10 ΜΥΘΙΚΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ
Ατλαντίδα, El Dorado, Τροία, είναι μερικές από τις μυθικές πόλεις, όπου εκατοντάδες άτομα αφιέρωσαν την ζωή τους στην αναζήτησή τους. Κάποιες από αυτές βρέθηκαν, κάποιες άλλες όμως, εξακολουθούν να κινούνται στην σφαίρα της «μυθολογίας», εξάπτοντας την φαντασία των απανταχού θαυμαστών και εξερευνητών.
1. THE CITY OF THE CAESARS
Επίσης γνωστή ως Wandering City ή City of Patagonia, πρόκειται για μια μυθική πόλη που θεωρείται ότι βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Νότιας Αμερικής στην περιοχή γνωστή ως Παταγονία. Η πόλη δεν έχει βρεθεί ποτέ και θεωρείται από τους περισσότερους ότι είναι ένας μύθος, αλλά υπήρχαν αρκετοί στο πέρασμα του χρόνου που την αναζήτησαν, κυρίως άποικοι εξερευνητές. Λέγεται ότι είχε ιδρυθεί από τους επιζώντες ενός ισπανικού ναυαγίου και θεωρείται ότι στην πόλη υπήρχαν τεράστιες ποσότητες από χρυσό και κοσμήματα. Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκαν διάφοροι μύθοι για την πόλη, με μερικούς από αυτούς να αναφέρουν ότι κατοικείτε από γίγαντες με ύψος 10 ποδιών και άλλοι ότι είναι μια πόλη φάντασμα που εμφανίζεται και εξαφανίζεται.
2. ΤΡΟΙΑ
Η πόλη έγινε διάσημη από τα επικά ποιήματα του Ομήρου. Γνωστή για τον τρωικό πόλεμο, η αρχαία Τροία ήταν μια ισχυρά οχυρωμένη πόλη χτισμένη σε έναν λόφο κοντά στον ποταμό Scamander. Η παράκτια θέση, της επέτρεψε να γίνει μια μεγάλη ναυτική δύναμη, και οι κοντινές πεδιάδες παρείχαν άριστο έδαφος για τις καλλιέργειες. Η Τροία θεωρήθηκε από πολλούς ότι ήταν στην ουσία ένας μύθος, έως ότου ανασκάφηκε αρχικά το 1870 από τον Heinrich Schliemann, ο οποίος ανακάλυψε ότι υπήρξαν στην πραγματικότητα πολυάριθμες πόλεις στην περιοχή, οι οποίες κατά τη διάρκεια των ετών είχαν χτιστεί η μία πάνω από την άλλη. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που αμφισβητούν τα ευρήματα και υποστηρίζουν ότι τα αρχαία αυτά ερείπια δεν έχουν καμιά σχέση με την αρχαία Τροία.
3. Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ Ζ
Υποθετικά βρίσκεται βαθιά στις ζούγκλες της Βραζιλίας. Στην χαμένη πόλη του Ζ, λέγεται ότι ζούσε ένας προηγμένος πολιτισμός με ένα περίπλοκο δίκτυο από γέφυρες, δρόμους και ναούς. Η μανία για την πόλη, άρχισε όταν βρέθηκε ένα έγγραφο στο οποίο ένας Πορτογάλος εξερευνητής, επέμεινε ότι είχε επισκεφτεί την πόλη το 1753, αλλά δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο για τον ίδιο ποτέ. Η πόλη του Ζ έγινε ακόμα πιο διάσημη μετά την εξαφάνιση του εξερευνητή Percy Fawcett, ο οποίος το 1925 εξαφανίστηκε χωρίς κανένα ίχνος, ενώ αναζητούσε την πόλη. Κατά την διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, διάφοροι άλλοι τυχοδιώκτες έχουν πεθάνει ή εξαφανιστεί στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν την πόλη. Τα τελευταία χρόνια, μια πόλη γνωστή ως Kuhikugu, ανακαλύφθηκε στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου και παρουσίασε στοιχεία περίπλοκων οχυρώσεων και εφαρμοσμένης μηχανικής, που οδήγησε πολλούς να σκεφτούν ότι αυτή η πόλη μπορεί να είναι η πηγή του μύθου της Ζ.
4. ΠΕΤΡΑ
Η Petra βρίσκεται στην Ιορδανία κοντά στη νεκρή θάλασσα και πιστεύεται ότι ήταν ένα κέντρο εμπορίου για τα καραβάνια. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό γνώρισμά, είναι η έξοχη αρχιτεκτονική της πέτρας, η οποία είναι χαραγμένη στους βράχους των περιβαλλόντων βουνών. Αυτό βοήθησε στο να γίνει η Petra μια φυσικά ενισχυμένη πόλη όταν καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα το 100 π.Χ. Υπάρχουν αποδείξεις ότι δημιουργήθηκαν πολλά τεχνολογικά επιτεύγματα στην πόλη, όπως τα φράγματα και οι δεξαμενές, οι οποίες βοήθησαν τους κατοίκους στις πλημμύρες της περιοχής και αποθήκευαν το νερό για χρήση σε περιόδους ξηρασίας. Μετά από εκατοντάδες χρόνια ευημερίας, η πόλη πέρασε σε παρακμή, όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή και το 363 μ.Χ. ένας σεισμός κατέστρεψε πολλά από τα κτίρια της. Η Petra εγκαταλείφθηκε τελικά και ξεχάστηκε έως ότου να αποκαλυφθεί και να γίνει στον κόσμο ευρέως γνωστή το 1812 από έναν Ελβετό εξερευνητή.
5. EL DORADO
Μία από τις πιο διάσημες θρυλικές πόλεις, το El Dorado ήταν μια μυθική αυτοκρατορία που υποτίθεται ότι βρίσκεται στις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής. Η ονομασία της σημαίνει «The Golden One» και η πόλη κυβερνιόταν από έναν ισχυρό βασιλιά και διέθετε ανείπωτο πλούτο σε χρυσό και κοσμήματα. Την εποχή των κατακτήσεων, η πόλη ήταν το όνειρο κάθε κατακτητή και πολλές καταστροφικές εκστρατείες ξεκίνησαν σε αναζήτηση της. Η πιο γνωστή από αυτά, ήταν με επικεφαλή τον Gonzalo Pizarro, ο οποίος το 1541 οδήγησε μια ομάδα 300 στρατιωτών και πολλές χιλιάδες Ινδούς στη ζούγκλα, στην αναζήτηση του El Dorado. Η ομάδα του αποδεκατίστηκε από την ασθένεια, την πείνα και επιθέσεις από τους ντόπιους. Έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εκστρατεία και να γυρίσει με άδεια χέρια.
6. MEMPHIS
Ιδρύθηκε το 3.100 π.Χ. και ήταν η πρωτεύουσα της αρχαίας Αιγύπτου. Χρησίμευε ως διοικητικό κέντρο για εκατοντάδες χρόνια πριν εγκαταλειφθεί με την άνοδο της Θήβας και της Αλεξάνδρειας. Στο αποκορύφωμά της, η Memphis εκτιμάται ότι είχε πληθυσμό άνω των 30.000 κατοίκων, καθιστώντας την, την μεγαλύτερη πόλη της αρχαιότητας. Με τα χρόνια, η τοποθεσία της Μέμφις ξεχάστηκε μέχρι να ανακαλυφθεί πάλι, από μια εκστρατεία του Ναπολέοντα στα τέλη του 1700. Δυστυχώς, πέτρες από τα ερείπια είχαν διατεθεί για την κατασκευή γύρω οικισμών, και πολλά σημαντικά μέρη της περιοχής παραμένουν άγνωστα στους ιστορικούς.
7. ANGKOR
Η περιοχή της Καμπότζης Angkor, εξυπηρέτησε ως κέντρο εξουσίας για την αυτοκρατορία των Χμερ από το 800 μ.Χ. έως και το 1400. Η περιοχή εγκαταλείφθηκε μετά από την πτώση της αυτοκρατορίας που έληξε με μία εισβολή από τον στρατό της Ταϊλάνδης το 1431, αφήνοντας την τεράστια πόλη και τους χιλιάδες βουδιστικούς ναούς να χαθούν από την ζούγκλα. Η πόλη έμεινε σχεδόν αμετάβλητη μέχρι το 1800, όταν μια ομάδα Γάλλων αρχαιολόγων άρχισε να μελετά την πόλη. Η Angkor και τα περίχωρα της, που έχουν το μέγεθος του Λος Άντζελες και έχει αναγνωριστεί ως η μεγαλύτερη προ-βιομηχανική πόλη στον κόσμο και ο φημισμένος ναός του Angkor Wat θεωρείται ότι είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο που υπάρχει.
8. ΠΟΜΠΗΙΑ
Η ρωμαϊκή πόλη της Πομπηίας καταστράφηκε το 79 μ.Χ. όταν εξερράγη το ηφαίστειο Βεζούβιος, θάβοντας το σύνολο της πόλης κάτω από 60 πόδια τέφρας και βράχων. Στην πόλη, εκτιμάται ότι ζούσαν περίπου 20.000 κάτοικοι και θεωρείτο ένα από τα μέρη που προτιμούσε η ανώτερη τάξη της ρωμαϊκής κοινωνίας για τις διακοπές. Τα ερείπια της πόλης, ανακαλύφθηκαν το 1748 από τους εργάτες που έχτιζαν στην περιοχή ένα παλάτι για τον βασιλιά της Νάπολης και από τότε στην Πομπηία γίνονται συνεχώς ανασκαφές από αρχαιολόγους. Κατά ειρωνικό τρόπο, η καταστροφή που προκλήθηκε από τον Βεζούβιο, βοήθησε να διατηρηθεί η αρχιτεκτονική δομή της πόλης, μαζί με αμέτρητες τοιχογραφίες και γλυπτά, βοηθώντας τους σύγχρονους ιστορικούς να κατανοήσουν καλύτερα την ζωή στην αρχαία Ρώμη.
9. ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Αυτή η θρυλική πόλη έχει γίνει πηγή κερδοσκοπίας από τότε που πρώτος ο φιλόσοφος Πλάτων έγραψε γι’ αυτήν το 360 π.Χ. Περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως ένας προηγμένος πολιτισμός με τεράστια ναυτική δύναμη. Η Ατλαντίς, λέγεται ότι είχε κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης πριν να βυθιστεί στη θάλασσα ως αποτέλεσμα κάποιας μορφής περιβαλλοντικής καταστροφής. Ενώ η ιστορία του Πλάτωνα θεωρείται από κάποιους ως λογοτεχνικό έργο, η ιδέα ότι ένας πολιτισμός βρισκόταν χρόνια μπροστά από την εποχή του τεχνολογικά, κατέλαβε τη φαντασία των αμέτρητων συγγραφέων αλλά και τυχοδιωκτών, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλές αποστολές που ξεκίνησαν για να αναζητήσουν την πόλη. Ίσως η πιο γνωστή περίπτωση, είναι αυτή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν οι Ναζί, υποτίθεται, ότι οργάνωσαν ένα ταξίδι στο Θιβέτ με την ελπίδα να βρουν απομεινάρια του πολιτισμού των Ατλάντων.
10. MACHU PICCHU
Από όλες τις χαμένες πόλεις που έχουν βρεθεί και μελετηθεί, ίσως καμία δεν είναι πιο μυστηριώδης από το Μάτσου Πίτσου. Στην απομονωμένη περιοχή της κοιλάδας Urubamba στο Περού, αυτή η πόλη δεν είχε λεηλατηθεί από τους κατακτητές και είχε μείνει άγνωστη η ύπαρξή της μέχρι το 1911, όταν την ανακάλυψε ο ιστορικός Hiram Bingham. Η πόλη χωρίζεται σε περιοχές, και διαθέτει πάνω από 140 διαφορετικές δομές που οριοθετούνται από πέτρινους τοίχους. Λέγεται ότι χτίστηκε το 1400 από τους Ίνκας και εγκαταλείφθηκε μετά από 100 χρόνια περίπου, κατά πάσα πιθανότητα, όταν ο πληθυσμός της άρχισε να αποδεκατίζεται από την ευλογιά που έφεραν μαζί τους οι Ευρωπαίοι. Υπήρξαν πολλές εικασίες όσο αναφορά την χρησιμότητα της πόλης, καθώς επίσης και γιατί οι Ίνκας επέλεξαν για την οικοδόμηση της πόλης, μία τέτοια περίεργη θέση. Ορισμένοι είπαν ότι ήταν ένα είδος ιερού ναού, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Οι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι πρόκειται προφανώς για προσωπική περιουσία του αυτοκράτορα των Ίνκας, Pachacuti και η θέση επελέγη, επειδή τα κοντινά βουνά ήταν σημαντικά για την μυθολογία-αστρολογία των Ίνκας.
http://tsekouratoi.blogspot.com/2011/09/10_9746.html
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΥΓΙΕΙΝΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ;
Το χειμώνα μερικοί τον προτιμούν… καυτό, το καλοκαίρι, όμως, όλοι τον προτιμούν κρύο. Μιλάμε φυσικά για τον καφέ και τα διάφορα παγωμένα του είδη που απολαμβάνουμε το καλοκαίρι. Ποιο απ’ όλα, όμως, είναι πιο υγιεινό;
Μαζί με τον ήχο της θάλασσας, των γλάρων και των τζιτζικιών, υπάρχει κι άλλος ένας απόλυτα καλοκαιρινός ήχος που ακούγεται σε κάθε παραλία και δρόμο από τη στιγμή που η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει και τα γυαλιά ηλίου βγαίνουν από τη θήκη τους: ο ήχος που παράγεται όταν ανακατεύουμε τα παγάκια του κρύου καφέ μας με το καλαμάκι – για να μην αναφερθούμε στο ρούφηγμα της τελευταίας γουλιάς καφέ, το οποίο μπορεί να πιάσει υψηλά ντεσιμπέλ και να καλύψει ακόμα και το πιο παθιασμένο… τζιτζίκι.
Κι ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες ο ελληνικός καφές φραπέ είχε τα πρωτεία και αποτελούσε την επιλογή του κάθε μερακλή Έλληνα (μετά τον ελληνικό φυσικά), σήμερα οι επιλογές έχουν πληθήνει και ο φραπέ δεν αποτελεί πια τον ένα και μοναδικό καφέ, με το φρέντο καπουτσίνο, το φρεντοτσίνο, το φραπουτσίνο και το φρέντο εσπρέσο να «κλέβουν» επίσης την καρδιά μας.
Ο καθένας από τους παραπάνω καφέδες, όμως, διαφέρει από τον άλλο στις θερμίδες και στα λιπαρά που περιέχει, με αποτέλεσμα κάποιοι, εκτός από απολαυστικοί να είναι και θερμιδικές «βόμβες» και κάποιοι άλλοι να είναι λιγότερο βλαβεροί για την υγεία και τη σιλουέτα μας. Βάλαμε, λοιπόν, τους πιο διάσημους καλοκαιρινούς καφέδες στο μικροσκόπιο και ψάξαμε να βρούμε αυτόν που υπερτερεί. Δείτε τα αποτελέσματα.
ΦΡΕΝΤΟ ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΟ: Ο ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΦΡΑΠΕ
Το 17ο αιώνα, μοναχοί στη Βιέννη της Αυστρίας που θεωρούσαν τον τούρκικο καφέ πολύ δυνατό για τα γούστα τους, αποφάσισαν να τον αναμείξουν με μέλι και κρέμα, δίνοντας μια πρώιμη μορφή στο φρέντο που σήμερα γνωρίζουμε. Το χρώμα του καφέ έγινε περισσότερο καφετί, μοιάζοντας στο χρώμα του ράσου που φορούσαν οι μοναχοί του τάγματος των επονομαζόμενων Capuchin, δίνοντας αργότερα το όνομα «cappuccino» στον καφέ.
Ο αγαπημένος καφές που την τελευταία δεκαετία κάνει θραύση στις ελληνικές καφετέριες και οι Έλληνες τον έχουν προτιμήσει αντικαθιστώντας τον με τον πρώην αγαπημένο τους φραπέ, φτιάχνεται με μια δόση καφέ espresso, ζάχαρη, παγάκια και πλούσιο αφρόγαλα, γι’ αυτό και δεν ανήκει στους «αθώους» καφέδες. Το αφρόγαλα αποδίδει περισσότερες από 100 θερμίδες και περίπου 1 γραμμάριο λιπαρών, ενώ αναλόγως με τη ζάχαρη που προσθέτετε, οι θερμίδες του αυξάνονται κατά 20 ανά κουταλάκι. Παρ’ όλ’ αυτά, σαν καφές θεωρείται πιο ήπιος και ελαφρύς από το φραπέ, αφού φιλτράρεται, γι’ αυτό και προτιμάται από τους περισσότερους, αγγίζοντας μέχρι και 80mg καφεΐνης ανά ποτήρι.
ΦΡΑΠΕ: Ο ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΚΑΦΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Αν όλα αυτά τα χρόνια ψάχνατε να ευχαριστήσετε τον άνθρωπο που επινόησε το φραπέ, σας ενημερώνουμε πως θα τον βρείτε στο πρόσωπο του Δημητρίου Βακόνδιου, υπαλλήλου μεγάλης ελβετικής εταιρίας στην Ελλάδα, ο οποίος το 1957 στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, μη βρίσκοντας ζεστό νερό να φτιάξει τον καφέ του, χρησιμοποίησε σέικερ, για να δοκιμάσει να φτιάξει καφέ με κρύο νερό. Απ’ ό,τι φαίνεται η πατέντα δεν πέτυχε μόνο γι’ αυτόν τη δεδομένη στιγμή, αλλά πανελλαδικά εδώ και 55 χρόνια.
Ο αγαπημένος καφές, λοιπόν, φτιάχνεται με καφέ, ζάχαρη, νερό, παγάκια και γάλα για όποιον επιθυμεί. Όταν ο καφές δεν περιέχει ούτε ζάχαρη, ούτε γάλα, τότε δεν αποδίδει ούτε θερμίδες, ούτε λιπαρά. Επειδή συνήθως, όμως, τον προτιμάμε και με τα δύο, η ζάχαρη του προσθέτει 20 θερμίδες ανά κουταλάκι και το γάλα περίπου άλλες 10-20 θερμίδες ανάλογα με την ποσότητα και ελάχιστα λιπαρά. Θεωρείται αρκετά βαρύς για το στομάχι, πολύ διεγερτικός, ενώ έχει και υπακτική δράση. Η περιεκτικότητά του σε καφεΐνη μπορεί να φτάνει τα 100mg.
ΦΡΕΝΤΟ ΕΣΠΡΕΣΟ: ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΝΩΣΗ, ΣΕ ΜΙΚΡΕΣ ΔΟΣΕΙΣ
Οι πρώτες μηχανές εσπρέσο κυκλοφόρησαν στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Λουίτζι Μπετζέρα από το Μιλάνο καθιέρωσε την πρώτη πατέντα το 1901. Όταν μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο οι μηχανές βελτιώθηκαν, ο εσπρέσο έγινε πιο δημοφιλής και τη δεκαετία του ’50 πήρε τη σημερινή του μορφή. Στην Ελλάδα, μάλιστα, το 2008 οι Έλληνες διέθεσαν περίπου 1,5 εκατομμύριο περισσότερα ευρώ στα σούπερ μάρκετ από το 2007 για την αγορά εσπρέσο, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τη μεγάλη τους προτίμηση.
Ο φρέντο εσπρέσο πίνεται σκέτος ή με ζάχαρη και ανάλογα με την ποικιλία του καφέ, η περιεκτικότητά του σε καφεΐνη μπορεί να φτάνει και τα 80mg ανά ποτήρι (με τη συνιστώμενη ημερήσια δόση να βρίσκεται ανάμεσα σε 200-300mg), προσφέροντας άμεση δράση στο νευρικό σύστημα. Οι θερμίδες του εξαρτώνται από τη ζάχαρη που θα του προσθέσουμε.
ΦΡΕΝΤΟΤΣΙΝΟ: ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΚΑΦΕ
Πρόκειται για παγωμένο ρόφημα με βάση τον καφέ που απομακρύνεται λίγο από την καθιερωμένη έννοια του καφέ, μοιάζει με smoothies και προέρχεται από την Αγγλία. Λόγω του ότι περιέχει πολύ γάλα, ζάχαρη και σιρόπι, οι θερμίδες του «εκτινάσσονται» σε περισσότερες από 450, ενώ αν το γάλα δεν είναι αποβουτυρωμένο μπορεί να ξεπερνάνε και τις 500. Τα λιπαρά του φτάνουν τα 4,4 γραμμάρια ανά 100 γραμμάρια προϊόντος.
ΦΡΑΠΟΥΤΣΙΝΟ: ΕΝΑΣ ΚΑΦΕΣ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΙΛΚ ΣΕΙΚ
Άλλος ένας καφές που εντάσσεται στη μετά-φραπέ εποχή, το φραπουτσίνο, είναι τόσο γλυκό και δροσερό, ώστε να χαρίζει απόλαυση στα καλοκαιρινά μας πρωινά και απογεύματα. Δυστυχώς, όμως, το τίμημα της απόλαυσης το «πληρώνουμε» με πολλές θερμίδες που ανέρχονται στις 500 και ο καφές μας μετατρέπεται σε ένα παχυντικό… επιδόρπιο, που συνήθως συνοδεύεται με κρέμα σαντιγί. Κυκλοφορεί, όμως, και η light έκδοσή του με 54% λιγότερες θερμίδες.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΙΟ ΥΓΙΕΙΝΟΣ;
Με το φρεντοτσίνο, το φραπουτσίνο και το φρέντο να βγαίνουν από το «παιχνίδι» λόγω των αυξημένων θερμίδων και λιπαρών τους, απομένουν οι «δυνατοί» φραπέ και φρέντο εσπρέσο. Ανάμεσα στους δύο, πιο υγιεινός είναι ο εσπρέσο, καθώς ο καφές του φιλτράρεται, ενώ δεν περιέχει γάλα το οποίο συνηθίζουμε να προσθέτουμε στο φραπέ, προσθέτοντάς του θερμίδες, λιπαρά και κάνοντας τον καφέ μας δύσπεπτο. Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, προτιμήστε τον εσπρέσο κι αφήστε την ελληνική παράδοση του φραπέ για εξαιρετικές περιπτώσεις.
http://www.e-diet.gr/2012/04/pio-ygieinos-kalokairinos-kafes/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+e-dietgr+%28e-Diet.gr%29
ΡΩΜΙΟΣ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΟΝΟΜΑΣΊΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ
Οι Ρωμιοί (Έλληνες) αποτελεί μια εναλλακτική ονομασία των Ελλήνων ακόμα και σήμερα. Ενώ η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, οι Έλληνες αυτοαποκαλούνταν «Ρωμιοί» μεταξύ τους, αφού η ονομασία «Έλλην» εκείνη την εποχή σήμαινε πλέον τον «ειδωλολάτρη» (λόγω του 12θεου). Αρχικά το όνομα «Ρωμιοί», ήταν το όνομα το οποίο δήλωνε όλους τους ελεύθερους πολίτες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και δεν αναφερόταν συγκεκριμένα στους Έλληνες. Οι Έλληνες, άρχισαν να αυτοαποκαλούνται έτσι, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο αυτοκράτωρ Καρακάλλας (188μ.Χ.-217μ.Χ.). Ο συγκεκριμένος αυτοκράτορας θέλοντας να αυξήσει τα έσοδα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να ενισχύσει τον Ρωμαϊκό στρατό (λεγεώνες), επέβαλε ένα διάταγμα του κράτους (το διάταγμα του 212 μ.Χ. - Constitutio Antoniniana), που παρείχε την ιδιότητα του «ρωμαίου πολίτη» στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας προκειμένου να αυξηθούν διά της φορολογίας τα κρατικά έσοδα. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να ονομάζονται Ρωμιοί όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων φυσικά και οι Έλληνες. Αξίζει να σημειώσουμε πως οι Έλληνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι ίδιοι ονόμαζαν το κράτος τους «ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία» και όχι Βυζαντινή, ενώ η Κωνσταντινούπολη αρχικά ονομάστηκε «Νέα Ρώμη». Κατά τη δύση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την αποκοπή περιοχών που κατοικούνταν από αλλοεθνείς, το όνομα Ρωμιός ενώ αρχικά προοριζόταν για όλους τους ελεύθερους πολίτες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας άρχισα σιγά-σιγά να ταυτίζεται με ό,τι σήμερα ονομάζουμε Έλληνα, αποκτά δηλαδή ένα εθνικό χαρακτήρα. Αργότερα η ονομασία «Ρωμιός» χάνει επί τουρκοκρατίας την αίγλη του «αυτοκρατορικού» και με τις σκληρές συνθήκες της υπό ζυγόν διαβίωσης αποκτά τη χροιά του «καταφερτζή», του «καπάτσου», του «ξύπνιου». Από τις αρχές του 20ου αιώνα το «Ρωμιός» χρησιμοποιήθηκε ως αντίθεση προς τον μιμητισμό της Ευρώπης, τη λαϊκή χριστιανική βυζαντινή ανατολική (αλλά όχι ανατολίτικη) φυσιογνωμία του Νεοέλληνα. Ο ονομασία «Ρωμιός», συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα και ειδικά στην Τουρκία (Rum - Ρουμ).
http://www.troktikaras.com/2012/06/blog-post_10.html