«Είκοσι χρόνια παίζοντας αντί χαρτιά, βιβλία»

Σ’ αυτή την πρώτη σύνοψη, 20 χρόνια περίπου από τότε που άρχισα να παιδεύομαι με τα κείμενα, κατάλαβα τι ευλογημένο καταφύγιο είναι οι λέξεις. Ιδίως εκείνες που θέλεις εσύ να γράψεις, όχι καθ’ υπαγόρευση ή εργασιακή επιταγή, να τις πεις στον εαυτό σου ή τον άλλο, τον ακριβώς δίπλα σου, μ’ αυτόν που ζεις κάθε στιγμή στη ζωή ή στη σκέψη κι όχι για τους άλλους ή σε ό,τι έχει σχέση με άλλους. Τότε είναι μια απόλαυση στην οποία παραδίνεσαι. Βουλιάζεις στο ονειρώδες της γραπτής φυγής σου και ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια πιο ανάλαφρος, αφού απέβαλες με τη γραπτή κατάθεση των επιθυμιών σου στο κοινωνικό εφετείο, τα ψυχικά σου βάρη, άλγη και όνειρα. Ικανοποίησες δε ως ένα σημείο και τη ματαιοδοξία σου, την οποία όσο και να θέλεις να θεωρείς εκτός εαυτού σου, εν τούτοις τσιμπολογείς κρυφά ή υποκριτικά από το άρτυμα της…


(Β.Π. Καραγιάννης. «Είκοσι χρόνια παίζοντας αντί χαρτιά, βιβλία», απόσπασμα).