Μαρία Χατζηαποστόλου
«Ο Έρωτας ήταν εκεί…»
Η
άρνηση του θανάτου και η κατάφαση της ζωής
«Της
Αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και
χαρές ανείδωτες με σκιάσανε…».
Οδυσσέα Ελύτη, «Το Άξιον
Εστί».
Υπάρχουν
στιγμές που το OXI γράφει Ιστορία και που η
άρνηση, μας οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη κατάφαση. Και είναι
εκείνο το OXI σου, που
θ’ οδηγήσει στη ζωή. Το να θέτεις τον εαυτό σου έναντι οτιδήποτε διασπά την
ανθρώπινη σου υπόσταση, με την αστραπή πάντα στο βλέμμα σου και ποτέ
εφησυχασμένος, είναι τ’ ομορφότερο και συνάμα υψηλότερο χρέος που μπορεί να
εκπληρώσει ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αληθεύει την ανθρωπιά του… Κι εκείνο το OXI σου είναι που θα σε κάνει να
ξεχωρίσεις απ’ τη συνάφεια την πολύ του πλήθους, καθώς λέει ο μεγάλος
Αλεξανδρινός. Αυτή σου η άρνηση θα σ’ οδηγήσει στην πιο θετική διάσταση της
ζωής, καταργώντας κάθε συνήθεια που σκοτώνει την έκπληξη. Η θετική διάσταση του
OXI, οδηγεί σε μια
νέα οντολογική πραγματικότητα, σε μια υπέροχη υπαρξιακή μεταμόρφωση, σε μια νέα
διάσταση, καινή κι όχι κενή…
Μας ανάγει σ’ εκείνη τη μοναδική ελευθερία της οντολογίας. Εκεί όπου
επιτρέπεις στην ύπαρξη ν’ αναπνέει… Να έρχεται σε συνάντηση με τον άλλον… Η
άρνηση, ως στάση κατάφασης, ως αντί-σταση, ως έκφραση αποδοχής του διαφορετικού
και άρα του ίδιου του προσώπου σου, ως κατάφαση της ίδιας της ζωής, ως άρνηση
σε καθετί που αλλοιώνει την ύπαρξη. Άρνηση σε καθετί που δεν σέβεται την
διαφορετικότητα του άλλου. Άρνηση σε καθετί που δεν αφήνει τον άνθρωπο να
σκέφτεται ελεύθερα. Άρνηση σε καθετί που τεμαχίζει τη ζωή… Κι αν το επίπεδο
ενός πολιτισμού φανερώνεται από την αντιμετώπισή του προς τους αδυνάτους, όπως
μας λέει ο μεγάλος μας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, η ανθρωπιά ενός
ανθρώπου, φανερώνεται ακριβώς μέσα σε τούτη την σταυροαναστάσιμη προοπτική της
ζωής. Μια κοινωνία στην οποία θα υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα και στον
άλλον, δεν είναι ουτοπία… Αρκεί να αναπνέει παντού κυρίαρχη η ζώσα μνήμη που θα
διαλύει κάθε σκοτάδι…
Περιμένοντας την 28η του Οκτώβρη… Καρτερώντας
τον άνεμο της λευτεριάς, το ίδιο το θαύμα, σε μια πατρίδα που καθημερινά
ρίχνεται στη λησμονιά, αρνούμενη την ίδια της την Ιστορία, τασσόμενη μ’ αυτούς,
τους οποίους τόσο γενναία πολέμησαν οι άνθρωποι της σ’ όλη τη μακραίωνη ιστορία
της. Σε μια κοινωνία που μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα σε μια απάνθρωπη μάσκα,
ολότελα αντίθετη με τα πανανθρώπινα ιδανικά για τα οποία πολέμησε αιώνες επί
αιώνων ο λαός μας. Άραγε υπάρχει ακόμη ελπίδα μέσα σε τούτο το παράλογο σκηνικό του θανάτου;
Ναι, υπάρχει κι ανασταίνεται στα μάτια των παιδιών… Αναπνέει
μέσα στους χτύπους της καρδιάς τους… Λιποτακτεί ηρωικά κάθε φορά που
ονειρεύονται…
Τιμή και δόξα στους αφανείς και ανυπότακτους ήρωες που μ’ όλη τη δύναμη της
ψυχής τους,
βροντοφώναξαν OXI, τη στιγμή που όλη η γη
φώναζε ΝΑΙ… Mια
χούφτα τρελοί κι ωραίοι, αντιστάθηκαν σ’ ότι καταργούσε τη ζωή… Γιατί άραγε; Η
απάντηση έρχεται με τον ομορφότερο τρόπο… Μέσα από το μαθητή μας το Μάριο… Κι
αυτό αρκεί… «Ο
Έρωτας ήταν εκεί…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου