ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ:ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ .... ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Πριν λίγο καιρό άκουσα μια ιστορία με κάτι λίρες που βρέθηκαν σε ένα νταμάρι στο Μαρκόπουλο που έχει γίνει χωματερή. Η ιστορία, όπως μου την μετέφεραν είχε ως εξής.

«Πάει ένα φορτηγό με μπάζα από ένα παλιό σπίτι που γκρεμίσανε στην Κηφισιά να ξεφορτώσει στην χωματερή. Όπως ξεφορτώνει μια τσιμεντένια κολώνα σπάει και από μέσα χύθηκαν πολλές χρυσές λίρες και μια τσάντα με κοσμήματα. Εκεί στις χωματερές συχνάζουν γύφτοι που ψάχνουν τα σκουπίδια να βρουν κάτι χρήσιμο. Και με το που πήραν λοιπόν χαμπάρι το συμβάν όρμισαν «πατώ με πατεί» να τις μαζέψουν. Ο νταλικέρης μαζί με άλλους δυο νταλικέρηδες που ήταν τυχαία εκεί πήγαν να τους διώξουν και όπως ήταν φυσικό πλακώθηκαν με τους γύφτους. Μου είπαν ότι έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Τελικά την τσάντα με τα κοσμήματα την άρπαξε μια τσιγγάνα και τις περισσότερες λίρες οι άλλοι τσιγγάνοι με τους νταλικέρηδες να τους μένει το ξύλο που έφαγαν και κάτι ελάχιστες λίρες».

Όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες για χαμένους θησαυρούς και για ανθρώπους που τους βρήκανε και φτιάχτηκαν οικονομικά, από τις μανάδες μας και τους παππούδες μας.
Τα περισσότερα είναι στην σφαίρα του μύθου αλλά αξίζει να λέγονται και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν μανιωδώς για αυτούς.

Πριν λίγο καιρό καιρό στα τέλη του Μάρτη είχα πάει να μαζέψω σπαράγγια σε κάτι υψώματα απέναντι από την Αττική οδό. Εκεί που μάζευα δεν πρόσεξα γλύστρισα και βρέθηκα χωμένος σε ένα λάκο μέχρι το λαιμό που ήταν καλυμμένος με ξερόκλαδα. Ευτυχώς δεν χτύπησα και πολύ (αν και κατατρόμαξα από την γλίστρα) αλλά όταν βγήκα και τράβηξα τα ξερόκλαδα είδα ότι επρόκειτο για έναν φρεσκοσκαμμένο λάκκο το πολύ μιας εβδομάδας και στο βάθος του υπήρχαν πολλά σπασμένα πήλινα κεραμυδάκια , από κάποιο σπασμένο κιούπι. Πάντως ότι και να ήταν μέσα το είχαν πάρει.

Να κάποιες ιστορίες και μύθοι που όλοι μας έχουμε ακούσει με κάποια παραλλαγή.

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Σε αυτό το τόπο που ζούμε υπάρχουν μέρη που δυστυχώς δεν ξέρουμε και ίσως και να μην γνωρίσουμε ποτέ. Ένα τέτοιο μέρος είναι η Γόλα... Μεσα στο Ταΰγετο κρυμμένο, και μέσα στα δέντρα.

Στη Γόλα που μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχαν μόνο τρία σπίτια υπάρχει παλιό έρημο πλέον μοναστήρι στο οποίο υπάρχει εκκλησάκι που εκτός από τους γνωστούς αγίους της εκκλησίας μας υπάρχουν και οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας!!! Σε αυτό λοιπόν το εκκλησάκι πήγαινε κάπου κάπου ένας ντόπιος ο οποίος από αγάπη για την εκκλησία φρόντιζε να την καθαρίζει από τις ακαθαρσίες από τις νυχτερίδες που κατοικούσαν στον τρούλο.
Ένα πρωινό πηγαίνοντας στο σημείο συνάντησε δυο «ξένους» που είχαν κατασκηνώσει εκεί κοντά οι οποίοι του είπαν πως ήταν εκεί για την φύση και τα σχετικά. Την επόμενη φορά που πήγε στο μοναστήρι ήταν μετά από μερικές μέρες, μπαίνοντας στο εκκλησάκι έμεινε άφωνος. Στο κέντρο της εκκλησίας υπήρχε στο πάτωμα διακοσμητικό ψηφιδωτό ενός δικέφαλου αετού μέσα σε ένα κύκλο. Αυτό είχε αφαιρεθει από το πάτωμα και από κάτω του υπήρχε τρύπα βάθους ενός μέτρου και φυσικά τίποτα άλλο. Οι ξένοι βέβαια άφαντοι και το μυστήριο του τι υπήρχε εκεί θα βασανίζει ίσως για πάντα τον χωρικό. Αν πάτε ποτέ θα δείτε τον ραγισμένο αετό να στολίζει το πάτωμα.

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ

Η ιστορία που θα περιγράψω είναι «αληθινή» και συνέβη σε χωριό των Τρικάλων. Συνέβη στο χωριό Πηγή, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Στο χωριό υπάρχει μια τοποθεσία που ονομάζεται 5 πλατάνια. Είναι ένας κύκλος από 5 τεράστια πλατάνια γι’ αυτό και πήρε αυτήν την ονομασία. Εκεί το είχε φράξει ο μπάρμπα Μήτρος με τη γυναίκα του και είχε γαλοπούλες. Ήταν τέλη δεκαετίας ‘80 με αρχές ‘90.

Το αντρόγυνο όπως συνηθίζονταν εκείνα τα χρόνια κοιμόταν στο «μαντρί» για να φυλάνε τα ζώα από αλεπούδες κ.λ.π. Το μαντρί το είχε ο μπάρμπα Μήτρος καμιά δεκαριά χρόνια. Και εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα εμφανίστηκε εκείνο το καλοκαίρι ένας Γερμανός με ένα πολυτελή αμάξι. Ρώτησε κάποιους από το χωριό για την τοποθεσία λέγοντάς τους ότι πολέμησε εκεί και ήθελε να θυμηθεί τα μέρη ξανά. Κανένας όμως δεν έδωσε σημασία. Έτσι λοιπόν ένα πρωί πήγε που λέτε ο Γερμανός και ετοιμαζόταν να σκάψει «στο γνωστό γι’ αυτόν μέρος».

Ο μπάρμπα Νίκος είχε το μαντρί του λίγο πιο πέρα. Έτσι λοιπόν πρωί πρωί όπως ήταν πήγαινε για να «βγάλει» κάτι πρόβατα που είχε και έπεσε πάνω στη «δουλειά». Ο Γερμανός χωρίς να τα χάσει τράβηξε κατευθείαν πιστόλι. Απειλώντας τον μπάρμπα Νίκο πως αν δεν σκάψει θα τον σκοτώσει. Ο καημένος πήρε τον γκασμά και άρχισε να σκάβει. Με το δεύτερο χτύπημα του γκασμά χτύπησε σε κάτι μεταλλικό. Ήταν ένας τενεκές γεμάτος λίρες σε βάθος λιγότερο από 15 πόντους. Ο Γερμανός του έγνεψε να τις φορτώσει στο αμάξι. Τι να κάνει ο καημένος ο μπάρμπα Νίκος τις φόρτωσε και περίμενε.

Φεύγοντας ο Γερμανός του πέταξε καμιά 10αρια λίρες στον δρόμο. Ο μπάρμπα Νίκος πήρε τις λίρες και ευχαριστούσε τον θεό που ήταν ακόμα ζωντανός. Ο καημένος ο μπάρμπα Μήτρος μόλις το έμαθε έπεσε στο κρεβάτι για καμιά βδομάδα και το μόνο που τον άκουγες να λέει Ήταν: κοιμόμουνα πάνω τους για περισσότερα από 10 χρόνια με τα νύχια να έξυνα λίγο θα τις έβρισκα!!!!

Ο ΒΟΣΚΟΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΙΣ ΛΙΡΕΣ

Ο Μανόλης ήταν χοιροβοσκός της περιοχής των Αγράφων. Μια γουρούνα του σκάβοντας κάτω από μια βελανιδιά βρήκε ένα καζάνι γεμάτο χρυσά. Ξεπερνώντας την τρέλα της στιγμής, φόρτωσε το καζάνι και αφού το μετέφερε στο χωριό του, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο έργο που το’ χει ανάγκη ο τόπος κι ένα γάμο που το γλέντι του θα είναι ανεπανάληπτο. Έχτισε λοιπόν το «γεφύρι του Μανόλη» και στο «γάμο» του, που κράτησε μια βδομάδα και σφάχτηκαν 200 γίδες σούτες.

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Εδώ και πολύ καιρό η γριά μητέρα ενός ανθρώπου του ζητούσε να την επισκεφθεί και να κάνει κάποιο μερεμέτι στον τοίχο της αυλής που άρχισε να πέφτει, αλλά ο γιος, πότε με την δουλειά, πότε με την οικογένεια, ξεχνούσε να εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, οπότε στις συνεχείς οχλήσεις, αποφάσισε να της κάνει το χατίρι. Πήρε λοιπόν τα κατάλληλα εργαλεία, καθώς και λίγο τσιμέντο και άμμο και άρχισε να γκρεμίζει όπου ο τοίχος παρουσίαζε κλίσεις και να τον επισκευάζει εκ νέου, ενώ πολλοί χασομέρηδες χωρικοί έβλεπαν την εργασία του κι έδιναν τις συμβουλές τους, μια και ο μάστορας ήταν περισσότερο άνθρωπος του στυλό και του μολυβιού παρά των σκληρών εργασιών.

Και ξαφνικά ω του θαύματος, μέσα από τα χαλασμένα του πεσμένου τοίχου, ξεπρόβαλε καλοτοποθετημένος ένας τενεκές, που όταν άνοιξε το καπάκι του, εμφανίσθηκε μέσα ένας τεράστιος θησαυρός χρυσών λιρών οθωμανικής και αγγλικής κοπής που έκαναν όχι μόνο τον τυχερό, αλλά και την ομήγυρη να τρίβουν τα μάτια τους από την λάμψη.
Όπως εκ των υστέρων έγινε γνωστό, ο πατέρας του τυχερού συμπολίτη ήταν μεγαλέμπορας λαδάς και ξυδάς, ονομαστός στην περιοχή και στην εποχή του, που τιμάρευε καλά τους καρπούς των κόπων του.

Έτσι, τα χρήματα τα έκρυψε στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά το μυστικό φαίνεται ότι το κράτησε μέχρι την τελευταία πνοή και το πήρε μαζί του, μέχρις ότου ο τυχερός γιος το έβγαλε από την αφάνεια.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΓΙΟΣ

Το ημερολόγιο αυτό υπάρχει σήμερα, στα χέρια ενός φίλου, αφού εντελώς τυχαία αποκάλυψε στον προηγούμενο κάτοχο του, το πολύτιμο μυστικό.

Όπως έμαθε ο φίλος, το ημερολόγιο αυτό ανήκε στο Γερμανό αξιωματικό που είχε επιλέξει για σπίτι του, το σπίτι ενός γνωστού Αθηναίου γιατρού, το 1940-41. Ήταν ένα πλουσιόσπιτο. Το ημερολόγιο αυτό είχε ξεχαστεί από τον Γερμανό αξιωματικό, που έφυγε βιαστικά στο τέλος του πολέμου και βρισκόταν σε μια βιτρίνα του ιατρείου. Όπως μάλιστα του διηγήθηκε o τυχερός γιος του γιατρού, πολλές φορές έπαιζε με αυτό, όταν ήταν πιτσιρικάς. Ώσπου τον περασμένο Οκτώβριο (λόγω επετείου) το έπιασε πάλι στα χέρια του.
Το ημερολόγιο του γλιστράει από τα χέρια, πέφτει στο πάτωμα, η βάση του χτυπά κάτω με τη γωνία της και ανοίγει! Όπως έπεσε στο πάτωμα από μέσα ένα μικρό χαρτί ξεπρόβαλε , κίτρινο από τον καιρό, με λίγες γερμανικές λέξεις. Η μετάφραση έλεγε: «Έβδομη πέτρα αριστερά, έβδομη πέτρα από το πάτωμα, ο Διόνυσος χαρίζει υγεία»!!! Ο φίλος μας δεν δυσκολεύτηκε πολύ, αν και στην αρχή τα έχασε!

Στο παλιό και γεμάτο παλιατζούρες υπόγειο του σπιτιού, υπήρχε τότε μια κάβα με καλά κρασιά αριστερά από την είσοδο. Με λίγο κόπο έφτασε στο σημάδι. Η πέτρα βγήκε εύκολα, αποκαλύπτοντας έναν αξιοσημείωτο μικρό θησαυρό, κυρίως από χρυσά νομίσματα (λίρες και άλλα) της εποχής...

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΦΗ

Σε παραδοσιακό χωριό (κάπου στην Κομοτηνή), κάποιος αγόρασε ένα παλιό γκρεμισμένο παραδοσιακό σπίτι το οποίο αποφάσισε να το αναπαλαιώσει και να το χρησιμοποιήσει για παραθεριστική κατοικία. Θέλοντας να κρατήσει τα στοιχεία του παρελθόντος, παίρνει από γειτονικά παραδοσιακά σπίτια χαρακτηριστικά που θα μπορέσουν μαζί με ό,τι απόμεινε, να γίνει το σπίτι, όπως ακριβώς ήταν πριν εγκαταλειφθεί και αφεθεί στο έλεος του χρόνου. Κάποιοι όμως από την γειτονιά σφύριξαν στο αφτί του ότι το γκρεμισμένο σπίτι ανήκε στο παρελθόν σε κάποιον ονομαστό σαράφη, δηλαδή αργυραμοιβό της περιοχής, ο οποίος είχε συνήθεια να τιμαρεύει τα γρόσια και τα χρυσαφικά στο χώμα ή σε διάφορα ασφαλή σημεία του σπιτιού, ανοίγοντας τρύπες και στην συνέχεια τις έκλεινε με μαεστρία για να μην ξεχωρίζουν από τους σοβάδες.

Η μαρτυρία αυτή έγινε αφορμή να χάσει ο συμπολίτης μας τον ύπνο του και να βρίσκεται από τα ξημερώματα, την ώρα που πιάνουν δουλειά οι Αλβανοί εργάτες στο σπίτι, επιβλέποντας με μεγάλη προσοχή τα έργα και ιδιαίτερα προς τα ‘κει πού σκάβανε και στο τι βγάζανε από μέσα. Καθώς όμως προχωρούν τα έργα, δεν φάνηκε ακόμη φως στο τούνελ και οι υποψίες εστιάζονται ή στο ότι κάποιοι άλλοι πιο νωρίς έσπευσαν με σκαπανικά να περάσουν από κόσκινο το σπίτι του σαράφη, ή ο σαράφης ήταν πιο έξυπνος μια και μερίμνησε πριν αποδημήσει εις Κύριον, να ξεκοκαλίσει ό,τι έφτιαξε με κόπους και θυσίες.

Στο ίδιο χωριό στο παρελθόν έγινε και πάλι λόγος για κάποιο θησαυρό υπέργηρου που όταν πέθανε, οι συγγενείς που γνώριζαν ότι ο γέρος τα συγκέντρωνε μετά μανίας έψαξαν όλο το σπίτι και δεν βρήκαν τίποτα. Απελπισμένοι οι δικοί του, πέταξαν όλα τα παλιοπράγματα που υπήρχαν μέσα, μεταξύ των οποίων και το στρώμα στον σκουπιδότοπο του χωριού, όπου από τις βροχές και τον ήλιο έσκασε το περίβλημα και βγήκαν στην επιφάνεια τα ρεσάτια, τα οποία μάζεψαν οι τσομπάνηδες κι έγιναν άνθρωποι..

Όλοι οι Ιντιάνα Τζόουνς σε αυτή την χώρα τρία πράγματα ονειρεύονται

1. Τον κώδικα Καραγιώργη

2. Που είναι ο θησαυρός του Αλή πασά

3. Ο θησαυρός των Εβραίων του Μέρτεν

Για να δούμε περί τίνος πρόκειται:

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ

Ο Κώστας Καραγιώργης ή Κώστας Γυφτοδήμος όπως ήταν το πραγματικό του όνομα τοποθετήθηκε από το Κ.Κ.Ε. στις αρχές του 1943 καπετάνιος στην περιοχή του Ολύμπου και πολιτικός καθοδηγητής όλου του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλία. Επρόκειτο για πολύ μορφωμένο άνθρωπο (ήταν γιατρός) και καταγόταν από την Λίμνη Ευβοίας, από αστική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν δικαστής. 40άρης ρωμαλέος με καλλιεργημένη φυσιογνωμία πάντα κυκλοφορούσε στο βουνό με γραβάτα και κουστούμι και είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο «ασθενές φύλο».  Πάντα σε κάποιο μέρος είχε και μια ερωμένη. Με τον Άρη τον Βελουχιώτη δεν τα πήγαινε καλά και η μεγάλη του φιλοδοξία ήταν να τον αντικαταστήσει στην αρχηγία ολόκληρου του ΕΛΑΣ. Σε αντίθεση με τον Άρη, ευθυγραμμιζόταν εύκολα με την κομματική γραμμή.

Η προσπάθεια του Καραγεώργη για την ανάπτυξη του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία και παραπέρα στη Δυτική Μακεδονία διευκολύνθηκε χάρη σε έναν Βρετανό αξιωματικό. Λίγο διάστημα μετά την άφιξή του στη Θεσσαλία Άγγλοι αλεξιπτωτιστές έπεσαν στον Όλυμπο, στην περιοχή της Καρυάς και ακριβώς στο ύψωμα Τιτάνα. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης Χίλς (στην πραγματικότητα ο καθηγητής Λέσλι Ρούφους Σέπερντ). Σκοπός της ομάδας του Χιλς ήταν αποκλειστικά η εκτέλεση σαμποτάζ στην κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί βρήκαν μια κατάσταση έτοιμη. Από τον Νοέμβριο του 1942 ο ΕΛΑΣ Θεσσαλίας είχε συγκροτήσει μια ειδική μονάδα, το μηχανικό Ολύμπου, με αρχηγό τον υπολοχαγό ΒΡΑΤΣΑΝΟ (Α. Αγγελούδη). Η ομάδα αυτή είχε κιόλας πραγματοποιήσει την 31^η Δεκεμβρίου 1942 το πρώτο σαμποτάζ στην σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τα Τέμπη. Έτσι ο Χιλς βρήκε έτοιμη υποδοχή, ο Άγγλος συνταγματάρχης συνδέθηκε αμέσως με το στρατηγείο Θεσσαλίας και ζήτησε να συναντηθεί με τον Καραγεώργη. Εξεπλάγη που αντίκρισε έναν άνθρωπο εντελώς ραφιναρισμένο, με τεράστια καλλιέργεια και ευρύτατη αντίληψη. Ο Καραγεώργης τον κατέκτησε αμέσως. Ο Σέπαρντ υπήρξε εύκολο θύμα του, έλεγε κατόπιν ο Κρις Γουντχάουζ και ο Έντυ Μάγιερς έγραφε: «Ο Σέπαρντ είχε γίνει ΕΑΜίτης». Ο Χίλς, έδειξε έκτακτη προσωπική συμπάθεια στον Καραγεώργη, με αποτέλεσμα να πέσει βροχή όπλων, χρυσών λιρών, ιματισμού και άλλων εφοδίων στην Θεσσαλία, που γονιμοποίησε εκείνη την διχασμένη για απελευθερωτική δράση περιοχή. Ο Χίλς έμεινε μέχρι τέλους την Ελλάδα. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά (1944) στην Αθήνα από νάρκη. Κατά μια εκδοχή όμως, πολυβολήθηκε κατά λάθος από ένα αγγλικό άρμα.

Ο Καραγεώργης με ευγνωμοσύνη τον ανέφερε αργότερα, γιατί πράγματι προσέφερε βοήθεια την οποία ούτε να διανοηθούν μπορούσαν αρχηγοί ανταρτών άλλων οργανώσεων.
Όταν αργότερα ρωτήθηκε ο Καραγιώργης για το πόσες λίρες πήρε από τους Άγγλους απάντησε ότι πήρε περίπου 2000 λίρες τις οποίες τις μισές τις έδωσε στο πολιτικό γραφείο και τις υπόλοιπες για τις ανάγκες του αγώνα. Είναι επίσης γνωστό ότι ο ΕΛΑΣ Θεσσαλίας ήταν ο πιο κερδισμένος από άποψη αγγλικής ενίσχυσης από κάθε άλλη περιοχή του ΕΛΑΣ.
Είναι πολύ πιθανό ο Καραγιωργης να μην πήρε μόνο 2000 λίρες, αλλά πολύ περισσότερες. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγανε στο Κ.Κ.Ε. για αυτόν «..τι τους κάνει ο γύφτος τους Άγγλους και τον έχουν στα όπα όπα»; Ο Καραγιώργης είχε φτιάξει έναν χάρτη- κώδικα (και εδώ είναι ο τζόγος) με τις τοποθεσίες που ήταν φυλαγμένες οι λίρες. Λέγεται ότι οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στην περιοχή την εποχή εκείνη και όλη η εσωκομματική διαμάχη στον ΕΛΑΣ που ακολούθησε τον έδιωξε από την περιοχή και δεν μπόρεσε να πάρει όλες τις λίρες.

Για την ιστορία να πω ότι μετά την Κατοχή ανέλαβε διευθυντής του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, τα άρθρα του έχουν μείνει στην ιστορία της αριστεράς Και κατά την διάρκεια του εμφυλίου ήταν υποστράτηγος του ΔΣΕ στην νότια και κεντρική Ελλάδα. Όταν ο στρατός εξεδίωξε τους αντάρτες από τις περιοχές αυτές ο Καραγιώργης πήγε στο αρχηγείο του ΔΣΕ στο Γράμμο-Βίτσι. Ήταν η εποχή όπου ο Ζαχαριαδης έψαχνε εξιλαστήρια θύματα για την επερχόμενη ήττα, έτσι ο Καραγιώργης που εναντιωνόταν με τις σταλινικές μεθόδους του Ζαχαριάδη απήχθηκε από πράκτορες του κόμματος και φυγαδεύτηκε στη Ρουμανία όπου πέρασε από συνεχή αδιάκοπη και σκληρή ανάκριση με την κατηγορία ότι ήταν πράκτορας των Άγγλων.

Πέθανε στην φυλακή στη Ρουμανία από τις κακουχίες. Αργότερα το κόμμα τον απεκατέστησε.

Όσο για τον κώδικα , πολλοί φέρονται να έχουν κομμάτια του και ο μύθος λέει ότι όσοι κατάφεραν να το αποκωδικοποιήσουν βρήκαν τις λίρες διότι ήταν εξαιρετικά ακριβής. Ποιος ξέρει ;

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ

Στην Ήπειρο, θυμούνται ακόμη τις προσπάθειες ενός ιδιώτη να εντοπίσει τον θησαυρό του Αλή Πασά. Δεκατέσσερα «φορτώματα» σε χρυσό, ασήμι και διαμάντια λένε ότι ήταν ο πλούτος του, που από τις αρχές του αιώνα δεκάδες άνθρωποι αναζητούν. Πριν από δέκα χρόνια περίπου, ακόμη και οι αρμόδιες υπηρεσίες (Αρχαιολογία, Εφορία, Αστυνομία) είχαν κινητοποιηθεί, όταν ένας Κερκυραίος, που είχε βρει κάποιον χάρτη, έφτασε στην περιοχή Μαργαριτίου Θεσπρωτίας και αφού εξασφάλισε τη σχετική άδεια, άρχισε να ψάχνει σε ένα μικρό εκκλησάκι στις ρίζες ενός κυπαρισσιού. Οι ώρες περνούσαν, η μπουλντόζα έσκαψε σε μεγάλο βάθος, αλλά τελικά θησαυρός δεν βρέθηκε.

Ο θησαυρός του Αλή Πασά πάντα απασχολούσε πολλούς και εκτός Ηπείρου. Παλιότερα, άγνωστα άτομα ψάχνοντας άνοιγαν τρύπες στο Κάστρο των Ιωαννίνων. Ενώ άλλοι, πιο τολμηροί, έφτασαν ως το Τεπελένι, στην Αλβανία, εκτιμώντας ότι ο πασάς των Ιωαννίνων θα είχε μεταφέρει τους θησαυρούς του στη γενέτειρά του.

Υπάρχει και ένας άλλος θρύλος που θέλει τον Αλή πασά, βλέποντας τα στρατεύματα του Χουρσίτ να πλησιάζουν, να στέλνει τον γιό του τον Βελή με τον θησαυρό του για να τον κρύψει κάπου στην Ρούμελη. Μια εικασία λέει ότι ο Βελής το έκρυψε σε μια σπηλιά κάπου στην Αιτωλοακαρνανία έκτισε με αγκωνάρια την είσοδό της και μετά όταν γύρισε πίσω στα Γιάννινα σκότωσε όσους συμμετείχαν στην δουλειά. Μια άλλη λέει ότι το καραβάνι με το θησαυρό έπεσε σε φοβερή νεροποντή και στην προσπάθειά να διαβεί κάποιο χείμαρρο και όλα τα φορτωμένα ζώα όπως ήταν δεμένα μεταξύ τους παρασυρθήκαν από το νερό και ο θησαυρός θάφτηκε σε κάποια καταβόθρα του χειμάρρου. Σαν πιθανή περιοχή του συμβάντος ορίζεται η περιοχή του Αλμυρού στο Βόλο.

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ

Κατά την κατοχή από τις 15 Μαρτίου ως τις 10 Αυγούστου 1943, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μεταφέρονται και, πλην ελαχίστων, εξοντώνονται στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, στην Πολωνία. Το γενικό πρόσταγμα το είχε ο Γερμανός αξιωματούχος Μαξιμίλιαν Μέρτεν, ο οποίος γεννήθηκε το 1911, σπούδασε νομικά και μεταξύ 1942-1944 ήταν αναπληρωτή διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης-Αιγαίου.

Στον Μέρτεν αποδίδεται η εξόντωση της πλειονότητας των 80.000 Εβραίων της μεγαλύτερης ισραηλιτικής κοινότητας που υπήρχε στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, οι οποίοι ζούσαν στη Θεσσαλονίκη και η υφαρπαγή των περιουσιών τους. Κατηγορήθηκε επίσης για την αποστολή 46.061 Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία, οι περισσότεροι των οποίων πέθαναν, άλλα και για τη δολοφονία 680 Ελλήνων πολιτών. Ακόμη του αποδίδεται ότι κατάστρεψε και σύλησε το νεκροταφείο των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ εκβιαστικά ζητούσε χρήματα από τις εβραϊκές οικογένειες για να μην σταλούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φροντίζοντας παράλληλα για την αρπαγή της περιουσία τους. Άμεσοι συνεργάτες στο έργο του ήταν οι λοχαγοί των Ες-Ες Αλόις Μπρούνερ και Ντίτερ Βισλιτσένι, δύο ανθρωπόμορφα τέρατα, όπως τους περιγράφουν τα θύματά τους, οι οποίοι σύχναζαν στο κτίριο της οδού Βασιλίσσης Όλγας, όπου ήταν η έδρα της SD, της φοβερής γερμανικής αντικατασκοπίας.

Ο Μπρούνερ χρησιμοποίησε τα ίδια πανούργα κόλπα που είχε χρησιμοποιήσει προηγουμένως στη Βιέννη και αργότερα στο Ντρανσί του Παρισιού, όπου έδρασε επίσης. Κάθε κρατούμενος έπρεπε να καταθέσει όσα χρήματα είχε σε ελληνικές δραχμές ή ξένα νομίσματα, λαμβάνοντας μια απόδειξη που έλεγε ότι «το ισότιμο ποσό θα αποδοθεί σε πολωνικά νομίσματα ζλότι από την Τράπεζα της Κρακοβίας». Οι κρατούμενοι πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις ότι στο γκέτο του Άουσβιτς, όπου επρόκειτο να μεταφερθούν, οι ηλικιωμένοι δεν θα υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία, τα παιδιά θα πήγαιναν σε εβραϊκά σχολεία, οι άνδρες και οι γυναίκες θα δούλευαν στα εργοστάσια και στα ορυχεία.

Ένας αμύθητης αξίας θησαυρός, από διαμάντια, χρυσά κοσμήματα και άλλα τιμαλφή καθώς και χιλιάδες χρυσές λίρες, που η συνολική του αξία ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη, λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς. Τι έγιναν όμως τα χρήματα αυτά; Το λογικό θα ήταν ότι τα χρήματα αυτά -όσα μαζεύτηκαν με επιβεβαιωμένα ιστορικά στοιχεία- να προωθήθηκαν στην Γερμανία, όπως συνέβη και με περιουσίες Εβραίων από άλλες χώρες της Ευρώπης. Στο Βερολίνο λειτουργούσε κεντρικός μηχανισμός και μεταφοράς και εκμετάλλευσης των εβραϊκών περιουσιών. Φαίνεται όμως ότι, μάλλον η απληστία κάποιων δεν τα έστειλε όλα. Ο Μέρτεν έφυγε μετά το τέλος του πολέμου στη Γερμανία και επέστρεψε τον Μάιο του 1957 στην Ελλάδα ως «τουρίστας», μετέβη αμέσως στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας κατά μια εκδοχή έναν κρυμμένο θησαυρό, η για να καταθέσει ως μάρτυρας στη δίκη ενός διερμηνέα του κατά τον ίδιο. Αλλά στην επιστροφή του αυτή στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε από επιζώντα θύματά του, προσήχθη σε δίκη, στο ειδικό δικαστήριο εγκληματιών πολέμου της Αθήνας, η οποία διήρκεσε από τις 11 Φεβρουαρίου ως τις 5 Μαΐου 1959 και καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη. Αφέθηκε όμως ελεύθερος μετά την έκδοση, από την τότε ελληνική κυβέρνηση κατόπιν εντόνων πιέσεων από την κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας, η οποία επικαλέστηκε το διάταγμα 4016, με το οποίο οριζόταν ότι «αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασίς του δικαστηρίου, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης». Έτσι, στις 5 Νοεμβρίου 1959, ο «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» Μέρτεν αποφυλακίζεται και απελαύνεται από την Ελλάδα, έχοντας καθίσει στις φυλακές μόλις 28 μήνες περίπου, μαζί με την προφυλάκιση.

Πέθανε το 1976 στο Μανχάιμ.

Η ιστορία του ξεχάστηκε με την πάροδο του χρόνου και καμιά κουβέντα δεν έγινε για τα χρήματα και τις περιουσίες. Ώσπου την περίοδο 1998-1999 εμφανίζεται ο κρατούμενος Κωνσταντίνος Βρεττός, ένα μπουμπούκι που είχε φυλακιστεί για σωρεία από κλοπές και απάτες και με την βοήθεια δικηγόρων προσεγγίζει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, ισχυρίζεται ότι γνωρίζει που βρίσκεται ο θησαυρός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης με όλα τα νομίσματα, τα τιμαλφή και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που είχε κλέψει ο Μέρτεν. Τον περιγράφει κιόλας. «Περιλαμβάνει 46 κιβώτια με 230.000 χρυσές λίρες, ένα μολυβοσφράγιστο σεντούκι με περίπου 300 τεράστια διαμάντια, άλλα και θρησκευτικά  κειμήλια σε δύο σάκους γύρω στα 75 κιλά ο καθένας».

Ο Βρεττός αποκαλύπτει μια εντυπωσιακή και αληθοφανή ιστορία, η οποία παρασέρνει το 2000, νομικούς, υπεύθυνους πολλών δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και τους επικεφαλής της Ισραηλιτικής κοινότητας. Όλοι πείθονται ότι ο θησαυρός βρίσκεται στον Μεσσηνιακό Κόλπο και οργανώνουν, τον Αύγουστο του 2000, τεράστια επιχείρηση με καταδυτικά σκάφη, πλοία του ΣΔΟΕ, του Λιμενικού Σώματος άλλα και θαλαμηγούς ιδιωτών για να βρουν τον «θησαυρό».

Φυσικά , δεν βρέθηκε τίποτε, όμως ο Βρεττός και οι συνεργάτες του ετοιμάζονται να επανέλθουν γιατί υποτίθεται ότι εκείνη η υποθαλάσσια έρευνα δεν ήταν σωστή. Ο Βρεττός ισχυριζόταν ότι γνώριζε την ύπαρξη και τον τόπο πόντισης του θησαυρού λόγω γνωριμίας του με τον Μέρτεν στις αρχές του 1950. Και αυτό γιατί, όπως έλεγε, ο Μέρτεν ήταν ανιψιός του Αρχηγού των Ες-Ες στην Αθήνα Τίτα Κλάμερ, ο οποίος είχε παντρευτεί την Νίτσα Καναγκινή, εξαδέλφη του Βρεττού. Σύμφωνα με τον Βρεττό -ο οποίος τότε ήταν περίπου 22-23 ετών- ο Μέρτεν του εκμυστηρεύτηκε ότι μετέφερε τον θησαυρό με υποβρύχιο ως την περιοχή του Κατακώλου.

Κατόπιν με ένα καΐκι, μαζί με άλλους τρεις Γερμανούς αξιωματικούς, πόντισε τα σεντούκια στον Μεσσηνιακό Κόλπο, ανοιχτά της Φοινικούντας, ενώ έθαψε μέρος του θησαυρού στην περιοχή Αγραπιδιά, κοντά στο χωριό Βασιλίτση Μεσσηνίας. Σύμφωνα με την ίδια αφήγηση, εν συνεχεία ο Μέρτεν σκότωσε τους τρεις Γερμανούς για να μην αποκαλύψουν το μυστικό. Τα πτώματα τον Γερμανών υποτίθεται ότι ξεβράστηκαν στο Βασιλίτσι και ότι ακολούθησε μεγάλη ανεπιτυχείς έρευνα των ελληνικών και των γερμανικών αρχών για τον εντοπισμό των δραστών της δολοφονίας τους.

Έχει αποδειχθεί ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε και ο τύπος ήταν λαμόγιο είχε κάνει το ψέμα επιστήμη και τα έκανε όλα αυτά για να τσιμπίσει κανένα φράγκο από τους Εβραίους. Πιθανόν να υπήρχε κάποιος καπνός, αλλά με αυτά που είπε απλά τον μύρισε και ποτέ δεν είδε την φωτιά. Αν υπάρχουν υπολείμματα αυτής της περιουσίας τότε το πιθανότερο να είναι κάπου θαμμένα στην Βόρειο Ελλάδα.

... και όμως πολλοί ψάχνουν

«Δεξιά μεριά του λαγκαδιού

κι αριστερά του Κάστρου

εκεί κοιμάται ο Κάκαβος

με τα φλωριά γεμάτος».

Χρόνια τώρα, δεκάδες άνθρωποι ψάχνουν τους θησαυρούς που ανάφερα παραπάνω αλλά και άλλους. Όπως τον θησαυρό του Λύκου στην Πελοπόννησο και του Σιαδήμα στην Στερεά Ελλάδα, του Νταβέλη εδώ στην Αττική και, φυσικά, πολλοί μύθοι έχουν φτιαχτεί για τους θησαυρούς αυτούς. Ότι είναι στοιχειωμένοι, καταραμένοι, αλλά και αμύθητοι. Για να κεντρίζουν την φαντασία και την περιέργεια.

Ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθια, εξάπτουν τη φαντασία χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι ξεχύνονται σε βουνά και λαγκάδια. Το πέρασμα Ρωμαίων, Βυζαντινών, Ενετών, Σταυροφόρων, Σαρακηνών πειρατών αλλά και Τούρκων και Γερμανών, άφησε πίσω του κρυμμένους θησαυρούς που οι κάτοχοί τους προσπάθησαν να τους προφυλάξουν από τους άρπαγες και ανάλογα με τις συνθήκες επέλεγαν τον τρόπο με τον οποίο τους έκρυβαν.

Οι ληστές και οι πειρατές προτιμούσαν να απαλλαγούν σύντομα από τα πολύτιμα φορτία τους και έτσι επέλεγαν να τα κρύβουν σε εύκολα, αλλά ταυτόχρονα δυσπρόσιτα σημεία, όπως χαράδρες, πηγάδια ή σπηλιές. Πολλούς θησαυρούς άφησαν και οι Τούρκοι πριν φύγουν από την Ελλάδα. Το αγαπημένο τους... χρηματοκιβώτιο ήταν κάποιο πιθάρι ή κάποιο καζάνι . Έκρυβαν τους θησαυρούς τους χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα ένα μικρότερο δίπλα του και σε μικρότερο βάθος, ώστε όποιος τον έβρισκε να σταματούσε εκεί. Τα σημάδια τους ήταν η στάχτη, τα κάρβουνα και ο ασβέστης, μια και το πέρασμα του χρόνου δεν αλλοιώνει αυτά τα υλικά. Χιλιάδες ή εκατομμύρια λίρες από το αντάρτικο βρίσκονται όπως μεταφέρεται από στόμα σε στόμα σε κάποια σημεία της Ελλάδας… Όσο για τους θησαυρούς των Εβραίων, που διώχθηκαν, συνήθως τους έθαβαν στην αυλή ή σε κάποιο σημείο του σπιτιού, ώστε αν κάποιος από την οικογένεια σωθεί να επιστρέψει και να τον βρει...

Το ψάξιμο για κάποιον κρυμμένο θησαυρό είναι πάθος όμοιο με το πάθος του μεθύστακα για το πιοτό ή του τζογαδόρου του καζίνου. Σε κάθε περίπτωση ο κίνδυνος να την πατήσεις είναι κατά πολύ πολλαπλάσιος από το να βρεις κάτι. Όπως και να έχει όποιος θέλει ασχολείται...

Υ.Γ.1

Τα παραπάνω στοιχεία είναι από αφηγήσεις που κατά καιρούς άκουσα, από σχετικές δημοσιεύσεις και ιστορίες που έπεσαν στα χέρια μου.

Υ.Γ. 2

Και μια πρόταση σε όσους ψάχνουν σε βουνά και λαγκάδια. Αφού σκάβετε που σκάβετε δεν φυτεύετε και κανένα δεντράκι στην τρύπα που ανοίγετε να μην πάει τσάμπα ο κόπος σας. Όχι τίποτα άλλο για να μην πέσει και σκοτωθεί κανένας χριστιανός (όπως η αφεντιά μου) και για να ξαναπρασινήσουν τα βουνά μας.

http://iansta.blogspot.gr/2006/05/blog-post.html