ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ: 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011

Αφιερωμένο στον Οδυσσέα Ελύτη το 2011
της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης καθιερώθηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας και αρχή της άνοιξης.
Η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο, όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση.
3.500 χρόνια συλλογικής μνήμης της ελληνικής γης βρίσκονται εγγεγραμμένα στη γλώσσα της Ποίησης. H ελληνική γλώσσα -από τον Όμηρο, περνώντας στους βυζαντινούς υμνογράφους και στο δημοτικό τραγούδι, φτάνοντας έως τους σύγχρονους και τους επερχόμενους ποιητές- διαμορφώθηκε, διαμορφώνεται και, παραμένει συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, χάρη στη δύναμη της Ποίησης.
Το 2001, η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά: «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση». Η UNESCO ανέθεσε στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό, την ίδια χρονιά. Την εκτέλεση της απόφασης υλοποίησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι αφιερωμένη στο νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, καθώς το 2011 ανακηρύχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού ΕΤΟΣ ΕΛΥΤΗ με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του, ενώ στη Θεσσαλονίκη θα διοργανωθούν και εκδηλώσεις στη μνήμη του πρόσφατα χαμένου Θεσσαλονικιού ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη.

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΕΛΕΝΗ

Η Μαρία Νεφέλη αναμφισβήτητα
είναι κορίτσι οξύ
αληθινή απειλή του μέλλοντος
κάποτε λάμπει σαν μαχαίρι
και μια σταγόνα αίμα επάνω της
έχει την ίδια σημασία που είχε άλλοτε
το Λάμδα της Ιλιάδας.

Η Μαρία Νεφέλη πάει μπροστά
λυτρωμένη από την απεχθή έννοια του αιώνιου κύκλου.

Και μόνο με την ύπαρξη της
αποτελειώνει τους μισούς ανθρώπους.

Η Μαρία Νεφέλη ζει στους αντίποδες της Ηθικής
είναι όλο ήθος.

Όταν λέει «θα κοιμηθώ μ’ αυτόν»
εννοεί ότι θα σκοτώσει ακόμη μία φορά την Ιστορία.
Πρέπει να δει κανείς τι ενθουσιασμός που πιάνει τότε τα πουλιά.

Εξ άλλου με τον τρόπο της
διαιωνίζει τη φύση της ελιάς.
Γίνεται ανάλογα με τη στιγμή
πότε ασημένια πότε βαθυκύανη.

Η Μαρία Νεφέλη λέει:
θέλει πήδημα τίγρισσας μες στις ιδέες.
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
κι ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.

Και ο Αντιφωνητής:
Γι’ αυτό και οι αντίπαλοι ολοένα
εκστρατεύουν - κοιτάξετε:
άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια

Κάθε καιρός κι η Ελένη του.