ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι Καταραμένοι Ποιητές (γαλλικά: Les Poètes Maudits) είναι ποιητές που διάγουν τη ζωή τους έξω από τα κοινωνικά πλαίσια ή και ενάντια σε αυτά. Η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, η τρέλα, το έγκλημα, η βία και γενικά κάθε μη αποδεκτή κοινωνική πράξη, όπως και ο πρόωρος θάνατος είναι τυπικά στοιχεία της βιογραφίας ενός καταραμένου ποιητή.

Ο πρώτος καταραμένος ποιητής υπήρξε ο Φρανσουά Βιγιόν (1431-1474 περίπου), η φράση όμως κατοχυρώθηκε στις αρχές του 19^ου αιώνα από τον Αλφρέντ ντε Βινύ στο δραματουργικό του έργο του 1832 Stello, όπου αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης. Τυπικά παραδείγματα καταραμένων ποιητών υπήρξαν οι Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν και Αρθούρος Ρεμπώ. Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους κατέχει και ο πρόδρομος του Υπερρεαλισμού, Λωτρεαμόν.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82

 

ΛΩΤΡΕΑΜΟΝ - ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ

Γέρο-ωκεανέ, η τελειότητά του σφαιρικού σου

σχήματος, που τόσο ιλαραίνει την αυστηρή έκφραση της

γεωμετρίας, εμένα δεν μου θυμίζει παρά τα μικρά μάτια

του ανθρώπου, που είναι τόσα δα, απαράλλαχτα με του

αγριόχοιρου, και καταστρόγγυλα με κείνα των πουλιών

της νύχτας. Ωστόσο ετούτος, από καταβολής κόσμου

περνιέται για ωραίος. Πάντως εγώ υποπτεύομαι, πως

αυτό το κάνει περισσότερο από φιλότιμο, και πως πραγματικά

για την ομορφιά του αμφιβάλλει. Τότε, γιατί

να κοιτάζει με τόση περιφρόνηση του συνανθρώπου του

τη μορφή; Χαίρε ωκεανέ!

***

Γέρο-ωκεανέ, καθόλου δεν είναι απίθανο απ’ ό,τι

κρύβουνε οι κόρφοι σου, να είναι ωφέλιμο για  το

μελλοντικό καλό του ανθρώπου. Ως τώρα, του έδωσες τη

φάλαινα, αλλά δεν αφήνεις εύκολα τ’ άπληστα μάτια των

φυσικών επιστημών να μαντέψουν τα χίλια μυστικά που

διέπουν την ιδιαίτερη οργάνωσή σου: συ, είσαι

μετριόφρων. Δεν μοιάζεις του ανθρώπου, που συνεχώς

καυχιέται για τιποτένια πράματα, Χαίρε, ωκεανέ!

***

Γέρο-ωκεανέ, τα νερά σου είναι πικρά. Έχουν την ίδια

γεύση της χολής, που στάζει η κριτική στις Καλές Τέχνες,

στις Επιστήμες και γενικά στα πάντα. Κι αν τύχει κάποιος

να είναι μεγαλοφυής, αυτοί τον βγάζουν βλάκα, και τον

άλλον με το λυγερό κορμί, απαίσιο καμπούρη. Σίγουρα, ο

άνθρωπος θα πρέπει να αισθάνεται έντονα την ατέλειά

του, για να της κάνει τέτοια κριτική, που άλλωστε κατά τα

τρία τέταρτα, οφείλεται στον ίδιο. Χαίρε ωκεανέ!

 

Μετάφραση:  Έλλη Νεζερίτη