Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Στη μνήμη του Γιάννη Παφίλη,

μαέστρου στη ΜΙΚΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ ΕΛΙΜΕΙΑ

Ήταν μία από εκείνες τις ειδήσεις που δε θέλεις ποτέ ν’ ακούσεις κι αν τύχει και πετάξουν καμιά μέρα γύρω από τ’ αυτιά σου περιμένεις με αγωνία τη διάψευσή τους. Μία διάψευση που δεν έρχεται τελικά ποτέ κι ας ελπίζεις μέχρι τέλους σ’ ένα θαύμα. Μετά ψάχνεις με αγωνία έναν τρόπο να καλύψεις εκείνο το μικρό απειροελάχιστο κενό που άνοιξε η έξοδός του στον τοίχο της καθημερινότητάς σου. Κι αυτό δεν το νιώθεις όταν χάνεις κάποιον δικό σου άνθρωπο, τους γονείς σου ή ακόμα χειρότερο τ’ αδέρφια σου. Το νιώθεις όταν φεύγει από το σήμερα κάποιος άλλος που κατάφερε με το δικό του τρόπο να γίνει κομμάτι της ζωής σου. Κι ένα μέρος της καθημερινότητάς σου κι ας μη τον έβλεπες κάθε μέρα. Είχε βρει τον τρόπο να ανακατεύεται στις σκέψεις και στα μελλοντικά σου σχέδια, χωρίς να το επιδιώξει, χωρίς καν εσύ να το σκεφτείς. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν αφάνταστα πολύ και στ’ αλήθεια δε θέλουμε ποτέ να καλύψουμε το κενό τους.

Ένιωσα περίεργα, όταν έμαθα για το θάνατό του Γιάννη Παφίλη. Μπορεί να μην ήμουν πολλά χρόνια μέλος στη ΜΙΚΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ ΕΛΙΜΕΙΑ, μα ο μαέστρος μας ήταν ο πρώτος που συνάντησα εκείνο το απόγευμα που πήγα πρώτη φορά στην πρόβα. Κι εκείνο το απόγευμα στην πρώτη πρόβα έτσι περίεργα ένιωθα, καθώς ξεκινούσα να κάνω κάτι καινούργιο κι ας το είχα ξανακάνει πολλές φορές στο παρελθόν, αποτέλεσμα της πολύχρονης απασχόλησής μου με το πιάνο. Δε θυμάμαι γιατί αποφάσισα να πάω τότε στην ΕΛΙΜΕΙΑ, είδα απλά μια αγγελία σε μία τοπική εφημερίδα και αποφάσισα να το τολμήσω. Μα η εγκάρδια υποδοχή του μαέστρου εκείνο το πρώτο βράδυ διέλυσε εύκολα κάθε αμφιβολία. Θυμάμαι ότι μου ζήτησε να του πω ένα κομμάτι από ένα τραγούδι για να ακούσει τη φωνή μου. Επέλεξα εντελώς αυθόρμητα το ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ του Μάνου Χατζιδάκι με τους αριστουργηματικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου. Μάλλον του άρεσε και με κατάταξε αμέσως στις σοπράνο. Άλλωστε,  όπως μου είπε αργότερα, μπορούσα να φτάσω άνετα το φα πάνω απ’ το πεντάγραμμο!

Ο μαέστρος μου δίδαξε όχι μόνο σε μένα, σε όλους στη χορωδία πολλά μυστικά της χορωδιακής μουσικής. Ταυτόχρονα είχα δίπλα μου έναν καλό φίλο -και μη μου πείτε για ηλικίες, δε χρειάζεται να είσαι συνομήλικος με κάποιον για να σε καταλάβει- και μπορούσα να του εμπιστευτώ πολλές απορίες και ανησυχίες μου. Πολλές αλήθειες μου. Εκείνη την πρώτη χρονιά επισκεφτήκαμε το Δεκέμβρη την Ξάνθη κι ένα χρόνο αργότερα βρεθήκαμε στις Σέρρες. Και τα δύο ταξίδια καταμεσής του χειμώνα με πολύ τραγούδι και πολύ καλή διάθεση κι ας έπρεπε να περάσουμε ακόμα την Καστανιά, χειμώνα καιρό. Όλα κάτω από το άγρυπνο και πάντα ετοιμοπόλεμο βλέμμα του μαέστρου μας που είχε πάντα μια λύση για κάθε μας πρόβλημα, όσο δυσεπίλυτο κι αν ήταν. Γι’ αυτό αγάπησα το Γιάννη Παφίλη. Γιατί πάντα έδινε μία λογική και ανθρώπινη λύση στις απορίες μου.

Όταν γυρίσαμε από την Ξάνθη, εκείνη την πρώτη χρονιά, ετοίμασα ρεπορτάζ για την επίσκεψή μας εκεί για το Θ και του το πήγα την επομένη της δημοσίευσής του για να το δει. Είχε πει άλλωστε ότι του άρεσε το στυλ γραφής μου, που είχε δει και σε κάποιες παλιότερες δημοσιεύσεις μου. Όπως και τη συνέντευξη που μου παραχώρησε την ίδια εποχή και τα ρεπορτάζ που έκανα για την επίσκεψή μας στις Σέρρες την ερχόμενη χρονιά. Σε εκείνη την συνέντευξη ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. Όταν τον ρώτησα ποιες είναι οι προσδοκίες του για το μέλλον της ΕΛΙΜΕΙΑΣ και των άλλων χορωδιών στην Κοζάνη μου είπε ότι φοβάται πως έτσι όπως παν τα πράγματα, σε 3-4 χρόνια το πολύ δε θα υπάρχουν χορωδίες στην Κοζάνη. Το είπε με θλίψη και δε γινόταν να μη το καταλάβω. Παρόλα αυτά και παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις του συνέχιζε να διευθύνει με το ίδιο πάθος την ΕΛΙΜΕΙΑ και προσπαθούσε να παρουσιάσει πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα. Στις πρώτες πρόβες έκανε σε κάθε νέο μέλος και κάποια γρήγορα μαθήματα θεωρίας της μουσικής, άσχετα με τις γνώσεις σου καθενός -έχω κρατημένες ακόμα όλες τις σημειώσεις που μας είχε μοιράσει τότε- ότι ήταν αναγκαίο για να μπορέσει να διαβάσει κάποιος …αδαής με τη μουσική τις πάρτες με τα ατέλειωτα πεντάγραμμα. Και μας έλεγε τόσες ιστορίες, τόσο ωραίες ιστορίες από την προσωπική του πορεία στον υπέροχο κόσμο της μουσικής…

Ελπίζω ακόμα πως κάπου κάνω λάθος, πως δε συνέβη ποτέ αυτό το τραγικό και απόλυτα λάθος γεγονός που μου ανακοίνωσαν το απόγευμα της Δευτέρας. Η διάψευση δε θα έρθει ποτέ και το ξέρω, μα την ελπίζω ακόμα. Είμαι όμως σίγουρη και μπορώ να σας διαβεβαιώσω και να διαβεβαιώσω κι εκείνον, γιατί μας βλέπει και μας ακούει τώρα, πως θα τον κρατήσω πάντα φυλαγμένο στην πιο όμορφη γωνιά των αναμνήσεων μου. Δε θα του πω αντίο, δε μου αρέσουν καθόλου αυτά τα αντίο… Θα του πω απλά …εις το επανιδείν. Εις το επανιδείν, λοιπόν, μαέστρο μου και σε ευχαριστούμε πολύ για όσα μας χάρισες. Για το υπέροχο ταξίδι μας στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Σε ευχαριστούμε που σε γνωρίσαμε, σε ευχαριστούμε που πέρασες έστω και για λίγο από τη ζωή μας. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα. Είναι το μόνο που μπορούμε μέσα από την καρδιά μας να σου υποσχεθούμε…

Κοζάνη, Ιούνιος 2015