Το νομοθετικό πλαίσιο του Τρίτου Ράιχ όριζε τους ομοφυλόφιλους ως «μη κοινωνικοποιημένα άτομα», τα οποία απειλούσαν το Ράιχ και την ηθική αγνότητα της Γερμανίας. Η ποινή των «χρονίως ομοφυλοφίλων» ήταν ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με τον τρόπο αυτό, η έννοια του ήθους του λαού της Γερμανίας έγινε ζήτημα με το οποίο ασχολείτο πλέον η αστυνομία (Γκεστάπο). Έτσι, το 1934 συνελήφθησαν μόνον 766 άτομα ως ομοφυλόφιλοι. Το 1936 οι συλληφθέντες έφθασαν τους 4.000 ενώ το 1938 ξεπέρασαν τους 8.000.
ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
Το 1936, ύστερα από εντολή του Χίμλερ, δημιουργήθηκε το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και ο ίδιος τοποθέτησε επικεφαλής τον Γιόζεφ Μάιζινγκερ (Joseph Meisinger). Το Γραφείο ενεθάρρυνε τους καταδότες και πληροφοριοδότες δημιουργώντας ολόκληρο δίκτυο: Μαθητές κατέδιδαν καθηγητές τους, τους οποίους υποπτεύονταν, εργοδότες τους υπαλλήλους τους (και το αντίστροφο). Οι συλλαμβανόμενοι ομοφυλόφιλοι ανακρίνονταν, ώστε να καταδώσουν και άλλους ομοφυλόφιλους και η Γκεστάπο κατέστρωνε λίστες με τον προφανή στόχο τον εντοπισμό και σύλληψη όλων των ομοφυλόφιλων της Γερμανίας και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Οι συλλαμβανόμενοι εξέτιαν την ποινή φυλάκισης, που τους επιβαλλόταν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί υποχρεώνονταν να φέρουν στην στολή τους το σύμβολο της ομοφυλοφιλίας, το ροζ τρίγωνο.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ
Ο Χίμλερ παραδεχόταν ότι με τον τρόπο αυτό δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί ολοσχερώς η ομοφυλοφιλία από την Γερμανία. Σκοπός του ήταν, όπως ο ίδιος τον εξέφρασε, να «εντοπίσει τους ομοφυλόφιλους και να τους εξαλείψει από την κοινωνία». Επιζητούσε, όμως, και ένα λογικό επιχείρημα για την εξόντωσή τους. Κατέφυγε, συνεπώς, στην ιατρική «επιστήμη» αναζητώντας το. Βέβαια, υπήρξε και μια -όχι αμελητέα- ομάδα Ναζιστών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι Γερμανοί είναι ανώτερη φυλή και, κατά συνέπεια, θα ήταν σφάλμα η εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής. Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι η ομοφυλοφιλία είναι «θεραπεύσιμη» και έπρεπε να επιδιωχθεί η θεραπεία των «πασχόντων».
Η «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ !
Η Γκεστάπο, έχοντας υπόψη όλες τις τάσεις στο εσωτερικό του Κόμματος, ερεύνησε πολλές προτεινόμενες λύσεις. Μία από τις πλέον δελεαστικές διατυπώθηκε από τον Δανό ταγματάρχη των SS και ερευνητή ιατρό Δρα. Καρλ Βερνέτ (Carl Værnet), ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι έχει αναπτύξει ένα ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο ήταν ικανό να θεραπεύει την ομοφυλοφιλία. Τη σύστασή του στα ανώτερα κλιμάκια των SS την όφειλε στον Ερνστ-Ρόμπερτ Γκράβιτς (Ernst-Robert Grawitz), ιατρό και διοικητικά επικεφαλής του ιατρικού τμήματος των SS. Η χρηματοδότηση του Βερνέτ από τους SS έκανε σαφή την αντίληψη που είχαν περί ομοφυλοφιλίας: Θεωρείτο ορμονική, είτε γενετική, είτε ψυχική ανωμαλία -αρκετά στελέχη των SS, του Χίμλερ συμπεριλαμβανομένου- πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μεταδοτική και κατά συνέπεια όφειλαν να προστατεύσουν τον γερμανικό λαό από την μετάδοσή της. Στον Βερνέτ δόθηκαν τα αναγκαία μέσα, όπως εργαστηριακός εξοπλισμός, χρηματοδότηση και το αναγκαίο πειραματικό υλικό: Του επιτράπηκε να χρησιμοποιήσει ομοφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ ως υποκείμενα των πειραμάτων του. Έτσι, κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από αυτά καθαυτά τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Η πρόοδος των «ασθενών» καταγραφόταν σε ημερήσια βάση. Κάποιοι από αυτούς παρουσίασαν «βελτιώσεις», όπως έδειξαν οι αναφορές, ωστόσο η πλειοψηφία δεν παρουσίασε αξιόλογες αλλαγές. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν ο Βερνέτ προχώρησε και σε ευνουχισμούς κρατουμένων. Το συμπέρασμα, ωστόσο, του Δρα Βερνέτ, για την αποτυχία της μεθόδου του ήταν ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χρονίων ή μη θεραπεύσιμων μορφών ομοφυλοφιλίας. Σαν συνέπεια της αποτυχίας του εγχειρήματος, ως συνόλου, η χρηματοδότηση του προγράμματος αυτού διακόπηκε από τα ανώτερα κλιμάκια των SS και τα «πειραματόζωα» επέστρεψαν στη ζωή του «κανονικού» κρατούμενου.
ΧΙΜΛΕΡ: ΕΥΝΟΥΧΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!!!
Ένα μνημόνιο, το οποίο απέστειλε ο Χϊμλερ στις 20 Μαΐου 1939 προς τους διοικητές των στρατοπέδων, επέτρεπε τον ανοικτό εκβιασμό των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό. Ο ακριβής αριθμός των εγκλεισμένων ομοφυλόφιλων δεν έχει γίνει γνωστός, οι υπολογισμοί όμως κάνουν λόγο για 10 έως 15 χιλιάδες άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες – οι γυναίκες σπάνια εγκλείονταν σε στρατόπεδα, αν και υφίσταντο άλλες μορφές δίωξης. Αυτό δείχνει ότι οι προθέσεις των Ναζί ήταν να «αναμορφώσουν» και να «εκπαιδεύσουν» τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, επαναφέροντας τον στον, κατά την άποψή τους, σεξουαλικά ορθό δρόμο. Οι Ναζί, πράγματι, δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, αλλά προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τους «αθεράπευτα» ομοφυλόφιλους. Η απειλή του Χίμλερ, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού. Έγινε, όμως, πραγματικότητα για αρκετούς κρατούμενους, οι οποίοι ευνουχίσθηκαν. Δεν είναι, επίσης, καθόλου περίεργο, ότι διώξεις ομοφυλόφιλων δεν πραγματοποιήθηκαν σε καμία από τις κατεχόμενες χώρες, αλλά περιορίσθηκαν στην Γερμανία, εφόσον αυτό που απασχολούσε τους Ναζί ήταν η φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα των Γερμανών και μόνον.
Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους «ροζ» και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης του ηθικού τους, δεχόμενοι κάποια συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων. Έτσι, οι θάνατοι ομοφυλοφίλων ήσαν τριπλάσιοι, συγκρινόμενοι με αυτούς των άλλων κοινωνικών ομάδων (των Εβραίων και των Αθιγγάνων, ασφαλώς, εξαιρουμένων).
Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ
Ωστόσο, προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η εξόντωση αυτής ειδικά της κοινωνικής ομάδας δεν έλαβε την οφειλόμενη αναγνώριση στη Δίκη της Νυρεμβέργης, κυρίως επειδή ο (τότε) γερμανικός νόμος εξακολουθούσε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αδίκημα (το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα καταργήθηκε οριστικά μόλις το 1969). Μόλις τη δεκαετία του ’70 οι ιστορικοί άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν επίσημα τους ομοφυλόφιλους στα θύματα του Ολοκαυτώματος. Μαρτυρίες κρατουμένων, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα όπως το Bent και ιστορικές πηγές τεκμηρίωσαν την ομοφοβική υστερία και τη λαίλαπα διώξεων στη ναζιστική Γερμανία.
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Η γερμανική κυβέρνηση μόλις το 2002 αναγνώρισε τους ομοφυλόφιλους ως θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς και δικαιούχους αποζημιώσεων για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ήρθε και η επίσημη αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αποσπάσματα από christiannaloupa.wordpress.com
http://stakarfia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1274.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου