ΣΤΗ ΘΥΡΑ 7 ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΘΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΣΤΕΦΑΝΙ

Αποτελεί την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία στον ελληνικό χώρο και πιθανόν μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, συγκρινόμενη μόνο με πολύνεκρες τραγωδίες όπως αυτές του Χέιζελ (1985) και του Χίρλσμπορο (1989). 21 άτομα έχασαν την ζωή τους από μια αμέλεια, από μια κλειστή πόρτα και από το μεγάλο πάθος τους να αποθεώσουν την αγαπημένη τους ομάδα μετά από έναν μεγάλο θρίαμβο. Η τραγωδία στην θύρα 7 στις 8-2-81 έχει μείνει ανεξίτηλη στις μνήμες όσων την έζησαν τότε αλλά και των επόμενων γενεών που μαθαίνουν από τις προηγούμενες τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο απόγευμα…

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Η Κυριακή της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 ήταν μια ηλιόλουστη μέρα με καιρό ιδανικό για να παιχτεί ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός θα αντιμετώπιζε την ΑΕΚ, σ’ έναν αγώνα κρίσιμο που αν τον κέρδιζε θα βρισκόταν μια ανάσα από το πρωτάθλημα. Το Καραϊσκάκη θύμιζε «Μαρακανά» και ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε. Η ομάδα του Ολυμπιακού φρόντισε να πολλαπλασιάσει τα «ντεσιμπέλ» της χαράς καθώς με μια επιβλητική εμφάνιση συνέτριψε την ΑΕΚ με 6-0 (σκόρερ οι Γαλάκος με χατ-τρικ, Κουσουλάκης, Ορφανός και Βαμβακούλας). Αν όμως ήξεραν οι παίκτες το τι θα ακολουθούσε από την απόλυτη έκσταση που προσέφεραν απλόχερα στους οπαδούς τους σίγουρα θα εύχονταν να είχαν χάσει εκείνο το ματς…

Το να κερδίζεις έναν μεγάλο αντίπαλο με τέτοιο τρόπο αναμφίβολα μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις παρορμητικές και χωρίς πολύ σκέψη και οργάνωση. Ειδικά για τους φιλάθλους της ΘΥΡΑΣ 7, οι οποίοι είναι και οι πιο παθιασμένοι… Με την επίτευξη του 6^ου γκολ λοιπόν πολλοί από αυτούς θέλησαν πάνω στην χαρά τους να πάνε από την ΘΥΡΑ 7 στην 1 καθώς από εκεί θα είχαν την ευκαιρία να αποθεώσουν τους ήρωές τους. Την ώρα που κατέβαιναν τα σκαλοπάτια ένας από αυτούς γλίστρησε, ενώ αυτοί που βρίσκονταν πίσω του άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο σαν «ντόμινο».

Η πόρτα της θύρας ήταν μισάνοιχτη. Πάνω σε όλο αυτό το κλίμα ευφορίας κανείς δεν άκουγε τις κραυγές απόγνωσης με αποτέλεσμα κόσμος να συνεχίσει να συρρέει σε αυτό το σημείο και μάλιστα αυτοί που βρίσκονταν πίσω να φωνάζουν μην γνωρίζοντας ότι μπροστά γινόταν μακελειό: Άντε τι θα γίνει; Άντε να βγούμε!

 Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια «ανθρώπινη μάζα» μέσα στην οποία 19 άτομα δεν άντεξαν και πέθαναν από ασφυξία ενώ τουλάχιστον 60 τραυματίστηκαν. Η τραγωδία θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν, με παρέμβαση της αστυνομίας, δεν ξηλωνόταν ένα τουρνικέ της θύρας(τα τουρνικέ ανοίγανε να περνάει ένας-ένας φίλαθλος στον έλεγχο των εισιτηρίων)…

ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΣΤΟ ΤΖΑΝΕΙΟ

Οι σκηνές που ακολούθησαν θύμιζαν ταινία τρόμου. Εκατοντάδες ασθενοφόρα εισέρχονταν στο στάδιο Καραϊσκάκη για να μεταφέρουν τραυματίες στο Τζάνειο νοσοκομείο, ενώ οι δρόμοι γύρω από το στάδιο είχαν αποκλειστεί για να περνάνε τα ασθενοφόρα πιο εύκολα. Στην μεταφορά των τραυματιών βοηθούσαν και τα διερχόμενα ΙΧ. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση ενός οδηγού: Πέρναγα έξω από το Καραϊσκάκη και έβλεπα σκηνές πανικού χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει, ώσπου ξαφνικά 2 άτομα μου ανοίγουν την πόρτα, μου βάζουν έναν αιμόφυρτο άντρα μέσα και μου λένε να τον πάω γρήγορα στο Τζάνειο.

Στην είσοδο του νοσοκομείου η αγωνία των συγγενών αυξανόταν λεπτό με λεπτό καθώς δεν υπήρχε ενημέρωση για τα ονόματα των θυμάτων. Πολλοί από αυτούς τρέχαν πανικόβλητοι στους διαδρόμους ψάχνοντας ανάμεσα στους τραυματίες και στους νεκρούς μπας και αναγνωρίσουν το δικό τους πρόσωπο. Γιατρός που είχε υπηρεσία εκείνο το απόγευμα είπε το εξής ανατριχιαστικό: Δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Μας έφερναν πτώματα και τραυματίες μαζί κα έπρεπε να ξεχωρίσουμε ποιός ζούσε και ποιός πέθανε με τρόπο αστραπιαίο. Το μόνο που κάναμε ήταν να βλέπουμε με μια πρόχειρη ματιά αν ανέπνεαν και όποιος ήταν νεκρός τον βάζαμε σ’ έναν θάλαμο για να ασχοληθούμε με αυτούς που χαροπάλευαν.

Πολλοί άνθρωποι που αναγνώριζαν τους νεκρούς τους δεν άντεχαν και κατέρρεαν. Η αναγνώριση γινόταν πολλές φορές από τα αντικείμενα που είχαν πάνω τους τα θύματα, καθώς πολλών τα πρόσωπα είχαν αλλοιωθεί στο έπακρο από την ασφυξία.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού, αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν το γεγονός, έτρεξαν στο Τζάνειο για να συμπαρασταθούν στους άτυχους φιλάθλους. Μάλιστα οι Καραβίτης και Κυράστας προσέφεραν αίμα ενώ ο Μάικ Γαλάκος ευχόταν: Να μην είχε βάλει ποτέ τα 3 γκολ που οδήγησαν στο κύμα ενθουσιασμού και εν τέλει σ’ αυτήν την τραγωδία. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η σιδηρά κυρία του Ολυμπιακού Λόλα Νταιφά η οποία ανάφερε το εξής περιστατικό: Ένα από τα παιδιά που επισκέφτηκα, ο Στράτος Λούπος, μόλις με αντίκρισε με αναγνώρισε και με ρώτησε πως θα τα πάει ο Ολυμπιακός την άλλη Κυριακή. Εγώ τον χάιδεψα και του έδωσα κουράγιο. Πέντε ώρες μετά με πήραν από το Τζάνειο και μου ανακοίνωσαν τον θάνατό του.

Αυτό ήταν το εικοστό θύμα της ΘΥΡΑΣ 7 ενώ ο τραγικός αριθμός έκλεισε 6 μήνες μετά με τον θάνατο ενός ακόμα φιλάθλου που δεν ξύπνησε ποτέ από το κώμα στο οποίο είχε «πέσει». Άξια θαυμασμού πάντως ήταν η κίνηση του βιομήχανου φαρμάκων Παύλου Γιαννακόπουλου να προσφέρει όλο το πλάσμα αίματος που χρειαζόταν το νοσοκομείο. Ανατριχίλα προκαλεί το γεγονός ότι 2 από τα θύματα της ΘΥΡΑΣ 7, ο Μιχάλης Μάρκου και η αρραβωνιαστικιά του Ζωγραφιά Χαιρατίδου, είχαν προμηθευτεί εισιτήριο από τον Νίκο Αναστόπουλο, καθώς ο πρώτος ήταν προσωπικός του φίλος. Ο ίδιος ο Αναστόπουλος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό που του έδωσε ήταν ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ.

Η ΘΥΡΑ 7 του σταδίου Καραϊσκάκη είχε και στο παρελθόν χαρακτηριστεί ως παγίδα θανάτου. Η κατασκευή της ήταν ένας μακρύς σκοτεινός διάδρομος που στο τελείωμα του είχε σκαλοπάτια τα οποία οδηγούσαν στην έξοδο. Δεξιά και αριστερά από τις σκάλες δεν υπήρχαν στηρίγματα για αυτούς που κατέβαιναν, ενώ και η ορατότητα μέχρι την έξοδο ήταν περιορισμένη λόγω της έλλειψης φωτισμού.

Στο παρελθόν το καμπανάκι του κινδύνου είχε χτυπήσει άλλες δύο φορές και μάλιστα Φλεβάρη μήνα. Συγκεκριμένα στις 6/2/1980 στον αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ όπου δέκα θεατές τραυματίστηκαν κατά την έξοδο τους από την μοιραία θύρα και στις 14/2/1973 στον φιλικό αγώνα Ολυμπιακού-Άγιαξ όπου οι αντίστοιχοι τραυματίες ήταν 34… Δυστυχώς την τρίτη φορά είχαμε και θύματα…  

ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝΥΣΕΙΣ

Η ΘΥΡΑ 7 έγινε και ταινία το 1983 από τον Νίκο Φώσκολο, αλλά δεν προβλήθηκε για πολύ καιρό, καθώς το περιεχόμενό της δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μηνύσεις και τελικά να αποσυρθεί από τους κινηματογράφους (προσωπική κρίση: απόλυτα δίκαια καθώς σε τέτοια γεγονότα δεν χωράει εμπορική εκμετάλλευση).

 

ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΧΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο «ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ»

Τρία χρόνια μετά την τραγωδία της ΘΥΡΑΣ 7 έγινε το πρώτο δικαστήριο. Κατηγορούμενοι ήταν πέντε φύλακες του γηπέδου και πέντε αστυνομικοί. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν στο δικαστήριο ήταν πολύ δυνατές. Οι κατηγορούμενοι φώναζαν ότι ήταν αθώοι ενώ οι συγγενείς των θυμάτων ζητούσαν τιμωρία των ενόχων.

Τα κύρια ερωτήματα της δίκης ήταν αν οι πόρτες ήταν ανοικτές, αν είχαν απομακρυνθεί τα τουρνικέ και αν οι θυρωροί και οι αστυνομικοί βρίσκονταν στις θέσεις που προβλέπονταν. Τα κατασκευαστικά λάθη του γηπέδου, που είχε εντοπίσει ο τότε Αττικάρχης, Γιώργος Παντελάκης, δεν απασχόλησαν το δικαστήριο.

Τα αδικήματα είχαν χαρακτηριστεί πλημμελήματα και έτσι παραγράφηκαν λόγω παρέλευση της πενταετίας από την κατασκευή του γηπέδου. Κάποιοι ακόμα και σήμερα λένε ότι εάν είχαν αποδοθεί κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, δεν θα υπήρχε παραγραφή και οι κατασκευαστές του γηπέδου θα κάθονταν στο εδώλιο. Πολλοί ακόμα υποστήριζαν ότι στην ΘΥΡΑ 7 οι οπαδοί ήταν υπεράριθμοι και έμπαιναν μέσα χωρίς έλεγχο. Τελικά η υπόθεση έκλεισε στις 21 Φεβρουαρίου του 1986 με την απόφαση σοκ: Άπαντες αθώοι. Ενώ τα αίτια αποδόθηκαν στην κακιά στιγμή. Ήταν μια δεύτερη μαχαιριά στις καρδιές των συγγενών των θυμάτων. Πολλά σπίτια πάντως εκείνο το μοιραίο απόγευμα έκλεισαν καθώς πολλά από τα θύματα ήταν απλά παιδιά του μεροκάματου και μάλιστα αρκετά από αυτά συντηρούσαν πολυμελείς οικογένειες.

Αλλά κάτι τέτοιο πέρασε στα ψιλά για πολλούς που ανακατεύτηκαν με την δίκη της ΘΥΡΑΣ 7. Το μόνο που εισέπραξαν οι οικογένειες ήταν κάποιες αποζημιώσεις και κάποια χρήματα από έρανο των φιλάθλων που πλήρωναν λίγο πιο ακριβά το εισιτήριο σαν φόρο εισφοράς σ’ αυτές.

ΝΕΟ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΚΑΙ «ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΠΟΤΕ»

Από τότε έως σήμερα η 8^η Φεβρουαρίου είναι «ημέρα πένθους» για την οικογένεια του Ολυμπιακού. Μνημόσυνα τελούνται κάθε χρόνο και συνοδεύονται με κατάθεση στεφάνων από ομάδες και παράγοντες του αθλητικού και πολιτικού χώρου.

Η πιο συγκινητική στιγμή είναι το «προσκλητήριο νεκρών» που εκφωνείται συνήθως από έναν συγγενή κάποιου νεκρού. Ειδική τελετή έγινε το 2003 όταν γκρεμίστηκε το παλιό Καραϊσκάκη, προκειμένου να φτιαχτεί το καινούργιο, καθώς η ΘΥΡΑ 7 κατεδαφίστηκε τελευταία, προς τιμήν των θυμάτων .Πολλά συνθήματα έχουν φτιαχτεί για τους νεκρούς με χαρακτηριστικότερο το: Θρύλε θυμήσου Πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου.

Τέλος, στο Νέο Καραϊσκάκη, 21 καθίσματα στην θύρα 7 έχουνμαύρο χρώμα και μένουν πάντα κενά…

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ (41 ετών-εκδότης περιοδικού)

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΜΙΤΣΗΣ (18 ετών- κάτοικος Περιστερίου, οπαδός ΑΕΚ)

ΣΠΥΡΟΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ (24 ετών-μαρμαράς)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΛΥΝΑΣ (20 ετών-γιος αναπληρωτή διευθυντή Υπουργείου Γεωργίας)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (18 ετών-μαθητής Λυκείου)

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ (26 ετών-ναυτικός)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ (34 ετών-βιβλιοδέτης)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (21 ετών-σπουδαστής)

ΣΠΥΡΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ (18 ετών-κάτοικος Χαλανδρίου)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΚΟΥ (27 ετών- ιδ. υπάλληλος)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΧΑΣ (20 ετών-αρτοποιός)

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΙΛΑΣ (28 ετών-γυψαδόρος)

ΗΛΙΑΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ (17 ετών-μαθητής σχολής Ηλεκτρολόγων)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΙΣΤΟΛΗΣ (30 ετών)

ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΟΥΠΟΣ (20 ετών)

ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΗΣ (16 ετών-μαθητής Λυκείου)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (19 ετών-ηλεκτρονικός)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗΣ (14 ετών-μαθητής)

ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ (19 ετών-υδραυλικός)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ (34 ετών-εκτελωνιστής)

ΖΩΓΡΑΦΟΥΛΑ ΧΑΪΡΑΤΙΔΟΥ (23 ετών-οικονομολόγος)

 

http://sportbrio.gr/sti-thira-7-ton-ouranon-tha-katatheso-stefani/