ΤΟ «ΡΕΠΟΥΣΕΙΟΝ ΑΓΟΣ»

του Στέλιου Παπαθεμελή

Ιστορία και γλώσσα βρίσκονται από καιρό στο στόχαστρο του διεθνούς και εγχώριου εθνομηδενισμού. Η άρχουσα παγκοσμιοκρατία στοχεύει στην ομογενοποίηση των πάντων και πασών. Οι μηχανισμοί καθυπόταξης αποβλέπουν στην εξαφάνιση των ταυτοτήτων δια της πολτοποίησης των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων. Το είχε ωμά ομολογήσει άλλοτε ο διευθυντής της εταιρίας του γνωστού και μη εξαιρετέου Χένρυ Κίσιγκερ David Rothkopf: «να καταργηθούν όλες οι εθνικές διακρίσεις, όλες οι εθνικές κληρονομιές και οι εθνικές γλώσσες». Πρόθυμοι ιθαγενείς υπηρέτες σε ρόλο Εφιάλτη διευκολύνουν ώστε, όσο εξαρτάται από αυτούς «οι Μήδοι επιτέλους να διαβούνε». «Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον» η συνωστιζόμενη «ιστορικός» -ιστορικός βέβαια όσο εγώ είμαι …αστροναύτης- επιδίδεται συστηματικά στην κατεδάφιση των «σταθερών» του Ελληνισμού. Τυμβωρύχος της ιερής μνήμης των μαρτύρων της Γενοκτονίας των ομοεθνών μας της καθ’ ημάς Ανατολής δεν συνειδητοποίησε τον χρυσούν κανόνα της ιστοριογραφίας, σύμφωνα με τον οποίο «εξ’ ιστορίης αναιρεθείσης της αληθείας το καταλειπόμενον ανωφελές γίγνεται διήγημα» (Πολύβιος, Ιστορίαι Α, 14, 6). Όταν δηλαδή από την ιστορία λείπει η αλήθεια, το υπόλοιπον καταντά ανώφελον αφήγημα. Η πολυτάλαντη βουλευτής της Αριστεράς, μετά την ιστορία, στρέφεται κατά των Θρησκευτικών. Ενοχλείται, όπως δυστυχώς και ορισμένοι αθεολόγητοι θεολόγοι από τον ομολογικό χαρακτήρα του μαθήματος που εμπεδώνει στις νεανικές συνειδήσεις πνευματικές αξίες και τις εμπνέει αιτία ζωής raison d’ etre (για να της θυμίσουμε τα γαλλικά της) και φιλοδοξεί να τα ενσωματώσει σ’ ένα ανούσιο θρησκεολογικό λαπά. Ιδανικό των αποδομητών ο «παγκόσμιος άνθρωπος», όπως τον όρισε ο Ignacio Ramonet «υπάνθρωπος άδειος από πολιτισμό και νόημα και από τη συνείδηση του ετέρου»! Η κα Ρεπούση πυροβολεί έναν-έναν τους στόχους της. Μετά την Ιστορία, τα θρησκευτικά. Τώρα η Γλώσσα. «Η φθορά της γλώσσας φθορά του Έθνους» γνωμάτευσε ένας (σωστός) αριστερός, ο αισθαντικότατος Νικηφόρος Βρεττάκος. Παραπέμπουμε την εν συγχύσει τελούσα πανεπιστημιακό στον ποιητή για να μάθει από εκείνον ότι «η σύγχρονη ομιλουμένη διατηρεί τα εξήντα εκατοστά των λέξεων από τη γλώσσα των προσωκρατικών φιλοσόφων αυτούσιες ή σε παράγωγα». Οι ξένοι μας μαθαίνουν την αξία της γλώσσας μας που είναι ενιαία, μία και η αυτή, ασφαλώς εξελισσόμενη, από τον Όμηρο ως τον Βρεττάκο. «Τα αρχαία ελληνικά είναι γλώσσα που αναπτύσσει την παρατηρητικότητα και την ακρίβεια, την πνευματική λεπτότητα και ευστροφία, την τάση, για συντομία και ενάργεια. Και δίνει πρόσβαση σε έργα που διαμόρφωσαν ολόκληρο τον πολιτισμό μας» (G. Schilling, Περιφερειακός Επιθεωρητής Ακαδημίας του Στρασβούργου). Από το Κυλώνειον άγος (600π. Χ.) απήλλαξε τους Αθηναίους ο εκ Κρήτης μετακληθείς σοφός Επιμενίδης, ο οποίος έκανε την πλήρη κάθαρση. Από το Ρεπούσειον άγος η κάθαρση βρίσκεται στα χέρια των πολιτών που την έστειλαν στο Κοινοβούλιον.

http://www.antibaro.gr/article/8974