Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015





ΟΤΑΝ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΕΠΙΑΣΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ, ΑΡΗ ΜΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΔΙΤΗ.



ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ ΒΡΗΚΕ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΛΛΗΣ 

Οι ερωτικές σχέσεις των αρχαίων θεών κυριαρχούν στην ελληνική μυθολογία και οι ιστορίες τους ενέπνευσαν τους ζωγράφους για να αποτυπώσουν τα έργα και τις ημέρες τους. Συνήθως πρωταγωνιστής ήταν ο άπιστος Δίας, αλλά και οι υπόλοιποι θεοί δε «υστερούσαν». Υπέκυπταν στους πειρασμούς και είχαν πλούσια «δράση». Στην αρχική εικονογράφηση από τον πίνακα του Joachim Anthonisz Wtewael (17ος αι), ο εξαπατημένος Ήφαιστος «πιάνει στα πράσα» τον Άρη και την Αφροδίτη.
Ο Ήφαιστος ήταν το νόμιμο παιδί του Δία και της Ήρας, το οποίο απαρνήθηκαν λόγω της δυσμορφίας του. Μεγάλωσε μακριά από τους γονείς του και έγινε σπουδαίος μεταλλουργός. Ο Ήφαιστος ήταν ο θεός της φωτιάς, αλλά σε αντίθεση με το ελκυστικό παρουσιαστικό των θεών, είχε σκούρα γένια, μελαχρινή επιδερμίδα και αναπηρία στο ένα πόδι. Η ασχήμια του όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για να κατακτήσει τις ομορφότερες γυναίκες. Η πιο γνωστή και εντυπωσιακή σύζυγός του ήταν η θεά της ομορφιάς, Αφροδίτη.

Η ΗΡΑ «ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ» ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΩΣ ΣΥΖΥΓΟ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟ
Η Αφροδίτη λέγεται ότι ήταν το δώρο που του έκανε η Ήρα, όταν επέστρεψε στον Όλυμπο. Ωστόσο, σύμφωνα με τον μύθο ήταν και η αιτία να έρθει σε ρήξη με τον πολεμοχαρή αδερφό του Άρη. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του θεού του πολέμου σαγήνεψε τη θεά Αφροδίτη. Η πιο όμορφη γυναίκα είχε για σύζυγό της τον άσχημο, αλλά καλόκαρδο Ήφαιστο. Λίγο καιρό μετά τον γάμο τους άρχισε να συναντιέται με τον Άρη πίσω από τη πλάτη του συζύγου της.

«ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ»
Σε μία από τις κρυφές τους συναντήσεις, στο παλάτι του Ήφαιστου, ο Ήλιος που έβλεπε τα πάντα, τους είδε από το άρμα του. Αμέσως έτρεξε και φανέρωσε στον Ήφαιστο ότι η γυναίκα του είχε για εραστή τον αδερφό του και ότι μάλιστα τον συναντούσε πάνω στο κρεβάτι τους. Ο Ήφαιστος οργισμένος ζήτησε από τον Ήλιο να μην μιλήσει σε κανέναν και έστησε σχέδιο για να τους εκδικηθεί.
Ο Ήφαιστος πήγε στο κρεβάτι του και έστρωσε ένα διάφανο δίχτυ για να πιάσει επ’ αυτοφόρω τους δύο εραστές. Αργότερα ο Άρης συναντήθηκε την Αφροδίτη και όταν ξάπλωσαν στο κρεβάτι, μπλέχτηκαν στο δίχτυ. Ο Ήφαιστος εισέβαλε στο χώρο και τους βρήκε γυμνούς. Για να αποδείξει τη μοιχεία κάλεσε για μάρτυρες τον πατέρα του, Δία και τους υπόλοιπους θεούς του Ολύμπου. 
Το παράνομο ζευγάρι ντροπιασμένο άκουσε τις ύβρεις των θεών. Στη συνέχεια, ο Ήφαιστος τους ελευθέρωσε και έφυγε τρέχοντας. Γρήγορα ξεπέρασε τη στεναχώρια του και η απιστία της συζύγου του έγινε παρελθόν, όταν συναντήθηκε ερωτικά με τη θεά της σοφίας, Αθηνά.


http://www.mixanitouxronou.gr/otan-o-ifestos-epiase-sto-krevati-ton-adelfo-tou-ari-me-tin-gineka-tou-afroditi-to-paranomo-zevgari-dikastike-apo-tous-theous-ke-o-ifestos-vrike-parigoria-stin-agkalia-allis/


ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ: O ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΙΔΙ.ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ: O ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΥΝΘΛΙΒΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΙΔΙ.




Ο αείμνηστος Δάσκαλος  Ευάγγελος  Παπανούτσος  είχε δώσει στο βιβλίο του Δρόμοι ζωής την ουσία του δασκάλου...
«Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων, αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
«Δάσκαλος», για τον Παπανούτσο είναι: «...αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι  αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…
«Στο βιβλίο του», παρακάτω αναφέρει ότι: «…Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια… Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις  και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή, ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του...
Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό… Την αγάπη για το παιδί.. «Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου… Την αγάπη για το παιδί… Στο παιδί που δεν είναι δικό του, αλλά γίνεται δικό του, όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του, αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας -δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του...
Στο δοκίμιο Πρωτοβουλία και οίστρος ..Ιδού το μάθημα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος)».
Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου… Προσπερνάω την  πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται, όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει) με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών… Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει .. «Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή. Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.


http://kozani.tv/index.php/25236-ευάγ-παπανούτσος-o-δάσκαλος-συνθλίβει-το-χρόνο-μέσα-του-και-παραμένει-παιδί.html





ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ «ΑREA 51»



Η μυθική περιοχή Area 51 στις Η.Π.Α. εξακολουθεί να ηλεκτρίζει τους λάτρεις των εξωγήινων και των θεωριών συνωμοσίας. Τα UFO, τα ψέματα των αμερικανικών κυβερνήσεων και οι πτήσεις μυστήριο.
Η Αμερική ξύπνησε πανικόβλητη μετά από ένα δελτίο Τύπου, που έφερε την υπογραφή του Στρατηγού Γουίλιαμ «Butch» Μπλάνσαρντ, το οποίο ανέφερε πως είχαν περισυλλέξει συντρίμμια από ένα UFO στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του Ρόσγουελ. Μετά το περιστατικό οι απανταχού UFOλόγοι είναι πεπεισμένοι ότι δημιουργήθηκε μια περιοχή όπου κρύβουν τα συντρίμμια του UFO άλλα και τους εξωγήινους. Κάποιοι από αυτούς ισχυρίζονται ότι αυτές οι εγκαταστάσεις διαθέτουν υπόγεια επίπεδα και τούνελ, που ενώνουν μεταξύ τους διάφορες μυστικές τοποθεσίες και περιέχουν αποθήκες γεμάτες με εξωγήινη τεχνολογία.
Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος της Area 51 για την οποία γράφτηκαν πολλά βιβλία, έγιναν ταινίες ακόμα και βιντεοπαιχνίδι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ AREA 51
Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η CIA συνεργάστηκε με την εταιρεία Lockheed για την ανάπτυξη αεροσκαφών, που θα πετούσαν σε πολύ μεγάλο ύψος και θα χρησιμοποιούνταν στις κατασκοπευτικές αποστολές. Έτσι χρειάστηκε μια μυστική απομονωμένη περιοχή για να γίνονται οι δοκιμές. Αυτή η περιοχή που επέλεξαν είναι 130 μίλια έξω από το Λας Βέγκας στην πολιτεία της Νεβάδα κοντά στη περιοχή Groom Dry Lake. Οι συντεταγμένες της περιοχής 51 είναι 37ο14’36.52”N, 115ο48’41.16”W. Ωστόσο για πολλά χρόνια, οι χαρτογράφοι δεν συμπεριελάμβαναν τις εγκαταστάσεις σε κανέναν χάρτη.
Ο εναέριος χώρος πάνω από την Περιοχή 51 είναι γνωστός ως R-4808, και απαγορεύεται η πτήση σε οποιοδήποτε εμπορικό ή στρατιωτικό αεροσκάφος, που δεν ανήκει στην ίδια τη βάση! Για την κατασκευή της δαπανήθηκαν το 1947 ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Σαράντα σχεδόν χρόνια αργότερα, το 1985 έγιναν νέες εγκαταστάσεις οι οποίες κόστισαν άλλα τρία δισεκατομμύρια δολάρια.
Η πολεμική αεροπορία χρησιμοποίησε την περιοχή αυτή και για δοκιμές συμβατικών όπλων, όπως το κατασκοπευτικό αεροπλάνο U-2. Κατά καιρούς εκεί έχουν δοκιμαστεί πολλά αεροσκάφη, όπως: το U-2, F-111, F-15, F-117 stealth, B-1, B-52, B-2 και το Aurora, που είναι το πρώτο συμβατικό αεροπλάνο που θα κατασκευαζόταν με βάση εξωγήινη τεχνολογία και θα έπιανε τα 6 mach. Θεωρείται πως ήταν ο αντικαταστάτης του SR-71 ωστόσο το πρόγραμμά του ακυρώθηκε.

UFO ΣΤΗΝ AREA 51;
Πολύ κοντά στην περιοχή βρίσκεται το ράντζο του Μπομπ Λαζάρ. Ο Μπόμπ ήταν ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι είδε προγραμματισμένες δοκιμαστικές πτήσεις εξωγήινων αεροσκαφών. Το σημείο έγινε γνωστό ως Μαύρο Γραμματοκιβώτιο και βρίσκεται κοντά στον αυτοκινητόδρομο 375 της Νεβάδα.
Εκείνη την εποχή στο ράντζο του Μπομπ συγκεντρώνονταν άνθρωποι και παρακολουθούσαν τις «εξωγήινες πτήσεις». Πολλοί ειδικοί αναφέρουν οτι πράγματι στην περιοχή γίνονταν εκπαιδευτικές πτήσεις αυτές όμως ήταν αεροσκαφών της Αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας.
Κάποια από αυτά, είχαν παράξενο σχήμα (για την εποχή), όπως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη καθώς δεν έχουν πιλοτήριο ή πόρτες και γι’ αυτό φαίνονταν σπάνια και εξωγήινα στο απαίδευτο μάτι κάθε περαστικού.

ΘΑΝΑΤΟΙ, ΔΙΑΜΑΧΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ
Πολλοί πρώην υπάλληλοι της περιοχής 51 κατέθεσαν μηνύσεις ενάντια στην κυβέρνηση για τραυματισμούς ή θανάτους που προκλήθηκαν από παράνομες πρακτικές απόρριψης αποβλήτων. Μετά από μαρτυρίες εργαζομένων οι συνθήκες εργασίας στην περιοχή ήταν πολύ δύσκολες.
Τη δεκαετία του ’50, όταν στη βάση δοκίμαζαν τον κατασκοπευτικό αεροσκάφος U-2, η CIA αναγκάστηκε να σταματήσει τις επιχειρήσεις και να εκκενώσει τις εγκαταστάσεις λόγω μιας πυρηνικής δοκιμής στη γειτονική περιοχή της Νεβάδα.
Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια ώστε η κυβέρνηση να εγκρίνει ένα πρόγραμμα για την αφαίρεση του ραδιενεργού εδάφους γύρω από τη λίμνη Γκρουμ. Φωτογραφίες από δορυφόρους επιβεβαιώνουν την αφαίρεση τεράστιων ποσοτήτων χώματος από την περιοχή. Οι γύρω περιοχές ανέφεραν αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου και πολλοί ήταν εκείνοι που μήνυσαν την κυβέρνηση, ισχυριζόμενοι πως οι δοκιμές είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα και ενώ μέχρι τότε όλοι οι πρόεδροι αμφισβητούσαν ότι υπήρχε μια τέτοια περιοχή ο Πρόεδρος Μπίλ Κλίντον υπέγραψε τον Σεπτέμβριο του 1995 ένα Εκτελεστικό Διάταγμα, όπου απάλλασσε την Area51 από τους περιβαλλοντικούς κανονισμούς. Το Διάταγμα αυτό αποτελεί την πιο επίσημη παραδοχή της ύπαρξης της Area 51 από την κυβέρνηση και αναφέρεται στην Area51 ως «τοποθεσία επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας κοντά στη λίμνη Γκρουμ της Νεβάδα.»
Για δεκαετίες, η βάση παρέμενε κρυμμένη σχεδόν από τους πάντες και τα πάντα, αλλά το 1988 ένας σοβιετικός δορυφόρος τη φωτογράφησε. Διάφορες εφημερίδες και περιοδικά πήραν τις φωτογραφίες και τις δημοσίευσαν. Παρόλα αυτά, η απόκρυψη της βάσης παραμένει υψίστης σημασίας.


http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr/2012/03/rea-51.html#.Vlbxtl5fvms

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015



H 22ΧΡΟΝΗ ΑΘΗΝΑΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΓΙΑΤΙ Η «ΚΟΝΤΗ» ΦΟΥΣΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΑΤΑ 8 ΕΚΑΤΟΣΤΑ!



Η ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΖΟΥΡΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΑΥΤΟΦΩΡΟ

Στη δεκαετία του 1920, η Ελλάδα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές από τη μικρασιατική καταστροφή. Τότε γνώρισε και την πρώτη δικτατορία της, από τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο. Η δικτατορία του επιδόθηκε σε άγριες διώξεις πολιτικών προσώπων και δημοσιογράφων.
Η αυστηρότητα του καθεστώτος του Πάγκαλου δεν περιορίστηκε σε συλλήψεις και εξορίες. Στις αρχές Μαρτίου του 1926, ψηφίστηκε νόμος, που όριζε, ότι οι φούστες των γυναικών δεν έπρεπε να απέχουν περισσότερο από τριάντα πόντους από το έδαφος. Ο Τύπος της εποχής προειδοποιούσε, ότι οι παραβάτες θα τιμωρούνταν με πρόστιμο ή ακόμα και με κράτηση. Οι αστυνομικοί ξεχύθηκαν στους δρόμους και «κυνηγούσαν» τις γυναίκες με μεζούρες στα χέρια. Οι έλεγχοι ήταν πολύ αυστηροί. Σύντομα έγινε και η πρώτη σύλληψη, μιας 22χρονης κοπέλας, που είχε παραβιάσει τον νόμο κατά οχτώ ολόκληρα εκατοστά.
Οι αντιδράσεις της κοινωνίας για τον απαράδεκτο αυτό νόμο ήταν άμεσες. Φυσικά δεν έλειψαν και οι διαμαρτυρίες από εξαγριωμένες φεμινίστριες της εποχής. Ακόμα και οι αυστηροί σύζυγοι, δεν ενοχλούνταν από το μήκος της φούστας των γυναικών τους, αλλά από το γεγονός ότι εκείνες υπόκεινταν σε σωματικούς ελέγχους από άλλους άντρες, τους αστυνομικούς. Ο «γραφικός» νόμος του Πάγκαλου καταργήθηκε την 31η Μαρτίου του ’26.

 
http://www.mixanitouxronou.gr/h-22chroni-athinea-pou-sinelifthi-giati-i-konti-fousta-tis-paraviaze-ton-nomo-kata-8-ekatosta-i-exofreniki-diataxi-tou-stratigou-pagkalou-evgale-tous-astinomikous-me-tis-mezoures-sto-dromo-ke-ge/









«ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ» - ΤΟ ΑΠΟΚΟΣΜΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ


της Όλγας Παρθενέα-Γεωργάτσου

Γυρνώντας πίσω στο 1855, στο παγωμένο Ντέβον της νοτιοανατολικής Αγγλίας, θα συναντήσει κανείς το πιο ανατριχιαστικό, απόκοσμο και ανεξήγητο φαινόμενο του κόσμου: Τα ίχνη του Διαβόλου.
Τα ξημερώματα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855 βρήκαν το Ντέβον μέσα στο χιόνι, ύστερα από μια νύχτα έντονης χιονόπτωσης, που καθιστούσε αδύνατη την κυκλοφορία των κατοίκων της περιοχής. Με το πρώτο φως της ημέρας -αφού ο καιρός είχε ελάχιστα καλυτερεύσει- οι βοσκοί της περιοχής βγήκαν από τα σπίτια τους για να αντικρίσουν το απίστευτο.
Στο χιόνι υπήρχαν αποτυπώματα σχιστής οπλής μήκους 10,4 εκατοστών που απείχαν το ένα από το άλλο 20 με 40 εκατοστά και κάλυπταν απόσταση 64 με 160 χιλιομέτρων. Είχαν βάθος περίπου 6 εκατοστά και παρότι αρχικά θεωρήθηκε πως ανήκαν σε κάποιο άγριο ζώο, το γεγονός πως ήταν ορατά ακόμα και σε σκεπές σπιτιών και δεν «εμποδίστηκαν» ούτε από πόρτες ή τοίχους, έκανε τους ντόπιους να πιστεύουν πως η μοναδική εξήγηση των όσων έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους ήταν η επίσκεψη ενός «αλλιώτικου» πλάσματος όμοιου με τους «Σάτυρους», τα κατώτερα όντα ή δαίμονες της ελληνικής μυθολογίας. Όλοι κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: τα ίχνη αυτά δεν ήταν ούτε ανθρώπινα, ούτε ζώου.
Τα αποτυπώματα βρισκόντουσαν παντού: σε σπίτια, αχυρώνες, αγωγούς και παγωμένες λίμνες. Τίποτα δεν φάνηκε να εμπόδισε το πλάσμα αυτό να διασχίσει μια τόσο μεγάλη απόσταση, χωρίς κανείς να καταλάβει το παραμικρό και να εμποδίσει την πορεία του. Τα ίχνη αυτά σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες που ήθελαν μια «διαβολική φιγούρα» να έχει εμφανιστεί σε μερικούς από τους κατοίκους του Ντέβον μερικές ημέρες πριν, οδήγησαν στο θρύλο των «αποτυπωμάτων του Διαβόλου» που μέχρι σήμερα παραμένει ζωντανός και στοιχειώνει την Αγγλία.
Ο μυστηριώδης επισκέπτης πέρασε από κάθε σπίτι, κάθε αυλή και κάθε κήπο της περιοχής αφήνοντας σε κάθε περίπτωση τα ίδια ακριβώς ίχνη-πράγμα που υποδείκνυε βήμα σταθερό και ανεμπόδιστο- με έκπληξη να προκαλεί το γεγονός πως ακόμα και η απόσταση του ενός από το άλλο ήταν υπολογισμένη με μαθηματική ακρίβεια.
Τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους ήταν πολύ συγκεκριμένα. Οι κάτοικοι ήταν βέβαιοι πως τα ίχνη σε σχήμα οπλής σχηματίστηκαν εν μία νυκτί και πως κοιτώντας κάποιος προσεκτικά, θα παρατηρούσε σημάδια νυχιών μέσα σε αυτά. Το μέγεθός τους καθιστούσε αδύνατη την ανάμειξη κάποιου ζώου, ενώ το γεγονός πως κάλυπταν μια τόσο τεράστια απόσταση τους έκανε να πιστεύουν πως η παρουσία αυτή στην περιοχή της ήταν εξωπραγματική και διόλου φιλική.
Σύμφωνα με την επιστημονική τους ανάλυση μάλιστα, τα σημάδια στο χιόνι υποδείκνυαν την παρουσία δίποδου και όχι τετράποδου πλάσματος.

Η ΟΨΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΦΗΜΕΣ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ
Παρότι κανείς ποτέ δε μπόρεσε να πει με βεβαιότητα με τι ακριβώς μοιάζει ο Σατανάς, η επικρατέστερη άποψη θέλει τον Διάβολο μισό άνδρα και μισό κατσίκα, με το κάτω μέρος του να αποτελείται από πόδια με οπλές και νύχια.
Για πολλούς, η παρουσία του Διαβόλου στο Ντέβον εκείνο το βράδυ είναι η μόνη εξήγηση για τα ίχνη αυτά. Άλλοι πάλι, έκαναν λόγο για ένα είδος καλικάντζαρου, ενώ υπήρξαν κι αυτοί που προκειμένου να αποκλείσουν την περίπτωση της εμφάνισης του Διαβόλου στη γη, απέδωσαν το φαινόμενο στην παρουσία εξωγήινων.
Ωστόσο, οι μαρτυρίες που ήθελαν παράξενα πράγματα να λαμβάνουν χώρα εκείνες τις ημέρες στην -κατά τα άλλα ήσυχη- περιοχή της νοτιοανατολικής Αγγλίας, έδωσαν τροφή στο θρύλο της παρουσίας του Εωσφόρου το βράδυ εκείνο. Παρά τις ιστορίες που μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα και ακούγονταν για δεκαετίες, κανείς δεν βίωσε ξανά τίποτα παρόμοιο. Κανείς, μέχρι το 2009.

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΙΧΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
154 χρόνια μετά τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855, το Ντέβον έρχεται ξανά αντιμέτωπο με την «επίσκεψη» του αγνώστου δίποδου πλάσματος με τις οπλές που τριγυρνά στο χιόνι αφήνοντας πίσω του τα χαρακτηριστικά του ίχνη.
Στις 5 Μαρτίου του 2009 η 76χρονη Τζιλ Γουέιντ αναφέρει στις Αρχές την παρουσία των αποτυπωμάτων για τα οποία άκουγε από μικρή και ο θρύλος των Ιχνών του Διαβόλου ζωντανεύει ξανά και αναστατώνει το Ντέβον. «Δε μπορούσα να το πιστέψω. Τα αποτυπώματα είχαν την ίδια μορφή με εκείνα του 1885. Ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου. Δεν υπήρχε κανέναν άλλο ίχνος στο χιόνι, σε μια τεράστια έκταση. Μόνο τα σημάδια από τις οπλές», δήλωσε στις τοπικές εφημερίδες η γυναίκα, με το θέμα να παίρνει ξανά τεράστιες διαστάσεις.
Ο ζωολόγος Τζόναθαν Ντόουνς που εξέτασε τα ίχνη, καθησύχασε τον κόσμο λέγοντας πως το μεταφυσικό δεν είναι η λύση του μυστηρίου. «Ξέρω πως ο περισσότερος κόσμος πιστεύει στο μεταφυσικό, όμως σε αυτήν εδώ την περίπτωση τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τα πάντα και είμαι σίγουρος πως τα ίχνη ανήκουν σε κάποιο ζώο. Ο κόσμος είναι επηρεασμένος από τον αστικό μύθο του Ντέβον. Αν με ρωτάτε αν πιστεύω πως ο Διάβολος άφησε της Πύλες της Κολάσεως για να κάνει βόλτα στους κήπους του Ντεβόν, η απάντησή μου είναι όχι. Σαφώς όχι», δήλωσε ο ίδιος.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΔΕ ΒΡΗΚΕ ΠΟΤΕ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ
Παρά τις έρευνες και την ανάλυση των δεδομένων ούτε η ομάδα του επιστήμονα Τζόναθαν Ντόουνς κατάφερε να δώσει μια πειστική εξήγηση. Αντιθέτως, ο ίδιος απέδωσε την αποτυχία του στο γεγονός πως η επιστήμη εξελίσσεται μέρα με τη μέρα και πως κάποια πράγματα θα πάρουν πολύ καιρό μέχρι να αποσαφηνιστούν…
Οι κάτοικοι από τη μεριά τους, περιμένουν το επόμενο «χτύπημα» του επισκέπτη, δηλώνοντας βέβαιοι πως τα Ίχνη του Διαβόλου, είναι πολλά περισσότερα από έναν απλό, ανούσιο αστικό μύθο.


http://thecuriosityofcat.blogspot.gr/2015/11/ta-ixni-tou-diavolou-to-apokosmo-fainomeno-pou-de-vrikse-pote-tin-eksigisi-tou..html/




«ΟΠΟΥ ΠΑΣ, ΠΑΩ ΚΙ ΕΓΩ». ΤΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΣΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ, ΠΟΥ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΤΗΣ.



Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΜΠΛΟΥΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΑ

Η βύθιση του Τιτανικού ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια στην ιστορία. Στην ταινία του Τζέιμς Κάμερον που έσπασε ταμεία κυρίαρχη ήταν μια ερωτική ιστορία. Στο τέλος του έργου, όταν το πλοίο βυθίζεται, η κάμερα δείχνει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που αγκαλιάζεται σφιχτά, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, ενώ η στάθμη του νερού ανεβαίνει. Στην ταινία δεν έχουν όνομα, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν η Ίντα και ο Ίσιντορ Στράους και η ιστορία που θα διαβάσετε είναι αληθινή.

«ΟΠΟΥ ΠΑΣ, ΠΑΩ ΚΙ ΕΓΩ»
Ο Ίσιντορ Στράους ήταν μετανάστης απ’ τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στην πολιτεία της Τζόρτζια. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο της Αμερικής, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε την Ίντα. Παντρεύτηκαν, αν και ήταν απένταρος. Είχε χαλάσει όλα του τα χρήματα στον νότο, για να ξεπληρώσει τα χρέη του και είχε έρθει στη Νέα Υόρκη, για να κάνει μια νέα αρχή. Τα κατάφερε περίφημα. Συνεργάστηκε με τον αδερφό του και άνοιξαν ένα πολυκατάστημα που ονόμασαν Macy’s. Μέσα σε λίγο καιρό, η επιχείρηση γνώρισε τεράστια επιτυχία και μέχρι σήμερα, παραμένει μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Αμερικής.
Το 1912, τη χρονιά που πραγματοποιήθηκε το παρθενικό ταξίδι του Τιτανικού, οι Στράους ήταν πλούσιοι, γονείς επτά παιδιών, ενεργοί σε φιλανθρωπίες και πολιτικά. Ο Ίσιντορ μάλιστα για ένα διάστημα είχε εκλεγεί και βουλευτής. Η σύζυγός του, Ίντα, βρισκόταν πάντα στο πλευρό του. Όταν χρειαζόταν να περάσουν χρόνο χωριστά, αλληλογραφούσαν καθημερινά. Πέρασαν τα Χριστούγεννα του 1911 στη νότια Γαλλία, μαζί με φίλους και τα παιδιά τους. Έμειναν στην Ευρώπη για αρκετούς μήνες, αλλά τον Απρίλιο, αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Αγόρασαν εισιτήρια πρώτης θέσης, για το παρθενικό ταξίδι του μεγαλύτερου πλοίου στον κόσμο, τον «αβύθιστο» Τιτανικό. Ο μεγαλύτερος γιος τους θα τους ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα, με το επόμενο πλοίο που θα διέσχιζε τον Ατλαντικό ωκεανό. Έτσι στις 10 Απριλίου του 1912, οι πάμπλουτοι Στράους μαζί με χιλιάδες άλλους επιβάτες, ξεκίνησαν το ταξίδι τους από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας προς τη Νέα Υόρκη. Πέρασαν τέσσερις μέρες, χωρίς απρόοπτο. Μέχρι που το υπερωκεάνιο συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο και ξεκίνησε η μοιραία βύθισή του.
Η Ίντα Στράους, ως ένα από πιο εξέχοντα μέλη της πρώτης τάξης, είχε εξασφαλισμένη μία θέση στις σωστικές λέμβους. Η θέση αποδείχτηκε εξαιρετικά πολύτιμη, καθώς οι λέμβοι δεν αρκούσαν για όλους τους επιβάτες και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που υπήρξαν τόσα πολλά θύματα. Η Ίντα αδιαφόρησε για τη θέση, δηλώνοντας ότι δεν θα έφευγε από το πλοίο χωρίς τον άντρα της. Τότε το πλήρωμα προσφέρθηκε να δώσει μια θέση και στον Ίσιντορ, παραβλέποντας τον κανονισμό που έλεγε ότι προηγούνταν τα γυναικόπαιδα. Ο Ίσιντορ αρνήθηκε να πάρει τη θέση μία γυναίκας και επέμενε να μείνει στο πλοίο. Πίεσε τη σύζυγό του να ανέβει στη βάρκα, αλλά εκείνη απάντησε: «Έχουμε ζήσει μαζί για πολλά χρόνια. Όπου πας, πάω κι εγώ». Οι Στράους έμειναν πίσω, στο κατάστρωμα, αφού πρώτα όμως η Ίντα έδωσε τη θέση της στη Βρετανίδα υπηρέτριά της, μαζί με τη γούνα της, για να την προστατέψει απ’ το κρύο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το ζευγάρι δεν γύρισε στην καμπίνα τους, όπως τους έδειξε στην ταινία, αλλά έκατσαν σε καρέκλες στο κατάστρωμα και περίμεναν το τέλος τους, πιασμένοι χέρι-χέρι.
Το πτώμα του Ίσιντορ ανασύρθηκε, αλλά της Ίντα ποτέ. Ένα κενοτάφειο στη Νέα Υόρκη φέρει το όνομά τους, μαζί την επιγραφή από το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντος: Πολλά νερά δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη, ούτε ποτάμια μπορούν να την πνίξουν.


http://www.mixanitouxronou.gr/opou-pas-pao-ki-ego-to-ilikiomeno-zevgari-ston-titaniko-pou-i-gineka-epelexe-na-pethani-dipla-ston-andra-tis-i-alithini-istoria-ton-pamplouton-epichirimation-pou-protimisan-na-pethanoun-mazi/

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015


ΜΕΛΩΔΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ B.A.T.




ΣΤΟ ΚΑΦΕ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Μια μουσική βραδιά με το τρίο των B.A.T. είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου (21/11) στο πλήρως, μόλις ανακαινισμένο καφέ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ. Η μουσική παρέα των B.A.T. αποτελείται από τον Βασίλη Τσιαβή, τον Αριστείδη Παυλίδη και το Δημήτρη (Τάκη) Συνδουκά. Στα αρχικά των ονομάτων τους άλλωστε οφείλει η μελωδική μουσική παρέα τους και το όνομά της.
Η τέλεια ερμηνεία τους, το βράδυ του Σαββάτου, κατάφερε να παρασύρει το κοινό που είχε αποδεχθεί την πρόσκληση τους σε ένα απολαυστικό ταξίδι μέσα από γνωστά τραγούδια και μελωδίες των τελευταίων δεκαετιών. Τραγούδια που όλοι γνωρίζουμε και όλοι έχουμε τραγουδήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, που ακόμη και σαράντα χρόνια μετά την πρώτη ερμηνεία τους έχουν ακόμη τη φρεσκάδα εκείνης της πρώτης φοράς. Εκείνο το βράδυ η μουσική παρέα των B.A.T. παρέσυρε και έπεισε πολλές φορές το πολυπληθές κοινό τους, που είχε γεμίσει ασφυκτικά και από νωρίς όλο το ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ καφέ, να σιγοτραγουδήσει, ακόμα και να χορέψει μαζί τους. Και να θυμηθεί στιγμές μιας πιο αθώας ζωής κάποια χρόνια πριν.
Η βραδιά έκλεισε αργά τα ξημερώματα, ενώ και οι τρεις καλλιτέχνες υποσχέθηκαν στους θαυμαστές τους, που τους παρακολουθούσαν ευλαβικά όλο το βράδυ, πως θα επανέλθουν σύντομα για ένα ακόμα ταξίδι στην έντεχνη και άκρως μελωδική, ελληνική μουσική σκηνή.

Κοζάνη, Νοέμβριος 2015










Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΦΕΥΡΕΤΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΗΡΑ DIESEL


Σαν σήμερα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1913 εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από το ατμόπλοιο στο οποίο επέβαινε ο άνθρωπος που ανακάλυψε και έδωσε το όνομά του στον κινητήρα που μονοπωλεί το ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες, ο Rudolf Diesel... Σήμερα, με φόντο το σκάνδαλο με τις εκπομπές ρύπων των ντιζελοκινητήρων της Volkswaken, η μνήμη γυρνά στο 1913 όπου ο Rudolf Diesel απλά εξαφανίστηκε από το πλοίο με το οποίο ταξίδευε. Ενώ ανέβηκε σε αυτό κανονικά, δεν αποβιβάστηκε ποτέ στην Αγγλία, από το Βέλγιο που είχε ξεκινήσει το ταξίδι του, ενώ και το κρεβάτι του ήταν άθιχτο, αν και έλειπαν οι πιτζάμες του.
Σύμφωνα με φήμες που κυριάρχησαν μετά την εξαφάνισή του, πιθανά ο Diesel να είχε βγει στο κατάστρωμα, όταν όλοι οι άλλοι κοιμόταν, εξαιτίας των διαταραχών ύπνου που είχε. Όμως εκείνο το βράδυ η θάλασσα ήταν λάδι, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος θα είχε ακούσει τις φωνές του. Έτσι το επικρατέστερο σενάριο ήταν η αυτοκτονία, αποτέλεσμα της άσχημης οικονομικής κατάστασης στην οποία είχε επέλθει. Στο αρχείο των New York Times μπορεί να βρει κανείς τον τίτλο άρθρου την 1η Οκτωβρίου, σύμφωνα με το οποίο ο «Dr. Diesel εξαφανίστηκε από ατμόπλοιο». Στις 2 Οκτωβρίου έχει άρθρο με τίτλο «Κανένα ίχνος αναφορικά με το μυστήριο του Diesel-Toυ Γερμανού επιτυχημένου και εκατομμυριούχου εφευρέτη» ενώ στις 13 Οκτωβρίου άρθρο έχει τίτλο: «Ο Diesel χρεοκόπησε: Χρωστά 375.000 ευρώ ενώ έχει περιουσία μόνο 10.000 ευρώ».
Την επόμενη άνοιξη, στο αρχείο των New York Times υπάρχουν άρθρα με τίτλο τις αναφορές ότι ο Dr Diesel ζούσε στον Καναδά, όπου ξεκίνησε νέα ζωή, ρεπορτάζ που δεν μπόρεσε να επαληθευτεί από άλλες πηγές. Σε άρθρο των Times με χρονολογία του 1940, αναφέρεται ότι ο Diesel είχε σημαντικά οικονομικά προβλήματα, αφού ήταν καλύτερος εφευρέτης παρά επενδυτής. Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ, όμως 11 μέρες μετά την εξαφάνισή του βρέθηκε σε ποταμό της Ολλανδίας σωρός η οποία του έμοιαζε, δεν ήταν όμως σίγουρο ότι ήταν αυτός.
Μία άλλη θεωρία συνωμοσίας θέλει τον Diesel να εξαφανίζοντας από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, αφού η μηχανή που είχε ανακαλύψει θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην έκβαση των πολέμων που ακολούθησαν και οι Γερμανοί δεν ήθελαν να μοιραστεί τα μυστικά του με τους Άγγλους. Σύμφωνα με τον Greg Pahl, του βιβλίου Biodiesel: Growing a New Energy Economy, ο Diesel πριν φύγει έδωσε στην γυναίκα του μία τσάντα, την οποία της είπε να ανοίξει μία εβδομάδα μετά. Μέσα περιείχε 20.000 γερμανικά μάρκα και δήλωσή του ότι την απάλλασσε από τα οικογενειακά χρέη. Μάλιστα ο Diesel στον σημειωματάριό του είχε βάλει έναν μικρό σταυρό στην ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου, όταν και εξαφανίστηκε.


http://www.newsone.gr/paraxena/331869-e-mysteriodes-exaphanise-toy-epheyrete-toy-kinetera-diesel


«DANCE ME TO THE END OF LOVE»: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ.


της Κατερίνας Δήμα

Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός, άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων, άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου, καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος -και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το Dance me to the end of love δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του… Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού -του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια, αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.
Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.
Γιατί το Dance me to the end of love δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το «χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί» εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».
Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τη Νύχτα των Κρυστάλλων -το Πογκρόμ που έγινε κατά των Εβραίων στις 9 Νοέμβρη του 1938 από τη ναζιστική Γερμανία…
…Σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…
Dance me to the end of love…


http://kollectnews.org/2015/11/09/dance-me-to-the-end-of-love-η-ιστορία-πίσω-από-το-ερωτικό-τ/


ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ: Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ



Μέχρι πρόσφατα στο Βασίλειο του Μπουτάν οι άνθρωποι αφηγούνταν ιστορίες για τυχαίες «συναντήσεις» τους με το πλάσμα Γέτι, γνωστό και ως χιονάνθρωπο των Ιμαλάϊων, ένα πιθηκόμορφο αλλόκοτο «τέρας» η ύπαρξη του οποίου δεν έχει επαληθευτεί ποτέ.
Καθώς όμως αυτή η μικρή χώρα της Νότιας Ασίας εκσυγχρονίζεται, οι κάτοικοι των ορεινών χωριών δεν χρειάζεται πλέον να αναρριχώνται ψηλά στα βουνά, σε μέρη όπου εντόπισαν (ή νόμισαν πως εντόπισαν) ίχνη του «χιονάνθρωπου», με αποτέλεσμα ο μύθος που περιβάλλει αυτόν τον πρωταγωνιστή του συλλογικού φαντασιακού των κατοίκων του Μπουτάν να κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Κρεμασμένο σε μια βουνοπλαγιά μέσα σε ένα παρθένο και πυκνό δάσος γεμάτο τίγρεις, λεοπαρδάλεις του χιονιού και αγριόχοιρους, βρίσκεται το Τσεντέμπζι, ένα απόμερο χωριό που έως και πριν από επτά χρόνια δεν υπήρχε ούτε καν ηλεκτρικό. Για αιώνες πριν από την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού εργοστασίου στην ευρύτερη περιοχή, οι κάτοικοί του περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους μαζεύοντας ξύλα και βοσκώντας τα ζώα τους ψηλά στα βουνά. Μερικοί από αυτούς εξακολουθούν να ισχυρίζονται με περίσσια σιγουριά πως έτυχε να δουν κάποια ασυνήθιστα ίχνη.

«ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ…»
«Ήμουν σχεδόν εννιά ετών και είχα ανέβει ψηλά στα βουνά για να μαζέψω ξερά φύλλα για τα γελάδια. Ήταν λίγο μετά από μια βαριά χιονόπτωση η οποία είχε διαρκέσει σχεδόν εννιά νύχτες. Το Γέτι πρέπει να κατέβηκε προς τα κάτω, προσπαθώντας να ξεφύγει από το χιόνι. Είδα μόνον τα ίχνη που άφησε πίσω του. Δεν μπορούσα να παραμείνω εκεί ούτε για μια στιγμή», εξηγεί στην απεσταλμένη του B.B.C. η 70χρονη Πεμ Ντόρτζι, δεκαετίες μετά, όντας περιτριγυρισμένη από τα παιδιά του χωριού που την ακούν αποσβολωμένα.
Είναι τοπική παράδοση στο Τσεντέμπζι, κάθε μέρα, από το σούρουπο ώσπου να πυκνώσει το σκοτάδι, οι γηραιότεροι να αφηγούνται τις ιστορίες τους για το «Μιγκόι», όπως αποκαλείται το Γέτι από τους ντόπιους, στα μικρά παιδιά. «Όταν επέστρεψα από στο σπίτι, οι γονείς μου απογοητεύτηκαν που με είδαν με άδεια χέρια. Τους εξήγησα ότι είδα τα ίχνη του Γέτι, τα οποία ήταν πολύ φρέσκα, σαν να είχε περάσει από εκεί το πρωί. Τους είπα ότι φοβήθηκα πολύ», προσθέτει η ηλικιωμένη γυναίκα και όταν ένα από τα παιδιά την ρωτά εάν τα ίχνη πάνω στο χιόνι θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιο άλλο άγριο ζώο εκείνη αποκαλύπτει άλλη μία αξιοσημείωτη λεπτομέρεια για το μυθικό αυτό πλάσμα. «Όταν περιέγραψα τα ίχνη στον πατέρα μου αυτός μου εξήγησε ότι τα πόδια του Γέτι είναι στραμμένα προς τα πίσω, σε αντίθεση με τα πόδια των ανθρώπων…».
Στο Μπουτάν όλοι όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη του «χιονάνθρωπου» είναι σίγουροι πως περπατάει προς τα πίσω προκειμένου να μπερδεύει τους ανθρώπους, ενώ σύμφωνα με την εκδοχή της Πεμ Ντόρτζι οι φτέρνες του βρίσκονται στο μπροστινό μέρος των ποδιών του.
Μια άλλη κοινή πεποίθησή τους είναι ότι το Γέτι δεν μπορεί να λυγίσει το σώμα του, γεγονός που εξηγεί γιατί οι περισσότερες παραδοσιακές κατοικίες στη χώρα έχουν μικρές πόρτες τις οποίες για να μπορέσει να τις διαβεί κανείς θα πρέπει να σηκώσει το πόδι του και να λυγίσει το κεφάλι του.
Παρόλο που η τελευταία φορά που κάποιος εντόπισε ίχνη που θα μπορούσαν να ανήκουν στο Γέτι ήταν πριν από 25 χρόνια, αρκετοί κάτοικοι του Τσεντέμπζι εξακολουθούν να πιστεύουν πως υπάρχει πραγματικά. «Δεν έχουμε ανέβει στα βουνά για περισσότερο από δύο δεκαετίες και δεν είμαστε σίγουροι εάν το Γέτι ζει ακόμα στις οροσειρές μας», αναφέρει ένας από αυτούς. «Αλλά δεν πειράζει γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Γέτι βρίσκεται κάπου εκεί. Δεν πιστεύω ότι θα το βρει κανείς ποτέ. Είναι ένα πολύ έξυπνο ζώο. Κινείται από τόπο σε τόπο και καθώς όλο και λιγότεροι άνθρωποι ανεβαίνουν εκεί πάνω, μπορεί να μην εντοπιστεί ποτέ. Αλλά εγώ γνωρίζω πως υπάρχει», καταλήγει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο χιονάνθρωπος των Ιμαλάϊων θα συνεχίσει να τρομάζει και να συγκινεί τους μικρότερους σε ηλικία κατοίκους του χωριού.


http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr/2015/11/xionanthropos-imalaion-exafanisi-mithou.html/