Η ιστορία του Naoto Matsumura προκαλεί εντύπωση από
την αρχή της κιόλας, καθώς είναι ο μοναδικός από τους 80.000 κατοίκους της
Φουκουσίμα, που έμεινε στην πόλη όταν η περιοχή εκκενώθηκε το Μάρτιο του 2011,
μετά το τσουνάμι που χτύπησε την Ιαπωνία. «Όταν έγινε ο σεισμός ήμουν στο
πυρηνικό εργοστάσιο και δούλευα στο δρόμο. Όλοι έφυγαν, αλλά εγώ ζούσα εδώ με
τους γονείς μου και η μητέρα μου μόλις και μετά βίας μπορούσε να περπατήσει.
Τους είπα ότι έπρεπε να μείνουμε. Έναν περίπου μήνα μετά τις πυρηνικές
εκρήξεις, ήρθαν τα αδέρφια μου και είπαν ότι ήταν επικίνδυνα να μείνουμε στην
πόλη. Έπρεπε να φύγουμε. Πήραν τους γονείς μου αλλά εγώ αποφάσισα να παραμείνω
εδώ μόνος μου. Έπρεπε να φροντίσω τα σκυλιά μου»…
Και δεν ήταν μόνο αυτά… «Αφού είχα μείνει δυο τρεις
μέρες μόνος, άκουσα το σκύλο του γείτονα να γαβγίζει. Ήταν πεινασμένος, έτσι
άρχισα να τον φροντίζω. Έπειτα βρήκα άλλον έναν αδέσποτο σκύλο και έναν μήνα
αργότερα περνούσα τον περισσότερο από το χρόνο μου ψάχνοντας τριγύρω στην
περιοχή της Ταμιόκα για εγκαταλειμμένα ζώα. Υιοθέτησα σκυλιά, γάτες, κουνέλια,
κοτόπουλα, πάπιες, αγελάδες -πάρα πολλά για να τα μετράω. Τα τάιζα για να μην
αγριέψουν από την πείνα»…
Μέχρι σήμερα παραμένει στην περιοχή και τρέφεται με
λαχανικά και ψάρια από το ποτάμι. «Φροντίζω όπως μπορώ τον εαυτό μου. Τη
ραδιενέργεια δεν τη φοβάμαι, αφού δεν μπορώ ούτε να τη δω και δεν πονάει. Ένας
γιατρός σε ένα πανεπιστήμιο μου είπε ότι ήμουν πάρα πολύ ραδιενεργός, αλλά
χρειάζονται πάνω από 30 χρόνια για να εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα. Εγώ,
ξέρετε, σε 30 χρόνια θα είμαι πάνω από 80. Είναι φυσιολογικό να πεθάνεις όταν
είσαι 80»…
Οι περισσότεροι τον φοβούνται. Δεν τον πλησιάζουν.
Ούτε καν οι συγγενείς του. «Αποφεύγω να έρθω σε επαφή με άλλους ανθρώπους,
γιατί καταλαβαίνω ότι δεν αισθάνονται άνετα. Η μοναξιά είναι μεγάλη. Κάποτε εδώ
ερχόταν πολύς κόσμος για να θαυμάσει τις ανθισμένες κερασιές. Είχαμε πολλές…
Τώρα δεν πατάει άνθρωπος. Όταν περπατάω μέσα στην πόλη, είμαι ολομόναχος. Τη
νύχτα δεν υπάρχει ηλεκτρισμός και το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα. Μόλις αρχίζει
να σουρουπώνει δυσκολεύουν τα πράγματα! Τότε είναι που με πιάνει και εμένα η
θλίψη. Πίνω, όμως, καναδυό ποτήρια σάκε πριν πάω για ύπνο για να ξεχάσω τη
μοναξιά. Δύσκολο πράγμα. Όταν έρθει το πρωί αισθάνομαι ξανά ζωντανός. Και πού
ξέρεις, μπορεί κάποια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα και ο κόσμος να
ξαναγυρίσει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου