του Γιώργου Τσιούμα
Δεν μπορώ να μην εκφράσω την αγάπη μου και τον έρωτα μου για τον τόπο μου
και την γενέτειρα μου τον Πανέμορφο Ντόλο.
Στην αγκαλιά των βουνών! Σε υψόμετρο 1.035
μέτρων σε μία από τις πιο απόκρημνες και απομονωμένες περιοχές του Βοΐου είναι
χτισμένος ο Βυθός, ο παλιός Ντόλος. Ο Κάτω Βυθός, σε απόσταση μόλις ενός
χιλιομέτρου από τον γειτονικό Πεντάλοφο, βρίσκεται πραγματικά βυθισμένος μέσα
σε μια απότομη ρεματιά κυριευμένος από την πυκνότατη βλάστηση του καστανόδασους
που τον περιβάλλει. Αντίθετα το επάνω χωριό, που απέχει περίπου 500 μέτρα
μακριά, κρέμεται από τους θεόρατους βράχους του Καραουλιού, οι οποίοι υψώνονται
κάθετα σε ύψος διακοσίων μέτρων. Εδώ βρίσκεται και η κεντρική πλατεία, ο
γραφικότατος Μάρμαρος.
Το τοπίο του Βυθού είναι αναμφισβήτητα από τα
πιο ορεινά της Ελλάδας. Κανένα άλλο χωριό του Βοΐου δεν είναι χτισμένο σε τόσο
δυσπρόσιτο και άγριο τόπο. Τα μεγάλα βουνά που τον περιβάλλουν τον κρατούν
απόλυτα κρυμμένο στην εντυπωσιακή του θέση, με αποτέλεσμα να είναι ορατό ένα
μικρό του τμήμα μόνο από το χωριό Κορυφή της περιοχής του Τσοτυλίου.
Ο Βυθός είναι μεγάλος σε έκταση και παλιότερα
αριθμούσε μέχρι και 700 κατοίκους. Σήμερα 150 άνθρωποι τον κρατούν ολοζώντανο
κατά τους δύσκολους μήνες του χειμώνα, ενώ ίσως και να ξεπερνούν τους 350 τον
Αύγουστο, όταν στήνεται ο μεγάλος χορός.
Ο τόπος ολόγυρα άγονος και φτωχός, σαν τα
ορεινά χωριά της Κόνιτσας τα Μαστοροχώρια με ανύπαρκτα σχεδόν τα χωράφια.
Απανωτές οι νεροσυρμές. Το ορεινό τούτο χωριό με τις βαθιές χαράδρες και τα
απότομα βράχια, που τα σμίλεψε η διαρκής υπομονή του νερού και τα
σχηματοποίησαν οι θυμοί του ανέμου, με τα ατελείωτα δάση από οξιές, βελανιδιές
και καστανιές, ζει το παρόν με έκδηλη την τάση να αναπολεί νοσταλγικά το
παρελθόν, αλλά παράλληλα και να προβληματίζεται για το αβέβαιο μέλλον, όπως
συμβαίνει με όλα τα βουνίσια χωριά μας…
Τα χωριά αυτά έχουν απομείνει να κρατούν την
παραδοσιακή τους μορφή, με τα πετρόχτιστα σπίτια, τα χορταριασμένα καλντερίμια,
την απόλυτη σιγή. Οι λιγοστοί κάτοικοι συνεχίζουν να ζουν διατηρώντας το ύφος
και τη μορφή μιας άλλης ζωής. Κι αυτό είναι που κάνει ετούτα τα χωριά μοναδικά.
Στο Βυθό ο επισκέπτης βιώνει έντονα το
στοιχείο του μόχθου και της υπομονής του μάστορα. Τα κτίρια των ξενώνων και το
πέτρινο σχολείο αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της τοπικής τέχνης,
δείχνοντας την ειλικρινή διάθεση για τη γνήσια διατήρησή της και όχι για μια
σκηνογραφική της ανάπλαση.
Πόση Μαγεία να αντέξει το σύμπαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου