ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΟΜΟΡΦΑΝΤΡΑ

Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το καλύτερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το καλύτερο ήταν όταν κατάλαβα ότι έχει νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα το όποιο λάθος διορθώνεται.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι νιώθω Έλληνας μιας τέτοιας Ελλάδας. Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που δε θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι. Με την Ελλάδα που δεν κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της. Με την Ελλάδα που δεν λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ. Με την Ελλάδα που δε φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι. Με την Ελλάδα που δεν παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει. Με την Ελλάδα που δε δικαιολογεί την παρανομία. Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους».Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε εκπληκτικής ομορφιάς χωριά. Με την Ελλάδα που δε θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις ακόμα πανέμορφες παραλίες. Με την Ελλάδα που δε θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα. Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο. Με την Ελλάδα που δε φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της. Με την Ελλάδα που δε θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη. Με την Ελλάδα που δεν πιστεύει στη φράση «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες. Αυτοί είναι το πρόβλημα;».Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά δεν εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή. Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να μην εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα. Με την Ελλάδα που δεν πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας.
Όχι, δεν είμαι άγιος (αν και δεν κατάλαβα πότε ετέθη τέτοιο ζήτημα). Όλα τα παραπάνω, τα εγκρίνει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι’ αυτό δεν ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα.
Για μένα, η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Αντίθετα, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι δεν εξεπλάγησαν.
Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση με τον «ομορφάντρα μου» ένιωσα ένα ζεστό χέρι να μου χαϊδεύει το κεφάλι. Το ίδιο είχα νιώσει κι όταν είδα τις διαφημίσεις με την «αγαπούλα την κουκούλα» και «τη φουκαριάρα τη μάνα μου». Είναι οι διαφημίσεις που συμβολίζουν την Ελλάδα που μ’ αρέσει. Την Ελλάδα του γηπέδου, του «βρώμικου», της εργασίας, της αμεσότητας, της καλής κουβέντας (ως προς τον ομορφάντρα) και της Ελλάδας που χλευάζει τον τεμπέλη, το λαθραίο, τον καταφερτζή, τον αναίσθητο, τον Ελληνάρα (ως προς το αγαπούλα). Το καλύτερο είναι ότι όλοι, μικροί-μεγάλοι, απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας, γελάνε με τις διαφημίσεις αυτές. Το χαίρονται, ρε παιδάκι μου!
Δε φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα ευτυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: χρώματα Ελλάδας, καθαροί και ωραίοι άντρες, νοσταλγική τσίκνα, ιδρώτας μέσα στο γήπεδο, τουλίπες και λίγδα στ’ άντερο. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» δε μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο με την ελληνική σημαία.
«Γιατί όμως πιστεύεις ότι έχουν τόση απήχηση αυτές οι διαφημίσεις», με ρώτησε η φίλη μου. Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα που κοροϊδεύει την αγαπούλα, που γουστάρει τον ομορφάντρα και δε θεωρεί τη μάνα της φουκαριάρα. Στην Ελλάδα της ψυχής. (Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μετράμε την Ελλάδα σε δραχμές και σε ευρώ).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ


http://www.mixanitouxronou.gr/blog/2012/02/05/372-omorfantras