«Το κωδωνοστάσιον ίδρυται παρα τον ναόν του Αγ. Νικολάου εκ λαξευτών λίθων τετράγωνον και ύψους 26 μέτρων περίπου. Επί της ανατολικής πλευράς του άνω ορόφου φέρει ωρολόγιον μέγα δώρον Ηλία Κουτσιμάνη…ιδρυθέντος τω 1855, ην Ανδρέας τις εκ Σελίτσης.» Ιστορία της Κοζάνης Πανγ. Ν Λιούφη.(αργότερα ο μεγάλος ευεργέτης Κ. Μαμάτσιος εδώρησε το υπάρχον σήμερα).
Στέκεται πάντα εκεί λιτό, λιτό και απέριττο, όπως ταιριάζει στο σκοπό που το έταξε, για τις ανάγκες των ανθρώπων. Λιτό και απέριττο, από πελεκημένο πωρόλιθο της περιοχής, χωρίς περίτεχνα σκαλίσματα και φιλοτεχνημένες απολήξεις. Ένα πέτρινο κτίσμα που ξεπερνά σε ύψος τα γύρω κτίρια, ώστε να είναι ορατό το ρολόι του στην κορυφή και ακριβώς από κάτω τα σήμαντρα του Αι Νικόλα για να μπορούν να ακούγονται σ’ όλη τη Πόλη. Στέκεται πάντα εκεί, αφήνοντας το πλευρό του Δημαρχείου να ακουμπά πάνω του, ενώ απλώνει τα θεμέλιά του μέχρι το ιερό της εκκλησιάς. Δεν ξέρω που ανήκει, αν είναι ένα καμπαναριό του Μητροπολιτικού Ναού, ή μια δωρεά στη Πόλη μας; Άλλωστε πολύ λίγη σημασία έχει, γιατί οι αναφορές, το δέσιμο του κόσμου με το «Ρολόι» δηλώνουν ότι ανήκει σ’ αυτούς, τους καθημερινούς πολίτες της Κοζάνης. Σ’ αυτούς που θα ορίσουν τη συνάντησή τους εκεί, σ’ αυτούς που περνώντας θα ρίξουν μια κλεφτή ματιά χαιρετισμό στο ρολόι, σ’ αυτούς που θα φέρουν το γύρισμα της βόλτας τους κάτω από τη σκιά του, σ’ αυτούς που οι ενημερωτικοί ήχοι του ρολογιού, τους υπενθυμίζουν τα ωράριά τους, σ’ αυτούς που το κάλεσμα της εκκλησιάς βγαίνει γλυκόηχο απ’ τις καμπάνες του.
Στέκεται πάντα εκεί, λες και παρατηρεί ότι συμβαίνει στη Πόλη μας, λες και συμμερίζεται τα προβλήματά μας. Μια σταθερή αξία αναλλοίωτη, που του έδωσε αυτό που δικαιούται, ώστε να το αναγνωρίσουμε σαν «έμβλημα» της Πόλης μας. Τώρα θα μου πείτε, γιατί πιάστηκα με το «Ρολόι»; Περνώντας τις προάλλες από τη «βόλτα», πρόσεξα τη γραπτή διαμαρτυρία με μαύρο σπρέι κάποιων, που την υπέγραφαν με το αναρχικό Άλφα. Με παραξένεψε γιατί έχω την άποψη, ότι μας εκπλήσσουν με τις έξυπνες αναγραφές τους και παρά τη συμπάθειά μου στα συνθήματά τους, τους αδικεί ο χώρος που επέλεξαν να αποτυπώσουν τη διαμαρτυρία τους. Το «Ρολόι» ανήκει σ’ όλους και σ’ αυτούς και σ’ εμάς και στους άλλους, αλλά γι’ αυτό που του έχουμε αναγνωρίσει, γι’ αυτό που έχει μπει στη ζωή μας και κάθε άλλη προσέγγιση ή χρήση το προσβάλλει, του χαλάει την εικόνα. Άλλωστε όπως αναφέρει ο συγχωρεμένος ο Βασίλης Ραφαηλίδης στη «μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού», ο «αναρχισμός πριν απ’ όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού- όπως θα έλεγε και ο Κροπότκιν». Επίσης ο Προυντόν παρά την υπερβολή του ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», δέχεται στο σύγγραμμά του «Τι είναι ιδιοκτησία;», την ιδιοκτησία που δεν είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης, αλλά ανήκει σε άτομα ή σύνολα ανθρώπων. Όπως και να έχει, αυτό το «Ρολόι» είναι δικό σας και δικό μας, δεν πρέπει κανείς να μας το χαλάσει και εφ’ όσον πιστεύουμε στην εμβληματική του σημασία, οφείλουμε να το σεβόμαστε. Βέβαια η παρατήρηση μου για την άσχημη εντύπωση που μου προξένησε η αναγραφή συνθημάτων στη βάση του κτίσματος, έχει να κάνει μόνο σ’ αυτό. Όσον αφορά την αποτύπωση σκέψεων, συνθημάτων, διαμαρτυριών, ευφυολογημάτων στους τοίχους, αν και σέβομαι το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, εν τούτοις οφείλω να ομολογήσω ότι αποτελούν μια άλλη εκδοχή στην έκφραση. Είναι μια άλλη μορφή λόγου, που είτε σαν προχωρημένη σκέψη, είτε σαν ευφυολόγημα, είτε σαν προβληματισμός, δημιουργεί ένα είδος ιδιότυπης «λογοτεχνίας» του ΤΟΙΧΟΥ. Προφανώς αυτή η αποτύπωση να γίνεται ενοχλητική σε κάποιους, που τους ανατρέπει τα «στερεότυπα», όμως δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε αυτήν την άλλη, σκωπτική πολλές φορές φιλοσόφιση, που μας οδηγεί σε μια διαφορετική ανάγνωση, από αυτή που εκπαιδευτήκαμε για την πειθαρχία του μυαλού μας. Έτσι μπορεί να μη συμφωνώ με το γράψιμο στους τοίχους του «Ρολογιού» και εξήγησα το γιατί, όμως θα συνεχίσω ν’ αναζητώ στις γειτονιές της Πόλης μας αυτά τα ορθογραφημένα πάντα κειμενάκια, που αλλάζουν την οπτική της αντίληψης. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούμε θα μας ωφελήσει να τα ερμηνεύσουμε. Ίσως έτσι βρούμε την επικοινωνία μας με αυτά τα «παιδιά», που αρνούνται να γίνουν το επακόλουθο των δικών μας πράξεων. Ίσως, ίσως ακόμα θα μπορούσε στη Κοζάνη που και το πνευματικό της επίπεδο και η προοδευτική της κατεύθυνση το δικαιολογεί, να στηθεί ένα μόρφωμα τοίχου, που θα αποτελεί ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ μιας άλλης σκέψης (ας το σκεφθεί ο κ. Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο). Πιστεύω θα είναι μια πρωτοπορία για τη Πόλη μας, που θα απελευθερώνει την σκέψη των πολιτών της, αλλά θα συμβάλλει και στο να διατηρηθούν τα σύμβολα και τα μνημεία της Κοζάνης στη τιμή και την αξιοπρέπεια που τους αξίζει.
Μαγκλάρας Βασίλης
magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου