιώνα, η οποία διηγείται πώς ο άγιος έσωσε κάποιον Πίχτη από το τέρας του Λοχ Νες. Ο Columba λέει: «Μην πας μακρύτερα, μην αγγίξεις τον άνθρωπο: φύγε με όλη σου την ταχύτητα» (Thou shalt go no further, nor touch the man: go back with all speed). Κάποιοι λένε ότι η Νέσσυ δεν έχει από τότε επιτεθεί σε κανέναν, άλλοι πιστεύουν ότι η ιστορία αυτή είναι μια παραβολή, που δείχνει την επιβολή του Χριστιανισμού στις παγανιστικές δοξασίες για τα πνεύματα της φύσης.

Αναφορές αυτόπτων μαρτύρων
Χιλιάδες άνθρωποι ορκίζονται ότι είδαν ένα πλάσμα να κινείται στα σκοτεινά, βαθιά νερά της λίμνης του Λοχ Νες. Κάποιοι βλέπουν εξογκώματα, κάποιοι ένα μεγάλο σχήμα σαν φάλαινα, άλλοι κάτι σαν το κεφάλι ενός αλόγου. Ανάμεσα στους μάρτυρες έχουν υπάρξει σοβαρά και έντιμα μέλη της κοινωνίας. Τον Ιούνιο του 1965 ο αστυνομικός ερευνητής Ian Cameron είπε ότι είδε ένα «φαλαινοειδές αντικείμενο» 20 πόδια (6 μέτρα) μακρύ, ενώ, τον Οκτώβριο του 1971, ο πάτερ Gregory Brusey, ένας μοναχός από το αβαείο του Fort Augustus είπε ότι είδε ένα λαιμό 10 πόδια (3 μέτρα) ψηλό.

Η Νέσσυ και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης
Μετά τη διάνοιξη ενός καινούργιου δρόμου κατά μήκος της ακτής του Λοχ Νες το 1933, υπήρξε μια πλημμύρα από θεάσεις του τέρατος, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του κυρίου και της κυρίας Spicer, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν κάτι σαν «ένα δράκο ή προϊστορικό ζώο» να περνά μπροστά από το αυτοκίνητό τους. Η εφημερίδα Daily Mail έστειλε τον «κυνηγό των μεγάλων παιχνιδιών» Marmaduke Wetherell, ο οποίος παρουσίασε προπλάσματα γύψου από δύο γιγαντιαία ίχνη, τα οποία όπως αποδείχτηκε, είχαν δημιουργηθεί χρησιμοποιώντας μια βάση ομπρέλας με σχήμα ποδιών ιπποπόταμου. Ο Wetherell, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα έπεσε θύμα φάρσας, κατέληξε εθνικός περίγελος μέχρι που παρουσίασε τη φωτογραφία ενός χειρουργού, που δείχνει έναν πλησιόσαυρο να κολυμπά δια μέσου του Λοχ Νες. Χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι ήταν απάτη, που έκανε τοποθετώντας ένα γύψινο κεφάλι πάνω σε ένα υποβρύχιο παιχνίδι.

Η Νέσσυ και οι αποκρυφιστές
Η πίστη και το ενδιαφέρον για το τέρας του Λοχ Νες αυξήθηκε τη δεκαετία του 60, όταν η Νέσσυ υιοθετήθηκε από την κοινωνία των ανθρώπων που ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό, ως ένα από τα ανεξήγητα μυστήρια του κόσμου. Οι ψυχικοί (μέντιουμ) είπαν ότι το Λοχ Νες ήταν μια πύλη μεταξύ ενός κόσμου και ενός άλλου και οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας υπέθεσαν ότι η Νέσσυ ήταν ένας δεινόσαυρος που ταξίδευε στο χρόνο. Όταν η επιστήμη αμφισβήτησε τις μαρτυρίες, ο θρύλος μεγάλωσε. Στη δεκαετία του ‘70, ο ερασιτέχνης κυνηγός της Νέσσυ Frank Searle ζούσε σε ένα τροχόσπιτο κοντά στο Boleskine, στο αγροτόσπιτο που ανήκε στον Jimmy Page των Led Zeppelin και εκεί που ο Aleister Crowley ισχυρίστηκε ότι συνάντησε τον ιερό φύλακα άγγελό του. Ο Searle παρουσίασε δεκάδες φωτογραφίες της Νέσσυ, όλες φτιαχτές.

Η Νέσσυ στην τηλεόραση
Η δεύτερη σειρά επεισοδίων του σήριαλ «The Goodies», το 1971 άρχισε με ένα επεισόδιο, όπου το τρίο, που αποφάσισε να «πάει οπουδήποτε, οποτεδήποτε», πήγε για να πιάσει το τέρας του Λοχ Νες, ώστε να κάνει ευτυχισμένο έναν κάτοχο ζωολογικού κήπου, που είχε μανία αυτοκτονίας.

Η Νέσσυ, το κινούμενο σχέδιο
Το 1983 στη σειρά κινουμένων σχεδίων του B.B.C. «The Family-Ness», οι Elspeth και Angus McTout γίνονται φίλοι με μια ολόκληρη κοινότητα τεράτων του Λοχ Νες. Η σειρά κινουμένων σχεδίων παρουσίαζε τον Γερμανό κυνηγό τεράτων καθηγητή Dumkopf, ο οποίος προσπαθούσε να πιάσει το τέρας χρησιμοποιώντας υποβρύχια τηλεσκόπια και άλλες παράξενες μηχανές. Το 1999 στο επεισόδιο των Simpsons «Monty Can’t Buy Me Love», ο Mr Burns αποξηραίνει το Λοχ, βρίσκει το τέρας και το πηγαίνει πίσω στο Springfield σε μια καταδικασμένη απόπειρα να κερδίσει δημοτικότητα. Το επεισόδιο δείχνει μια συναισθηματική επανασύνδεση μεταξύ του Groundskeeper Willie και των γονέων του. Η Νέσσυ ακόμη πρωταγωνιστεί σε μια ταινία του Scooby Doo, σε ένα επεισόδιο του South Park και σε δεκάδες παιχνίδια στον υπολογιστή, συμπεριλαμβανομένων των Tomb Raider, Sim City 2000, Zoo Tycoon και Monster Truck Madness.

Η Νέσσυ και το Hollywood
Το 1996 η ταινία του Hollywood «Λοχ Νες», εξέθεσε πολλά επαναλαμβανόμενα θέματα της Νέσσυ, μέσα από την ιστορία ενός αποκαρδιωμένου επιστήμονα, που εξορίστηκε σε μια ανέλπιδη αποστολή να βρει το τέρας. Ο Dr Dempsey παρεμποδίζεται σε κάθε του βήμα από μη συνεργάσιμους ντόπιους, αλλά ερωτεύεται την ξενοδόχα Laura. Ανακαλύπτει ότι το τέρας είναι αληθινό, αλλά πρέπει να κρατηθεί μυστικό. Το 2004, ο σκηνοθέτης Werner Herzog πρωταγωνιστούσε σε ένα υποτιθέμενο ντοκιμαντέρ στο Λοχ Νες, στο οποίο κινηματογραφιστές, οι οποίοι προσπαθούσαν να διαψεύσουν την ύπαρξη της Νέσσυ, συναντήθηκαν με το αληθινό τέρας. Τελευταία βρίσκεται σε διαδικασίες παραγωγής μια σημαντική ταινία με τίτλο «The Water Horse», στην οποία δύο παιδιά βρίσκουν ένα αυγό, το οποίο εκκολάπτεται και μεγαλώνει για να γίνει ένα τέρας του Λοχ Νες.