της Ηρώς Κουνάδη
Στο βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο Wait: The art and science of delay (που
θα μπορούσε να αποδοθεί ως Περίμενε: Η
τέχνη και η επιστήμη του να καθυστερείς, αλλά χάνει στη μετάφραση) ο
καθηγητής του Πανεπιστημίου του San Diego, Frank Partnoy, εξηγεί ότι στην
αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη η τεμπελιά επικροτούταν: «Οι αρχαίοι φιλόσοφοι», λέει,
«στην πραγματικότητα δεν έκαναν τίποτα όλη μέρα. Απλώς κάθονταν και σκέφτονταν
και έκαναν κάτι μόνο αν ήταν απόλυτη ανάγκη να το κάνουν. Η ιδέα ότι η τεμπελιά
είναι κακό πράγμα μας προέκυψε πολύ αργότερα, ευγενική χορηγία του
Πουριτανισμού (σ.σ. περί τον 16ο αιώνα, ήτοι Μεσαίωνα) στην
ανθρωπότητα».
Αντλώντας έμπνευση από αυτήν εδώ τη συνέντευξη του αξιοσέβαστου καθηγητή που έβαλε
επιτέλους τα πράγματα στη σωστή τους βάση, συγκεντρώνουμε τα οφέλη του να
αναβάλεις οτιδήποτε έχεις να κάνεις, για να χαζέψεις λίγο ακόμα στο internet,
να πιεις ένα γρήγορο καφεδάκι με έναν φίλο ή απλώς να κοιμηθείς λίγο για να
κάνεις τη δουλειά (η οποία καταλήγει να γίνεται δυο ώρες πριν το deadline) με
φρέσκο μυαλό.
Την επόμενη φορά που θα σας κατηγορήσουν για
την τεμπελιά σας, πείτε τα εξής:
Ο προαναφερθείς σοφός καθηγητής λέει πως οι
άνθρωποι θα έχουμε πάντα περισσότερα να κάνουμε απ’ όσα μπορούμε -και δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε αυτό. Μοιραία, όλοι
τεμπελιάζουμε και όλοι αναβάλλουμε δουλειές. Απλώς κάποιοι έχουμε αναγάγει αυτή
την τέχνη σε επιστήμη.
Οι άνθρωποι που διαρκώς αναβάλλουν ό,τι έχουν
να κάνουν, απολαμβάνουν διάφορα πλεονεκτήματα. Φανταστείτε, ας πούμε, ότι
θέλετε να αγοράσετε κάτι που είδατε σε μια βιτρίνα την ώρα που το μαγαζί ήταν
κλειστό. Επειδή βαριέστε να ξαναπάτε μέχρι εκεί τις επόμενες εβδομάδες (κι ας
απέχει τρία τετράγωνα από τη δουλειά), όταν τελικά ξαναπερνάτε τυχαία από
μπροστά του το συγκεκριμένο «κάτι» είναι σε προσφορά -επειδή ανήκει πια σε
προηγούμενη σαιζόν. Άλλο παράδειγμα: Θέλετε να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση με
έναν φίλο, ο οποίος σας στεναχώρησε πολύ. Την αναβάλλετε, όμως, για τόσο μεγάλο
χρονικό διάστημα, που η στεναχώρια σας έχει περάσει, έχετε γλιτώσει τον καυγά
για ένα λόγο που τώρα που το σκέφτεστε ήταν τελικά ασήμαντος κι ο φίλος σας
είναι ευτυχισμένος, γιατί δεν ξέρει τίποτα.
Εμείς οι τεμπέληδες αυτού του κόσμου
γλιτώνουμε χρόνια ψυχοθεραπείας, επειδή λέμε στον εαυτό μας ότι για την
εκάστοτε αποτυχία μας δεν φταίει η έλλειψη ταλέντου/ εξυπνάδας/ ικανοτήτων/
μόρφωσης, αλλά το γεγονός ότι δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά με αυτό που είχαμε να
κάνουμε. Την επόμενη φορά που δεν θα τεμπελιάσουμε (ναι, το λέμε κι αυτό στον
εαυτό μας κι ας ξέρουμε ότι είναι ψέμα) θα κάνουμε αριστουργήματα.
Φανταστείτε έναν ιδιαίτερα εργατικό άνθρωπο,
που δεν τεμπελιάζει ποτέ και που παραδίδει την εξαιρετικής ποιότητας δουλειά του
πάντα στην ώρα της. Τώρα φανταστείτε λίγο το μέλλον του: Η δουλειά του
αναγνωρίζεται (ας υποθέσουμε προς το παρόν ότι μένει σε μια αξιοκρατική χώρα
εκτός ευρωπαϊκού νότου ή ότι είναι εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος) παίρνει τη μία
προαγωγή και τη μία αύξηση μετά την άλλη, ανεβαίνει τη σκάλα της ιεραρχίας,
γίνεται φίλος με τα αφεντικά, δεν προλαβαίνει να απαντάει στα sms των φίλων
του, βγαίνει για δείπνα (τα οποία αποκαλεί έτσι, «δείπνα»), αντί για ποτά και
πηγαίνει τις Κυριακές για golf αντί για καφέ. Ωραία; Όχι; Το φανταστήκαμε.
Οι τεμπέληδες άνθρωποι κάνουν περισσότερα
πράγματα που τους αρέσουν και λιγότερα πράγματα που πρέπει να κάνουν. Την
στιγμή που η ζωή σου θα περάσει μπροστά από τα μάτια σου, οι υπερωρίες στη
δουλειά δεν θα είναι ευχάριστο θέαμα.
Η αδρεναλίνη που παράγεται στο σώμα μας, όταν
κάνουμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό την τελευταία στιγμή είναι εκείνη για την
οποία άλλοι πληρώνουν τις σχολές του Bungee jumping ή την είσοδο στο λούνα-παρκ.
Ειλικρινά, δεν τους καταλαβαίνουμε.
Οι άνθρωποι που τεμπελιάζουν πού και πού
υποφέρουν από σαφώς λιγότερο άγχος (και όλες τις ιατρικές παρενέργειες που αυτό
δημιουργεί) και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το μέλλον είναι κάτι σχετικό.
Αν κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι υπάρχει, γιατί να περάσεις τρεις μέρες
από τη ζωή σου κάνοντας κάτι που δεν σε ευχαριστεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου