Αν δεν ήμουν μόνος στο σπίτι θα στοιχημάτιζα ότι
κάποιος με εθίζει με παραισθησιογόνα κάθε φορά που ανοίγω τη τηλεόραση. Δεν
πρόκειται απλά για κάτι που δεν βλέπεται. Πρόκειται πια για κάτι που τρομάζει.
ΑΝ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΔΕΙΚΤΗ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΕΝΑ ΔΥΟ
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, τότε με σιγουριά
μπορούμε να διαγνώσουμε ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα ψυχαναλυτικό καναπέ από
τον οποίο δε θα σηκωθούμε τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια. Η τηλεόραση
παράγει μαζικά σκουπίδια, κακογουστιά, κατάθλιψη, νεύρωση, εσωστρέφεια,
κανιβαλισμό, μηδέν, κλειστοφοβία, επαρχιωτισμό, απελπισία, χυδαιότητα. Κάθε
μέρα -24x7- η τηλεόραση
χορεύει το χορό των επτά πέπλων,
μέχρι που πετώντας το τελευταίο αντικρίζουμε την Απόλυτη Μούμια.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΘΥΕΛΛΑΣ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗ ΝΤΡΟΠΗ. Η θεαματικότητα
έρχεται από εκεί που η τηλεόραση ανακαλύπτει ότι το ανοσοποιητικό μας δεν
λειτουργεί. Η τηλεόραση πάσχει από ναρκισσισμό. Θυμηθείτε ποιος ήταν ο
Νάρκισσος. Ήταν εκείνος ο νεαρός που ερωτεύτηκε το είδωλό του βλέποντας το στα
νερά ενός ποταμού. Τι έβλεπε όμως στην ουσία; Τον εαυτό του να πνίγεται. Και η
τηλεόραση βλέπει τον εαυτό της να πνίγεται χαυνωμένη από την εικόνα της. Ανοίγοντάς
την έχεις τη ψευδαίσθηση ότι ανοίγεσαι στον κόσμο και καταλήγεις να κοιτάς
αποβλακωμένος το κενό. Μην ξεχνάμε πάντως ότι η συνεχής παρακολούθηση της
μικρής οθόνης είναι ίδιον των πολύ μικρών παιδιών ή των συνταξιούχων και των
αρρώστων. Καθόλου τυχαία η χρήση της αυξάνει με την ηλικία δηλαδή με την προοδευτική
απώλεια της αυτονομίας.
ΣΕ ΕΝΑ ΖΑΠΙΝΓΚ ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ έπεσα πάνω
στο ριάλιτι της Άννας Βίσση. Είναι αστείο, αλλά το «Απόλυτη» ήταν ένας
επιθετικός προσδιορισμός που σκεφτήκαμε κάπου στα τέλη του ‘90 ως γελοία υπερβολή στα περιοδικά,
επειδή είχαμε εξαντλήσει όλα τα υπόλοιπα επίθετα -«να δείτε που θα ενθουσιαστεί
με αυτό που εμείς γελάμε». Άντεξα δέκα λεπτά. Δεν είναι κακό, είναι κάτι
χειρότερο. Εξωφρενικά βαρετό. Παλιό. Και η απόδειξη ότι η Σταρ Βίσση ανήκει
στις πρώην -μόνο οι πρώην κάνουν ριάλιτι σε μια ύστατη προσπάθεια να επανέλθουν
στη δημοσιότητα που έχει ξεχάσει την ύπαρξή τους. Και φυσικά ένας αναχρονισμός.
Τι άλλη αντίδραση μπορούν να προκαλέσουν ατάκες μιας πρώην σταρ στο κοινό μιας
πτωχευμένης χώρας, όπως «θέλω να λένε κάθε χρόνο πόσο πιο όμορφη, πιο αδύνατη
και πιο γυμνασμένη είμαι», εκτός από θυμηδία; Και τι εντύπωση μπορούν να κάνει
ο πυρετός της πρεμιέρας με παρασκήνια από την προετοιμασία της «σταρ» μέχρι την
αποθέωσή της στη σκηνή, όταν αυτό που τελικά βλέπουμε είναι σα low budget
διαφημιστικό τσίχλας;
TΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ FAB5:
δηλαδή ο Φίφης του Παράβα επί πέντε. Πέντε Χαρούμενοι (Gays) αναλαμβάνουν να
μεταμορφώσουν έναν άντρα με όποια προσωπικότητα σε ένα υβρίδιο -άντρα με καμιά
προσωπικότητα- προσομοιάζοντάς τον με ένα μοντελέ πρότυπο που κυκλοφορεί σε ένα
παράλληλο σύμπαν. Οι Μυθικοί 5 είναι μια ιδιότυπη παρέα που μοιράζεται την ίδια
αγάπη για το μπότοξ, τους κλόουν, τον κατινισμό, τα σεξιστικά αστεία
Δελφιναρίου, το πιστολάκι, την αποτρίχωση. Οι πέντε εξόριστοι της
πραγματικότητας λειτουργούν στον θεατή σαν reality check: γι’ αυτό λοιπόν
φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… Μετά από αυτό αναγκαστικά πρέπει να αυτομαστιγωθούμε…
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΔΑΜΙΝΟΤΗΤΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΗ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ. Έχει χαθεί η αίσθηση της ντροπής που μέχρι
πριν κάποια χρόνια περιέβαλλε τους απαίδευτους και τους ατάλαντους. Αυτοί είναι
που κυριάρχησαν στην τηλεόραση σαν βασιλιάδες και αυτή τους έδωσε το δικαίωμα
όχι μόνο να μην κοκκινίζουν, αλλά αντίθετα να θεωρούν ότι τα καραγκιοζιλίκια
και η αμορφωσιά τους εξωραΐζονται στην κολυμπήθρα των θεαματικοτήτων. Ποιος
όμως μπορεί να αντέξει πια την επιθετικότητα της αμορφωσιάς της Μενεγάκη ή του
Αρναούτογλου; Σαν τοτέμ μιας Ανοησίας που μισεί θανάσιμα κάθε τι το πνευματικό
ανήκουν ολοκληρωτικά σε μια άλλη εποχή. Κι ύστερα υπάρχουν όλοι αυτοί οι
τηλεπαρουσιαστές που από διαφορετικά κανάλια, πρωί, μεσημέρι και βράδυ
επιτίθενται ο ένας στον άλλο, γλύφουν ο ένας τον άλλο, συνομιλούν μεταξύ τους,
στέλνουν μηνύματα ο ένας στον άλλο, μεταμορφώνοντας την τηλεόραση σε ένα
αιμομικτικό χωριό που μόλις ανακάλυψε τις ντουντούκες.
ΦΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ, Η ΕΚΠΤΩΣΗ ΕΓΙΝΕ ΤΟ
ΣΗΜΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ καταβαραθρώνοντας κάθε έννοια σεβασμού
στον τηλεθεατή. Ο τηλεθεατής είναι οριστικά ένας άγριος που βάζει τα χέρια του
για να πιάσει αυγά στα σκοτάδια -Black Out- με παρουσιάστρια ένα κέρινο ομοίωμα
της Μαντάμ Τισό, ένας χαχόλος που παρακολουθεί σαρανταπεντάχρονες Αρβύλες να
δημιουργούν κύματα αμηχανίας με τα «καλαμπούρια» τους, ένας λοβοτομημένος που
ερωτεύεται τον Εζέλ, ένας πεμπτοκοσμικός που βλέπει ειδήσεις σαν ανακοινώσεις
των Σοβιέτ, ένας απελπισμένος που παρακολουθεί πέντε μουρλοκακομοίρες να μιλάνε
μια μογγολική γλώσσα, ένας ασθενής με αλτσχάιμερ που βλέποντας για χιλιοστή
φορά μια παλιά σειρά αισθάνεται ότι είναι καινούργια επεισόδια. Και τα δύο τρία
ελληνικά καθημερινά σίριαλ της εμμηνόπαυσης και οι κωμικές σειρές μοιάζουν σαν
αποχαιρετιστήρια σημειώματα πριν την αυτοκτονία.
ΤΑ ΠΡΩΙΝΑΔΙΚΑ/ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΥΛΗ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ
ΤΗΣ TRASH TV μόνο που ενώ η trash tv ήταν αυθόρμητο επιθετικό κιτς,
υπερσικάτα σκουπίδια με το θίασό της να εκπέμπει την ολόλαμπρη αύρα που
διαθέτουν τα ρετάλια της σόου μπιζ και που η αυθεντικότητα της και η φτήνια της
αποτελούσαν πολιτισμικό σοκ. Σήμερα τα πρωινάδικα/μεσημεριανά αποτελούνται από
ανθρώπους που υποδύονται επαγγελματικά το τσίρκο και η φτήνια τους παραμένει
φτήνια, το κακό γούστο παραμένει κακό γούστο και η κενότητά τους είναι
ανυπόφορη -σαν να τρως ανάλατο φιδέ σε νοσοκομείο μετά από εγχείρηση
σκωληκοειδίτιδας.
ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΔΡΑΜΑΜΙΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. Χρειάζεται να ανεβάσεις ακόμα περισσότερο
τις μαζοχιστικές αντοχές σου και επί πλέον εξαιρετική γενναιοδωρία για να
κάψεις μερικά εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα. Ναι, η τηλεόραση χρειάζεται μια
τεράστια προσπάθεια για να την κλείσεις. Αλλά αν κλείσεις την μαύρη τρύπα που
χάσκει στη μέση του δωματίου σου μπορεί να μην αγιοποιηθείς αυτόματα, αλλά
τουλάχιστον θα αυξηθεί ο καθαρός αέρας γύρω σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου