140 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

(ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΟΦ. ΔΩΣΣΑ)

Με αφορμή την επετειακή σύναξη για τα 140 χρόνια της Τσοτυλίου Σχολής, ξαναέρχεται στην επικαιρότητα η τραγικότητα της διακοπής της λειτουργίας του Λυκείου , που ενώ αυτή η επετειακή σύναξη θα έπρεπε να έχει πανηγυρικό χαρακτήρα και να προτείνει την συνέχεια μιας τόσο ένδοξης και θεμελιωμένης σε αξίες πορείας για το μέλλον, μοιάζει περισσότερο με μνημόσυνο που το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι το κενό.
Πλέον η απέχθεια και η οργή προς την μεθόδευση, είτε των εγγύς ευρισκομένων επισήμως η παρασκηνιακά ενεργούντων, είτε των κατεχόντων (οποία ειρωνεία «συμπατριωτών» με την ευρεία έννοια) οφίκια λήψης «άτεγκτων» και οριακής σκληρότητας αποφάσεων έχει αντικατασταθεί από κενό, ίδιον περιόδου θλίψης.
Αυτές οι αποφάσεις που με το τρόπο που ληφθήκαν (και είναι όλα αυτά γνωστά και καταγεγραμμένα σε όλους τους τόνους) το μόνο που ικανοποιούν είναι την προσπάθεια πλήρωσης του υπαρξιακού κενού, που δημιουργεί η άσκηση παντί τρόπω και μέσω της εξουσίας.
Αυτή η μοναξιά λοιπόν είναι σήμερα παρούσα σε αυτή την επέτειο από την Ίδρυση της Σχολής και είναι ίδια αν αναλογιστούμε την πορεία μέσα στους αιώνες στην ζηλευτή πορεία της Σχολής μέχρι σήμερα.
Αυτή η μοναξιά ας γίνει το πλεονέκτημά μας όπως τόσες δεκαετίες τώρα και ας γίνει ο καταλύτης ιδεών για να δούμε άλλες μορφές αξιοποίησης αυτού του θησαυρού που μας κληρονομήσαν οι πρόγονοί μας αυτού του τόπου.
Ιδέες, όπως την μετεξέλιξη της Σχολής σε Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο το οποίο να είναι υπό την κηδεμονία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και γενικότερα ένα πιο διευρυμένο ρόλο σε θέματα εκπαίδευσης στο σύνολο της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας και γενικότερα στην Βόρεια Ελλάδα και στην ομογένεια.
Ας αρχίσει μια συζήτηση, δεν είναι αργά, για το πώς θέλουμε να εξελιχθεί το Ίδρυμα και με τι τρόπους θα το κατορθώσουμε.
Προτείνω να δημιουργηθεί μια ομάδα επεξεργασίας προτάσεων και σύντομα (προτείνεται η 29/10/2011 μέρα Σάββατο) να γίνει μια ανοιχτή συνάντηση για να μεθοδευτούν οι περαιτέρω κινήσεις.
Με το ίδιο πνεύμα των Ιδρυτών της Σχολής πρέπει να πορευθούμε για την επανεκκίνησή της και την τοποθέτηση της μέσα στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται κοινωνικά, χωρικά και οικονομικά.
Και ας θυμηθούμε…
«Συγκεφαλαιώνων, λοιπόν, λέγω ότι και το σύνολον της πόλεως είναι γενικόν της Ελλάδος σχολείον, και καθείς από τους συμπολίτας μας μου φαίνεται ως να συγκεντρώνη εις την προσωπικότητά του την ικανότητα να προσαρμόζεται εις τας ποικιλωτάτας εκφάνσεις της δραστηριότητος με την μεγαλυτέραν ευστροφίαν και χάριν. Και ότι τούτο δεν είναι κομπορρημοσύνη, επιβαλλομένη από την παρούσαν ευκαιρίαν, αλλά η πραγματική αλήθεια, αποδεικνύει ακριβώς η δύναμις της πόλεως, την οποίαν τα προτερήματά μας αυτά μας επροσπόρισαν. Διότι από όλας τας συγχρόνους πόλεις μόνη η πόλις των Αθηνών, όταν τεθή υπό δοκιμασίαν, αποδεικνύεται ανωτέρα της φήμης της, και αυτή μόνη ούτε εις τον ηττώμενον παρέχει αφορμήν αγανακτήσεως, διότι ενικήθη από τοιούτον εχθρόν, ούτε εις τους υπηκόους αφορμήν παραπόνου, ότι κυβερνώνται από αναξίους…»


http://kozanimedia.gr/archives/23384