ΔΡΥΙΔΕΣ

από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι δρυΐδες αποτελούσαν την ιερατική τάξη στη Βρετανία, Ιρλανδία και Γαλατία και πιθανόν σε άλλα μέρη της Κελτικής δυτικής Ευρώπης κατά την Εποχή του Σιδήρου. Τα έθιμα των Δρυιδών αποτελούσαν τμήμα του πολιτισμού όλων των φυλετικών ομάδων που ονομάζονταν Κέλτοι και Γαλάται από τους Έλληνες και Celtae and Galli από τους Ρωμαίους, λέξεις οι οποίες εξελίχθηκαν στα σύγχρονα Αγγλικά σε Celtic και Gaulish.

Ελάχιστα είναι γνωστά για τους αρχαίους δρυΐδες, διότι δεν άφησαν γραπτά μνημεία και η μόνη απόδειξη της ύπαρξής τους είναι κάποιες αναφορές από Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς και ιστορίες γραμμένες από μεταγενέστερους Ιρλανδούς συγγραφείς του Μεσαίωνα. Ενώ υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα σχετικά με τις θρησκευτικές πρακτικές των ανθρώπων της Εποχής του Σιδήρου, ούτε ένα τεχνούργημα ή εικόνα δεν έχει ανακαλυφθεί που μπορεί να συνδεθεί πέρα πάσας αμφιβολίας με τους αρχαίους δρυΐδες. Διάφορες επαναλαμβανόμενες αναφορές στους δρυΐδες εμφανίζονται σε πλήθος Ελληνορωμαϊκών γραπτών, συμπεριλαμβανομένου του ότι προέβαιναν σε ανθρωποθυσίες, πίστευαν σε ένα είδος μετεμψύχωσης και ότι είχαν υψηλή θέση στη Γαλατική κοινωνία. Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με την άσκηση της θρησκευτικής λατρείας τους, εκτός της ιεροτελεστίας της βελανιδιάς και του γκι, όπως περιγράφει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος.

Η νωρίτερη γνωστή αναφορά στους δρυΐδες χρονολογείται στο 200 π.Χ., αν και η παλαιότερη περιγραφή προέρχεται από το Ρωμαίο στρατηγό Ιούλιο Καίσαρα στο Commentarii de Bello Gallico (δεκαετία του 50 π.Χ.). Μεταγενέστεροι Ελληνορωμαίοι συγγραφείς επίσης ανέφεραν τους δρυΐδες, συμπεριλαμβανομένου του Κικέρωνα, του Τάκιτου, Ποσειδώνιου του Ρόδιου, Λουκανού, Πομπόνιου Μελά, Ιππολύτου της Ρώμης, Δίωνα του Χρυσόστομου, Στράβωνα, Διονύσιου του Αλικαρνασσέως, Τιμαγένη και του Πλινίου του Πρεσβύτερου.

Μετά την εισβολή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Γαλατία, ο δρυΐδισμός καταστάλθηκε από τη Ρωμαϊκή κυβέρνηση των αυτοκρατόρων του α΄ αιώνα Τιβέριο και Κλαύδιο και εξαφανίστηκε από τα γραπτά μνημεία μέχρι το β΄ αιώνα, ο Τάκιτος αναφέρει ότι περί το 61 π.Χ. είχε ήδη αρχίσει η καταστολή του δρυϊδισμού και στα Βρετανικά Νησιά.

Οι δρυΐδες εμφανίζονται επίσης σε ορισμένα μεσαιωνικά παραμύθια από την εκχριστιανισμένη Ιρλανδία όπως το Táin Bó Cúailnge, όπου περιγράφονται ως μάγοι οι οποίοι αντιτίθεντο στο Χριστιανισμό.

Οι Δρυΐδες πήραν το όνομα τους από το ιερό δέντρο των Κελτών τη Βελανιδιά (Δρυς), ήταν ιερείς, φιλόσοφοι, νομοθετούσαν, αλλά και απέμεναν δικαιοσύνη.

Οι σύγχρονες προσπάθειες επαναδόμησης ή αναβίωσης του δρυϊδισμού το 18^ο και 19^ο αιώνα ονομάζεται Νεοδρυϊδισμός.

Οι δρυΐδες έχουν γίνει αρκετά γνωστοί στο ευρύ κοινό μέσα από το κόμικς Αστερίξ των Γκοσινί και Ουντερζό, στο οποίο ένας από τους κύριους χαρακτήρες είναι ο δρυΐδης Πανοραμίξ.

 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%85%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82