ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ
ΤΟΝ ΠΙΟ
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ
ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
της Κατερίνας Μ. Μάτσου
Τη 2η Κυριακή του Μάη, κάθε χρόνο,
μικρά και μεγάλα παιδιά σ’ όλο τον κόσμο μ’ ένα γλυκό φιλί κι ένα μυρωδάτο
λουλούδι εύχονται Χρόνια Πολλά στον πιο σημαντικό άνθρωπο του κόσμου τους: στη
μητέρα τους.
Τη 2η Κυριακή του Μάη τιμούμε το παγκόσμιο σύμβολο της πιο
βαθιάς και ειλικρινούς αγάπης και η σκέψη μας πηγαίνει και σε εκείνες τις
μητέρες που έχουν φύγει από τη ζωή και σε εκείνες που υποφέρουν στον κόσμο
από πολέμους, πείνα, κακουχίες, πολιτικές διώξεις και άλλα δεινά.
Η μητέρα δεν περιμένει ακριβά δώρα, κοσμήματα και στολίδια από τα παιδιά
της. Ένα λουλούδι, μια θερμή αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα ευχαριστώ ψυχής της αρκούν για να της δώσουν τη μεγαλύτερη χαρά.
Η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην γιορτή της μητέρας είναι στην αρχαία
Ελλάδα. Η γιορτή της μητέρας ήταν γιορτή της άνοιξης, όπου λατρευόταν η Γαία, η
μητέρα Γη, μητέρα θεών και ανθρώπων.
Η Γαία, σύζυγος του Ουρανού, είναι η προσωποποίηση της φύσης που γεννά όλο
τον κόσμο και λατρευόταν σαν υπέρτατη θεά. Αργότερα η λατρεία πέρασε στην κόρη
της την τιτανίδα Ρέα, σύζυγο του Κρόνου και μητέρα του Δία. Η Ρέα λατρεύεται
σαν Μητέρα
των Θεών και σαν πρώτη μητέρα, καθώς είναι η πρώτη που γέννησε με τοκετό
και ανάθρεψε με μητρικό γάλα τα παιδιά της. Δίπλα στον Κρόνο καθόριζε τη ροή
των πραγμάτων (Ρέα = αυτή που ρέει), καθόριζε μέσα στο βασίλειο του
Κρόνου-Χρόνου την κίνηση και τη διαδοχή. Αργότερα, έγινε η θεά της γονιμότητας
και από τα σπλάχνα της βγήκαν οι πρώτοι Ολύμπιοι θεοί ο Ποσειδώνας, ο
Πλούτωνας, η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα και ο πρώτος όλων, ο Δίας. Οι αρχαίοι
Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της
γονιμότητας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η γέννηση του Δία από τη Ρέα, όπως παρουσιάζεται
από τους αρχαίους συγγραφείς:
Ο Κρόνος άκουσε από τους γονείς του τον Ουρανό και την Γαία να
προφητεύουν ότι θα τον εκθρόνιζε ο ίδιος του ο γιος, όπως έκανε κι αυτός με το
δικό του πατέρα. Έτσι ανάγκαζε τη Ρέα να του παραδίνει τα νεογέννητα παιδιά
τους κι αυτός, χωρίς δισταγμό, τα κατάπινε, ώστε να μη γεννηθούν και να μην
κινδυνεύσει ο θρόνος του. Έτσι ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας, η Εστία, η Δήμητρα
και η Ήρα κατέληξαν στο στομάχι του πατέρα τους.
Γεμάτη απόγνωση η Ρέα και κουρασμένη από τις συχνές εγκυμοσύνες και χωρίς
να έχει κανένα παιδί κοντά της αποφασίζει να ξεγελάσει τον άσπλαχνο Κρόνο. Έτσι
όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει τον Δία ζητά βοήθεια από τους γονείς της.
Εκείνοι την στέλνουν να γεννήσει για προστασία στην Κρήτη. Εκεί σε μια σπηλιά σ’
ένα οροπέδιο στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) στο Ιδαίο Άντρο η Ρέα γεννά τον Δία.
Την ανατροφή του μωρού αναλαμβάνουν οι νύμφες και οι ιερείς
Κουρήτες. Οι Κουρήτες, μυθικές φιγούρες, που φύλαγαν την είσοδο της σπηλιάς, όποτε
έκλαιγε ο Δίας, για να μην ακούει ο Κρόνος τα κλάματα, χτύπαγαν τα δόρατά τους
επάνω στις ασπίδες τους και χόρευαν για να κάνουν θόρυβο, ενώ οι νύμφες τάιζαν
το μωρό από το κέρας της κατσίκας της Αμάλθειας γάλα
και μέλι.
(Κατά μια άλλη εκδοχή, οι Κουρήτες για να κάνουν θόρυβο και να κρύψουν από τον
Κρόνο το κλάμα του μωρού Δία χόρευαν έναν πολύ έντονο και πολύ γρήγορο χορό,
που έκανε τη βαριά πανοπλία τους να χτυπάει δυνατά και να σκεπάζει το κλάμα του
μικρού).
Μετά τον τοκετό η Ρέα επέστρεψε στον άντρα της και όταν ο Κρόνος της
ζήτησε το νεογέννητο αυτή τύλιξε με πάνες μια πέτρα και του την έδωσε να την καταπιεί.
Ο δύσπιστος Κρόνος της ζήτησε να θηλάσει το μωρό και καθώς εκείνη παρίστανε πως
θηλάζει έπεσε γάλα από το στήθος της και δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες.
Η
γιορτή της Μητέρας τιμούνταν και στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπου γιόρταζαν τη
Θεά Κυβέλη.
Κατά τον 17ο αιώνα στη Μεγάλη Βρετανία η Γιορτή της Μητέρας
συναντάται ως Mothering Sunday, που γιορταζόταν την 4η Κυριακή
της Σαρακοστής προς τιμήν της Παναγίας και όλων των μητέρων της Αγγλίας. Την
ημέρα αυτή, οι υπηρέτες που έμεναν στο σπίτι των αφεντικών τους έπαιρναν άδεια
για να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να περάσουν την ημέρα με τη μητέρα τους.
Με την εξάπλωση του χριστιανισμού, η γιορτή γινόταν πλέον προς τιμή της Μητέρας Εκκλησίας,
αλλά με τα χρόνια οι δύο έννοιες ταυτίστηκαν, με αποτέλεσμα να τιμάται η
εκκλησία μαζί με τη μητέρα.
Το 19ο
αιώνα η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865
ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις
τις Mothers
Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και
εμπειρίες. Η ομάδα γυναικών που η Jarvis συγκέντρωσε μάζευε χρήματα για
φάρμακα, προσελάμβανε βοηθούς για γυναίκες μητέρες και άλλες που υπέφεραν από
φυματίωση και άλλες νόσους, περιποιούνταν τους τραυματισμένους στρατιώτες και
μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη τρόφιμα και γάλα. Η Ann Maria Reeves Jarvis πέθανε
στη Φιλαδέλφεια στις 9 Μαΐου του 1905 χωρίς να προλάβει να δει το όνειρο της
για μία παγκόσμια ημέρα της μητέρας να γίνεται πραγματικότητα.
Αυτό
το πέτυχε λίγα χρόνια αργότερα η κόρη της Ana Jarvis, η οποία θέλοντας να
τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 εκστρατεία για να καθιερωθεί
μία επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της βρήκε ανταπόκριση και η γιορτή
της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των Η.Π.Α. το 1914 με προεδρικό
διάταγμα, που όριζε την 2η Κυριακή του Μαΐου ως ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.
Στη
χώρα μας η γιορτή της μητέρας γιορτάστηκε για πρώτη φορά, στις 2 Φεβρουαρίου
του 1929. Η επιλογή αυτής της ημέρας έγινε για να συνδυάζεται η γιορτή της
μητέρας με τη γιορτή της Υπαπαντής, μια μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης,
αφιερωμένη στη μητέρα όλων μας την Παναγία. Τελικά τη δεκαετία του ‘60 η γιορτή
μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη 2η Κυριακή του Μαΐου. Αν
και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως
και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του
Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς.
Πολλοί ύμνοι έχουν γραφεί για την λατρεία της μητέρας προς τα παιδιά της.
Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις, παραμύθια, τραγούδια, ρητά και σοφά λόγια
αναφέρονται στο όνομά της και στις θυσίες της. Η απουσία της μητέρας από το
σπίτι μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην ψυχολογία των παιδιών. Η λέξη
ΜΗΤΕΡΑ δεν απευθύνεται απλά
στον άνθρωπο που μας έφερε στη ζωή. Είναι κάτι περισσότερο… Είναι αυτή που σε
κάθε βήμα είναι δίπλα μας, που σε κάθε μας προσπάθεια μας επιβραβεύει… Είναι
αυτή που ακόμα κι αν πέσουμε, εκείνη θα μας χαμογελάσει, θα μας πει «μπράβο»
και θα μας δώσει το χέρι να σηκωθούμε, ώστε να συνεχίσουμε τα όνειρα μας… Είναι
αυτή που φέροντας τη στο νου μας και μόνο, γεμίζουμε με ελπίδα και αισιοδοξία
κάθε μας σκέψη… Είναι αυτή που παρόλο που τη στεναχωρήσαμε άθελα μας, εκείνη με
ένα φιλί και μια αγκαλιά τα ξέχασε όλα… Είναι αυτή που στεναχωριέται όσο και
αυτά για τις ατυχίες των παιδιών της και δεν ξεπερνάει ποτέ το χαμό τους
θρηνώντας τότε χωρίς σταματημό όπως η Παναγία, όταν πήρε στα χέρια της το νεκρό
σώμα του υιού της Ιησού, όταν τον κατέβασαν από το σταυρό...
Η γιορτή της μητέρας τα τελευταία χρόνια έχει χάσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα
της, καθώς εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων. Τα πρώτα
συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες, ώστε σήμερα
η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και
εποχιακά φυτά διεθνώς, εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή
της μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων
πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων
γιορτών.
Μα πέρα από λουλούδια και κοσμήματα το πιο σημαντικό δώρο που πρέπει να
προσφέρουμε στην μητέρα μας είναι το καθημερινό μας ενδιαφέρον. Τίποτα στην ζωή
δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια και αξίζει πραγματικά να αφιερώνουμε
λίγο χρόνο την ημέρα στη μητέρα με ένα τηλεφώνημα ή λίγη ώρα συζήτησης μαζί της
για να δείξουμε την αγάπη μας. Μόνο όσοι έχουν χάσει τους γονείς τους εκτιμούν
την αξία τους. Ας τους δείξουμε πόσο νοιαζόμαστε όσο τους έχουμε.
Το λιγότερο λοιπόν, που μπορούμε να κάνουμε για
να την τιμούμε, είναι να εκδηλώνουμε την αγάπη μας στη ΜΑΝΑ όχι μόνο τη 2η
Κυριακή του Μάη, αλλά κάθε μέρα και κάθε στιγμή, όπως κι εκείνη μας δείχνει την
αγάπη της κάθε στιγμή απ’ την ημέρα που γεννιόμαστε.
Με ένα γλυκό φιλί, ένα μυρωδάτο λουλούδι και
μια ζεστή αγκαλιά ας ευχηθούμε σε όλες τις μαμάδες του κόσμου ΧΡΟΝΙΑ
ΠΟΛΛΑ!
ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΙΣ
ΜΑΜΑΔΕΣ…
Όταν ο καλός Θεός δημιουργούσε τις μητέρες, βρισκόταν στην έκτη μέρα
συνεχούς δουλειάς, όταν ο άγγελος εμφανίστηκε και είπε: «Παιδεύεστε πολύ με
αυτό το δημιούργημα».
Και είπε ο Θεός: «Έχεις διαβάσει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει αυτό
εδώ; Πρέπει να είναι εντελώς αδιάβροχο, αλλά όχι πλαστικό, να έχει 180
μετακινούμενα μέρη που να μπορούν να αντικαθίστανται, να κινείται πάνω σε
χυμένο καφέ και σε άλλα τροφικά κατάλοιπα, να έχει ποδιά που εξαφανίζεται όταν
σηκώνεται, ένα φιλί που να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια
ερωτική απογοήτευση και να έχει έξι ζευγάρια χέρια».
Ο
άγγελος κούνησε το κεφάλι του αργά και είπε: «Έξι ζευγάρια χέρια; Με κανέναν
τρόπο». «Δεν είναι τα χέρια που μου δημιουργούν προβλήματα», είπε ο
Θεός. «Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που πρέπει να έχουν οι μητέρες». «Αυτά θα
υπάρχουν στο στάνταρ μοντέλο», ρώτησε ο άγγελος.
Ο Θεός έγνεψε καταφατικά. «Το ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές
πόρτες όταν αυτή ρωτάει, «Τι κάνουν τα παιδιά εκεί», όταν αυτή ήδη ξέρει. Το
άλλο ζευγάρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όσα δεν μπορούσε,
αλλά πρέπει να ξέρει, και φυσικά ένα τρίτο ζευγάρι εδώ μπροστά για να μπορεί να
βλέπει πότε ένα παιδί κάνει γκάφες και να λέει «Καταλαβαίνω και σ’ αγαπώ» χωρίς
να χρειάζεται να βγάλει λέξη.
«Κύριε», είπε ο άγγελος αγγίζοντας ευγενικά το μανίκι του, «ξεκουραστείτε
τώρα. Αύριο είναι άλλη μέρα». «Δεν μπορώ», είπε ο Θεός. «Είμαι πολύ κοντά στο
να δημιουργήσω κάτι που μοιάζει τόσο πολύ με μένα. Ήδη έχω κάνει μία πού
θεραπεύει μόνη της τον εαυτό της, όταν είναι άρρωστη, που μπορεί να ταΐσει μια
οικογένεια έξι ατόμων με μια μπουκιά ψωμί και που μπορεί να βάλει ένα
εννιάχρονο παιδί να σταθεί κάτω από το ντους.»
Ο άγγελος περιτριγύρισε το μοντέλο της μητέρας πολύ αργά. «Είναι πολύ
απαλή», αναστέναξε. «Αλλά και πολύ σκληρή!» είπε ο Θεός με έμφαση. «Δεν μπορείς
να φανταστείς τι μπορεί να κάνει ή τι μπορεί να αντέξει μια μητέρα». «Μπορεί να
σκέφτεται»; «Όχι μόνο σκέφτεται, αλλά μπορεί να λογικεύει και να συμβιβάζει»,
είπε ο Δημιουργός.
Τελικά ο άγγελος έσκυψε πάνω της άγγιξε με το δάχτυλο του το μάγουλό της.
«Εδώ υπάρχει μια διαρροή», είπε. «Σας το είπα, προσπαθήσατε να τοποθετήσετε
πάρα πολλά σ’ αυτό το μοντέλο».
«Δεν είναι διαρροή», είπε ο Θεός. «Είναι ένα δάκρυ». «Και σε τι
χρησιμεύει»; «Είναι για χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, μοναξιά και
υπερηφάνεια». «Είστε μεγαλοφυΐα», είπε ο άγγελος.
Ο Θεός κοίταξε μελαγχολικά. «Δεν το έβαλα εγώ εκεί».
Κοζάνη, Μάιος 2014
ΠΗΓΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου