Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ κ. ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ

O ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ «ΕΦΥΗΡΕ» ΤΟΝ 20^ο ΑΙΩΝΑ

Ο Ιούλιος Βερν (Jules Verne, 8 Φεβρουαρίου 1828-24 Μαρτίου 1905) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ιδιαίτερα γνωστός για τα περιπετειώδη μυθιστορήματά του και τη βαθιά επιρροή του στο λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τα μυθιστορήματά του Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1864), 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (1870) και Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (1873). Ο Βερν έγραψε για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν πρακτικά τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα πρακτικά μέσα ενός διαστημικού ταξιδιού. Είναι ο δεύτερος πιο μεταφρασμένος συγγραφέας στον κόσμο (μετά την Αγκάθα Κρίστι). Μερικά από τα βιβλία του γυρίστηκαν σε κινηματογραφικές ταινίες, κινούμενα σχέδια και τηλεοπτικές σειρές. Ο Βερν αναφέρεται συχνά ως ο Πατέρας της Επιστημονικής Φαντασίας, τίτλο που μερικές φορές μοιράζεται με τον Χιούγκο Γκέρνσμπακ και τον Χ. Τζ. Γουέλς.

 

# Είναι ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας.

# Για την ακρίβεια χαρακτηρίστηκε «Αρκούδα της Φαντασίας». 

# Λένε ότι αυτός «ανακάλυψε» πρώτος τον 20^ο αιώνα.

# Γεννήθηκε στον αστερισμό του Υδροχόου και συγκεκριμένα στις 8 Φεβρουαρίου του 1828.

# Τόπος γέννησης το νησάκι Φεηντό, του ποταμού Λίγηρα.

# Μεγάλωσε στη Νάντη παρακολουθώντας τα πλοία στο λιμάνι να φεύγουν για μακρινές άγνωστες χώρες.

# Σε μικρή ηλικία προσπάθησε αρκετές φορές να σκαρφαλώσει λαθραία σε ποντοπόρα πλοία.

# Σε ηλικία 15 ετών πήγε στο Παρίσι για νομικές σπουδές.

# Διάβαζε μανιωδώς και για ένα διάστημα απόλαυσε τη γοητευτική ζωή της Πόλης του Φωτός, αλλά τελικά τον κερδίζει η λογοτεχνία.

# Γνωρίστηκε με τον Ζακ Αραγκώ, τον ιδρυτή της Λέσχης των Αργοναυτών.

# Τα βιβλία του γρήγορα έγιναν μεγάλη επιτυχία και διαβάστηκαν αχόρταγα από εκατομμύρια ανθρώπους.

# Μερικά έγιναν εξ αρχής κλασικά: Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1864), Από τη Γη στη Σελήνη (1865), Είκοσι Χιλιάδες Λεύγες Υπό τη Θάλασσα (1870), Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες (1872).

# Το 1884 ταξίδεψε στη Μάλτα, στην Αλγερία, στην Τυνησία και κατόπιν στο Αιγαίο, έχοντας πάντα στο νου του τον Κάπταιν Νέμο, το alter ego του.

# Την ίδια χρονιά κλήθηκε σε ακρόαση από τον πάπα Λέοντα ΙΓ΄ από την οποία βγήκε κλαίγοντας.

# Διαβάστηκε όσο κανένας άλλος συγγραφέας του 19^ου αιώνα.

# Πολλά κείμενά του υπήρξαν το λιγότερο προφητικά.

# Ο Ιούλιος Βερν πέθανε στις 20 Μαρτίου του 1905.

# Έφυγε χωρίς να αφήσει κανένα μήνυμα για τον προορισμό του.

ΕΓΡΑΨΕ:

«Ό,τι και να εφευρίσκω, ό,τι και να κάνω θα είναι πάντα κατώτερο από την πραγματικότητα. Θα έρχεται πάντα η στιγμή όπου η δημιουργία και η επιστήμη θα ξεπερνούν τη φαντασία».

«Το Πείραμά μου πέτυχε. Εκτέλεσα την αποστολή μου, αλλά έφτασα πολύ γρήγορα στο σκοπό μου. Βιάστηκα. Δεν είσαστε ακόμη ώριμοι, δε μπορείτε να καταλάβετε. Θα έρθει αργότερα αυτή η ώρα και τότε μόνο θα ανοίξετε τα μάτια σας. Φεύγω λοιπόν και παίρνω μαζί μου το μυστικό μου. Όμως, το τρομερό αυτό μυστικό δε θα χαθεί τελείως για την ανθρωπότητα. Τίποτε δε χάνεται. Πρέπει μονάχα κάθε αγγελιαφόρος να έρχεται στην ώρα του» (Ροβήρος ο Κατακτητής).

«Εσείς τουλάχιστον δε θα παραπονεθείτε για την Ειμαρμένη, που σας ανάγκασε να συμμεριστείτε την τύχη μου. Θα βρείτε, ανάμεσα στα βιβλία, που μελετώ με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, το έργο σας, για τα «μεγάλα βάθη των ωκεανών». Το διάβασα πολλές φορές. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, λοιπόν, κύριε καθηγητά, ότι δε θα λυπηθείτε για το διάστημα, που θα περάσετε μέσα στο πλοίο μου. Πρόκειται να ταξιδέψετε στη χώρα των θαυμάτων και δε θα κουραστείτε εύκολα από το θέαμα, που διαρκώς θ’ αντικρίζετε. Θα δείτε εκείνα που κανένας άνθρωπος δεν τα είδε ως τώρα -γιατί κι εγώ και οι δικοί μου δεν συγκαταλεγόμαστε πια ανάμεσα στους ανθρώπους- κι ο πλανήτης μας, χάρη σε μένα, θα σας αποκαλύψει τα τελευταία του μυστήρια».

«Θα με πιστέψουν οι άνθρωποι, που θα τα διαβάσουν; Λίγο μ’ ενδιαφέρει. Αλλά τι απέγινε ο Ναυτίλος; Μπόρεσε ν’ αντέξει στη δίνει του Μαελστρομ; Ο πλοίαρχος Νέμο ζει ακόμη; Εξακολουθεί τις φρικτές αντεκδικήσεις του στον ωκεανό; Τα κύματα θα μας φέρουν καμιά μέρα το χειρόγραφο, που κλείνει την ιστορία της ζωής του; Θα μάθω, τέλος, το όνομα αυτού του ανθρώπου; Το ελπίζω» (Είκοσι Χιλιάδες Λεύγες Υπό τη Θάλασσα).

Ο Ιούλιος τελείωσε φρόνιμα το γυμνάσιο στη Ναντ και ήταν αρχηγός σ’ όλα τα παιχνίδια. Εφηύρε ένα νέο είδος ξυλοπόδαρων και πάντα ζωγράφιζε φανταστικές εικόνες στο μαυροπίνακα για να απεικονίσει τις ιδέες του για τις μηχανές και τις εφευρέσεις του μέλλοντος. Στα Λατινικά και στα Ελληνικά δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, όχι επειδή δεν ήταν επιμελής, αλλά επειδή δεν τον ενδιέφεραν. Μετά το λύκειο, πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά και να πάρει την άδεια του δικηγόρου ώστε να αναλάβει αργότερα το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του.

Ως φοιτητής στο Παρίσι, ο Βερν ζούσε στις τυπικές φοιτητικές συνοικίες μ’ ένα πενιχρό επίδομα, το περισσότερο από το οποίο το ξόδευε στα βιβλιοπωλεία και στα θέατρα. Η δίψα για διάβασμα ήταν ακόρεστη και ρουφούσε οτιδήποτε βιβλίο μπορούσε να αγοράσει ή να δανειστεί. Ολόκληρο χρόνο, το 1848, ο Ιούλιος Βερν έμεινε στο Παρίσι μελετώντας και δουλεύοντας σκληρά. Εκείνη τη χρονιά, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ, άρχισε να γράφει λιμπρέτα για οπερέτες, πέντε εκ των οποίων για τον φίλο του και συνθέτη Αριστίντ Ινιάρ.

Για κάποιο χρονικό διάστημα ξαναγύρισε στη μελέτη των νομικών για να ευχαριστήσει τον πατέρα του και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στους νομικούς όρους, στα συμβόλαια, στα αδικήματα, στα έγγραφα και στους νόμους. Ωστόσο, δεν είχε κανένα πραγματικό ενδιαφέρον γι’ αυτή την επιστήμη και μέσα στο νεανικό μυαλό του εξακολουθούσαν να στριφογυρίζουν με επιμονή η πλοκή διαφόρων έργων και τα αστεία του παρισινού θεάτρου. Το 1851 δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό Le Musée des familles οι πρώτες του μικρές ιστορίες: «Τα πρώτα καράβια του μεξικανικού ναυτικού» (Les premiers navires de la marine mexicaine) και «Ταξίδι με αερόστατο» (Un voyage en ballon). Οι ταξιδιωτικές ιστορίες που έγραψε για το περιοδικό αποκάλυψαν το πραγματικό του ταλέντο: να περιγράφει με απολαυστικό τρόπο εξωφρενικές περιπέτειες και ταξίδια, δίνοντας έξυπνα επιστημονικά και γεωγραφικά στοιχεία που έδιναν έναν αέρα αληθοφάνειας.

Όταν ο πατέρας του Βερν ανακάλυψε ότι ο γιος του περισσότερο έγραφε παρά μελετούσε νομικά, απέσυρε την οικονομική του υποστήριξη. Ο Βερν αναγκάστηκε να εργαστεί ως χρηματιστής, επάγγελμα που μισούσε παρά το γεγονός ότι ήταν επιτυχημένος σ’ αυτό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γνώρισε τον Βίκτωρα Ουγκώ και τον Αλέξανδρο Δουμά, από τους οποίους έμαθε πολλά που τον ωφέλησαν αργότερα. Επίσης ανακάλυψε πως το να γράφει κανείς θεατρικά έργα σαν ερασιτέχνης και το να γράφει έργα για να ζήσει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα ήταν διασκεδαστικό και το άλλο εξαιρετικά τολμηρό, ως μέσο που να εξασφαλίζει τροφή και στέγη. Ο Ιούλιος Βερν αναζήτησε τότε έναν άλλον τρόπο για να κερδίζει τα προς το ζην, πάντα με βάση το χάρισμά του να γράφει με ζωντανό τρόπο.

Το 1855 δημοσιεύτηκε το πρώτο του μυθιστόρημα ταξιδιών και περιπέτειας, το «Ξεχειμώνιασμα στους πάγους» (Un hivernage dans les glaces). Στις 10 Ιανουαρίου του 1857 παντρεύτηκε την Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, μια νεαρή χήρα με δύο κόρες. Με την ενθάρρυνσή της, συνέχισε να γράφει και να αναζητά εκδότη. Στις 3 Αυγούστου 1861 γεννήθηκε ο γιος του, Μισέλ Βερν. Έκτοτε ο Ιούλιος Βερν παραπονιόταν ότι το κλάμα του παιδιού τού αποσπούσε τη συγκέντρωσή του για τη συγγραφή μίας ιστορίας για ένα αερόστατο. Αργότερα ο Μισέλ παντρεύτηκε μία ηθοποιό παρά τις αντιρρήσεις του Ιουλίου Βερν, απέκτησε δύο παιδιά με μία ανήλικη ερωμένη και βυθίστηκε στα χρέη. Οι σχέσεις μεταξύ πατέρα και γιου βελτιώθηκαν μετά από αρκετά χρόνια.

Το 1862 κι αφού συνάντησε μεγάλες δυσκολίες να βρει εκδότη για το έργο του, ο Ιούλιος Βερν γνώρισε τον Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ, έναν από τους πιο σημαντικούς Γάλλους εκδότες του 19^ου αιώνα, ο οποίος εξέδωσε, μεταξύ άλλων, έργα του Βίκτωρος Ουγκώ, της Γεωργίας Σάνδη και των Ερκμάν-Σατριάν. Ο Ετζέλ διάβασε μία ιστορία του Βερν, σχετικά με την εξερεύνηση της Αφρικής με αερόστατο, η οποία είχε απορριφθεί από άλλους εκδότες επειδή ήταν «υπερβολικά επιστημονική».

Όμως ο Ετζέλ αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στο νέο συγγραφέα. Με τη βοήθεια του Ετζέλ, ο Βερν ξαναέγραψε την ιστορία, η οποία και κυκλοφόρησε το 1863 σε βιβλίο με τίτλο «Πέντε εβδομάδες με αερόστατο», που αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια του Ιουλίου Βερν να εισχωρήσει στο μαγικό του οραματικό κόσμο της μηχανής. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Ετζέλ έγινε ο μοναδικός εκδότης του Ιουλίου Βερν. Αργότερα, με τη βοήθεια και πάλι του Ετζέλ, ο Βερν ήρθε σε επαφή με ερευνητές και εφευρέτες που διαπλάτυναν τις γνώσεις του, τον συμβούλευαν σε ειδικά θέματα και τον τροφοδοτούσαν με ιδέες.

Μετά την επιτυχία του «Πέντε εβδομάδες με αερόστατο» ο Βερν έγινε γνωστός ως συγγραφέας και μπορούσε πλέον να συντηρείται μόνο με τη συγγραφή. Τα επόμενα χρόνια έγραψε πάρα πολλά μυθιστορήματα που συνήθως δημοσιεύονταν σε συνέχειες στο 15ήμερο περιοδικό του Ετζέλ Magazine d’Éducation et de Récréation πριν εκδοθούν ως βιβλία. Το βάρος επικεντρώνονταν σε μυθιστορήματα ταξιδιών και περιπετειών. Ο Βερν και ο Ετζέλ αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο συγγραφέα-εκδότη μέχρι το θάνατο του Ετζέλ το 1886. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Ετζέλ, ο Ιούλιος Βερν πρόσθετε κωμικές πινελιές στα μυθιστορήματά του, άλλαζε τις δυσάρεστες καταλήξεις των έργων του σε ευχάριστες, και περνούσε ήπια διάφορα πολιτικά μηνύματα.

Τα βιβλία του Βερν, που απευθύνονταν κυρίως σε νεανικό και σχετικά μορφωμένο αρσενικό κοινό, δεν ήταν επιτυχημένα μόνο στη Γαλλία αλλά, χάρη στις μεταφράσεις τους, και σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Τα γνωστότερα έργα του είναι: «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» (1864), «Από τη Γη στη Σελήνη» (1865), «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» (1869) και «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» (1873), τα οποία και σταθεροποίησαν τη φήμη του συγγραφέα σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Ο «Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Βερν από άποψη πωλήσεων και διασκευάστηκε επιτυχώς για το θέατρο. Το 1876 εκδόθηκε το πολιτικό δράμα «Μιχαήλ Στρογκόφ», που κι αυτό με τη σειρά του διασκευάστηκε με τη συνεργασία του Αντόλφ ντ’Εννερί σε επιτυχημένο θεατρικό έργο και αποζημίωσε τον Ιούλιο Βερν για τις απογοητεύσεις που δοκίμασε με τα θεατρικά έργα που έγραψε στην αρχή της σταδιοδρομίας του. Το έργο αυτό γυρίστηκε αργότερα σε ομιλούσα κινηματογραφική ταινία, κάτι που δεν μπόρεσε να συλλάβει η ισχυρή φαντασία του Βερν.

Το 1867, ο Βερν αγόρασε ένα μικρό πλοίο, το Σεν Μισέλ, το οποίο αντικαταστάθηκε διαδοχικά από το Σεν Μισέλ ΙΙ και το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του συγγραφέα. Με το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, ο Ιούλιος Βερν ταξίδεψε σ’ όλη την Ευρώπη. Το 1870, του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Μετά το 1880, αν και πέρασε πλέον το ζενίθ της δημιουργικότητάς του, ο Ιούλιος Βερν συνέχισε να γράφει και να δημοσιεύει έργα σχεδόν χωρίς διάλειμμα.

Η πίστη του όμως στα τεχνικά επιτεύγματα σιγά-σιγά εξασθένησε και από πολιτικής άποψης έγινε πιο συντηρητικός. Παρά τις επιτυχίες του, δεν κατάφερε το 1883 να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, όπως ήταν η επιθυμία του. Έτσι, άρχισε να κάνει πολλά ταξίδια, εν μέρει με ιδιόκτητα μηχανοκίνητα ιστιοφόρα και διατηρούσε ένα εντυπωσιακό σπίτι στην Αμιένη όπου ζούσε και από όπου καταγόταν η σύζυγός του.

Τα τελευταία χρόνια: Στις 9 Μαρτίου του 1886, καθώς ο Ιούλιος Βερν επέστρεφε στο σπίτι του, ο 25χρονος ανιψιός του, Γκαστόν, τον πυροβόλησε δύο φορές με πιστόλι. Η πρώτη σφαίρα αστόχησε, αλλά η δεύτερη βρήκε το αριστερό πόδι του Βερν, αφήνοντάς του μόνιμη χωλότητα που δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί. Αυτό το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά ο Γκαστόν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σε ψυχιατρικό άσυλο.

Μετά το θάνατο της αγαπημένης του μητέρας (1887) κι αφού είχε προηγηθεί ο θάνατος του Ετζέλ (1886), ο Ιούλιος Βερν άρχισε να γράφει πιο σκοτεινά έργα. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει σε αλλαγές στην προσωπικότητά του, αλλά ένας σημαντικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι ο γιος του Ετζέλ, ο οποίος ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του, δεν ήταν τόσο αυστηρός στις διορθώσεις του όσο ήταν ο Ετζέλ.

Το 1888, ο Ιούλιος Βερν μπήκε στην πολιτική και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος της Αμιένης, θέση την οποία υπηρέτησε επί 15 χρόνια. Στις 24 Μαρτίου του 1905 κι ενώ έπασχε από διαβήτη, ο Ιούλιος Βερν πέθανε στο σπίτι του επί της Boulevard Longueville 44 (σημερινή Boulevard Jules-Verne). Ο γιος του, Μισέλ Βερν, επέβλεψε την έκδοση των μυθιστορημάτων «Η Εισβολή της Θάλασσας» και «Ο Φάρος στην Άκρη του Κόσμου».

Το 1863, ο Ιούλιος Βερν έγραψε ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Το Παρίσι στον 20^ό αιώνα», όπου ένας νεαρός άνδρας ζει σ’ έναν κόσμο με γυάλινους ουρανοξύστες, τρένα υψηλής ταχύτητας, αυτοκίνητα που κινούνται με φυσικό αέριο, αριθμομηχανές κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών, αλλά δεν μπορεί να βρει την ευτυχία και καταλήγει σ’ ένα τραγικό τέλος. Ο Ετζέλ σκέφτηκε ότι η απαισιοδοξία του μυθιστορήματος θα έβλαπτε την ακμάζουσα καριέρα του Βερν και πρότεινε να περιμένει 20 χρόνια για να το δημοσιεύσει. Ο Βερν έβαλε το χειρόγραφο σ’ ένα ασφαλές σημείο, όπου ανακαλύφθηκε το 1989. Δημοσιεύθηκε το 1994, και την ίδια εποχή δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά πολλά άλλα μυθιστορήματα και διηγήματα του Βερν.

Ο Ιούλιος Βερν συνάρπασε τη φαντασία όχι μόνο της Γαλλίας, όπου γεννήθηκε, αλλά και όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Αμερικής. Τα μυθιστορήματά του μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έγραψε ταξιδιωτικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε θάλασσες, σε στεριές και στον αέρα, προβλέποντας μερικά από τα σύγχρονα κατορθώματα του ανθρώπου. Έτσι εγκαινίασε νέο τύπο μυθιστορήματος, που ανατάραξε τη φαντασία των ανθρώπων και τους έκανε να στραφούν ψηλά και να ερευνήσουν τον ουρανό έχοντας το ερώτημα αν είναι πραγματικά δυνατή η πτήση στο διάστημα.

Έκανε επίσης τους ανθρώπους να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στους βυθούς των ωκεανών και να μελετήσουν αν υπήρχε δυνατότητα να κατακτήσουν τον υποβρύχιο κόσμο. Σήμερα, παρόλο που οι περισσότερες φανταστικές του ιστορίες έγιναν πραγματικότητα, τα έργα του εξακολουθούν να είναι αγαπητά για την πρωτοτυπία τους και το κοσμαγάπητο ύφος τους.

Καθώς ο Ιούλιος Βερν ήταν επί σειρά ετών κάτοικος της Αμιένης, πολλά μέρη της πόλης πήραν το όνομά του. Στην Αμιένη επίσης βρίσκεται ο τάφος του. Το σπίτι όπου έζησε είναι σήμερα μουσείο. Ένα εστιατόριο που βρίσκεται στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι ονομάστηκε Le Jules Verne. Το 1954, το πρώτο ατομικό υποβρύχιο του κόσμου, το αμερικάνικο Ναυτίλος (Nautilus), πήρε το όνομά του από το ομώνυμο υποβρύχιο του πλοιάρχου Νέμο από το «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα». Επίσης, πολλά από τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν γυρίστηκαν σε ταινίες.

Στην Ελλάδα, υπάρχει οδός Ιουλίου Βερν στο χωριό Αρκάσα της Καρπάθου. Οδός Ιουλίου Βερν υπάρχει επίσης στη Λεμεσό της Κύπρου. Το 1993 κυκλοφόρησε τραγούδι με τίτλο «Ιούλιος Βερν» με ερμηνεύτρια την Αλέκα Κανελλίδου, σε μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου.

Η επιρροή του Ετζέλ: Ο Ετζέλ επηρέασε σημαντικά τα γραπτά του Βερν, ο οποίος ήταν τόσο χαρούμενος που βρήκε έναν πρόθυμο εκδότη ώστε συμφώνησε σχεδόν σε όλες τις αλλαγές που του πρότεινε. Ο Ετζέλ απέρριψε τουλάχιστον ένα μυθιστόρημα («Το Παρίσι στον 20ό αιώνα») και ζήτησε από τον Βερν ν’ αλλάξει σημαντικά τα άλλα κείμενά του. Στην πραγματικότητα ο Βερν δεν ήταν λάτρης της τεχνολογίας και της ανθρώπινης προόδου, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τα έργα που έγραψε πριν τη γνωριμία του με τον Ετζέλ και μετά το θάνατο του εκδότη.

Μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές που ο Ετζέλ επέβαλε στον Βερν ήταν η υιοθέτηση της αισιοδοξίας στα μυθιστορήματά του. Το αίτημα του Ετζέλ για αισιόδοξα κείμενα αποδείχθηκε σωστό. Για παράδειγμα, η «Μυστηριώδης Νήσος» αρχικά τελείωνε με όλους τους επιζώντες να επιστρέφουν στην ηπειρωτική χώρα, αλλά στη συνέχεια είχαν πάντα το αίσθημα της νοσταλγίας για το νησί. Ο Ετζέλ αποφάσισε ότι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν ευτυχισμένοι, γι’ αυτό και στο αναθεωρημένο μυθιστόρημα χρησιμοποίησαν τις περιουσίες τους για να φτιάξουν ένα αντίγραφο του νησιού.

Επίσης, για να μην προσβάλει το στρατιωτικό σύμμαχο της Γαλλίας εκείνη την εποχή, τη Ρωσική Αυτοκρατορία, η καταγωγή και το παρελθόν του πλοιάρχου Νέμο άλλαξαν σημαντικά. Αρχικά ήταν Πολωνός πρόσφυγας, που ήθελε να εκδικηθεί για τη διαίρεση της πατρίδας του και το θάνατο της οικογένειάς του κατά την Εξέγερση του Ιανουαρίου και τελικά έγινε Ινδός πρίγκιπας που αγωνίζεται κάτω από τη θάλασσα εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μετά την Ινδική Εξέγερση του 1857.

Μυθιστορήματα και διηγήματα: Εντός παρενθέσεως αναφέρεται το έτος δημοσίευσης της πρώτης γαλλικής έκδοσης.

Πέντε εβδομάδες με αερόστατο (Cinq semaines en ballon, 1863)
À Propos du Géant (1863)

Ταξίδι στο κέντρο της Γης (Voyage au centre de la Terre, 1864)

Ο κόμης του Σαντελέν. Επεισόδιο από την Επανάσταση (Le Comte de Chanteleine, 1864).

Από τη Γη στη Σελήνη (De la Terre à la Lune, 1865)

Ταξίδια και Περιπέτειες του Πλοιάρχου Χατεράς (Voyages et aventures du capitaine Hatteras, 1866)

Στην Κόλαση του Εμφυλίου Πολέμου (L΄enfer de la guerre civile, 1866)

Τα Παιδιά του Πλοιάρχου Γκραντ (Les Enfants du capitaine Grant, 1868)

Το μυστηριώδες έγκλημα (Le crime mystèrieux, 1869)

20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (Vingt mille lieues sous les mers, 1870)

Γύρω από τη Σελήνη (Autour de la Lune, 1870)

Η Πλωτή Πολιτεία (Une ville flottante, 1871)

Στα Κύματα και στη Φωτιά (Les Forceurs de blocus, 1871)

Μια Φαντασία του Δόκτωρα Οξ (Une Fantaisie du docteur Ox, 1872)

Οι Περιπέτειες 3 Ρώσων και 3 Άγγλων στην Νότια Αφρική (Aventures de trois Russes et de trois Anglais dans l’Afrique australe, 1872)

Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (Le Tour du monde en quatre-vingts jours, 1873)

Στη Χώρα των Γουναρικών (Le Pays des fourrures, 1873)

Ο μαστρο-Ζαχαρίας (Le maître-Zacharie, 1874)

Η μυστηριώδης νήσος (L’Île mystérieuse, 1875)

Σανσελόρ (Le Chancellor, 1875)

Μαρτίν Παζ (Martin Paz, 1875)

Μιχαήλ Στρογκόφ (Michel Strogoff, 1876)

Ένα Δράμα στο Μεξικό (Un drame au Mexique, 1876)

Πάνω Σ’ Έναν Κομήτη (Hector Servadac, 1877)

Μαύρες Ινδίες (Les Indes noires, 1877)

Ο Δεκαπεντάχρονος Πλοίαρχος (Un Capitaine de quinze ans, 1878)

Τα 500 Εκατομμύρια της Μπεγκούμ (Les Cinq cents millions de la Bégum, 1879)

Η ανταρσία του Μπάουντυ (Les Révoltés de la Bounty, 1879, το πρωτότυπο κείμενο γράφτηκε από τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ.

Οι Περιπέτειες Ενός Κινέζου Στην Κίνα (Les Tribulations d’un Chinois en Chine, 1879)

Το Ατμοκίνητο Σπίτι (La Maison à vapeur, 1880)

Δέκα Ώρες Κυνήγι (Dix Heures en chasse, 1881)

Η Τζανγκάντα (La Jangada: 800 lieues sur l’Amazone, 1881)

Η Σχολή των Ροβινσώνων (L’École des Robinsons, 1882)

Η Πράσινη Αχτίδα (Le Rayon vert, 1882)

Κεραμπάν ο Πεισματάρης (Kéraban-le-Têtu, 1883)

Το Αστέρι του Νότου (L’Étoile du sud, 1884)

Το φλογισμένο Αρχιπέλαγος (Archipel en feu, 1884)

Φρριττ Φλακκ (Frritt-Flacc, 1884)

Ματθίας Σαντόρφ (Mathias Sandorf, 1885)

Ο Ναυαγός της Κυνθίας (L’Épave du Cynthia, 1885, γράφτηκε σε συνεργασία με τον Πασκάλ Γκρουσέ, ο οποίος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Αντρέ Λωρί)

Ο Λαχνός Υπ’ αριθ. 9672 (Un Billet de loterie, 1886)

Ροβήρος ο Κατακτητής (Robur le Conquérant, 1886)

Βορράς Εναντίον Νότου (Nord contre sud, 1887)

Ο Δρόμος για τη Γαλλία (Le Chemin de France, 1887)

Ζιλ Βραλτάρ (Gil Braltar, 1887)

Δύο Χρόνια Διακοπές (Deux ans de vacances, 1888)

Οικογένεια Δίχως Όνομα (La Famille sans nom, 1889)

Άνω Κάτω (Sans dessus-dessous, 1889)

Σεζάρ Κασκαμπέλ (César Cascabel, 1890)

Η Κυρία Μπράνικαν (Mistress Branican, 1891)

Ο Πύργος των Καρπαθίων (Le Château des Carpathes, 1892)

Από τον Καύκασο στο Πεκίνο (Du Caucase à Pèkin, 1892)

Κλαύδιος Μπομπαρνάκ (Claudius Bombarnac, 1893)

Ο Μικρούλης (P’tit-bonhomme, 1893)

Οι Εξωφρενικές Περιπέτειες του Αντιφέρ (Mirifiques Aventures de Maître Antifer, 1894)

Το νησί με τις έλικες (L’île à hélice, 1895)

Μπροστά στη σημαία (Face au drapeau 1896)

Κλοβίς Νταρντεντόρ (Clovis Dardentor, 1896)

Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces, 1897)

Ο Υπέροχος Ορινόκος (Le Superbe Orénoque, 1898)

Η Διαθήκη Ενός Εκκεντρικού (Le testament d’un excentrique, 1899)

Δεύτερη πατρίδα (Seconde patrie, 1900)

Το Εναέριο Χωριό (Le Village aérien, 1901)

Το Τέρας της Θάλασσας (Les Histoires de Jean-Marie Cabidoulin, 1901)

Οι Αδελφοί Κιπ (Les Frères Kip, 1902)

Ταξιδιωτικές Υποτροφίες (Bourses de voyage, 1903)

Δράμα στη Λιβονία (Un Drame en Livonie, 1904)

Ο Άρχοντας του Κόσμου (Maître du Monde, 1904)

Η Εισβολή της Θάλασσας (L’Invasion de la mer, 1905)

Μετά το θάνατο του Ιουλίου Βερν το 1905, πολλά από τα χειρόγραφά του βρίσκονται στο στάδιο της αναμονής της δημοσίευσής τους, ώστε να τηρείται ο ρυθμός του ενός ή δύο βιβλίων ετησίως. Τα παρακάτω μυθιστορήματα και διηγήματα έχουν εκδοθεί μετά το θάνατο του συγγραφέα. Μερικά από αυτά έχουν γραφτεί ως επί το πλείστον εκ νέου από τον Μισέλ Βερν, γιο του Ιουλίου Βερν. Η ημερομηνία στην παρένθεση είναι το εκτιμώμενο έτος συγγραφής.

Ταξίδι μετ’ εμποδίων στην Αγγλία και τη Σκωτία (Voyage en Angleterre et en Ecosse, 1859)

Joyeuses misères de trois voyageurs en Scandinavie (1861, ημιτελές)

Το Παρίσι στον 20ό αιώνα (Paris au XXe siècle, 1863)

Μια ιδανική πόλη (Une Ville idéale, 1875)

Οι Περιπέτειες της Οικογένειας Ποντικέα (Aventures de la famille Raton, 1886)

Μια μέρα από τη ζωή ενός Αμερικανού δημοσιογράφου το 2889 (La Journée d’un journaliste américain en 2889, 1889)

Ο Κύριος Ρε-Δίεση και η Δεσποινίς Μι-Ύφεση (Monsieur Ré-Dièze et Mademoiselle Mi- Bémol, 1893)

Οι Ναυαγοί του Ιωνάθαν (En Magellanie, 1897)

Το Μυστικό του Βίλχελμ Στόριτζ (Le Secret de Wilhelm Storitz, 1898)

Το Χρυσό Ηφαίστειο (Le Volcan d’or, 1899)

Ο Πιλότος του Δούναβη (Le Beau Danube jaune, 1901)

Το Κυνήγι του Αερόλιθου (La Chasse au météore, 1901)

Ο Φάρος στην Άκρη του Κόσμου (Le Phare du bout du monde, 1901)

Ταξίδι Εξερεύνησης (Voyage d’études, ημιτελές, 1904, ολοκληρώθηκε από τον Μισέλ Βερν το 1919 υπό τον τίτλο Η Καταπληκτική Αποστολή Μπαρζάκ

Ο Αιώνιος Αδάμ (L’Éternal Adam, 1905, με αρχικό τίτλο Edom)

Γραφείο ταξιδιών Θόμψων και Σία (L’Agence Thompson and Cο, 1907, γράφτηκε από τον Μισέλ Βερν, αλλά εκδόθηκε υπό το όνομα του Ιουλίου Βερν).

Συλλογές έργων:

Δόκτωρ Οξ (Le Docteur Ox). Εκδόθηκε το 1874 και περιλαμβάνει τα εξής έργα: Μια Φαντασία του Δόκτωρα Οξ, Ο μαστρο Ζαχαρίας (Maître Zacharius ou l’horloger qui avait perdu son âme), Ένα δράμα στους αιθέρες (Un drame dans le airs), Ξεχειμώνιασμα στους Πάγους (Un hivernage dans le glaces) και Η 40η Γαλλική Ανάβαση στο Λευκό Όρος (Quarantième ascension française au mont Blanc, το τελευταίο αυτό κείμενο, του Πολ Βερν, αφαιρέθηκε από τις μεταγενέστερες εκδόσεις). Χτες και αύριο (Hier et demain). Εκδόθηκε το 1910 και περιλαμβάνει τα εξής έργα: Οι Περιπέτειες της Οικογένειας Ποντικέα, Ο Κύριος Ρε-Δίεση και η Δεσποινίς Μι-Ύφεση, Το Ριζικό του Ζαν Μορενάς (La Destinée de Jean Morénas), Το Χάμπαγκ (Le Humbug), Μια μέρα από τη ζωή ενός Αμερικανού δημοσιογράφου το 2889 και Ο Αιώνιος Αδάμ. Ο τρίτος τόμος των Χειρογράφων της Ναντς εκδόθηκε το 1991 σε περιορισμένα αντίτυπα και περιείχε ανέκδοτα μέχρι τότε έργα: Ένας Ιερέας το 1839 (Un Prêtre en 1839), Ιεδεδίας Ζαμέτ (Jédédias Jamet), Η Έδρα της Ρώμης (Le Siège de Rome), Ο Γάμος του κ. Ανσέλμ ντε Τιγιέ (Le Mariage de Mr. Anselme de Tilleuls), Σαν Κάρλος (San Carlos), Πιερ Ζαν (Pierre-Jean) και Ο Θείος Ροβινσώνας (L’Oncle Robinson, ημιτελές).
Η συλλογή Σαν Κάρλος και άλλες ιστορίες εκδόθηκε το 1993 και περιλαμβάνει τα έργα: Πιερ Ζαν, Ο Γάμος του κ. Ανσέλμ ντε Τιγιέ, Η Έδρα της Ρώμης, Σαν Κάρλος, Ιεδεδίας Ζαμέτ και Ταξίδι Εξερεύνησης.

Θεατρικά έργα: Η ημερομηνία εντός παρενθέσεως είναι το έτος της πρώτης παρουσίασης:

Σπασμένα Στάχυα (Les Pailles rompues, 1850)

Κάστρα στην Καλιφόρνια (Les Châteaux en Californie, 1852)

Μόνα Λίζα (Monna Lisa, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ)

Le Colin-Maillard (1853, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ)

Οι Συνοδοί της Μαρζολέν (Les Compagnons de la Marjolaine, 1855, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ)

Κύριος Χιπαντζής (Monsieur de Chimpanzé, 1858, σε μουσική του Αριστίντ Ινιάρ)

Το Πανδοχείο στις Αρδέννες (L’Auberge des Ardennes, 1860, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ)

Έντεκα Μέρες Πολιορκία (Onze jours de siège, 1861, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί)

Ένας Ανηψιός από την Αμερική ή οι δύο Φροντινιάκ (Un Neveu d’Amérique ou les deux Frontignac, 1873, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί και αναθεωρημένο από τον Εντουάρ Καντόλ).

Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες (Le Tour du monde en quatre-vingts-jours, 1874, σε συνεργασία με τον Εντουάρ Καντόλ και τον Αντόλφ ντ’Εννερί)

Τα Παιδιά του Πλοιάρχου Γκραντ (Les Enfants du capitaine Grant, 1878, σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ’Εννερί)

Μιχαήλ Στρογκόφ (Michel Strogoff, 1880, σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ’Εννερί)

Ταξίδια στο Θέατρο (Les Voyages au théâtre, 1881, ανθολογία που περιλαμβάνει τα τρία προηγούμενα έργα)

Ταξίδι Προς το Αδύνατο (Voyage à travers l’impossible, 1882, σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ’Εννερί)

Κεραμπάν ο Πεισματάρης (Kéraban-le-têtu, 1883)

Χειρόγραφα Ναντς, τόμος 1 (1991), περιορισμένη έκδοση που συγκεντρώνει ανέκδοτα θεατρικά έργα που δεν είχαν ανέβει στη σκηνή: Δον Γκαλαόρ (Don Galaor, 1849, σκετς), Ο Τσαλαπετεινός (Le Coq de bruyère, 1849), On a souvent besoin d’un plus petit que soi (1849, σκετς), Αμπνταλά (Abd’allah, 1849), Ο Βόρειος Πόλος (Le Pôle Nord, 1872, σε συνεργασία με τον Εντουάρ Καντόλ), Μία βόλτα στη θάλασσα (Une Promenade en mer, 1847), Τα 15 λεπτά του Ραμπελέ (Le Quart d’heure de Rabelais, 1847), Η χιλιοστή δεύτερη νύχτα (La mille et deuxième nuit, 1850), Η Γκιμάρ (La Guimard, 1850), Ο Πύργος του Μοντλερί (La Tour de Montlhéry, 1852, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί), Οι Σαβίνοι (Les Sabines, 1867, ημιτελές, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί) κι ένα απόσπασμα έργου χωρίς τίτλο από το 1874.

Χειρόγραφα Ναντς, τόμος 2 (1991), περιορισμένη έκδοση που συγκεντρώνει επίσης ανέκδοτα θεατρικά έργα που δεν είχαν ανέβει στη σκηνή: Αλέξανδρος ΣΤ΄ (Alexandre VI, 1847), Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας (La Conspiration des poudres, 1848), Το Δράμα του Λουδοβίκου ΙΕ΄ (Un Drame sous Louis XV, 1849), Κιριντίν και Κιδινερίτης (Quiridine et Quidinerit, 1850), Από τη Χάρυβδη στη Σκύλλα (De Charybde en Scylla, 1851), Οι Χαρούμενοι της Ημέρας (Les Heureux du jour, 1856), Πόλεμος στους Τύραννους (Guerre aux tyrans, 1854) και Κατά μήκος του Αντούρ (Au bord de l’Adour, 1855).

Ένας Υιοθετημένος Γιος (Un Fils adoptif, 1853, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί).

Δοκίμια και ιστορικά έργα

Salon de 1857 (1857)

Ο Έντγκαρ Πόε και τα έργα του (Edgard Poe et ses œuvres, 1864)

Εικονογραφημένη Γεωγραφία της Γαλλίας και των Αποικιών της (Géographie illustrée de la France et de ses colonies, 1866, σε συνεργασία με τον Θεόφιλο Λαβαγιέ)

Η Ανακάλυψη της Γης. Γενική Ιστορία των Μεγάλων Ταξιδιών και των Μεγάλων Περιηγητών (Découverte de la terre. Histoire générale des grands voyages et des grands voyageurs). Δημοσιεύτηκε σε τέσσερις τόμους, εκ των οποίων οι τρεις τελευταίοι σε συνεργασία με τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ. Ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1870, ο δεύτερος το 1878, ο τρίτος τόμος (Οι Μεγάλοι Θαλασσοπόροι του 18^ου Αιώνα) το 1879 και ο τέταρτος (Οι Μεγάλοι Περιηγητές του 19^ου Αιώνα) το 1880. Τα έργα αυτά αναδημοσιεύτηκαν το Νοέμβριο του 2011 στο περιοδικό GEO.

Η Επιστημονική και Οικονομική Κατάκτηση της Υφηλίου (La Conquête Scientifique et Économique du Globe, 1888, σε συνεργασία με τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ, ημιτελές).

Αναμνήσεις από τα παιδικά κι εφηβικά χρόνια (Souvenirs d’enfance et de jeunesse, 1890).

Ποιήματα και τραγούδια: Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί 184 ποιήματα και τραγούδια του Ιουλίου Βερν. Τα περισσότερα έχουν μελοποιηθεί από τον Αριστίντ Ινιάρ. Ένας μεγάλος αριθμός ποιημάτων προέρχεται από δύο χειρόγραφα σημειωματάρια.

 

http://enallaktikidrasi.com/2014/07/o-fantastikos-k-ioulios-vern/#comments