Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟ 1928

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Το 1930, μετά από σκληρούς αγώνες των γυναικών σε όλη την Ελλάδα και ύστερα από πολλές συζητήσεις και παλινωδίες στον πολιτικό χώρο, δίνεται στην Ελληνίδα το δικαίωμα ψήφου υπό όρους. Σύμφωνα μ’ αυτούς δικαίωμα ψήφου έχουν οι γυναίκες μόνο για τις δημοτικές εκλογές, μόνο στη διαδικασία του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, μόνο οι εγγράμματες και μόνο όσες ήταν άνω των 30 χρόνων, όταν το 70% των γυναικών στην Ελλάδα άνω των 30 ετών ήταν αναλφάβητες! Στις δημοτικές εκλογές του 1934, στις πρώτες στην ιστορία του τόπου, όπου οι γυναίκες έστω και υπό όρους, είχαν το δικαίωμα ψήφου, ψήφισαν μόνο 240 γυναίκες σε όλη την Ελλάδα.
Οι προσπάθειες των Ελληνίδων ξεκίνησαν το 1887, όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «ψήφος στη γυναίκα». Το 1921 ο πρωθυπουργός Γούναρης υπόσχεται να κάνει το σύνθημα πραγματικότητα, αν και τελικά η πρότασή του δεν ευδοκιμεί, μα ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι απλοί άνθρωποι, οι απλές γυναίκες δε θεωρούσαν πως πρέπει να τους δοθεί δικαίωμα ψήφου. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε το 1928 στην έγκριτη εφημερίδα της Κοζάνης ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ των Θεοδοσιάδη-Γκαβανά και φανερώνει την άποψη μίας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού για το σύνθημα «ψήφος στη γυναίκα». Πλήρες δικαίωμα ψήφου η Ελληνίδα απέκτησε το 1952 εκλέγοντας πλέον από τότε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και γυναίκες βουλευτές, ενώ η πρώτη χώρα στον κόσμο που παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες ήταν η Νέα Ζηλανδία το 1895.


Η ΕΒΔΟΜΑΣ ΜΟΥ
ΨΗΦΟΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

Μήπως πρόκειται περί νέου παγκοσμίου πολέμου; Περί εξαπλώσεως της λέπρας; Περί εκρήξεως ηφαιστείου; Περί συντελείας του κόσμου; Καθόλου αγαπητοί μου. Πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερον, πολύ καταστρεπτικώτατον! Πρόκειται να δοθή στες γυναίκες το δικαίωμα του ψηφίζειν και ψηφίζεσθαι. Κι’ αυτό είνε πολύ …τραγικόν!
Και έτσι, καλείται λίαν προσεχώς, η κοντή φούστα, το βαμμένο χειλάκι, η ροζ γλωσίτσα, ν’ αναλάβουν την αρχή! Τι φρίκη! Κι όμως, αφού της δώσαμε τόσες και τόσες ελευθερίες και τες αφήσαμε να βγαίνουν στους δρόμους ημίγυμνες, να βάφωνται, να καπνίζουν και να κάνουν χίλιες δυο άλλες ασχημιές, φυσικόν επόμενον ήτο να τες παραχωρήσουμε τας Βουλευτικάς ή δημαρχιακάς κάλπας. Ενώ αν δούλευε η βρεγμένη σανίδα δεν θα φτάναμε εκεί που κοντεύουμε να φτάσουμε. Αλλά μήπως είχαμε και τίποτα καλίτερο να κάνουμε; Τους ληστάς τους εξωντώσαμεν! Καταχραστήν δεν αφήσαμε ούτε για δείγμα! Τα δημόσια ταμεία υπερπληρώθησαν χρημάτων! Δρόμους κάναμε! Σχολεία κατασκευάσαμε! Και αφού όλα τα κακώς κείμενα τα φέραμε σε λογαριασμό και τάξις και ασφάλεια επικρατεί καθ’ άπασαν την χώραν, απησχολήθημεν με τον φεμινισμό. Φυσικώτατα! Όλα τα είχε η Μαριορή, ακόμη φερετζές της έλειπε! Και της δώσαμε κι’ αυτόν για να μη μας …δείρη!…
Ο Χρικολυμ

(ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ, 29/3/1928, αρ. φ. 50, σελ. 1).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου