ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ ΣΟΚΑΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΙΠΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ!

Το Άγιο Πάσχα είναι προ των πυλών και μια νέα μελέτη έρχεται να λύσει το μυστήριο με την Ιερά Σινδόνη του Ιησού. Σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές μελέτες, το ύφασμα που έχει διχάσει την εκκλησία είναι παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πιστοί για να θάψουν τους νεκρούς κατά την εποχή του Χριστού, πριν από 2.013 χρόνια. Δεν πρόκειται για μεσαιωνική πλαστογραφία, και παρότι κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να το απορρίψει, θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι το σάβανο που χρησιμοποιήθηκε για να τυλίξει το σώμα του Χριστού.

Για αιώνες οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει την αυθεντικότητα της τηβέννου και έχει γίνει μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της Ρωμαιοκαθολικής πίστης. Η Σινδόνη του Τορίνου ή Ιερά Σινδόνη είναι ένα κομμάτι ύφασμα πάνω στο οποίο είναι αποτυπωμένη η εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα το σώμα του οποίου ταιριάζει σε σώμα που έχει σταυρωθεί και τραυματιστεί.

Ειδικοί χρησιμοποίησαν τις τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας για να εξετάσουν ίνες από το σάβανο του Τορίνου και να το συγκρίνουν με  δείγματα από υφάσματα εκείνης της εποχής αλλά και πολλών ακόμη περιόδων, ώστε να μπορούν να αποδείξουν επιστημονικά πια εάν πρόκειται για απάτη ή για το πιο πολύτιμο κειμήλιο του Χριστιανισμού. Κλειδί της έρευνας αποτέλεσαν τρεις νέες δοκιμές (δύο χημικές και μία μηχανική). Οι δύο πρώτες εκτελέστηκαν χρησιμοποιώντας υπέρυθρο φως και η άλλη χρησιμοποιώντας φασματοσκοπία Raman (που χρησιμοποιείται συνήθως σε εγκληματολογικά εργαστήρια).

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ίνες από το ύφασμα προέρχονται από μια περίοδο μεταξύ 300 π.Χ. μέχρι 400 μ.Χ, η οποία καλύπτει τα έτη της ζωής του Χριστού. Πρόκειται για επιστημονική έρευνα που πραγματικά ανατρέπει τα δεδομένα καθώς 14 έρευνες που έχει υποστεί το σάβανο του Τορίνου  το 1988 είχαν προσδιορίσει την προέλευση του υφάσματος μεταξύ 1260 και 1390.

Η αλήθεια είναι ότι το Σάβανο του Ιησού έχει αποτελέσει πηγή διαμάχης μεταξύ της θρησκευτικής και της επιστημονικής κοινότητας για αιώνες, καθώς υποστηρίζεται ότι πρόκειται για το πανί στο οποίο εναποτέθηκε το σώμα του Ιησού Χριστού, μετά την αποκαθήλωσή του από τον Σταυρό. Το λινό αυτό ύφασμα κιτρινωπού χρώματος, διαστάσεων 4,30 μέτρων μάκρος και 1,10 μέτρων φάρδος, φυλάσσεται από το 1578 στον καθεδρικό ναό του Τορίνο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΝΔΟΝΗΣ

Πιθανολογείται ότι μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού (ή όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Μικράς Ασίας (σημερινή Ούρφα της Τουρκίας). Είχε γίνει γνωστό ως Άγιο Μανδύλιο ή Εικόνα της Έδεσσας, γιατί ήταν διπλωμένο έτσι ώστε να φαίνεται, μόνο το πρόσωπο μέσα σε ανοιχτή θήκη. Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην Έδεσσα το 944 μ.Χ. με σκοπό να αποκτήσουν το ύφασμα και να το πάρουν μαζί τους στην Κωνσταντινούπολη. Η Δ΄ Σταυροφορία το 1204 λεηλάτησε την Βασιλεύουσα και μέχρι τον 14^ο αιώνα η Σινδόνη εξαφανίστηκε.

Ιστορικές αναφορές στη Σινδόνη του Τορίνο χρονολογούνται από το 1354. Νωρίτερα, υπάρχουν υπόνοιες πως ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, για τους οποίους υποστηρίζεται πως την είχαν στην κατοχή τους για 200 χρόνια περίπου. Οι τελευταίοι Ναϊτες που εικάζεται ότι κατείχαν τη σινδόνη ήταν ο Ζακ ντε Μολέ και ο Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, οι οποίοι κάηκαν στην πυρά το 1314, μετά την διάλυση του Τάγματος.

Ως πρώτος κάτοχός της αναγνωρίζεται με ασφάλεια ο Γάλλος ιππότης Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, ο οποίος δίσταζε να δημοσιοποιήσει το γεγονός της ύπαρξής της, πιθανώς λόγω των μυστηριωδών συνθηκών με τις οποίες είχε έρθει στα χέρια του, μάλλον λόγω συγγένειας με τον Ναϊτη Ντε Σαρνέ. Ο ίδιος είχε χτίσει μία φτωχική εκκλησία στο Λιρέ της Γαλλίας, και ενώ η οικογένειά του ήταν σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφάσισε να εκθέσει εκεί τη Σινδόνη.

Ο επίσκοπος της περιοχής Ερρίκος του Πουατιέ, αντέδρασε για την αυθεντικότητα της και υπέβαλλε μνημόνιο, το οποίο ανέφερε πως μετά από εξετάσεις που έκανε στη Σινδόνη, την βρήκε πλαστή, αναφέροντας επίσης πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που τη φιλοτέχνησε. Η Σινδόνη αμέσως αποσύρθηκε, για να εκτεθεί εκ νέου το 1389. Ο γιος του Ντε Σαρνέ, αγνοώντας τον τοπικό επίσκοπο, πήρε άδεια από τον Πάπα, παραδεχόμενος εξ αρχής πως δεν ήταν γνήσια, αλλά αντίγραφο. O επίσκοπος της περιοχής Πιέρ Ντ’ Αρσί, σε μνημόνιο προς τον Πάπα Κλήμεντα Ζ΄, χαρακτήριζε τη Σινδόνη ως απάτη, αναφερόμενος στις προγενέστερες έρευνες του Ερρίκου του Πουατιέ.

Το 1452, το ύφασμα πωλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, ο οποίος ανέγειρε ειδικό παρεκκλήσι και τοποθέτησε τη Σινδόνη στο Σαμπερύ της Γαλλίας το 1464. Το 1532, προκλήθηκε πυρκαγιά στο παρεκκλήσι, που προκάλεσε φθορές στη Σινδόνη, με αποτέλεσμα η οικογένεια του Σαβόϋ να τη μεταφέρει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Η μοναδική φορά που μεταφέρθηκε από το Τορίνο ήταν τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του Μοντεβεγκίνε, στο Αβελίνο της νότιας Ιταλίας, για να παραμείνει αργότερα οριστικά στο Τορίνο.

http://www.atia-ufo.gr/2013/03/nea-stoixeia-iera-sindoni.html

ΕΖΗΣΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΣΠΑΕΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ

Αρχικά, ήταν το σμήνος από μύγες, που στα μέσα του Δεκέμβρη εισέβαλε στο σπίτι, τη στιγμή που ο Τζορτζ και η Κάθι Λουτζ άδειαζαν τις κούτες μετακόμισης. Στη συνέχεια, ήταν τα κρύα σημεία στα δωμάτια και στα χολ, οι παράξενες μυρωδιές αρώματος και περιττωμάτων και οι αποκρουστικοί ήχοι τα βράδια.

Ο Ντάνι Λουτζ, ο μικρός γιος, που ήταν μόλις δέκα ετών όταν η οικογένειά του αποφάσισε να μετακομίσει στο σπίτι, στην περιοχή Amityville, σπάει τη σιωπή του έπειτα από 40 χρόνια και αποκαλύπτει τα φρικαλαία γεγονότα που συνέβησαν σε εκείνον και τους δικούς του, στις μόλις 28 ημέρες που κατάφεραν να μείνουν εντός του «στοιχειωμένου» σπιτιού τους που αργότερα έγιναν ταινία (Amityville Horror).

Ο 50χρονος πλέον Ντάνι, θυμάται λεπτομερώς τις τρομακτικές εμπειρίες που αποκόμισε από τη διαμονή του στο σπίτι, οι οποίες, όπως λέει ο ίδιος, του κατέστρεψαν τη ζωή. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του, είχε δει αρκετές φορές αντικείμενα να πετούν μέσα στο σπίτι, τους τοίχους να πρασινίζουν, τους σταυρούς στους τοίχους να γυρνούν ανάποδα και το χειρότερο, δύο κατακόκκινα μάτια, ενός πλάσματος που παρομοιάζει με γουρούνι, να τον κοιτάνε επίμονα τα βράδια.

Οι γονείς του Ντάνι μετακόμισαν στο Amityville της Νέας Υόρκης το 1975. Πριν από 13 μήνες, το σπίτι είχε βιώσει μία οικογενειακή τραγωδία, καθώς ο γιος του προηγούμενου ιδιοκτήτη είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τα έξι μέλη της οικογένειάς του. Ο δολοφόνος Ρόναλντ ΝτεΦέο, ο οποίος εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης, είχε δηλώσει αργότερα πως είχε προβεί στη δολοφονία της οικογένειάς του, επειδή τον διέταξαν οι φωνές που άκουγε μέσα στο σπίτι.

Η μητέρα του, Κάθι, είχε ανακαλύψει ένα μυστικό κόκκινο δωμάτιο, στο οποίο ακόμα και ο σκύλος της οικογένειας είχε αρνηθεί να μπει. Αργότερα, όταν οι Λουτζ κάλεσαν έναν Καθολικό ιερέα, προκειμένου να «εξαγνίσει» το σπίτι από τα κακά πνεύματα, τους είχε πει πως είχε ακούσει μία φωνή από το κόκκινο δωμάτιο, στο οποίο τους απαγόρευσε να κοιμηθούν, να του λέει «βγες έξω».

Το ολλανδικού αποικιακού στυλ σπίτι, με έξι υπνοδωμάτια, πισίνα και σοφίτα, υποτίθεται πως θα ήταν το σπίτι των ονείρων της οικογένειας Λουτζ. Ωστόσο, μετατράπηκε στον χειρότερο εφιάλτη τους. Και ο Ντάνι ρίχνει το φταίξιμο στον θετό του πατέρα, τα μυστηριώδη «πιστεύω» του οποίου, όπως ισχυρίζεται, επέτρεψαν στα πνεύματα να οργιάζουν.

Η ιστορία της οικογένειας έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά βιβλία και ντοκιμαντέρ, καθώς και 11 ταινίες, συμπεριλαμβανομένων δύο που θα βγουν τον επόμενο χρόνο. Ο 50χρονος σήμερα Ντάνι Λουτζ θυμάται λεπτομερώς τις φρικιαστικές του εμπειρίες από το στοιχειωμένο σπίτι, στην οδό Ocean Drive, της περιοχής Amityville της Νέας Υόρκης.

Το τι συνέβη πραγματικά μέσα στο σπίτι εκείνο παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα, ωστόσο η οικογένεια Λουτζ, η οποία ενεπλάκη σε μία σειρά από δικαστικές διαμάχες, έχει κάνει τους σκεπτικούς να υποστηρίζουν πως επινόησε ολόκληρη την ιστορία, προκειμένου να βγει κερδισμένη οικονομικά, αφού δεν μπορούσε να στηρίξει το σπίτι με τις ήδη υπάρχουσες οικονομίες της.

http://www.newsbomb.gr/anexhghta/story/293084/ezise-sto-spiti-toy-tromoy-kai-spaei-ti-siopi-toy-meta-apo-40-hronia

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΩΡΑΣ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Μία ώρα μπροστά γυρνάμε τους δείκτες των ρολογιών μας τα ξημερώματα της τελευταίας Κυριακής του Μάρτη, καθώς τίθεται σε ισχύ η θερινή ώρα αντικαθιστώντας τη μέχρι τότε ισχύουσα χειμερινή. Από τα χαράματα της Κυριακής τα ρολόγια στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε. χτυπούν καλοκαίρι, προχωρώντας μία ώρα μπροστά από την κανονική, ηλιακή ώρα. Έτσι στις 03:00 το πρωί της Κυριακής οι δείκτες των ρολογιών μας, παραδοσιακών και ηλεκτρονικών, προχωρούν μια ώρα μπροστά και δείχνουν 04:00, σύμφωνα με τη σχετική κοινοτική οδηγία, ενώ επανερχόμαστε στη χειμερινή ώρα το τελευταίο σαββατοκύριακο του Οκτώβρη. Ο βασικός λόγος για την αλλαγή της ώρας είναι η εξοικονόμηση ενέργειας.

Η πρώτη αναφορά για πρόταση χρησιμοποίησης της θερινής ώρας (Daylight Saving Time, DST) έγινε το 1784 από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, που πρωτοδιατύπωσε την ιδέα, σε ένα γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε γαλλική εφημερίδα. Στο κείμενο δεν υπάρχει αναφορά για αλλαγή της ώρας, αλλά πρόταση κατά τους θερινούς μήνες οι άνθρωποι να ξυπνούν μία ώρα νωρίτερα, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό ηλιακό φως! Η πρώτη φορά που προτάθηκε το ζήτημα σοβαρά ήταν το 1907 από τον Λονδρέζο αρχιτέκτονα William Willett, θερμό υποστηρικτή του μέτρου της θερινής ώρας, στο άρθρο του Waste of Daylight, αλλά τελικά, αν και τον υποστήριξαν αρκετοί βουλευτές, δεν κατάφερε να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση για τη χρησιμότητα εφαρμογής του μέτρου και τα θετικά αποτελέσματά του. Η εφαρμογή της θερινής ώρας καθιερώθηκε πρώτη φορά κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Willett, από τη γερμανική κυβέρνηση από την 30^η Απριλίου ως την 1^η Οκτωβρίου 1916, ώστε να εξοικονομηθούν ενεργειακοί πόροι. Λίγο μετά, ακολούθησε τη γερμανική πρόταση και το Ηνωμένο Βασίλειο, εφαρμόζοντας τη θερινή ώρα από την 21^η Μαΐου ως την 1^η Οκτωβρίου 1916. Στις 19 Μαρτίου 1918, το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την τυπική χρήση των χρονικών ζωνών και επισημοποίησε την αλλαγή της θερινής ώρας. Το μέτρο όμως καταργήθηκε σύντομα, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου. Για κάποια χρόνια η εφαρμογή της θερινής ώρας καταργήθηκε και ξεχάστηκε και εμφανίστηκε ξανά στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ορισμένες χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά και οι Η.Π.Α. προχώρησαν τα ρολόγια τους κατά μία ώρα μπροστά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους (από τις 9 Φεβρουαρίου 1942 ως τις 30 Σεπτεμβρίου 1945) και στη Βρετανία δύο ώρες μπροστά κατά τους θερινούς μήνες και μία ώρα κατά τους χειμερινούς. Η εφαρμογή της θερινής ώρας, με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή μία ώρα μπροστά από τη κανονική, χειμερινή, καθιερώθηκε το 1966 στις Η.Π.Α. Ξεκίνησε να ισχύει αρχικά σε λίγες πολιτείες και από το 1986 κατοχυρώθηκε με νόμο σε ολόκληρη τη χώρα. Ακολούθησαν ανάλογες ρυθμίσεις και για τις χώρες της Ευρώπης.

Το μέτρο εφαρμόζουν σήμερα γύρω στις 70 χώρες σε παγκόσμια κλίμακα. Η ώρα Γκρίνουιτς δεν αλλάζει, γι’ αυτό το καλοκαίρι η Ελλάδα είναι 3 ώρες και το χειμώνα 2 ώρες μπροστά από το Γκρίνουιτς. Η ανθρώπινη παρέμβαση γίνεται εν όψει του καλοκαιριού στα τέλη Μαρτίου, άρα μπορούμε να πούμε πως η καλοκαιρινή ώρα είναι η τεχνητή και η χειμερινή η κανονική, ηλιακή ώρα.

Δεν προσαρμόζονται όλες οι χώρες την ίδια στιγμή στις αλλαγές. Το παιχνίδι με τις ώρες δεν το παίζουν οι χώρες, που βρίσκονται κοντά στον Ισημερινό, όπου η μέρα διαρκεί 12 ώρες και η νύχτα άλλες τόσες. Αντίθετα, όσο πιο κοντά κατευθύνεται κανείς προς τους πόλους, τόσο περισσότερο ηλιακό φως είναι διαθέσιμο κατά τις πρωινές και τις βραδινές ώρες. Επίσης, άλλο πρόγραμμα ακολουθούν οι Βορειοαμερικανοί, άλλο οι Ευρωπαίοι κι άλλο οι Νοτιοαμερικανοί.

Η Βενεζουέλα από το Δεκέμβριο του 2007 εφαρμόζει τη δική της, ιδιότυπη ζώνη ώρας, μετακινώντας τους δείκτες των ρολογιών μισή ώρα πίσω. Ο πρόσφατα εκλιπών πρόεδρος Ούγκο Τσάβες μεταρρύθμισε το χρόνο προκειμένου να έχει ξημερώσει, όταν ξυπνά ο περισσότερος κόσμος και να βελτιωθούν έτσι οι επιδόσεις των εργαζομένων και των μαθητών. «Δεν με ενδιαφέρει αν με λένε τρελό, η νέα ώρα θα εφαρμοστεί», είχε δηλώσει ο Τσάβες, ο υπουργός Επιστήμης και Τεχνολογίας χαρακτήρισε πολύ θετικό το μέτρο, ωστόσο οι επικριτές του προέδρου τον κατηγόρησαν ότι απλώς θέλει να διαφέρει στη ζώνη ώρας από το μεγάλο εχθρό του τις Η.Π.Α. Με αυτή την μεταρρύθμιση η Βενεζουέλα βρίσκεται τεσσερισήμισι ώρες πίσω από τη Μέση Ώρα Γκρίνουϊτς.

Το βασικό πλεονέκτημα της χρήσης του μέτρου της θερινής ώρας και ο βασικός λόγος για τον οποίο αρχικά χρησιμοποιήθηκε είναι η εξοικονόμηση ενέργειας. Συνολικά κατά τους επτά μήνες της θερινής ώρας εξοικονομούμε περίπου 210 ώρες ηλεκτρικής ενέργειας, εκμεταλλευόμενοι τον ήλιο. Μελέτες, που έχουν γίνει, απέδειξαν ότι στη διάρκεια της περιόδου εφαρμογής της θερινής ώρας οι θάνατοι των πεζών από τροχοφόρα δυστυχήματα ελαττώνονται κατά τέσσερις φορές, ενώ η θερινή ώρα ευνοεί τις κάθε είδους δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου το βράδυ, καθώς λαμβάνουν χώρα κάτω από το φως της ημέρας, δηλαδή υπό πολύ πιο καλές συνθήκες. Επίσης οι ειδικοί σε θέματα τουρισμού κρίνουν ότι η θερινή ώρα έχει θετική επίπτωση στον τουρισμό, καθώς παρατηρείται π.χ. αύξηση της ζήτησης για προϊόντα, που χρησιμοποιούνται κατά τον ελεύθερο χρόνο (ποδήλατα, πλοία κ.λπ.). Διαπιστώνεται ακόμη ότι ο κατασκευαστικός τομέας και η γεωργία επωφελούνται από τη θερινή ώρα, ιδίως στις νότιες χώρες της Ευρώπης, λόγω του γεγονότος ότι το πρωί κάνει λιγότερη ζέστη την ίδια ώρα, απ’ ότι θα έκανε αν δεν υπήρχε το θερινό ωράριο και στον τομέα της υγείας οι πιθανές επιπτώσεις σχετίζονται με το γεγονός ότι το σώμα πρέπει να προσαρμόζεται στην αλλαγή της ώρας τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο και με βάση τα μέχρι τώρα αποτελέσματα ερευνών, οι περισσότερες δυσκολίες είναι μικρής διάρκειας και δεν θέτουν σε κίνδυνο την υγεία.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, τα οξυμμένα ενεργειακά προβλήματα, που αντιμετώπιζε η Ελλάδα, οδήγησαν στη λήψη έκτακτων μέτρων για την εξοικονόμηση ενέργειας. Στα πλαίσια αυτών των μέτρων ήταν και η εφαρμογή της θερινής ώρας για τη χρονική περίοδο Μαρτίου-Σεπτεμβρίου. Σε κάθε μέρα δηλαδή προστέθηκε στην κανονική ηλιακή ώρα και μία πλασματική, η οποία αναιρέθηκε και πάλι το φθινόπωρο, για την εκμετάλλευση 60 επιπλέον λεπτών ηλιακής ενέργειας καθημερινά και την εξοικονόμηση θεωρητικά περίπου 210 ωρών ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια των επτά μηνών εφαρμογής της θερινής ώρας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη και σε άλλα κράτη, που είχαν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα χρόνια νωρίτερα.

Μέχρι το 1996 η θερινή ώρα στην Ελλάδα ίσχυε μέχρι την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη και από 1997 επεκτάθηκε ένα μήνα ακόμα, στα τέλη του Οκτώβρη, μετά από απόφαση των Βρυξελλών για κοινή εφαρμογή της θερινής ώρας την ίδια ημερομηνία για όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Κοζάνη, Μάρτιος 2013

Ο ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ 19 ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΟΦΟΙ

 Καταδίκες σε θάνατο, περίεργα ατυχήματα, αυτοκτονίες... είναι μερικοί από τους περίεργους τρόπους που πέθαναν 19 από τους αρχαίους σοφούς μας. Ας δούμε τι θάνατο είχε ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα του ποιητή για βράχο και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: «Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί». Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.

ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε.

ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.

ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ: Ο προληπτικός αδερφός του βασιλιά της Σκυθίας Σαύλιος, επειδή νόμιζε ότι θέλει ο αδερφός του να μεταφέρει τη λατρεία των Ελευσινίων της Αθήνας στη Σκυθία, τον σκότωσε με τόξο, κατηγορώντας τον για ασέβεια.

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Φονεύθηκε κατά την άλωση των Συρακουσών από αγροίκο και βάρβαρο στρατιώτη, τον οποίο θέλησε να διώξει από το εργαστήριο του για να μην του διακόψει τις σκέψεις του, λέγοντας το γνωστότατο από τότε: «Μη μου τους κύκλους τάραττε».

ΒΙΑΣ: Βρήκε θάνατο στις επάλξεις του καθήκοντος, αφού μίλησε για πολλή ώρα , αν και υπέργηρος, υπερασπίζοντας κάποιον ενώπιον του δικαστηρίου, έγειρε, μετά το τέλος του λόγου του, το κεφάλι του στην αγκαλιά του εγγονού του και πέθανε.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Καταδικάστηκε με απαίτηση του Αντίπατρου σε θάνατο και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήπιε δηλητήριο και πέθανε.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος.

ΖΗΝΩΝ: Υποβλήθηκε σε μαρτυρικό θάνατο από άγριο κοπάνισμα μέσα σε μεγάλο γουδί, ύστερα από διαταγή του τυράννου Ελέας Νέαρχου!

ΗΣΙΟΔΟΣ: Πήγε στη Λοκρίδα και έμεινε στο σπίτι κάποιου Μιλήσιου. Εκεί φονεύθηκε από τους γιους του Μιλήσιου, οι οποίοι νόμιζαν ότι ατίμασε την αδερφή τους και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Δολοφονήθηκε, διότι στρατηγεύοντας στην εκστρατεία της Αμφίπολης δεν μπόρεσε να σώσει την πόλη από τους Σπαρτιάτες και το στρατηγό τους Βρασίδα.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αυτοκτόνησε με θάνατο από ασιτία, μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνα.

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ: (Κορίνθιος) Παρανοϊκή μορφή φιλοσόφου, θέλοντας να εξαφανίσει, σε μεγάλη ηλικία, κάθε ίχνος του, διέταξε δυο έμπιστους σωματοφύλακες να παραφυλάξουν τη νύχτα ένα ορισμένο σημείο και να σκοτώσουν τον πρώτο διαβάτη που θα περνούσε από εκεί και αμέσως να τον θάψουν. Την ίδια εντολή είχε δώσει σε άλλους τέσσερις, να σκοτώσουν σε μικρή απόσταση τους δύο πρώτους και σε άλλους οκτώ να σκοτώσουν σε μεγαλύτερη απόσταση τους τέσσερις προηγούμενους! Η διαταγή εξετελέσθη και έτσι έμεινε άγνωστος ο τάφος του Περίανδρου, διότι ο διαβάτης που πέρασε από εκεί μεταμφιεσμένο σε χωρικό ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος!

ΠΟΛΥΒΙΟΣ: Πέφτοντας από το άλογο του με πολλά τραύματα άφησε την τελευταία του πνοή.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Κάηκε μέσα στο σπίτι του από τη φωτιά που έβαλε ο Κύλων με μια ομάδα επαναστατών.

ΣΑΠΦΩ: Γκρεμίστηκε από ένα βράχο στο ακρωτήριο Λευκάτα (στη Λευκάδα), ύστερα από ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε τον ωραίο, αλλά ακατάδεχτο ναυτικό Φάωνα.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πνίγηκε καταπίνοντας μια ρώγα σταφυλιού.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο σε θάνατο με κώνειο. (Μετά την απόφαση που τον καταδίκαζε να πιει το κώνειο, οι φίλοι του είπαν στον Σωκράτη: «Οι Αθηναίοι σε καταδίκασαν σε θάνατο»! Κι ο Σωκράτης απάντησε: «Κι αυτούς τους καταδίκασε η φύση». Με 281 ψήφους εναντίον 275, δηλαδή με πλειοψηφία 6 μονάχα ψήφων, ο Σωκράτης κηρύχτηκε ένοχος. Οι δικαστές τον ρώτησαν ποια ποινή προτιμούσε να του επιβληθεί και εκείνος ζήτησε με κάποια ειρωνεία, μια τιμητική αμοιβή. Τους απάντησε: «Να σιτίζομαι στο Πρυτανείο».)

ΧΙΛΩΝ: Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία στην Πίσα από υπερβολική χαρά, που του δημιουργήθηκε όταν αγκάλιασε το γιο του, που επέστρεψε από την Ολυμπία νικητής στο αγώνισμα της πυγμαχίας.

http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr/2013/03/19_28.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/OyeMI+%28%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%9E%CE%97%CE%93%CE%97%CE%A4%CE%91+%CE%A6%CE%91%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%91%29&utm_content=FaceBook

Η ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1930;

Η σοβαρότερη συγκάλυψη της θεραπείας του καρκίνου από το 1930. Το μεγαλύτερο έγκλημα της σύγχρονης ιατρικής, η εξόντωση του Dr Royal Raymond Rife και η εξαφάνιση από τα ιατρικά συγγράμματα του όρου Cryptocides primordiales δηλαδή του κρυπτοϊού του καρκίνου. Το πραγματικά ενδιαφέρον μέρος στην ζωή του Rife ήταν η ανακάλυψη του κρυπτοϊού του καρκίνου και η ανακάλυψη της θεραπείας!

Υπάρχουν πολλές αιτίες της δημιουργίας του καρκίνου. Από καρκινογόνα, βακτήρια, ιούς, παράσιτα μέχρι ακτινοβολίες που δεν είναι ορατές στο γυμνό μάτι. Για να αποδειχτεί ότι κάτι είναι η αιτία μιας αρρώστιας πρέπει να ακολουθηθούν κάποιοι κανόνες που καθιερώθηκαν με το θεώρημα του Koch. Π.χ. σήμερα με αυτούς τους κανόνες δεν έχει αποδειχθεί ότι ο HIV είναι η αιτία του Aids.

O Rife απέδειξε χρησιμοποιώντας το θεώρημα του Koch ότι ο ιός που βρήκε προκαλούσε τον καρκίνο και βρήκε την θεραπεία. Ονόμασε τον ιό Cryptocides primordiales (αρχέγονο κρυφό δολοφόνο), αντέχει στους +400 βαθμούς Κελσίου μέχρι σχεδόν το απόλυτο μηδέν. Οπότε πάει περίπατο η αποστείρωση.

Εμβολίασε 400 εργαστηριακά ζώα με τον ιό και προκάλεσε 400 καρκίνους. Κατόπιν χρησιμοποίησε τις συσκευές που βλέπετε στις φωτογραφίες τις οποίες κατασκεύασε με πάρα πολύ κόπο. Εξέθεσε τα ζώα σε μια μορφή ενέργειας που ήταν μοναδική για τον Cryptocides primordiales και κατέστρεψε όλους τους όγκους. Μπορείτε να διαβάσετε για όλα αυτά στο βιβλίο του The Cancer Cure That Worked.

Όταν ο Rife βγήκε δημόσια το πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας χρηματοδότησε μια ειδική ιατρική μονάδα να μελετήσει την νέα θεραπεία σε άρρωστους από καρκίνο οι οποίοι θα πέθαιναν οπωσδήποτε. Μετά από 130 ημέρες όλοι είχαν θεραπευθεί χωρίς καμία παρενέργεια από την θεραπεία.

O επικεφαλής της ΑΜΑ πήγε με το τραίνο να επισκεφτεί τον Rife στο San Diego. Βγήκαν φωτογραφίες, η ιστορία μπήκε στην εφημερίδα San Diego Evening Tribune. Ο Rife είχε πάρει τον δρόμο για το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής.

Σήμερα όσο και να ψάξετε να βρείτε αναφορές για τον Rife σε ιστορικά βιβλία θα δυσκολευτείτε πολύ. Επικοινωνήστε με εφημερίδα για συγκεκριμένες ημερομηνίες η για την ιστορία του και πιθανότατα θα σας πουν ότι λείπει από τα αρχεία τους. Είναι σαν ο Rife και η δουλειά του να έχουν εξαφανιστεί από τα χρονικά της ιστορίας. Το μικροσκόπιο του δεν υπήρξε ποτέ. Τα μηχανήματα του δεν υπήρξαν ποτέ. Ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ. Η AMA ήθελε να τον κόψει. Οι φαρμακοβιομηχανίες ζητούσαν περισσότερες αποδείξεις πριν επιτρέψουν την χρήση των μηχανημάτων του. Όταν μια ιατρική συσκευή χρειάζεται έγκριση από το FDA κάθε χρήση της πρέπει να εκτιμηθεί (με κόστος εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια). Λάβετε υπόψιν ότι ο Rife είχε κατασκευάσει το μικροσκόπιο του και τα άλλα μηχανήματα και κατέστρεφε μικρόβια για δεκαετίες πριν το 1930. Από το 1934 έως το 1939 γιατροί σε όλη την Αμερική χρησιμοποιούσαν τα μηχανήματα του για να θεραπεύουν τον καρκίνο, ενώ ταυτόχρονα πιέζονταν να σταματήσουν. Τα ιατρεία τους διαρρήχθηκαν και τα μηχανήματα κατασχέθηκαν.

Ένας μηχανικός που δούλευε μαζί του με την υποστήριξη της ΑΜΑ κατέθεσε μήνυση κατά του Rife. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Οι ατελείωτες δίκες τον έφθειραν, έπαθε κατάθλιψη και έπινε πολύ. Και το  τρομακτικό τέλος, του κλέψανε το μικροσκόπιο και βάλανε φωτιά στο εργαστήριο του, τα πάντα χαθήκανε. Το εργαστήριο Burnett Lab στην New Jersey που διακρίβωνε ανεξάρτητα την δουλειά του κάηκε τελείως. Ο Dr Milbank Johnson υποστηρικτής του και διακριβωτής της εργασίας του δηλητηριάστηκε.
Ο Dr Nemes που ντουμπλάριζε την δουλειά του Rife στο εργαστήριο του 40 μίλια μακριά σκοτώθηκε στην μυστηριώδη φωτιά που έπιασε και καήκανε όλα τα αρχεία του.

Ο πλησιέστερος συνεργάτης του πήρε δωρεά 200.000 δολαρίων και εξαφανίστηκε. Οι άνθρωποι που δουλεύανε μαζί του ξαφνικά αρνιόνταν ότι τον ξέρανε. Ο Rife βυθίστηκε περισσότερο στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό. Το 1940 η δουλειά του είχε εξαφανιστεί τελείως. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ανασυστήσει την έρευνα του κυνηγιόταν, μέχρι που πέθανε σε ένα νοσοκομείο από υπερβολική δόση φαρμάκου που ο ίδιος δεν είχε εγκρίνει.

Η δουλειά του Rife βασίζεται εν μέρει στην τεχνολογία Τεσλα, αυτή που με τόσο κόπο και δολιότητα εξαφάνισαν, προωθώντας και επιβάλλοντας σαν «μεγαλοφυΐα» έναν παν- ηλίθιο σαν τον Αινστάιν. Κανένας δεν κατάφερε να ξαναφτιάξει το μικροσκόπιο του Rife (που έδειχνε ζωντανούς τους ιούς μέσα στον άρρωστο). Αρκετοί από τους συνεργάτες του τις τελευταίες δύο δεκαετίες ξαναφτιάξανε τα μηχανήματα που δημιουργούν τις φωτεινές ακτινοβολίες που χρησιμοποιούσε. Χωρίς βέβαια το πανίσχυρο μικροσκόπιο  του Rife και τα σκόπιμα προβλήματα από τις φαρμακοβιομηχανίες και το FDA, θα πάρει πολλά χρόνια πριν τα καταφέρουν.

Είναι λυπηρό που όλη αυτή η έρευνα διεξάγεται υπόγεια. Δεν υπάρχει εγγύηση για την ιατρική ελευθερία.  Οι άνθρωποι που παίρνουν η θα πάρουν «τα φάρμακα του συνταξιούχου», που χρειάζονται νοσοκομεία, γιατί τρώνε ζωικά και κάνουν όξινο τον οργανισμό τους, είναι ήδη νεκροί …απλά δεν το ξέρουν ακόμη. Προσπαθείστε να βρείτε το βιβλίο του Rife The Cancer Cure that Worked και φυσικά διαβάστε να μάθετε γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να πληρώνουν πανάκριβα το ηλεκτρικό που θα ‘πρεπε να είναι δωρεάν ή σε ευτελή τιμή.

Το E = MC2 είναι η πιο διάσημη εξίσωση όλων των εποχών. Πρόκειται για ένα απολύτως εκπληκτικό επίτευγμα για το πόσο απολύτως λάθος είναι. Η εξίσωση αυτή δημιουργεί μια ισοδυναμία της μάζας προς την ενέργεια και στη συνέχεια τα δεσμεύει όλα σε ένα όριο ταχύτητας. Γνωρίζουμε από την εργασία του καθενός από τον Faraday έως τον Τέσλα και τον Steinmetz ότι δεν υπάρχει καμία ισοδυναμία της ενέργειας με την μάζα.

Ο Oliver Heaviside καθιστά σαφές ότι η μάζα δεν έχει θέση σε Ηλεκτρικές Μονάδες. Αυτό συν η επίμονη έμφαση στην αδυναμία της να υπερβαίνει την ταχύτητα του φωτός στα κύρια χαρακτηριστικά της, δημιούργησαν ένα επιστημονικό meme του μυαλού γνωστό ως E = MC2. Ο Charles Wheatstone, ήδη από το 1868, απέδειξε ότι η ηλεκτρική ενέργεια κινείται με 288.000 μίλια το δευτερόλεπτο, σχεδόν 1,5 φορές ταχύτερα από ότι το φως με 186.000 μίλια ανά δευτερόλεπτο. Μόλις τώρα μπορούμε να δούμε πώς αυτή η meme εξίσωση φιλοτεχνήθηκε ειδικά για να δηλητηριάσει τα μυαλά όλων των μελλοντικών επιστημόνων και να απαγορεύει σε οποιονδήποτε να δει τις δυνατότητες της ηλεκτρικής ενέργειας.

Αυτός είναι ο λόγος που ξοδεύουν δισεκατομμύρια να ψάχνουν για κάποιο περιπλανώμενο «σωματίδιο του Θεού», το οποίο φυσικά και ποτέ δεν θα βρεθεί. Για το λόγο αυτό οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις ανακοινώνονται στα ψιλά και δεν ακούγονται ποτέ ξανά, ούτε φυσικά τίθενται σε εφαρμογή. Η σύγχρονη φυσική βασίζεται σε ψέματα και παίζουν με τις λέξεις για να μας κρατήσουν μακριά απ’ την εξέταση των «μη φυσικών φαινόμενων» που ελέγχουν όλα τα φυσικά φαινόμενα, όπως και την ηλεκτρική ενέργεια.

http://www.newsinnews.gr/index.php/ygeia/23331-2013-03-28-12-29-18

ΤΑ 10 ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μπορεί να κουβαλούν χιλιάδες χρόνια στην… πλάτη τους, ακόμη, όμως, κρατούν την ομορφιά τους και τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους πάντες να μένουν με ανοιχτό στόμα. Απολαύστε τα δέκα ομορφότερα μνημεία ανά τον κόσμο σύμφωνα με το Lonely Planet και εμπλουτίστε ή φρεσκάρετε τις γνώσεις σας.

Όσες φορές και να δείτε τον Παρθενώνα δεν τον χορταίνετε κι αν αγαπάτε τα ταξίδια και την εξερεύνηση, τότε το πιθανότερο είναι να έχετε ήδη δει και θαυμάσει από κοντά το μεγαλείο διάφορων μνημείων του κόσμου, από την αρχαία Ρώμη, μέχρι τις πυραμίδες της Αιγύπτου και το τείχος του Αδριανού στη Μεγάλη Βρετανία.

Ευκαιρία, λοιπόν, να γνωρίσετε καλύτερα τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα του κόσμου που έχετε ήδη δει από κοντά και να ανακαλύψετε τις ομορφιές τους ξανά ή να εμπλουτίσετε τη λίστα σας με τα μέρη που θέλετε να δείτε στο μέλλον, παίρνοντας ιδέες από την παρακάτω εντυπωσιακή λίστα που θα μας ταξιδέψει από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη και θα μας στείλει χιλιάδες χρόνια πίσω.

Οι πυραμίδες της Γκίζας, Αίγυπτος: οι πιο διάσημες του κόσμου

Η Αίγυπτος είναι μια χώρα πλούσια τόσο σε μνημεία, όσο και σε τουριστικά… κλισέ και με τις πυραμίδες της Γκίζας ισχύει το «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», αφού δίνουν την ευκαιρία στον κόσμο να θαυμάσει κάτι τόσο μεγαλόπρεπο από τον αρχαίο πολιτισμό, όσο και τουριστικό. Το αρχαιότερο σωζόμενο μνημείο των επτά θαυμάτων του αρχαίου κόσμου, οι πυραμίδες της Γκίζας, συγκεντρώνει 4 χιλιάδες χρόνια ιστορίας γύρω από το όνομά του και λόγω του περίεργου σχήματος, της γεωμετρίας και της… ηλικίας των πυραμίδων, η κατασκευή τους παραμένει σχεδόν ακατανόητη και οι υποθέσεις πολλές. Αν τις επισκεφθείτε ποτέ, φροντίστε να το κάνετε κατά την ανατολή του ηλίου, έτοιμοι να αντικρύσετε μια από τις ομορφότερες εικόνες της ζωής σας.

Πήλινοι πολεμιστές στο Σιάν, Κίνα: ένας στρατός από τερακότα

Στο μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, στα ανατολικά της πόλης Σιάν στην Κίνα, βρίσκεται ένας στρατός που διαφέρει από τους υπόλοιπους. Είναι φτιαγμένος από τερακότα, είναι φυσικού μεγέθους και αποτελείται από χιλιάδες πολεμιστές, οι οποίοι στέκονται σιωπηλά και φυλάσσουν την ψυχή του πρώτου αυτοκράτορα για περισσότερες από 2 χιλιετίες. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Τσιν Σι Χουάνγκ είτε φοβόταν τα πνεύματα που τον περίμεναν μετά θάνατον, είτε -όπως θεωρούν και οι περισσότεροι αρχαιολόγοι- πίστευε πως η εξουσία του θα συνεχιζόταν και μετά το θάνατό του, γι’ αυτό και μια στρατιά από τερακότα του φαινόταν χρήσιμη. Οι πολεμιστές και τα άλογα πάντως είναι χιλιάδες, κοιτούν προς τα ανατολικά και να μοιάζουν έτοιμοι για… μάχη.

Πέτρα, Ιορδανία: μια πόλη λαξευμένη στο βράχο

Τρεις ώρες νότια του Αμμάν, βρίσκεται μια πόλη που αποτελεί κληρονομιά του αραβικού λαού των Ναβαταίων και είναι διάσημη με το όνομα Πέτρα. Διασχίζοντας ένα εντυπωσιακό φαράγγι, το οποίο αποτελεί και το μοναδικό σύνδεσμο της περιοχής με τον έξω κόσμο, ο επισκέπτης βρίσκεται στην αρχαία πόλη της Πέτρας, όπου η επίδραση των Ελλήνων και των Ρωμαίων στην αρχιτεκτονική είναι εμφανής. Μετά την επεισοδιακή και μαγευτική αυτή είσοδο, είναι λίγοι αυτοί που δεν ερωτεύονται «τη ροδοκόκκινη πόλη», μόλις αντικρύσουν το επηρεασμένο από την ελληνική αρχιτεκτονική Al Khazneh (ο θησαυρός), το πιο διάσημο μνημείο της Πέτρας. Αν βρεθείτε ποτέ στην Πέτρα, απολαύστε τα χρώματα από τις προσόψεις των τάφων και των ναών την ημέρα και αν έχετε χρόνο, μη χάσετε τη νυχτερινή περιήγηση με κεριά. Είναι εγγυημένο ότι θα σας αφήσει άφωνους.

Αρχαία Ρώμη, Ιταλία: μια από τις πρωτεύουσες του αρχαίου κόσμου

Με ιστορία που εκτείνεται σε 2700 χρόνια, η αρχαία Ρώμη κερδίζει επάξια μια θέση στη λίστα των τόπων με τα ομορφότερα μνημεία. Από το Πάνθεον, τον ναό που είναι αφιερωμένος στους Ολύμπιους θεούς, μέχρι το Κολοσσαίο, το διάσημο αμφιθέατρο αιμοχαρών θεαμάτων και από τη Ρωμαϊκή Αγορά μέχρι τις κατακόμβες της Appia Antica (παλιού ρωμαϊκού δρόμου), η Αρχαία Ρώμη κρύβει μια ιστορία σε κάθε γωνιά της, που εντυπωσιάζει όλους τους επισκέπτες της.

Το τείχος του Αδριανού, Μεγάλη Βρετανία: ένα επικό έργο

Το οχυρωματικό αυτό έργο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Αυτοκράτορα της Ρώμης Πούπλιου Αίλιου Τραϊανού Αδριανού, ο οποίος διέταξε την κατασκευή του στα σημερινά σύνορα μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας (τα βορειότερα σύνορα της αυτοκρατορίας του), προκειμένου να διαχωρίζονται οι Ρωμαίοι από τους βαρβάρους. Για την κατασκευή του χρειάστηκαν 6 χρόνια, ενώ σχεδόν 2000 χρόνια μετά την τοποθέτηση της πρώτης πέτρας (το 122 μ.Χ.) συνεχίζει να αφήνει έκθαμβους όσους το αντικρίζουν, καθώς κατά μήκος του βρίσκονται διάφορα δημοφιλή αξιοθέατα, όπως οχυρά, φρούρια, προπύργια κ.λπ., που τραβούν το βλέμμα όσων συνεχίζουν τον περίπατό τους.

Stonehenge, Αγγλία: μνημείο «κρεμαστών λίθων»

Δεν είναι λίγοι αυτοί που φτάνουν στο Stonehenge επιθυμώντας να «ρουφήξουν» κάτι από τον μυστικισμό του μνημείου, θαυμάζοντας ταυτόχρονα το αρχαίο μηχανολογικό σύστημα που έφερε αυτούς τους τεράστιους λίθους βάρους τόνων εκεί από ένα ουαλικό λατομείο 5 χιλιάδες χρόνια πριν. Ποιος, όμως, έχτισε αυτόν το μεγαλόπρεπο κύκλο ογκόλιθων και -κυρίως- γιατί; Οι θεωρίες ποικίλλουν, με πολλούς ειδικούς να χαρακτηρίζουν το μνημείο ως έναν αρχαίο τόπο θυσιών, έναν λατρευτικό τόπο, αλλά και ένα αστρονομικό παρατηρητήριο, το οποίο παρά τη σημερινή μεγάλη έλευση κόσμου καταφέρνει να διατηρεί τη μεγαλοπρέπειά του.

Τεοτιχουακάν, Μεξικό: ένας πλούσιος αρχαιολογικός χώρος

Ένα από τα καλύτερα καταφύγια στο αρχαίο παρελθόν, μακριά από την κοντινή σύγχρονη αστική ζούγκλα του Μεξικού είναι ο αρχαιολογικός χώρος Τεοτιχουακάν, ο οποίος κάποτε αποτελούσε την πολυπληθέστερη και μεγαλύτερη πόλη του δυτικού ημισφαιρίου. Η ονομασία του μέρους σημαίνει «τόπος όπου δημιουργούνται οι θεοί» και είναι γνωστό για τις 2 υπερμεγέθεις πυραμίδες του: την Pirámide del Sol -πυραμίδα του ήλιου- (την τρίτη μεγαλύτερη πυραμίδα του κόσμου, η οποία είναι φωτεινή κόκκινη στην κορυφή της) και την Pirámide de la Luna -πυραμίδα της σελήνης- (μικρότερη και πιο συμμετρική από αυτή του ήλιου). Στις αρχές του 2012, μάλιστα, ανακαλύφθηκαν στην περιοχή τα λείψανα 30 αντρών, γυναικών και παιδιών, θυμάτων ανθρωποθυσιών, καθώς και χιλιάδες αντικείμενα που χρονολογούνται πριν από 1.500 χρόνια.

Πομπηία, Ιταλία: θέρετρο της αρχαίας Ρώμης

Χτίστηκε τον 5ο αιώνα από Έλληνες στους πρόποδες του Βεζούβιου κοντά στη Ρώμη και το 79 μ.Χ. η έκρηξη του Βεζούβιου την άφησε στην ιστορία. Στις 24 Αυγούστου, το πιο διάσημο ηφαίστειο εξερράγη σκοτώνοντας περίπου 2000 ανθρώπους, αφήνοντας ταυτόχρονα πίσω του καταστροφές κάτω από 6 μέτρα στάχτης, οι οποίες σήμερα εντυπωσιάζουν και προσφέρουν γνώση για την καθημερινότητα των αρχαίων Ρωμαίων. Στους αρχαίους δρόμους της Πομπηίας οι ανασκαφές αποτελούν έναν πραγματικό θησαυρό τέχνης, φέρνοντας την πόλη ξανά ζωντανή στα μάτια μας.

Ubirr, Αυστραλία: ιδανικό για ηλιοβασίλεμα

Στο ασυνήθιστο και φημισμένο Εθνικό Πάρκο Κακάντου του Βορείου Εδάφους της Αυστραλίας, μπορείτε να θαυμάσετε καταρράκτες, μικρές λίμνες με κροκόδειλους και την όμορφη φύση γενικότερα. Περνώντας, όμως από εκεί μην παραλείψετε να κάνετε μια στάση και στο σημαντικό αξιοθέατο τέχνης σε βράχους. Στο Ubirr σας περιμένει ένας θεαματικός… γκρεμός, ιδανικός για να δείτε τον ήλιο να βασιλεύει και ταυτόχρονα να θαυμάσετε πρωτόγονη τέχνη που φτάνει μέχρι και 20 χιλιάδες χρόνια πίσω και απεικονίζει διάφορα ζώα, από καγκουρό μέχρι χελώνες, ενώ μην παραλείψετε να επεξεργαστείτε τον πίνακα Rainbow Serpent, απόλυτο δείγμα πολιτισμού.

Ακρόπολη, Ελλάδα: το μνημείο που κρατά την Ελλάδα ψηλά

Ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά μνημεία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού, η Ακρόπολη δίνει ένα διαφορετικό χρώμα στην Αθήνα και κάθε σημείο απ’ όπου είναι ορατή προκαλεί δέος, τόσο στους Έλληνες, όσο και στους τουρίστες. Η ομορφιά και αρμονία του Παρθενώνα, το Ερέχθειο με τις Καρυάτιδες, το λευκό που κυριαρχεί στο μνημείο αντανακλώντας το δυνατό ελληνικό ήλιο και η μαγεία που απλώνεται στην πόλη με το βραδινό φωτισμό, αποτελούν στοιχεία που μένουν χαραγμένα στη μνήμη όλων κι αυτών που επισκέπτονται για πρώτη φορά την Ακρόπολη, αλλά κι εκείνων που την τιμούν συχνά-πυκνά.

http://www.otherside.gr/2013/03/10-omorfotera-arxaia-mnimeia-kosmou/

ΥΠΗΡΞΕ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; Ο ΜΥΘΟΣ & Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

του Σωτήρη Μητραλέξη

Οι ημέρες της εθνικής επετείου είναι πάντοτε οι ημέρες του πιο οργιώδους φωταδισμού: οι ημέρες όπου θεοί και δαίμονες ενσκήπτουν για να μας διαβεβαιώσουν πως «τα πράγματα δεν είναι όπως τα νομίζουμε, όπως μας τα μάθανε»: η παλέτα έχει μια εκπληκτική ποικιλία, από το ότι οι επαναστάτες ήταν κοινοί απατεώνες, φαύλοι και κυρίως και κατ’ εξοχήν ένοχοι εθνοκαθάρσεων, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, το ότι δεν υπήρχε 25^η Μαρτίου και κρυφό σχολειό (διότι η οθωμανική διοίκηση σάρκωνε… κορυφώματα ανθρωπισμού και ανεκτικότητας) μέχρι το ότι δεν υφίστατο καμία αντίληψη ελληνικής συλλογικότητας, ελληνικού έθνους, πριν από την επαναστατική περίοδο, αλλά ότι αυτή η αντίληψη ήρθε ως εισαγόμενη. Τέτοιες μέρες, η «αποδόμηση» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις.

Βέβαια, συχνά οι αυτουργοί βυθίζονται στις ίδιες τους τις αντιφάσεις, με τον Τατσόπουλο της σειράς 1821 να δηλώνει με σαφήνεια πως «δεν υπήρξε φυσικά κρυφό σχολειό γιατί δεν υπήρχε ανάγκη γι’ αυτό», αλλά τον Βερέμη της ίδιας σειράς να δηλώνει αργότερα πως «κρυφό σχολειό υπήρξε σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους και γεωγραφικές περιοχές». Ή, στα πλαίσια της «απομάγευσης» της ημερομηνίας της 25^ης Μαρτίου, η διαβόητη κα Κουλούρη του Joint History Project να ομολογεί πως «η ημερομηνία της 25^ης Μαρτίου είχε προεπιλεγεί συνειδητά από τους επαναστάτες».

Το πρόβλημα είναι πως σε όλην αυτήν την αναθεωρητική διάθεση προτάσσεται η απεριόριστη αυθεντία της ορθής επιστημονικής έρευνας: η μόνιμη επωδός είναι πως «αυτά που γνωρίζατε ήταν ιδιοτελείς μύθοι κοινωνικής συνοχής, τώρα που ωριμάζουμε ήρθε η ώρα να την αντικαταστήσουμε με την επιστημονική και ιστορική αλήθεια, η οποία είναι αυτή που θα σας πούμε εμείς». Τι γίνεται όμως όταν αποδεικνύεται ότι τα «νέα θέσφατα» έχουν τόση σχέση με την ορθή επιστημονική μέθοδο και την ιστορική αλήθεια όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Όταν φανερώνεται πως αποτελούν απλώς θέσεις υπαγορευόμενες από ιδεολογικές τοποθετήσεις, ερήμην οποιασδήποτε ιστορίας ή επιστήμης;

Σε αυτό το άρθρο θα υπογραμμίσουμε την αναγκαιότητα να «απομαγευθεί» ο διαδεδομένος μύθος ότι -δεν- υπήρχε κρυφό σχολειό και να αντικατασταθεί από την ιστορική αλήθεια και την επιστημονική μέθοδο της παραπομπής στις πρωτότυπες πηγές της εποχής, οι οποίες επιβεβαιώνουν την παρουσία του. Κύριε Βερέμη, κύριε Τατσόπουλε, κυρία Ρεπούση, πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ζούμε με μύθους, όσο κι αν αυτοί μας ηρεμούν ή μας ικανοποιούν -είναι συνάρτηση συλλογικής ωριμότητας και στοιχειώδους σεβασμού στην επιστημονική μέθοδο.

Σημειώνουμε εδώ ότι αποστρεφόμαστε όσους προτάσσουν την «επιστημονικότητα» για να προωθήσουν επιστημονικώς απαράδεκτες ιδεολογικές θέσεις, όμως σεβόμαστε απεριόριστα όσους είναι σαφείς και ξεκάθαροι ως προς τους σκοπούς τους, τα κίνητρα και τις μεθοδεύσεις τους και δεν υποκρίνονται χρησιμοποιώντας τέτοιους φερετζέδες: ας πούμε, η εφημερίδα ΑΥΓΗ, επίσημο κομματικό όργανο, καθιστά σαφές ότι ο άξονας των ιστορικών της αναζητήσεών της είναι πρωτίστως το να βρίσκεται στον αντίποδα της κρατικής παιδείας, του κυρίαρχου λόγου και του εθνωφελούς (όχι το να ανακαλύψει την ιστορική αλήθεια, αλλά να βρίσκεται σκοπίμως σε αντίθεση με τον κυρίαρχο λόγο, είτε αυτός είναι ψευδής είτε έγκυρος): «η νοητή γραμμή που συνδέει τα δεκάδες κείμενα που προηγήθηκαν των σημερινών, βρίσκεται σκοπίμως σε αντίθεση με μια εικόνα περί της επανάστασης, πλασμένη από σχολικά αναγνώσματα και τον κυρίαρχο λόγο. Μια νοητή γραμμή η οποία εμμένει ακριβώς πέρα από την εθνωφελή ρητορική, περί ηρώων κι ενδόξων μαχών σε μια μεγεθυμένη κι αποκομμένη στιγμή». Η ιδεολογική θέση ότι η Επανάσταση δεν έγινε για εθνικούς, αλλά για ταξικούς και οικονομικούς λόγους, εκφράζεται σαφέστατα, χωρίς περικοκλάδες και περιστροφές: ο ένοπλος της Επανάστασης είναι «προϊόν των οικονομικών προοπτικών που αυτή δημιουργούσε και των δυνατοτήτων που έδινε για την αναπαραγωγή της εξουσίας του παλιού κόσμου στο επαναστατικό σύμπαν. Στην οικονομική επιχείρηση λοιπόν του «ξεσηκωμού» μπήκαν οι ντόπιες αυθεντίες, οι καπεταναίοι, αυτοί που είχαν «το κεμέρι τους γιομάτο» ώστε να στρατολογούν και να πληρώνουν ανθρώπους». Αυτό, ναι, το σέβομαι: όχι προπετάσματα καπνού περί «επιστημονικότητας» και ιστορικής αλήθειας, αλλά ξεκάθαρα πράγματα: αυτή είναι η ιδεολογική μας θέση εδώ στην ΑΥΓΗ, αυτήν την ιστορική εκδοχή υπαγορεύει η ιδεολογική μας θέση, την εκθέτουμε, το ξεκαθαρίζουμε και δεν κοροϊδεύουμε κανέναν. Σταράτα πράγματα.

Δεν ισχύουν όμως τα ίδια για την συνήθη ρητορική περί κρυφού σχολειού, η οποία είναι τόσο διαδεδομένη, ώστε πλέον η «πολιτική ορθότητα» επιβάλλει να αρνείται κανείς σώνει και ντε την ύπαρξή του. Εδώ παίζεται αδιαλείπτως το βιολί της «επιστημονικότητας». Το κυρίως επιχείρημα είναι ότι η κεντρική οθωμανική διοίκηση της Κωνσταντινούπολης δεν μοιάζει να εξέδωσε κάποια γενική απαγόρευση της εκπαίδευσης ή της λατρείας -παρατήρηση που «κουμπώνει» με την βεβαιότητα ότι τους Οθωμανούς τους ενδιέφερε σχεδόν αποκλειστικά η φορολόγηση των υποδούλων. Ενώ υπήρξαν επισήμως και σχολεία των υποδούλων, όπως η Μεγάλη του Γένους Σχολή. (Αγνοούν συνειδητά ότι τα περιθώρια αυθαιρεσίας κάθε Τούρκου τοπάρχη, πασά, μπέη κλπ. προσέγγιζαν το άπειρο). Με βάση αυτήν την επωδό γράφτηκαν ποταμοί άρθρων, εξεδόθησαν βιβλία, στήθηκαν εκπομπές, με ετερο-αλληλο-αναφορές και κοινό χαρακτηριστικό την πολύ περιορισμένη χρήση πρωτότυπων πηγών (όπως στην περίπτωση του βιβλίου του Άλκη Αγγέλου, Κρυφό Σχολειό-Το Χρονικό ενός Μύθου, όπου οι πρωτότυπες πηγές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτό δεν το εμπόδισε να συμπεριληφθεί στην πολύτομη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους).

Μέχρι που συμβαίνει το απροσδόκητο, αυτό που κανείς δεν ανέμενε. Από τις ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ του Γιώργου Καραμπελιά εκδίδεται ένα βιβλίο με την παράθεση εκπληκτικής πληθώρας πρωτότυπων πηγών που καταδεικνύουν την παρουσία του «κρυφού σχολειού», για την ακρίβεια πολλών «κρυφών σχολειών», στην ζωή του υπόδουλου ελληνισμού και σε διάφορες περιόδους της τουρκοκρατίας. Το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου, Κρυφό Σχολειό-Το Χρονικό μιας Ιστορίας.

Τι γίνεται όμως; Θα ανέμενε κανείς από όλους αυτούς που τόσο κόπτονται για την επιστημονικότητα, για τις πηγές και την ιστορική αλήθεια, να ασχοληθούν εκτενέστατα με τη δημοσιευμένη μονογραφία, με την πληθώρα πηγών που παραθέτει, με τα συμπεράσματα στα οποία αναπόφευκτα οδηγείται. Να συγγράψουν, να αρθρογραφήσουν, να δημοσιο-λογήσουν με ζέση και επανειλημμένα για τις νέες εξελίξεις σε ένα ζήτημα που τόσο προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τους απασχολεί. Αντ’ αυτού, άχνα, άκρα του τάφου σιωπή. Ακόμη και ο… με το ζόρι νεοδιδάσκαλος του γένους, ο Θου-Βου του ΣΚΑΪ και της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, δεν βρήκε μια λέξη να πει ή να γράψει. Οι επαγγελματίες της ιστορικής αναθεώρησης δεν θεώρησαν ότι μια τέτοια εξέλιξη είναι άξια σχολιασμού. Μόνον η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, προς τιμήν της, έγραψε για το βιβλίο: μια εφημερίδα που τόσο έχει προτάξει την αποδόμηση είχε την συγκρότηση και την αξιοπρέπεια να δημοσιεύσει την επιστημονική αναίρεση και της δικής της παλαιότερης ρητορικής. Εδώ χωρίζουν τα πρόβατα από τα ερίφια, εδώ διαπιστώνεται ποιοι διαθέτουν τσίπα και ποιοι την ξέχασαν στο… ιστορικό αναγνωστήριο.

Παραθέτουμε κατά χρονολογική σειρά μια ενδεικτική λίστα κάποιων από τις μαρτυρίες περί του κρυφού σχολειού ή της αναγκαιότητάς του, δηλαδή της de facto απαγόρευσης της εκπαίδευσης, από τις πρωτότυπες πηγές, παρμένη από τον πρόλογο του βιβλίου. Θα παρατηρήσετε ότι ξεκινούν από την επαύριον της Αλώσεως και φθάνουν, διατρέχοντας όλην την Τουρκοκρατία, μέχρι την Επανάσταση και τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια:

Περί απαγόρευσης της παιδείας και της θρησκευτικής ελευθερίας από τους Τούρκους

1460, Πατριάρχης Γεννάδιος.

Επιστολή του παραθέτει ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς προς τον Μαρτίνο Κρούσιο, περίπου 100 χρόνια αργότερα.

1570-1580, Θεοδόσιος Ζυγομαλάς, αρχιγραμματέας του Οικ. Πατριαρχείου.

Πλειάδα διαφορετικών επιστολών του αρχινοτάριου προς τον Γερμανό καθηγητή, Μαρτίνο Κρούσιο. Οι δυο τους είχαν τακτική επικοινωνία. Ο Γερμανός εξέδωσε έναν τόμο μυριάδων επιστολών, στοιχείων και ντοκουμέντων, το 1584, με τον τίτλο Turcograecia, το οποίο αποτελεί ζωτικής σημασίας πρωτότυπη ιστορική πηγή για την εποχή εκείνη. Ολόκληρο το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο και είναι δίγλωσσο: γραμμένο στα λατινικά και στα ελληνικά.

1598, Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

1607, Χριστόφορος Άγγελος λόγιος. Το βιβλίο του εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, το 1617.

1610, George Sandys, Άγγλος περιηγητής.

1620, Κύριλλος Λούκαρης, Οικουμενικός Πατριάρχης.

1627, Μητροφάνης Κριτόπουλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Επιστολή στον Γερμανό καθηγητή Bernegger.

1631, Γεράσιμος Α΄, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Αλληλογραφία με Αρχιμανδρίτη Αρσένιο.

1650, François Richard, Ιησουΐτης ιερωμένος.

1660, Νεκτάριος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

1675, Σουλτανικό φιρμάνι.

1678, Sir Paul Rycaut, Άγγλος Διπλωμάτης.

Επίσημη αναφορά προς τον βασιλιά Κάρολο Β΄ για την κατάσταση στην περιοχή.

1680, Thomas Smith, Άγγλος Θεολόγος, Κοσμήτορας και αντιπρόεδρος του Magdalen College της Οξφόρδης.

1688, Ηλίας Μηνιάτης, Επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων.

1760, Γεώργιος Φατζέας, μητροπολίτης Φιλαδελφείας (στη Βενετία).

1801, Αδαμάντιος Κοραής.

1866, Κρήτες Επαναστάτες.

Πηγές σχετικές με σχολεία τα οποία έκλεισαν οι Τούρκοι

1777, Κωνσταντίνος Κούμας, από τους πιο πιστούς μαθητές του Κοραή.

1820, Noehden, Άγγλος καθηγητής κλασικής φιλολογίας (άρθρο του στο The Classical Journal, το 1820).

1821, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων.

1821, Αλληλοδιδακτικά Σχολεία Χανίων και Ρεθύμνου.

1856, Σουλτανικό φιρμάνι Χάττι Χουμαγιούν και νεώτερο, το 1867.

Μαρτυρίες για κρυφό σχολειό πριν το 1821

1743, Μακάριος Χριστιανόπουλος (Μαριδάκις), ιεροκήρυκας Οικουμενικού Πατριαρχείου.

1771, Ευγένιος Βούλγαρις.

1785, Μάρκος Δραγούμης.

Μαρτυρίες για το κρυφό σχολειό από το 1821 έως την απελευθέρωση

1821, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων.

1822, Στέφανος Κανέλλος. Επιστολή στον Γερμανό λόγιο, C. Iken.

1826, Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός.

Μαρτυρίες για κρυφό σχολειό μετά την απελευθέρωση

1837, Μισαήλ Αποστολίδης, καθηγητής Θεολογικής σχολής.

1849, Γεώργιος Μαυροκορδάτος, καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

1863, Κωνσταντίνος Φρεαρίτης, καθηγητής Νομικής.

1873, Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), πρώτος υπασπιστής του Κολοκοτρώνη.

1881, Γεώργιος Χασιώτης, ιστορικός της εκπαίδευσης.

1913, René Puaux (Πυώ), Γάλλος δημοσιογράφος και περιηγητής (στην Ήπειρο).

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους κουρελουργούς «αναθεωρητές», στους μαιτρ της αποδόμησης ερήμην της ιστορίας και ερήμην της επιστημονικής μεθόδου, το σπάραγμα του Διονυσίου Σολωμού που τόσο αρέσκονται στο να επαναλαμβάνουν νομίζοντας ότι τους συμφέρει: «το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό»…

http://www.antinews.gr/2013/03/27/210096/