Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΔΑΣΚΑΛΕ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Στη μνήμη του εκλεκτού και ακούραστου δασκάλου μας
Κωνσταντίνου Σιαμπανόπουλου

Ήταν μία από εκείνες τις ειδήσεις που ξαφνιάζουν. Πάντα ξαφνιάζει η είδηση του θανάτου ενός ανθρώπου, μέλους του καθημερινού μικρόκοσμού σου, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος είχε φροντίσει μόλις μία μέρα πριν να σου τηλεφωνήσει, να σου στείλει τις ευχές του για τη γιορτή σου, για υγεία και μακροημέρευση. Το επόμενο βράδυ σου ανακοίνωσαν απλά το θάνατό του κι ένα κομμάτι του κόσμου σου γκρεμίστηκε, φανερώνοντας εκείνο το απειροελάχιστο κενό που εμφανίζεται με κάθε νέα απώλεια.
Τον Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο τον γνώρισα λίγα χρόνια πριν, όταν νέα και άμαθη δημοσιογράφος, με το όνομά μου μόνο όπλο, χτύπησα την πόρτα του γραφείου του με ένα πάκο χειρόγραφα στο βάθος της τσάντας μου. Του τα πρότεινα για το περιοδικό του Συνδέσμου, τα ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Τα μελέτησε με προσοχή και μου τηλεφώνησε το ίδιο κιόλας βράδυ για να μου πει πως θα δημοσιεύσει κάποιο απ’ όλα. «Έχεις πολύ καλή πένα», μου είπε και φρόντιζε από τότε να το επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία μπροστά σε οποιονδήποτε τρίτο, παρεμβαλλόταν στην κουβέντα μας. Από τη μέρα εκείνη πέρασα πολλές φορές ακόμα την πόρτα του γραφείου του, είτε ως δημοσιογράφος για κάποιο επίσημο γεγονός, είτε ως απλή επισκέπτρια, είχα την ευκαιρία να δω τρεις φορές το όνομά μου να φιγουράρει στα ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και να τιμηθώ από το Σύνδεσμο Γραμμάτων & Τεχνών, μαζί με άλλους συναδέλφους δημοσιογράφους, για την απειροελάχιστη -στ’ αλήθεια- προσφορά μου στην προβολή και ανάδειξη των μουσείων στο νομό Κοζάνης. Τραγική ειρωνεία είναι πως μου τηλεφώνησε την προηγούμενη μέρα από την ανέλπιστη φυγή του να μου ευχηθεί για την ονομαστική μου εορτή. Ξαφνιάστηκα στ’ αλήθεια πολύ, ίσως και να τρόμαξα όταν έμαθα πως έφυγε από κοντά μας κι ένιωσα πως εκείνο το τελευταίο τηλεφώνημα του ίσως να ήταν ένας υποσυνείδητος αποχαιρετισμός προς όλους όσους γνώρισε και αγάπησε.
Στάδιο του πένθους είναι να μπορείς να θυμάσαι εκείνον που έφυγε χωρίς την αρχική μεγάλη θλίψη. Αναγκαστικά όλους εμάς που μείναμε πίσω η ζωή μας τραβάει ηθελημένα και αθέλητα μαζί της και συνεχίζουμε να ζούμε. Με τη μορφή του στις αναμνήσεις μας και τις συμβουλές του στα όνειρά μας.
Καλό σου ταξίδι, λοιπόν δάσκαλε. Εμείς ήμασταν όλοι εκεί στην αναχώρηση για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι σου, ήταν υποχρέωση μας, σαν ένα μικρό ελάχιστο ευχαριστώ για όλα όσα μας πρόσφερες. Καλό σου ταξίδι και όταν φτάσεις εκεί ψηλά να δώσεις τις ευχές και τα φιλιά μας σε όλους τους αγαπημένους μας. Είναι όλοι εκεί και σε περιμένουν να σε καλωσορίσουν. Θα κάνετε ωραία παρέα. Και αν ποτέ μας πεθυμήσεις ή δεις ότι κάνουμε κάτι λάθος, μη μας αφήσεις στην άγνοιά μας. Έλα σ’ ένα όνειρο και συμβούλεψε μας. Θα σ’ ακούσουμε, πάντα σ’ ακούγαμε και τώρα που έφυγες θα μας λείψουν οι συμβουλές σου. Εμείς, όλοι όσοι μείναμε πίσω, σου υποσχόμαστε πως θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το έργο σου. Με το δικό σου μεράκι και τη δική σου πολύτιμη φώτιση από ψηλά.
Καλό σου ταξίδι, δάσκαλε. Και να μας θυμάσαι που και που. Εσύ θα μείνεις στις καρδιές μας πάντα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου