Σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, σε πλούσιους η φτωχούς, δεν
υπάρχει άλλη χώρα στην οποία να.... ενοχλεί ο Εθνικός Ύμνος: είναι κι αυτό ένα
δικό μας φαινόμενο, κομμάτι της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Πιθανώς, αν οργανωθεί
ένα συνέδριο από ιστορικούς και ψυχολόγους, ίσως και ψυχιάτρους, να καταφέρουν
οι επιστήμονες να μας πουν το γιατί.
Πολλοί έμειναν άναυδοι επειδή τα στρατιωτικά αγήματα τραγούδησαν τον
εθνικό ύμνο το βράδυ της Ανάστασης στη δοξολογία. Ε, πολύ καλά έκαναν και τον
τραγούδησαν. Και σε καμία περίπτωση αυτό δεν πρόσβαλε κανέναν ούτε κι ενόχλησε
την εκκλησία -το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Και πάρα πολύ καλά έκανε ο αρχηγός
ΓΕΕΘΑ και συνεχάρη τα αγήματα για να κοπούν οι όποιες ανόητες συζητήσεις για το
αν θα έπρεπε να τιμωρηθούν σαν να είχαν κάνει κανένα έγκλημα!
Άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο το βράδυ της Ανάστασης αποδίδονται
στρατιωτικές τιμές στις εκκλησίες είναι ακριβώς το γεγονός ότι το ελληνικό
πρωτόκολλο τιμά συμβολικά με την ύψιστη τιμή, ως αρχηγό κράτους, το μέγα αυτό
θρησκευτικό γεγονός. Γι’ αυτό βρίσκονται εκεί τα αγήματα και οι μπάντες, γι’
αυτό την ώρα που ακούγεται το Χριστός Ανέστη ακούγεται μαζί και το εμβατήριο
της σημαίας.
Η υπόθεση της ενοχοποίησης του εθνικού φρονήματος ενός ολόκληρου λαού
είναι πλέον τόσο γελοία και συντριπτικά ξεπερασμένη, που καταντά προκλητική. Η
λογική βάσει της οποίας οι άνθρωποι στην Ελλάδα πρέπει να ντρέπονται για την
εθνική τους ταυτότητα όχι μόνον είναι εντελώς απαράδεκτη, αλλά είναι και
απόλυτα αντιπαραγωγική: πώς μπορεί να κάνει το οτιδήποτε, ακόμα και στην ίδια
την οικονομική δραστηριότητα, ένας λαός που πρέπει να απολογείται για την αγάπη
του και το σεβασμό προς την ίδια του την πατρίδα;
Πρέπει λοιπόν κάποτε να τελειώνουμε με αυτές τις μπούρδες που, επιπλέον,
κρύβουν κι άλλες πτυχές: τα εθνικά αισθήματα σε αυτόν τον τόπο έχουν
καταπιεστεί τρομακτικά και έχουν ενοχοποιηθεί όσο δεν πάει άλλο. Αν παρ’ όλα
αυτά υπάρχουν κάποιοι που ντρέπονται που είναι Έλληνες, που τους ενοχλεί η
πατρίδα και τα σύμβολά τους, είναι δικαίωμά τους. Μπορούν να τα μαζέψουν και να
φύγουν. Κάποια άλλη «πατρίδα», που θα είναι πιο κατάλληλη για τα όσα νιώθουν ή
πιστεύουν, θα βρεθεί να τους στεγάσει. Κι ας διαλέξουν άλλους ύμνους. Δεν
πειράζει: ας μείνουμε εδώ εκείνοι που ο Ύμνος στην Ελευθερία μας συγκινεί
ακόμα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο δικός μας ελληνικός εθνικός ύμνος: είναι η
ωδή προς την Ελευθερία, που, είναι αλήθεια, δεν την αντέχουν όλοι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου