Η ΑΠΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

του Δημητρίου Β. Βερδελή

Τα κύρια χαρακτηριστικά που συνθέτουν ένα έθνος και διαμορφώνουν αυτό ως συλλογικότητα με συνείδηση του ανήκειν στην συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα είναι κυρίως η γλώσσα, το θρήσκευμα και η ιστορία. Οι δεσμοί αυτοί για πολλά χρόνια παρέμεναν ισχυροί και στη σημερινή εποχή ορισμένοι ξενόδουλοι με την δική μας βοήθεια έχουν βαλθεί να διαβρώσουν την εθνική μας αυτοσυνειδησία μέσω της παιδείας χτυπώντας τους παράγοντες που αναφέραμε παραπάνω. Ο πρώτος συνεκτικός δεσμός που πρέπει να εξαλειφθεί κατά τούς γραικύλους αυτούς είναι η γλώσσα μας η οποία χαρακτηρίζεται από πολλούς πατρίδα και μητέρα του ανθρώπινου πολιτισμού. Θέλουν να πληγεί εκείνη η γλώσσα που κατά τον Nietzsche «οι θεοί θα επέλεγαν να μιλήσουν με αυτή στους ανθρώπους» και με τη μόνη γλώσσα που κατά τον Βρεττάκο καταλαβαίνουν οι άγγελοι διότι μιλούν μεταξύ τους με μουσική και πλησιάζει στο να τα καταφέρει μέσω των δημοφιλέστατων σε πλήθος νεανικού κοινού Greeklish και ναι είναι γεγονός παρά πολλοί μεσώ του φραγκολεβαντίνικου αυτού μορφώματος έχουν ξεχάσει την ορθογραφία και έτσι χάνεται σιγά σιγά η πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο και γίνεται αυτό που φώναζε ο Μέγας Σεφέρης να προλάβουμε: «…γιατί όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν ένα φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να εξηγηθεί. Ίσως οι απωθήσεις που προκάλεσε μια δασκαλοκρατία πολλών αιώνων, έπρεπε να καταλήξουν στις σημερινές μας νευρώσεις. Στα χρόνια μας το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο, σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας» […] «Ο Θεός μας χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμα, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε. Έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά, απομένει μαγιά, που λιγοστεύει και δεν μένει πια καιρός για να μένουμε αμέριμνοι… Αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, αν αφεθούμε μοιρολατρικά στη δύναμη των πραγμάτων, θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μια γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη». Σχετικά πρόσφατα μάλιστα προσπάθησαν -άλλα δεν τα κατάφεραν ευτυχώς- να εισαχθεί στα σχολεία μας νέα γραμματική η οποία θα μετέτρεπε το αλφάβητο μας σε φωνητικό από τα σύμφωνα θα παρέμενε μόνο το ι, το ο, το α και το ε ενώ ως διφθόγγους θα είχαμε το μπ, το γκ, και το ντ ευτυχώς το υπουργείο έδρασε τάχιστα και απετράπη η έκδοση αυτής της επαίσχυντης γραμματικής και η είσοδος της στα ελληνικά σχολεία. Βάσει των παραπάνω στοιχείων τεκμαίρεται ότι την ελληνική λαλιά επιβουλεύονται πολλοί και είναι πρέπον να διαφυλαχθεί από το έθνος-κράτος ημών ως κόρη οφθαλμού. Ο δεύτερος καθοριστικός παράγων που είναι δέον να τρωθεί σύμφωνα με τούς αποδομητές είναι η ορθόδοξη πίστη γιατί χάρη σε αυτή την πίστη διατηρήθηκε ζωντανή η εθνική συνείδηση των Ορθοδόξων Ελλήνων, ως παραδείγματα θα μπορούσαν να ειπωθούν τα παρακάτω, Οι Τουρκοκύπριοι εξισλαμισμένοι τούρκεψαν ενώ οι Καππαδόκες αλλάξαν γλώσσα χωρίς να αλλάξουν εθνική ταυτότητα. Σχετικά με την ορθοδοξία ως στοιχείο ελληνικότητας αρκεί μονάχα να παραθέσουμε τις διατάξεις των πρώτων ελληνικών συνταγμάτων στα οποία διαπρύσιως κηρυττόταν ότι «όσοι κάτοικοι της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν είναι Έλληνες». Ακόμη σε πολλά ορθόδοξα μοναστήρια υπάρχουν προ της εισόδου των μοναστηριών και στον πρόναο του καθολικού τοιχογραφίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Επειδή λοιπόν από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι η Χριστιανική ορθοδοξία αποτελεί αδιαίρετο στοιχείο της ελληνικότητας και βρίθει μηνυμάτων πνευματικής αντίστασης και ανάτασης και συναποτελεί απειλή με την γλώσσα και την ιστορία μας για τούς επιθυμούντες την εξάλειψη της ελληνικότητας. Η χριστιανική ορθοδοξία κινδυνεύει να τρωθεί με πολλούς τρόπους, αλλά αυτός που μας ενδιαφέρει στο παρόν άρθρο είναι η μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία αντί να τραπεί σε ομολογιακό μάθημα και φυσικά σε μία εκ των τάξεων του Λυκείου να διδάσκονται η διαφορές της ορθοδοξίας από τα άλλα δόγματα και να εξηγείται γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι που ως Έλληνες είμαστε ορθόδοξοι γιατί στην ορθοδοξία η ελευθερία είναι τρόπος ύπαρξης Η ιστορία αποτελεί τη συλλογική μνήμη ενός έθνους και το ενοποιεί στις δύσκολες στιγμές του υπενθυμίζοντας στους φορείς της εκάστοτε εθνικής ταυτότητας τι κατάφεραν οι πρόγονοι τούς με σκοπό να το επαναλάβουν και οι ίδιοι όταν χρειαστεί, βεβαίως όταν μιλάς για την ιστορία των Ελλήνων εκεί τα πράγματα διαφέρουν διότι μιλούν για γενναιότητά μιλούν για ανδρεία μιλούν για αρετές και διαπιστώνουν ενθυμούμενοι αυτά πως οι προγονοί τους μεγαλούργησαν είτε με το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Μέγα Βασίλειο είτε με τον Αλέξανδρο, το Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα όταν έχεις λοιπόν ως έθνος τέτοιο αντιστασιακό πνευματικά άλλα και πολεμικά παρελθόν οφείλεις όταν σου θίγονται τα όποια συμφέροντα να πολεμήσεις για να τα διατηρήσεις και ασφαλώς δεν συμφέρει τους μεγάλους παίκτες να σου το θυμίζουν. Παρακολουθήσαμε πριν από ένα μικρό χρονικό διάστημα να αμφισβητούνται τα παραδεδεγμένα ιστορικά γεγονότα του Χορού στο Ζάλογγο και η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από μια βουλευτίνα του Ελληνικού κοινοβουλίου η οποία παριστάνει την ιστορικό όντας πτυχιούχος Γαλλικής φιλολογίας η οποία προ λίγων ετών έγινε γνωστή με αφορμή το εγχειρίδιο ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού στο οποίο έκανε αναφορά περί συνωστισμού στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 και όχι περί σφαγής των Ελλήνων, παλαιότερα ένας άλλος ιστορικός ονόματι Αλκής Αγγέλου ανέφερε σε μελέτη του ότι το κρυφό σχολείο είναι μύθος, η Αγία Λαύρα κατά τους εθνοαποδομητές ιστορικούς δεν υπήρξε κ.λπ. Το ΑΝΤΙΒΑΡΟ και άτομα όπως ο Γ. Κεκαυμένος, ο Κωνσταντίνος Χολέβας και ο Γ. Καραμπελιάς έχουν απαντήσει σε όλες αυτές τις ανιστόρητες αναφορές μεσώ εξαιρετικών βιβλίων και διαφωτιστικών άρθρων με πρωτογενείς ιστορικές πηγές. Βλέποντας όλες αυτές τις προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας δια του εγχειριδίου ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού και συγγραμμάτων όπως αυτών του Κυρίου Αγγέλου μου έρχεται στο μυαλό η ρήση του Μιλάν Κούντερα: Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δε θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του, θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα. Βλέποντας όλες αυτές τις προσπάθειες πού έχουν ως στόχο την πνευματική εξόντωση του Ελληνικού τρόπου ζωής διακρίνω πολλές φωνές πού είναι εναντίον αυτού του ρεύματος σκέψης και υποστηρίζουν το πρόταγμα του Ρήγα: Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

http://www.antibaro.gr/article/8630

Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ

ΟΤΑΝ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΚΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ

Τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ είχαν τη δική τους ιστορία. Η οποία είχε και...ροζ απόχρωση!

30 Ιουνίου 1934. Ημέρα Σάββατο στα περίχωρα του Μονάχου.

Ο Αδόλφος Χίτλερ μαζί με τα πρωτοπαλίκαρα του Γκέρινγκ, Χίμλερ, Γκέμπελς και Χέϊντριχ. Έχουν λάβει τις αποφάσεις τους. Ο Ερνστ Ρεμ επικεφαλής των SA, της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Χίτλερ πρέπει να «τελειώσει».

Η SA ήταν η οργάνωση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, που έσπρωξε με το τρόπο της τον Χίτλερ στην εξουσία. Επέβαλε βία και τρομοκρατία και είχε την εύνοια του Χίτλερ. Αυτά μέχρι τη στιγμή που άρχισε η αμφισβήτησή του μέσα απο την SA. Μέλη της άρχισαν να κατηγορούν το Χίτλερ και τους στενούς του συνεργάτες ότι «ξέχασαν τις αρχές του σοσιαλιασμού»!

Ήταν …σοσιαλιστές οι «φαιοχίτωνες» του Ρεμ; Η αλήθεια είναι ότι το 85% των μελών τους ήταν άνεργοι που πίστευαν ότι με τη συμμετοχή τους σ’ αυτή την παραστρατιωτική οργάνωση θα έβρισκαν δουλειά. Πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν σοσιαλιστές και φαίνεται ότι πίστεψαν ότι ο «εθνικοσοσιαλισμός» του Χίτλερ θα κρατούσε το «σοσιαλισμό» πιο ψηλά από τον «εθνικισμό». Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Η δεύτερη διαφωνία Χίτλερ-Ρεμ ήταν ότι ο δεύτερος ήθελε να μετατρέψει την οργάνωσή του στην βάση πάνω στην οποία θα «χτιζόταν» ο ναζιστικός στρατός.

Σ’ όλα αυτά προσθέστε και την μόνιμη ανασφάλεια του Χίτλερ για πιθανή ανατροπή του. Ο Ρεμ και οι αξιώσεις του είχαν αρχίσει να τον τρομάζουν. Εξίσου τρομαγμένοι ήταν και οι επιχειρηματίες που στήριζαν τον Χίτλερ. Γκέριγκ, Χίμλερ, Γκέμπελς και Χέιντριχ φθονούσαν τον Ρεμ και ανέλαβαν να πείσουν το Χίτλερ ότι ο Ρεμ ετοίμαζε πραξικόπημα για την ανατροπή του. Αυτό ήταν.

Ο Χίτλερ κάλεσε σε σύσκεψη όλα τα ηγετικά στελέχη των SA στο ξενοδοχείο Χανσελμπάουερ στο θέρετρο Μπαντ Βίσε, κοντά στο Μόναχο. Ο Χίτλερ γνώριζε ότι ο Ρεμ ήταν ομοφυλόφιλος. Τη νύχτα της 30^ης Ιουνίου προς 1^η Ιουλίου, ο ίδιος ο Χίτλερ εισέβαλε στο δωμάτιό του και τον «έπιασε» με δύο νεαρούς. «Να ποιοι θέλουν να κυβερνήσουν την χώρα», φέρεται να φώναξε και έδωσε εντολή να συλληφθεί. Φημολογείται ότι ο ίδιος τον εκτέλεσε. Εκτελέστηκαν συνολικά 77, αν και άλλοι ιστορικοί ανεβάζουν τους εκτελεσθέντες σε 400.

Ο Χίτλερ, μετά την ανακοίνωση των εκτελέσεων, 15 ημέρες μετά είπε: «Αν κάποιος με ρωτήσει, γιατί δεν έστειλα τους συνωμότες στη δικαιοσύνη, ένα έχω να τους πω: Είμαι υπεύθυνος για τη μοίρα του γερμανικού λαού και γι’ αυτό έγινα ο υπέρτατος κριτής»
Αυτή ήταν Η Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, όπως έμεινε στην ιστορία, «δανειζόμενη» ένα επεισόδιο από τους θρύλους του Βασιλιά Αρθούρου. 

http://www.onalert.gr/stories/i-nyxta-ton-megalon-maxairion-otan-o-xitler-ektelouse-ton-synergati-tou

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΣ ΝΤΕΤΕΡΜΙΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Από τον 15^ο αιώνα οπότε ξεκίνησαν οι πρώτες μεγάλες θαλάσσιες υπερωκεάνιες εξερευνήσεις, οι Ευρωπαίοι ήρθαν αντιμέτωποι με τον υπόλοιπο κόσμο και η ιστορία δείχνει ότι από αυτές τις συναντήσεις βγήκαν πάντα νικητές, κατακτώντας όλη την υφήλιο. Οι κύριοι λόγοι αυτής της υπεροχής είναι πάνω κάτω γνωστοί:

οι Ευρωπαίοι είχαν πάντα καλύτερη τεχνολογία, καλύτερα όπλα, και μεγαλύτερη ανοσία σε ασθένειες. Καλύτερη τεχνολογία επειδή είχαν αναπτύξει τρόπους θαλάσσιας πλοήγησης και καράβια που τους επέτρεπαν να διασχίσουν ωκεανούς. Πιο ισχυρά και θανατηφόρα όπλα επειδή είχαν την μεταλλουργία. Μεγαλύτερη ανοσία σε νέες για αυτούς ασθένειες, όπως η σύφιλη από την αμερικάνικη ήπειρο, ενώ αντίθετα μετέφεραν ασθένειες όπως η ευλογιά, άγνωστες εκτός Ευρώπης, οι οποίες αποδεκάτιζαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς με τους οποίους έρχονταν σε επαφή. Η ποικιλόμορφη πολιτική οργάνωση των Ευρωπαϊκών κρατών, και το πολιτισμικό και γνωστικό επίπεδο των κοινωνιών εκτιμήθηκε επίσης ότι συνέβαλαν στη δημιουργία αυτής της τάξης πραγμάτων.

Γιατί όμως βρέθηκε η Ευρώπη πιο προχωρημένη σε τόσα πεδία από όλες τις υπόλοιπες κοινωνίες; Γιατί ο ρους της ιστορίας δεν πήρε άλλη αντίστροφη τροπή και δεν είδαμε Αζτέκους, Αφρικανούς ή Αβορίγινες να κάνουν απόβαση στις Ευρωπαϊκές ακτές και να κατακτούν την Ευρασία; Αυτή την πρωτότυπη ερώτηση έθεσε το 1996 ο βιολόγος και καθηγητής γεωγραφίας (του UCLA) Jared Diamond στο βιβλίο του ΟΠΛΑ, ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ, μετάφραση Κ. Γαρδίκα, εκδόσεις Κάτοπτρο 2006. Ο συγγραφέας αναζήτησε το πρωταρχικό αίτιο στις ανισότητες μεταξύ κοινωνιών σε αντίθεση με αυτά που ονόμασε κοντινά αίτια, τα οποία εκθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Απέρριψε κάθε επιχείρημα ρατσιστικού τύπου που θα ερμήνευε τη διαφορά μεταξύ κοινωνιών να οφείλεται σε διαφορετικών δυνατοτήτων ανθρώπους. Με αδιαμφισβήτητη φιλολογική μαεστρία και επιστημονική τεκμηρίωση σε βιολογία, γεωγραφία, μικροβιολογία, ιστορία και άλλα πολλά, ο Diamond υποστηρίζει τη θεωρία ότι η διαφορά των Ευρωπαίων από τον υπόλοιπο κόσμο και γενικότερα o διαφορετικός βαθμός ανάπτυξης των κοινωνιών, έχει σαν πρωταρχικό αίτιο τα ιδιαίτερα γεωγραφικά χαρακτηριστικά του κάθε τόπου - χαρακτηριστικά που στην περίπτωση της Ευρώπης επέτρεψαν με την πάροδο του χρόνου μια ταχύτερη ανάπτυξη σχετικά με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, τόση που το προβάδισμα δεν μπορούσε πλέον να καλυφθεί.

Εισαγωγικό παράδειγμα. Το 1835, ένα καράβι που προερχόταν από την Νέα Ζηλανδία άφησε 800 χιλιόμετρα ανατολικότερα του νησιού στο αρχιπέλαγος των νησιών Chathams, 500 Μαορί οπλισμένους μέχρι τα δόντια. Οι κάτοικοι αυτών των νησιών, οι Mοριορί, που ζούσαν μέχρι τότε εντελώς απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, ειρηνικά, εξοντώθηκαν ανελέητα από αυτή την επιδρομή και οι λίγοι επιζήσαντες αναγκάστηκαν να γίνουν σκλάβοι. Και οι δυο λαοί κατάγονταν από πολυνησιακές φυλές που είχαν εποικίσει τη Νέα Ζηλανδία τον 9^ο αιώνα. Έναν αιώνα αργότερα, οι πρόγονοι των Mοριορί άφηναν το μεγάλο Νησί του Βορρά και ανακάλυπταν στη καρδιά του Ειρηνικού το Αρχιπέλαγος των νησιών Chathams. Απόλυτα απομονωμένοι, σε κλίμα ψυχρό, τα τροπικά φυτά που είχαν φέρει μαζί τους δεν ευδοκίμησαν. Περιτριγυρισμένοι από ένα φτωχό περιβάλλον όπου ούτε φυτά ούτε ζώα μπορούσαν να εξημερωθούν, οι Μοριορί βρέθηκαν περιορισμένοι και αναγκάστηκαν να ζουν με ψάρια και κοχύλια, άγρια μούρα και αυγά και να ελέγχουν τον πληθυσμό τους, ακόμα και με βρεφοκτονία, ώστε να μην υπερβεί τα 2000 άτομα. Έτσι, με μειωμένο εργατικό δυναμικό, και με έλλειψη πολλών αγροτικών προϊόντων, η διαίρεση της εργασίας δεν επετεύχθη ποτέ στην κοινωνία τους, δεν αναπτύχθηκε ιδιαίτερη τεχνολογία όπως και δεν έφθασε ποτέ εκεί κάποια από τις τεχνολογικές καινοτομίες που έγιναν αλλού στον κόσμο. Μέχρι εκείνη την μοιραία 19η Νοεμβρίου του 1835. Εν συντομία, οι Mαορί και οι Μοριορί είχαν κοινή πολιτισμική αφετηρία, αλλά οι δυο κοινωνίες ακολούθησαν διαφορετική εξέλιξη γιατί βρέθηκαν σε διαφορετικό φυσικό περιβάλλον.

Δεύτερο παράδειγμα: η Ευρώπη. Πριν από 11.000 χρόνια, γεννήθηκε η γεωργία και τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά και το κλίμα της Ευρασίας με την κυκλική εναλλαγή των εποχών όπως και ο ρυθμός των βροχών συνέβαλαν μοναδικά στην ανάπτυξη της. Από την άλλη, από τα 56 είδη ποωδών με μακρύ σπόρο, όπως τα σιτηρά, που υπάρχουν στον κόσμο, 32 είδη βρίσκονται στην Ευρώπη, σε αντίθεση με μόνο τέσσερα στην Αμερική ή στην Μαύρη Ήπειρο, και έξι στην Ασία. Άλλο μεγάλο προτέρημα υπήρξαν και οι παρόμοιες κλιματικές συνθήκες κατά τον άξονα Δύσης-Ανατολής που ενθάρρυναν τη διάδοση των καλλιεργήσιμων φυτών εφόσον η προσαρμογή τους από ένα μέρος στο άλλο μπορούσε να γίνει χωρίς μεγάλη δυσκολία.

Ευνοημένη από την χλωρίδα της, η Ευρασία υπήρξε τυχερή και στη πανίδα της. Πλήθος μεγάλων θηλαστικών ικανών να δαμαστούν για να χρησιμοποιηθούν στις αγροτικές δουλειές ή σαν πηγή πρωτεϊνών στην διατροφή υπήρχαν στα εδάφη της. Σε αντίθεση, στην Αμερική και στην Αυστραλία, τα περισσότερα μεγάλα θηλαστικά (μαμούθ, ελέφαντες, άλογα, καμήλες…) είχαν εξοντωθεί κατά των αποικισμό των ηπείρων αυτών το 10000-50000 χρόνια π.Χ. αντίστοιχα: οι άποικοι που κατέφθαναν γνώριζαν ήδη την τέχνη του κυνηγιού ενώ τα τοπικά ζώα δεν είχαν εμπειρία από τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα είναι ότι από τα 14 μεγάλα θηλαστικά που έχουν εξημερωθεί σήμερα, τα 13 είναι Ευρωπαϊκής ή Βορειοαφρικανικής προέλευσης ενώ η εξαίρεση είναι το λάμα της Νοτίου Αμερικής. Η Αφρική μπορεί να είχε πληθώρα από μεγάλα θηλαστικά αλλά η προσπάθεια εξημέρωσης τους δεν ευδοκίμησε ποτέ, είτε γιατί ήταν επικίνδυνα, είτε γιατί δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν σε ομηρία είτε ακόμα γιατί ο κύκλος ενηλικίωσής τους είναι πολύ μεγάλος, όπως και η αδυναμία βοσκής σε σχήμα αγέλης. Όλ’ αυτά δεν επέτρεψαν την εύκολη αξιοποίησή τους.

Η αλματώδης ανάπτυξη της γεωργίας είχε ως επακόλουθο την ανάπτυξη μεγάλων πληθυσμών, την διαίρεση της εργασίας και την άνθιση των επιστημών και της τεχνολογίας. Το γεωγραφικό σχήμα της ηπείρου επέτρεπε σχετικά εύκολα τις μετακινήσεις και την μετάδοση της τεχνολογικής ανάπτυξης ενός πληθυσμού σε άλλον ένα σημαντικό στοιχείο γιατί αυτή δεν εξαρτάται μόνο από τους φυσικούς πόρους, και την ευρηματικότητα ενός πληθυσμού αλλά και από την δυνατότητα προσαρμογής του σε καινοτομίες ανεπτυγμένες αλλού. Αντίθετα, στην Αφρική, οι απροσπέλαστοι φυσικοί φράκτες του τροπικού κλίματος και της Σαχάρας, απομόνωσαν τους εκεί πληθυσμούς από τις ευρωπαϊκές καινοτομίες. Το ίδιο ισχύει για την Αμερική και την Τασμανία. Για παράδειγμα, η αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος που έγινε το 10000 π.Χ. ανέβασε τα επίπεδα των ωκεανών και η Τασμανία βρέθηκε ξεκομμένη από την Αυστραλία εν μέσω πολύ έντονων θαλάσσιων ρευμάτων. Ενώ μια ολόκληρη υφήλιος αναπτυσσόταν οι 4000 Αβορίγινες που απομονώθηκαν στο νησί αυτό έμειναν στάσιμοι στην ανάπτυξη τους σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν ανακαλύφθηκαν το 1642, δεν είχαν ακόμα βρει τη φωτιά…

Με την εξάπλωση την γεωργίας και της κτηνοτροφίας στην Ευρασία ευνοήθηκε και η εξάπλωση μικροβίων και επιδημιών, λόγω της αύξησης της πυκνότητας των πληθυσμών και της στενότερης επαφής με τα εξημερωμένα ζώα. Προηγουμένως, οι πολύ αραιές κοινότητες των τροφοσυλλεκτών υπήρξαν προστατευμένες από τέτοιες επιδημίες. Βέβαια, οι Ευρωπαίοι πλήρωσαν βαρύ τίμημα γι’ αυτό αλλά με το πέρασμα των γενεών ανέπτυξαν την ανθεκτικότητα που αργότερα αποδείχθηκε σημαντικό προτέρημα έναντι των υπολοίπων λαών της υφηλίου.

Τέλος, κατά τον Diamond το ανάγλυφο γεωγραφικό σχήμα της Ευρασίας βοήθησε στην ανάπτυξη πολλών πολιτικών συστημάτων, πράγμα ουσιαστικό για να καλλιεργείται η εξωστρέφεια των κοινωνιών και η περιέργεια προς άλλες. Εάν η Ευρώπη ήταν μία και μοναδική αυτοκρατορία όπως ήταν η Κίνα, ίσως δεν θα είχε ανακαλυφθεί η Αμερική: ο Χριστόφορος Κολόμβος ζήτησε από τρεις βασιλείς την υποστήριξη τους για να πραγματοποιήσει το ταξίδι του στους ωκεανούς...

Τα λόγια του καθηγητή ιστορίας (του Harvard), David Landes δεν θα μπορούσαν να είναι πιο επίκαιρα:

«Η γεωγραφία είναι εκ φύσεως ύποπτη. Μας διδάσκει μια δυσάρεστη αλήθεια, ότι η φύση όπως η ζωή είναι άδικη, μοιράζει τις χάρες της με άνισο τρόπο και είναι, επιπλέον, δύσκολο να επανορθωθούν οι ανισότητες που δημιουργεί».

http://www.e-telescope.gr/el/history-and-archaeology/967-geographical-determinism

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;

Έχουμε κακοχαρακτηρίσει κάποιον για ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά του, χρησιμοποιώντας κακή κριτική, άσχημους χαρακτηρισμούς, έχουμε αστειευτεί, έχουμε κοροϊδέψει, έχουμε γελάσει, έχουμε δείξει. Το αντικείμενο του κακοχαρακτηρισμού ποικίλλει, αλλά υπάρχουν κάποιες πιο συνηθισμένες κατηγορίες: η ομοφυλοφιλία, η διαφορετική φυλή, το πάχος, η «ασχήμια», αλλά και πιο μεμονωμένα χαρακτηριστικά (επιδερμίδα, σχήμα και μέγεθος μύτης, κυτταρίτιδα, μέγεθος στήθους, τριχοφυΐα, ύψος, ντύσιμο, ακμή κ.τλ.).

Μπορεί οι χαρακτηρισμοί που κάνουμε να μην είναι άμεσοι, αλλά περιφραστικοί («πώς είναι έτσι»), όχι απαραίτητα συγκεκριμένοι («μπάζο») και πλάγιοι («δεν είναι και πολύ άντρας»). Και σε πολλές περιπτώσεις δεν είμαστε οι μόνοι που το κάνουμε, αλλά θεωρείται μια φυσιολογική συμπεριφορά στα πλαίσια της παρέας ή των ανθρώπων γενικότερα με τους οποίους συναναστρεφόμαστε πιο συχνά. Γι’ αυτό και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε το πόσο μειώνουμε τους άλλους.

Συνήθως τα σχόλια αυτά γίνονται εκ του ασφαλούς. Όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλον που νιώθουμε ασφαλείς να σχολιάσουμε και όταν γνωρίζουμε ότι δε θα μας ακούσει ο στόχος του σχολίου μας. Αν είπατε ποτέ ένα σχόλιο με σκοπό να σας ακούσει ο στόχος σας, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν και αντί για μειωτικά σχόλια, μιλάμε για απευθείας εκφοβισμό (bullying).

Γιατί όμως το κάνουν πολλοί άνθρωποι αυτό; Γενικά ο σχολιασμός αυτός γίνεται περιπαικτικά, αυτό όμως είναι η επιφάνεια. Πίσω από την άσκηση χιούμορ και την κουβέντα τύπου «κουβέντα να γίνεται, να περνάει η ώρα» όμως κρύβονται πολύ περισσότερες ανάγκες μας που καλύπτονται έτσι. Ουσιαστικά, όπως γίνεται με όλες τις μορφές βίας, έτσι και με αυτή τη λεκτική βία (περί βίας πρόκειται, έστω κι αν δεν απευθύνεται άμεσα, αλλά έμμεσα στον παραλήπτη) εκφράζονται δικές μας ανεπάρκειες.

Το πράγμα είναι απλό: μειώνουμε κάποιον για να αυξήσουμε τη δική μας αυτοαξία. Για να νιώσουμε πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο ψηλοί, για να δώσουμε στον εαυτό μας την αίσθηση της υπεροχής και της εκτίμησης. Επίσης υποδηλώνονται οι δικοί μας φόβοι. Ό,τι χαρακτηρίζουμε με κακία είναι αυτό που ουσιαστικά φοβόμαστε. Το μίσος για παράδειγμα απέναντι στην ομοφυλοφιλία κρύβει ομοφοβικά συναισθήματα (και ενδεχομένως και καταπιεσμένη ομοφυλοφιλική τάση)! Θυμάστε στην παιδική σας ηλικία την απάντηση στην κοροϊδία «όποιος το λέει, είναι»; Κάπως έτσι: «όποιος το λέει, φοβάται μην είναι ή μη γίνει ποτέ αυτό ή μην κατατροπωθεί από αυτό».

Υπάρχει και η περίπτωση της ανταποδοτικότητας: μειώνουμε κάποιον (ή μια κατηγορία ανθρώπων), γιατί νιώθουμε απειλή από αυτήν ή προσπαθούμε να αμυνθούμε, γιατί κάποτε νιώσαμε απειλή ή και καταπίεση.

Έτσι, εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στους άλλους, μειώνοντάς τους, για να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας. Αυτό ισχύει ακόμα και στον κοινωνικό σχολιασμό (κουτσομπολιό). Κακοχαρακτηρίζουμε κάποιον για την ηθική του (μια γυναίκα που ντύνεται προκλητικά, για παράδειγμα), για να δώσουμε στον εαυτό μας την επιβεβαίωση «εγώ δεν είμαι έτσι, είμαι ηθικός άνθρωπος». Κοροϊδεύουμε έναν ομοφυλόφιλο άντρα, για να επιβεβαιώσουμε τον ανδρισμό μας και να απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο από το (καταστροφικό για εμάς) ενδεχόμενο να ανακαλύψουμε δικές μας ομοφυλοφιλικές τάσεις. Κοροϊδεύουμε κάποιον για το πάχος του, για να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε λεπτότεροι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα και τον εκφοβισμό. Δηλαδή την άσκηση μιας μορφής βίας (λεκτικής, ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής) προς ένα θύμα, για την επίτευξη της αίσθησης της υπεροχής. Ο ίδιος ο ορισμός του εκφοβισμού υποδηλώνει ότι η άσκηση βίας γίνεται με σκοπό τη μείωση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι εκφοβιστές (bullies) συνήθως έχουν κάποια εμφανή ή λιγότερο εμφανή μειονεξία που τους κάνει να χρειάζονται αυτοεπιβεβαίωση, ότι έχουν τον έλεγχο της κατάστασης, ότι υπερτερούν απέναντι σε κάποιον. Αναπληρώνουν δηλαδή την χαμένη τους αυτοεκτίμηση. Για να ξεχωρίσουμε υπάρχουν δύο τρόποι: ή προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι ή προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να φαίνονται χειρότεροι από εμάς.

Έτσι, είτε ασκούμε άμεσα στο θύμα μας εκφοβισμό είτε «πίσω από την πλάτη του», επιλέγουμε ένα αθώο θύμα, για να εξωτερικεύσουμε και να ανακουφιστούμε από τις δικές μας ανασφάλειες και φόβους. Δεν είναι και τόσο δίκαιο, έτσι δεν είναι;

http://gr.news.yahoo.com/γιατί-μας-αρέσει-να-μειώνουμε-τους-άλλους--085413433.html

9 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ… ΑΝΕΙΠΩΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Όταν τα στοιχειά και τα υπερφυσικά φαινόμενα βάλλουν κατά της κανονικότητας!

Τα στοιχειωμένα σπίτια και οι δαιμονισμένοι άνθρωποι αποτελούν καθιερωμένες νυχτερινές ιστορίες, συνοδεία πάντα φωτιάς και χαμηλού φωτισμού.

Αν όμως ένα πνεύμα μπορεί να προσδεθεί σε ένα οίκημα, γιατί να μην μπορεί να θρονιαστεί και σε ένα αντικείμενο; Κι αυτό πράγματι συμβαίνει ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να πιστεύουν κάποιοι ότι συμβαίνει.

Στο διάβα του χρόνου λοιπόν δεν είναι λίγα τα περιστατικά που «μύρισαν» απόκοσμη δραστηριότητα, με καταραμένα αντικείμενα να ανατρέπουν τον εύτακτο κόσμο μας.

Το στοιχειωμένο μπαστούνι

Θα πληρώνατε ποτέ 50.000 ευρώ για ένα μεταλλικό μπαστουνάκι; Ούτε καν αν ήταν στοιχειωμένο; Ε λοιπόν το Ghost Cane βγήκε πράγματι σε πλειστηριασμό στο eBay από τη Mary Anderson, η οποία θεώρησε ότι το να ξεφορτωθεί πλουσιοπάροχα το αντικείμενο θα ανακούφιζε τους φόβους του 6χρονου γιου της, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι το φάντασμα του παππού του είχε θρονιαστεί στο μπαστούνι. Η πολιτική του eBay μάλιστα απαγορεύει πλέον ρητά την πώληση «άυλων αντικειμένων, όπως ψυχών και πνευμάτων», επέτρεψε ωστόσο στη γυναίκα να το θέσει σε δημοπρασία δεχόμενο τις ικεσίες της για χάρη του παιδιού της. Υπήρχε βέβαια και ένας απαράβατος όρος για τον νέο περήφανο ιδιοκτήτη του καταραμένου μπαστουνιού: να γράψει ένα γράμμα στον εξάχρονο που θα τον πληροφορεί ότι το μπαστούνι και η ενσωματωμένη ψυχή του παππού τα πάνε μια χαρά στο νέο τους σπίτι. Το νέο σπίτι λοιπόν του στοιχειωμένου μπαστουνιού είναι το καζίνο Golden Palace, με το μπαστούνι (και τον παππού) να βρίσκει τη θέση του δίπλα σε σάντουιτς που φέρει το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, για το οποίο το καζίνο πλήρωσε άλλες 20.000 ευρώ.

Το δαιμονισμένο σεντούκι

Κάπου 150 χρόνια πριν στον αμερικανικό Νότο, ο Jacob Cooley διέταξε τον αφρο-αμερικανό σκλάβο του Hosea να κατασκευάσει ένα σεντούκι για το πρώτο παιδί του γαιοκτήμονα. Και ο δούλος έκανε ακριβώς αυτό, μόνο που ο αφέντης δεν έμεινε ικανοποιημένος και τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Οι άλλοι σκλάβοι της φυτείας βάλθηκαν λοιπόν να πάρουν εκδίκηση για τον αδικοχαμένο φίλο τους: πασπάλισαν αίμα κουκουβάγιας πάνω στο σεντούκι και έβαλαν έναν που γνώριζε από αυτά να το καταραστεί. Όλως παραδόξως, ο νεογέννητος γιος του αφεντικού πέθανε, ενώ στα επόμενα χρόνια 17 θάνατοι της ευρύτερης οικογένειας συνδέθηκαν με το σεντούκι. Η κατάρα ανακλήθηκε τελικά από γυναίκα που διέθετε υποτίθεται τέτοιες δυνάμεις και πλέον εκτίθεται ακίνδυνο στο Μουσείο Ιστορίας του Κεντάκι.

Το δαχτυλίδι του Ροδόλφο Βαλεντίνο

Ο Βαλεντίνο (1895-1926) ήταν ένα από τα πρώτα χολιγουντιανά αστέρια της εποχής του βωβού κινηματογράφου, ο οποίος χάθηκε πρόωρα (σε ηλικία 31 ετών) από διάτρηση στομάχου. Δεν ήταν λίγοι βέβαια αυτοί που είδαν πίσω από τον θάνατό του το δαχτυλίδι που είχε αγοράσει από κοσμηματοπώλη το 1920. Ο θρύλος θέλει τον Βαλεντίνο να δείχνει περιχαρής το απόκτημά του σε φίλο, ο οποίος το ίδιο βράδυ είδε όνειρο με τον ηθοποιό να πεθαίνει. Οι επόμενες ταινίες του αστέρα ήταν παταγώδεις αποτυχίες και ο ίδιος πέθανε έξι χρόνια μετά. Ήταν βέβαια και η σύντροφός του, Pola Negri, η οποία αρρώστησε σοβαρά όταν το έβαλε στο δάχτυλό της, με το δαχτυλίδι να υπονομεύει τόσο την καριέρα, όσο και την ίδια τη ζωή της. Συμπτώσεις, ισχυρίζονται κάποιοι. Η κατάρα όμως δεν τελειώνει εδώ: ο Russ Colombo, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Βαλεντίνο στη βιογραφική ταινία του αστέρα, φόρεσε το δαχτυλίδι και σκοτώθηκε λίγες μέρες αργότερα σε δυστύχημα πάνω στα γυρίσματα. Το δαχτυλίδι πουλήθηκε κατόπιν στον γκάγκστερ Joe Casino, ο οποίος δεν το φόρεσε για χρόνια μέχρι να λάβει τη διαβεβαίωση των «ειδικών» ότι η κατάρα είχε πλέον ξεθωριάσει. Αλίμονο! Όταν το έβαλε στο δάχτυλό του χρόνια μετά θα ερχόταν το τέλος του: πέθανε μέσα σε μια βδομάδα από τροχαίο. Και η λίστα της κακοδαιμονίας συνεχίζεται, με το δαχτυλίδι να εξαφανίζεται ωστόσο κάποια στιγμή στη δεκαετία του ’60. Μήπως βρίσκεται στο χέρι σας;

Ο καταραμένος πίνακας

Το Αγόρι που Κλαίει (Crying Boy) ήταν μια μαζικά παραγόμενη ρεπροντιξιόν πίνακα του Bruno Amadio που αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής στη Δύση κατά τη δεκαετία του ’50 και ειδικά στις Βρετανικές Νήσους. Στη δεκαετία του ’80 βέβαια ο πίνακας θα ζούσε μια δεύτερη δόξα, όταν η σκανδαλοθηρική εφημερίδα The Sun φιλοξένησε συνέντευξη πυροσβέστη από το Γιορκσάιρ, ο οποίος ισχυρίστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι ο πίνακας ήταν το μόνο πράγμα που σώθηκε από μια σειρά πυρκαγιών σε σπίτια της περιοχής! Ακόμα και μέσα σε συντρίμμια, με την οικία να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, ο πίνακας έβγαινε πάντα αλώβητος. Κι άλλοι πυροσβέστες πιστοποίησαν την ιστορία του, αναφέροντας μάλιστα ότι κανείς τους δεν τόλμησε να πάρει ένα αντίτυπο για το σπίτι του. Η εφημερίδα δεν άφησε βέβαια το θέμα στην ησυχία του, φιλοξενώντας συνεντεύξεις «θυμάτων» και φτάνοντάς το στα άκρα: εγκαινίασε εκστρατεία για τη μαζική αναίρεση της κατάρας, με ανθρώπους να στέλνουν κατά εκατοντάδες τους πίνακες στην εφημερίδα για να τους «κάψει τελετουργικά». Κάποια στιγμή επενέβη βέβαια το B.B.C., που κατέληξε ότι για το «πυρίμαχο» του πίνακα έφταιγε μια στρώση βερνικιού με άκαυστες ιδιότητες. Ήταν αυτός άραγε ο λόγος για την αντοχή του στη φωτιά ή εξώκοσμες δυνάμεις, όπως ήθελε το tabloid;

Η κουκέτα των πνευμάτων

Τον Φεβρουάριο του 1987 στο Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. ένα νεαρό ζευγάρι αγόρασε μια μεταχειρισμένη κουκέτα για τα παιδιά τους. Και τότε τα πράγματα έγιναν ακραία τρομακτικά! Ήδη από το πρώτο βράδυ, τα παιδιά αρρώστησαν, το ραδιόφωνο άλλαζε σταθμούς μανιασμένα, ενώ και τα δύο αγόρια ανέφεραν ότι είδαν εκείνο το βράδυ όνειρο με μάγισσα. Τα αμέτρητα περιστατικά της οικίας Tallman δεν έχουν τέλος, από φωτιές που δεν έκαιγαν και εξαφανίζονταν στη θέα του… πυροσβεστήρα μέχρι και φωνές που καλούσαν τα μέλη της φαμίλιας με τα ονόματά τους. Ο πάστορας που κλήθηκε να λύσει το μυστήριο κατάφερε να σταματήσει τα υπερφυσικά φαινόμενα για λίγο, μόνο για λίγο όμως. Τα Χριστούγεννα του 1988 ο πατέρας κουράστηκε από το πάρτι των πνευμάτων και έκαψε την κουκέτα στον κήπο. Όπως σωστά υποθέτετε, η παραφυσική δραστηριότητα έπαυσε.

Το κρανίο που βρυχάται

Επιστρέφουμε στο Ανατολικό Γιορκσάιρ, όπου τα μυστήρια φαίνεται να μην έχουν τέλος. Η νεκροκεφαλή που σκούζει λοιπόν στην αίθουσα Burton Agnes Hall έχει τη δική της ιστορία: το μέγαρο χτίστηκε επί βασιλείας Ελισάβετ Α΄ από τον Sir Henry Griffiths και τις αδερφές του. Μία εξ αυτών αρρώστησε βαριά και πριν πεθάνει οι άλλες αδερφές τής υποσχέθηκαν ότι θα αφαιρούσαν το κεφάλι της από το σώμα και θα το κρατούσαν σε ένα από τα δωμάτια της έπαυλης, σε μια στιγμή παραληρήματος θλίψης, φανταζόμαστε. Κάτι που βέβαια δεν συνέβη, με την κοπέλα να ενταφιάζεται «παραδοσιακά» στον οικογενειακό τάφο. Σε σύντομο όμως διάστημα απόκοσμες κραυγές μέσα στη νύχτα ακούγονταν συνεχώς στο σπίτι, με τις αδερφές να επισκέπτονται τον τάφο και να παγώνουν από τον τρόμο: το κρανίο της άτυχης κοπέλας είχε αποσυντεθεί σε βαθμό που απέμειναν πια μόνο κόκαλα, με το κρανίο να έχει ταυτοχρόνως αποκοπεί από το σώμα. Ο πατέρας μετέφερε τελικά το κεφάλι στο σπίτι, οι κραυγές σταμάτησαν και το περιστατικό θα τελείωνε εκεί αν δεν πέθαιναν κάποια στιγμή οι ένοικοι της κατοικίας. Γιατί οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να απαλλαγούν από το μακάβριο κρανίο στο σαλόνι, για να ζήσουν έκπληκτοι σκηνές τρόμου: οι τοίχοι σείονταν κάθε φορά που το κεφάλι εγκατέλειπε την εξώπορτα του σπιτιού, οι πίνακες έπεφταν και κραυγές απόγνωσης δονούσαν την οικία. Οι απόγονοι του Sir Henry συνειδητοποίησαν λοιπόν ότι το κρανίο έπρεπε να παραμείνει εντός σπιτιού, αποφάσισαν ωστόσο να το χτίσουν στον τοίχο για να γλιτώσουν από το μακάβριο θέαμα, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.

Η καρέκλα του θανάτου

Η Έπαυλη Baleroy στην Πενσιλβάνια χτίστηκε το 1911 και φιλοξένησε αντικείμενα όχι μόνο ανεκτίμητης αξίας αλλά και ιστορικής σημασίας, όπως τα προσωπικά αντικείμενα του Τόμας Τζέφερσον. Πέρα βέβαια από τα σπουδαία κειμήλια, η βίλα διαθέτει και υπερφυσικό κύρος! Ο τελευταίος ένοικος της έπαυλης, George Meade Easby, πέθανε το 2005, όχι βέβαια προτού ισχυριστεί ότι όλων των λογιών τα παραφυσικά φαινόμενα λάμβαναν χώρα στη βίλα, με τα φαντάσματα των συγγενών του, ακόμα και του Τζέφερσον, να βολτάρουν αμέριμνα στους διαδρόμους! Η τρομακτικότερη ιστορία είχε βέβαια να κάνει με το Μπλε Δωμάτιο και την Καρέκλα του Θανάτου που βρίσκεται εκεί. Η πολυθρόνα με την μπλε ταπετσαρία, που υποτίθεται ότι ανήκε κάποτε στον Βοναπάρτη, δεν είναι το είδος του καθίσματος που θα ήθελε κάποιος να δοκιμάσει. Αναρίθμητοι ερευνητές παραφυσικών φαινομένων έχουν καταλήξει ότι εντός της κατοικεί το φάντασμα γυναίκας(!): όταν το πνεύμα είναι εκεί, μια μπλε ομίχλη κατακλύζει το δωμάτιο, με όποιον επιχειρήσει να καθίσει στην καρέκλα εκείνη τη στιγμή να χάνεται διά παντός. Μέχρι σήμερα, τέσσερις γενναίοι άντρες έχουν αψηφίσει τις συμβουλές των ειδικών και αποτόλμησαν, για να πεθάνουν βέβαια λίγο αργότερα.

Ένα νυφικό αλλιώτικο από τα άλλα

Ως κόρη του κροίσου της σιδηρουργίας του 19^ου αιώνα Elias Baker, η Anna μπορούσε να έχει τα πάντα που τα χρήματα εξασφαλίζουν. Αυτή ήθελε βέβαια αυτό που τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν: την πραγματική αγάπη. Η έφηβη ερωτεύτηκε λοιπόν έναν φτωχό εργάτη των εργοστασίων του πατέρα της και όπως το στερεότυπο το θέλει, ο πατέρας εξοργίστηκε από την επιλογή της και της απαγόρευσε να τον παντρευτεί. Εκείνη λοιπόν αποφάσισε να παραμείνει γεροντοκόρη και πέθανε ως γεροντοκόρη, με το νυφικό που της αγόρασε η μητέρα της να παραμένει στα αζήτητα. Κι όμως, η κοπέλα θα φορούσε το νυφικό που τόσο λαχταρούσε, όχι όμως σε αυτό τον κόσμο! Το νυφικό βρισκόταν μέχρι πρόσφατα στην οικία της, που έχει μετατραπεί πλέον σε μουσείο (Blair County Historical Society), στο δωμάτιό της μάλιστα, μέσα σε γυάλινη προθήκη μπροστά σε καθρέφτη. Κι εδώ αρχίζουν τα ωραία: πολυάριθμοι επισκέπτες του μουσείου έτρεχαν αλλόφρονες στους διαδρόμους βλέποντας το νυφικό να ταλαντεύεται μέσα στην προθήκη! Το πνεύμα της κοπέλας πρόβαρε το νυφικό μπροστά στον καθρέφτη ή έτσι θέλουν τουλάχιστον οι υπεύθυνοι του μουσείου.

Άναμπελ, η κούκλα του Σατανά

Οι γνωστοί ερευνητές Ed και Lorraine Warren ανέλαβαν την εξιχνίαση του μυστηρίου με τη στοιχειωμένη κούκλα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η ρετρό κούκλα είχε αγοραστεί ως δώρο από μητέρα για την κόρη της λίγο παλιότερα, με τη φοιτήτρια να τη μεταφέρει στο σπίτι που μοιραζόταν με τη συγκάτοικό της. Κι όπως θα περίμενε κανείς, τα παραφυσικά φαινόμενα άρχισαν να πέφτουν βροχή: η κούκλα φέρεται να είχε την ικανότητα να κινείται(!), με τις κοπέλες να τη βρίσκουν κάθε φορά και σε άλλη θέση. Ακόμα και χειρόγραφα σημειώματα φαίνεται να άφηνε η κούκλα, με τα παιδικά γραμματάκια να τελειώνουν κάθε φορά με το «βοηθήστε με». Λίγο αργότερα, λεκέδες αίματος εμφανίζονταν πάνω στο φορεματάκι της κούκλας, με τις κοπέλες να καλούν πνευματιστές και να μαθαίνουν από πρώτο χέρι ότι το φάντασμα ενός 7χρονου κοριτσιού που είχε δολοφονηθεί στο ίδιο ακριβώς σπίτι είχε στοιχειώσει την κούκλα. Επέτρεψαν λοιπόν στο άμοιρο φάντασμα να συνεχίσει τη δαιμονική του πορεία, με τους φίλους ωστόσο των κοριτσιών που δεν ήταν σύμφωνοι με την απόφασή τους να τα βρίσκουν σκούρα: πολυάριθμες επιθέσεις από απόκοσμες δυνάμεις συνέβησαν στην οικία, μόνο σε όσους είχαν αντίρρηση με την παρουσία της κούκλας στο σπίτι! Όσο για τους ερευνητές, κατέληξαν ότι πράγματι το πνεύμα του κοριτσιού είχε στοιχειώσει την κούκλα, την οποία μετέφεραν βέβαια βολικά στο μουσείο τους στο Κονέκτικατ (Warren Occult Museum), με την Άναμπελ να συνεχίζει να κινείται μέσα στην προθήκη της και να γρυλίζει κάποιες φορές στους τολμηρούς επισκέπτες.

http://www.otherside.gr/2013/06/kathimerines-istories-aneipwtou-tromou/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+othersidegr+%28Otherside.gr%29&utm_content=Yahoo!+Mail

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΑΝ ΣΑΣ ΤΣΙΜΠΗΣΕΙ ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Σφήκα-μέλισσα: Τα τσιμπήματα της σφήκας ή της μέλισσας δεν είναι θανατηφόρα και σε γενικές γραμμές μπορεί να πονάμε, αλλά δεν κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουν μόνο όσοι είναι αλλεργικοί και δεν το ξέρουν. Εκείνοι που είναι αλλεργικοί και το γνωρίζουν και πιο προσεκτικοί είναι, αλλά και εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα φάρμακα είναι (π.χ. ένεση αδρεναλίνης). Επίσης είναι επικίνδυνο για όλους μας να δεχτούμε πολλαπλά και απανωτά τσιμπήματα, κάτι που συμβαίνει εάν «πέσουμε» σε κυψέλη και ταράξουμε τα έντομα.

Όταν μας τσιμπήσει μια μέλισσα ή σφήκα το δέρμα πρήζεται και κοκκινίζει σαν τοπική φλεγμονώδη αντίδραση στο δηλητήριο του κεντριού. Ο πόνος είναι αρκετά έντονος και μπορεί να διαρκέσει από κάποιες ώρες, μέχρι λίγες ημέρες. Το πρήξιμο στην περιοχή εντείνει τον πόνο αυτό. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δείξουμε εάν η σφήκα ή η μέλισσα μας τσιμπήσει στον λαιμό ή μέσα στο στόμα και αυτό γιατί το πρήξιμο μπορεί να φράξει τον αέρα και να δυσκολέψει την αναπνοή μας.

Μόλις μας τσιμπήσει μια μέλισσα/σφήκα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βγάλουμε το κεντρί, προσεκτικά με ένα τσιμπιδάκι. Προσοχή μην πιέσετε το κεντρί για να το βγάλετε γιατί μπορεί να εισχωρήσει βαθύτερα ή ακόμη με την πίεση να χυθεί περισσότερο δηλητήριο μέσα μας.

Μόλις το αφαιρέσουμε πρέπει να τοποθετήσουμε πάγο, ή κάποια κορτιζονούχα αλοιφή. Εάν έχουμε την δυνατότητα μπορούμε να πάρουμε και ένα αντισταμινικό χάπι που θα μας ανακουφίσει από τα συμπτώματα.

Αν ύστερα από λίγη ώρα νιώσουμε δυσκολία στην αναπνοή, ζαλάδα, ιδρώνουμε, ή μελανιάσουμε, τότε είμαστε αλλεργικοί και δεν το ξέρουμε και έχουμε πάθει σοκ. Σε τέτοια περίπτωση, πρέπει ΑΜΕΣΩΣ να πάμε στο νοσοκομείο δίχως άλλη καθυστέρηση.

Οι αλλεργικοί θα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με ειδική ταυτότητα, περασμένη στον λαιμό ή στο χέρι, που θα αναφέρει την αλλεργία τους, γιατί μπορεί να χάσουν τις αισθήσεις τους από το τσίμπημα και κανείς να μην γνωρίζει τι έχουν πάθει.

Σκορπιοί-Φίδια: Ευτυχώς στην Ελλάδα τόσο τα φίδια, όσο και οι σκορπιοί δεν είναι τόσο επικίνδυνοι για θάνατο, όσο στην Αφρική ή την Αυστραλία. Σε κάθε περίπτωση όμως το τσίμπημα, ή το δάγκωμα τους και επώδυνο είναι και εάν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να σκοτώσει.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις το δέρμα κοκκινίζει και πρήζεται. Ό πόνος όμως είναι ασύγκριτα δυνατότερος σε σχέση με το τσίμπημα της μέλισσας.

Αμέσως πρέπει να τοποθετήσουμε πάγο, ενώ απαραίτητη είναι η χορήγηση αντισταμινικού χαπιού, μαζί με ισχυρό παυσίπονο, γιατί πραγματικά ο πόνος δεν αντέχεται. Η μεταφορά στο νοσοκομείο πρέπει να είναι ΑΜΕΣΗ. Εκεί θα χορηγηθεί κορτιζόνη (εάν έχουμε χάπι κορτιζόνης μαζί μας το λαμβάνουμε αμέσως) και οροί.

ΠΡΟΣΟΧΗ: παλιά έλεγαν ότι πρέπει να χαράξουμε με ξυράφι την πληγή και να πιέσουμε για να βγει το μολυσμένο αίμα. Αυτό δεν ισχύει. ΜΗΝ το κάνετε. Το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να χυθεί περισσότερο και πιο γοργά το δηλητήριο στον οργανισμό. Επίσης το ρούφηγμα της πληγής θα πρέπει να γίνει με προσοχή και όχι από άτομα που στο στόμα τους έχουν ανοιχτές πληγές (πχ ουλίτιδα).

Σε κάθε περίπτωση η ψυχραιμία σώζει. Ενώ και το θύμα δεν πρέπει να πανικοβληθεί και να βρεθεί σε κατάσταση σοκ.

http://gr.news.yahoo.com/τι-πρέπει-να-κάνετε-εάν-σας-τσιμπήσει-σκορπιός-030000959.html

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΟΟΥΝΧΕΤΖ

Το Stonehenge θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα μεγαλιθικά μνημεία στον κόσμο. Οι λόγοι για τους οποίους κατασκευάστηκε είναι άγνωστοι, αν και οι υποθέσεις που υπάρχουν είναι πολλές. Βρίσκεται τοποθετημένο στην πεδιάδα Salisbury τρία χιλιόμετρα από την πόλη Wiltshire στην νοτιοδυτική Αγγλία.

Η κατασκευή του χωρίστηκε σε τρία μέρη και χρειάστηκαν συνολικά 25 γενιές για να ολοκληρωθεί. Η πρώτη φάση της κατασκευής του έγινε την περίοδο 2950-2900 π.Χ. όπου δημιουργήθηκε ο κύκλος της κατασκευής, διαμέτρου 100 μέτρων και τοποθετήθηκαν ξύλα σε 56 τρύπες που δημιουργήθηκαν γύρω από την περιφέρεια του κύκλου. Η δεύτερη φάση κάλυψε την περίοδο 2900-2400 π.Χ. όπου τοποθετήθηκαν οι πρώτες πέτρες και δημιουργήθηκε και το κέντρο του μνημείου με την τοποθέτηση ξύλων. Τέλος στην Τρίτη φάση που διήρκησε μεταξύ 2550-1600 τοποθετήθηκαν και οι υπόλοιπες πέτρες και πήρε την σημερινή του μορφή. Πάντως η χρήση του ανακαταλήφθηκε γύρω στο 1400 π.Χ.

Ξαναχρησιμοποιήθηκε στο μεσαίωνα για ιεροτελεστίες των δρυϊδων και μετέπειτα στις μέρες για διάφορα ετήσια φεστιβάλ Pop/rock και για τουριστικούς λόγους. Τέλος απαγορεύτηκε η προσέλευση του κοινού από το 1978 και μετά λόγω καταστροφής του μνημείου. Παρατηρήθηκε πτώση και καταστροφή των πετρών μέχρι και γκράφιτι πάνω σε αυτές. Οι μόνοι πλέον που έχουν πρόσβαση είναι οι δρυΐδες και αυτοί μόνο για συγκεκριμένες μέρες το χρόνο. Ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρθηκαν οι πέτρες και τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους, προβληματίσει ακόμα τους επιστήμονες.

Υπάρχουν συνολικά περίπου 60 πέτρες όπου η μεγαλύτερη από αυτές έχει ύψος 7 μέτρα πάνω από τη γη και 2,4 θαμμένα στο έδαφος. Το βάρος τους φτάνει και μέχρι 45 τόνους και η κοντινότερη πηγή βρισκόταν σε απόσταση 30 χιλιομέτρων. Μερικοί υποστηρίζουν ότι σύρανε τις πέτρες πάνω σε κυλινδρικά ξύλα μέχρι ενός σημείου μετά τα μετέφεραν μέσω ποταμού και ύστερα πάλι τις σύρανε. Στη συνέχεια για να τοποθετηθεί κάθε πέτρα στην θέση της χρειάζονταν περίπου 600 άντρες και καλός συγχρονισμός. Τέλος αυτό το εγχείρημα έγινε σε μία πολύ μεγάλη χρονική περίοδο. Πράγμα που σημαίνει ότι τα άτομα που πήραν μέρος στην κατασκευή του εναλλάσσονταν, κάτι που δυσκόλευε ακόμα πιο πολύ την οργάνωση της όλης επιχείρησης. Οι επιστήμονες πέρα από τις εικασίες δεν έχουν κάτι χειροπιαστό στο οποίο να μπορούν να βασιστούνε και να κατανοήσουν πως δημιουργήθηκε όλο αυτό το οικοδόμημα. 

 

Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι μύθοι που διασώζονται στις μέρες μας γύρω από την δημιουργία του Stonehenge. Ο κυριότερος μύθος λέει ότι ο βασιλιάς των Βρετανών Aurelius (πατέρας του βασιλιά Αρθούρου) ήθελε να φτιάξει ένα μνημείο στην τοποθεσία που είχαν θαφτεί 300 ευγενείς που είχαν σφαγιαστεί από Σάξονες στρατιώτες. Τότε ο βασιλιάς συμβουλεύτηκε το μάγο Μέρλιν που θα μπορούσε να βρει ένα τέτοιο μνημείο και ο μάγος του απάντησε ότι υπάρχει ένα βουνό στην Ιρλανδία όπου υπάρχει ένας κύκλος από γιγάντιες πέτρες που λέγονταν (Ο Κύκλος των Γιγάντων), γιατί πιστεύεται ότι τις είχαν μεταφέρει από την Αφρική γίγαντες.

Αυτές οι πέτρες λέγεται ότι είχαν την ικανότητα να γιατρεύουν. Ο βασιλιάς προσπάθησε να μεταφέρει τις πέτρες χωρίς επιτυχία, οπότε ο μάγος Μέρλιν χρησιμοποιώντας την μαγεία του της μετέφερε πετώντας και τις τοποθέτησε στην πεδιάδα Salisbury.

http://kosmoskaipolitismos.blogspot.gr/2013/06/to.html

ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι μεγάλες ληστείες και κλοπές ανέκαθεν γοήτευαν τους «κοινούς θνητούς». Ίσως γιατί κρύβοντας μια δικαιολογημένη χαιρεκακία, ο περισσότερος κόσμος το διασκέδαζε να βλέπει τράπεζες-κολοσσούς, επιχειρηματίες-κροίσους και μουσεία να χάνουν ό,τι πιο πολυπόθητο έχουν (χρήματα και έργα τέχνης δηλαδή) μέσα σε λίγες ώρες. Από την άλλη πλευρά, η άψογη σκηνοθεσία των κλοπών αυτών αποτελούσε ακόμα ένα «υπέρ» για την αποποινικοποίηση τέτοιου είδους παράνομων πράξεων στην συνείδηση του απλού κόσμου, ο οποίος μπορεί και να αναγνώριζε στους κλέφτες ένα καταπιεσμένο κομμάτι του εαυτού του. Ακολουθούν μερικές από τις πιο διάσημες ληστείες της ιστορίας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΙΘΡΟΟΥ

Έτος 1983. Στόχος η αποθήκη Brinks Mat του αεροδρομίου του Χίθροου, όπου κατά τις πληροφορίες φυλάσσονταν 3 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας σε μετρητά. Έξι μασκοφόροι. Ένα σχέδιο άψογα οργανωμένο. Με την βοήθεια ενός εκ των ανδρών ασφαλείας οι δράστες διείσδυσαν στην απαγορευμένη περιοχή, ακινητοποίησαν τους φύλακες, άνοιξαν την κεντρική είσοδο της αποθήκης, αλλά αιφνιδιάστηκαν… Αντί του ρευστού, στην αποθήκη βρίσκονταν ράβδοι χρυσού βάρους 10 τόνων και αξίας 26 εκατομμυρίων λιρών (περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ). Οι αξιωματικοί της Scotland Yard αντιλήφθηκαν ότι η δουλειά ήταν εκ των «έσω» και έτσι ανακτήθηκε ένα μεγάλο τμήμα του χρυσού. Ωστόσο, οι τρεις τόνοι χρυσού δεν έχουν βρεθεί ακόμη μέχρι σήμερα, για αυτό άλλωστε και η ληστεία χαρακτηρίστηκε ως «το έγκλημα του αιώνα».

Η ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΥ… ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ

Το να κλέψεις έναν πίνακα από το Μουσείο του Λούβρου είναι σίγουρα ευκολότερο αν εργάζεσαι εκεί. Αυτό δεν παύει να σημαίνει όμως ότι η κλοπή της Μόνα Λίζα τον Αύγουστο του 1911 από τον Βιντσέντζο Περούζια, ήταν μία ιδιαίτερα τολμηρή κίνηση. Η κλοπή πέρασε, την επομένη, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. Δύο χρόνια αργότερα και μετά από πολλά λάθη της αστυνομίας, ο πίνακας βρέθηκε στη Φλωρεντία. Ο Περούζια που είχε δηλώσει ότι ήθελε να φέρει τον πίνακα στη χώρα καταγωγής του, εξέτισε ποινή μονάχα επτά μηνών. «Ήταν σαν κάποιος να έκλεβε τον Πύργο του Άιφελ», σχολιάζει σήμερα ο Ζερόμ Κονιάρ, συγγραφέας και δημοσιογράφος με ειδίκευση στις τέχνες.

DIAMONDS ARE FOREVER?

«Τα διαμάντια είναι παντοτινά» τραγουδούσε πριν μερικές δεκαετίες η Shirley Bassey. Στην Αμβέρσα του Βελγίου όμως, στο κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου διαμαντιών, τα διαμάντια το 2003 δεν ήταν και τόσο… παντοτινά. Για την ακρίβεια ήταν άφαντα! Επρόκειτο για μια κινηματογραφική κλοπή. Χωρίς να ανοίξει ούτε ρουθούνι, μια συμμορία άδειασε 123 χρηματοκιβώτια γεμάτα διαμάντια αξίας περίπου 120 εκατομμυρίων ευρώ σε ένα από τα πιο αυστηρά φρουρούμενα κτήρια της Αμβέρσας και βγήκε από την πίσω πόρτα χωρίς να συναντήσει ψυχή. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα χρηματοκιβώτια που «χτυπήθηκαν» ανήκουν σε 70 άτομα και οργανισμούς και είναι πολύ περισσότερα από αυτά που είχαν «χτυπηθεί» το 1994 σε αντίστοιχη ληστεία αξίας 5 εκατομμύριών ευρώ.

«ΚΡΑΥΓΑΛΕΕΣ» ΚΛΟΠΕΣ

Η ΚΡΑΥΓΗ του εξπρεσιονιστή ζωγράφου Έντβαρντ Μούνκ έχει υπάρξει στόχος πολλών διάσημων κλοπών. Το 1994 κλάπηκε η εκδοχή της Εθνικής Πινακοθήκης. Το 2004 δύο ένοπλοι κουκουλοφόροι εισέβαλαν στο Μουσείο Μουνκ στο Όσλο και άρπαξαν τους πίνακες Η ΚΡΑΥΓΗ και Η ΜΑΝΤΟΝΑ, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων επισκεπτών και στη συνέχεια διέφυγαν με τη βοήθεια συνεργάτη τους. Δύο χρόνια μετά τα αριστουργήματα βρέθηκαν και οι ληστές καταδικάστηκαν με ποινή κάθειρξης από 5,5 ως 9,5 ετών.

ΛΗΣΤΕΙΑ Α ΛΑ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΑ

Αν το ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΦΙΦΙ γυριζόταν στην Βραζιλία, τότε σίγουρα θα εξιστορούσε αυτή τη ληστεία. Το ριφιφί, τέλεια σκηνοθετημένο, απέφερε στους ληστές 165 εκατομμύρια reais (περί τα 60 εκατομμύρια ευρώ). Το κόλπο πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 6 και 7 Αυγούστου του 2005, όμως οι ληστές δούλευαν πυρετωδώς επί ένα τρίμηνο, σκάβοντας τούνελ 70 μέτρων έως το χρηματοκιβώτιο της τράπεζας, το οποίο κατάφεραν να διαρρήξουν ανοίγοντας τρύπα στο ενισχυμένο ατσάλι, πάχους περίπου ενός μέτρου. Το δε τούνελ, είχε φωτισμό και… κλιματισμό.

Για τις ανάγκες του κόλπου είχαν νοικιάσει ένα μαγαζί στο κέντρο της Φορταλέτσα και έστησαν εικονική επιχείρηση εμπορίας γρασιδιού. Έτσι, κανείς δεν τους υποπτευόταν όταν έβγαζαν και μετέφεραν με σακούλες τα μπάζα από το σκάψιμο. Στις καταθέσεις τους, οι γείτονες έκαναν λόγο για 6 με 10 άντρες που μετέφεραν καθημερινά χώμα με φορτηγά, αλλά λόγω της φύσης της επιχείρησης, δεν είχαν κινήσει υποψίες.

ΘΡΑΣΟΣ ΣΤΗΝ… ΓΚΑΛΕΡΙ

17 Νοεμβρίου 1969. Ο ιδιοκτήτης γκαλερί Stephen Hahn συζητούσε με άλλους εμπόρους έργων τέχνης για τις κλοπές έργων τέχνης. Την ίδια στιγμή, οι δράστες που είχαν κάνει… επίσκεψη στην γκαλερί του, αφαιρούσαν από την γκαλερί πίνακες του Μονέ, του Πικάσο και άλλων διάσημων ζωγράφων συνολικής αξίας 500.000 δολαρίων.

ΚΛΟΠΕΣ (ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΗΣ) ΤΕΧΝΗΣ

Οι κλοπές διάσημων έργων τέχνης που αναφέραμε παραπάνω είναι μερικές μόνο από τις δεκάδες που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες και οι οποίες δείχνουν ότι εν τέλει οι… φιλότεχνοι ληστές δεν είναι λίγοι. Τα παραδείγματα πολλά:

* Τον Απρίλιο του 1991 είκοσι πίνακες κάνουν φτερά από το μουσείο Βαν Γκογκ στο Αμστερνταμ. Βρέθηκαν λίγο αργότερα στο αυτοκίνητο διαφυγής των κλεφτών.

* Τον Αύγουστο 2003 δύο υποτιθέμενοι τουρίστες, κατά τη διάρκεια ξενάγησης σε κάστρο της Σκωτίας, πήραν μαζί τους για… σουβενίρ έναν Βαν Γκογκ. Ο πίνακας βρέθηκε 4 χρόνια μετά.

* Τον Δεκέμβριο του 1988 ληστές κλέβουν τρία έργα του Βαν Γκογκ από το μουσείο Kröller-Müller στην Ολλανδία. Τα έργα βρέθηκαν πολλά χρόνια μετά.

* Τον Φεβρουάριο του 2007, το σπίτι της εγγονής του Πικάσο στο Παρίσι γίνεται στόχος κλεφτών, οι οποίοι «χτυπούν» νύχτα με λεία δύο πίνακες και ένα σκίτσο. Πιάστηκαν στα… πράσα, όταν προσπάθησαν να πουλήσουν τα κλοπιμαία.

http://www.otherside.gr/2011/10/diasimes-listeies-pou-emeinan-stin-istoria/