Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

της Κατερίνας Μ. Μάτσου

Οι εικόνες από τα μέρη που έπληξε ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία, που παρουσιάζουν με κάθε ευκαιρία τα τηλεοπτικά κανάλια, λίγο θυμίζουν πως κάποτε εκεί, που τώρα καπνίζουν ακόμη τα ερείπια, λίγες μόνο μέρες πριν, υπήρχαν σπίτια, άνθρωποι και μία καθημερινότητα πάνω-κάτω σαν τη δική μας. Το πρόσωπο μιας καταστροφής που λίγοι καταλάβαμε και λίγοι είδαμε σ’ έναν εφιάλτη, όταν και η δική μας γη έτρεμε, μοιάζουν τώρα να είναι αφόρητα κοντά μας. Όχι εξαιτίας της δύναμης της τηλεόρασης, που βρήκε θέμα καταμεσής του Αυγούστου, αλλά λόγω των κοινών μας συνόρων. Βλέπετε το Αιγαίο δεν ήταν ποτέ μια μεγάλη θάλασσα και οι κάτοικοί του, στις δύο όχθες, συναντούσαν συχνά ο ένας τον άλλον. Κάποιες φορές σαν εχθροί. Κάποιες άλλες, κι ίσως αυτές να ήταν περισσότερες, σα φίλοι.
Όταν τα 7,8 R χτύπησαν και ρήμαξαν την Τουρκία οι Έλληνες ήταν από τους πρώτους, που έσπευσαν να τη βοηθήσουν να βγει από τα συντρίμμια. Τότε ξαφνιάστηκε όλος ο κόσμος, ακόμα και οι ίδιοι οι Τούρκοι, γιατί σε όλους φαινόταν αδιανόητο δύο προαιώνιοι εχθροί, με ανοιχτές ακόμα πληγές, να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Μόνο που όταν μία χώρα ισοπεδώνεται από σεισμό κι απ’ οποιαδήποτε άλλη μανία της φύσης, δεν έχει πλέον ταυτότητα. Κάτω από τα χαλάσματα δεν ήταν μόνο Τούρκοι, Έλληνες ή Σέρβοι. Ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωποι, παιδιά του ίδιου θεού, που μόνο τ’ όνομα του αλλάζει από χώρα σε χώρα. Κι αυτό, εμείς, οι Έλληνες, αποδείξαμε πως το γνωρίζουμε πολύ καλά και δε μπλεχτήκαμε με συμφέροντα και δήθεν μίση, από αυτά που προετοιμάζουν τους πολέμους. Φερθήκαμε σα λαός και οι λαοί ξέρουν να απλώνουν χέρι βοήθειας ο ένας στον άλλον όταν οι καταστάσεις το προστάζουν.
Υπήρξαν, βέβαια, και κάποιοι …«θερμόαιμοι» που είπαν πως καλά έπαθαν οι Τούρκοι, κάτι ήξερε ο θεός και τους τιμώρησε. Άλλοι πάλι είπαν πως εκείνοι δε θα μας βοηθούσαν ποτέ κι ούτε που θα τους ένοιαζε για τα παιδιά κάτω από τα ερείπια κι άλλοι πως τώρα μπορούμε να πάρουμε την Πόλη! Ή πως εκπληρώθηκαν απλά οι προφητείες του Νοστράδαμου! Οι πιο πολλοί, όμως, έτρεξαν, όπως μπορούσαν για βοήθεια, όπως θα τρέχουμε πάντα, κι ας μας καίει ακόμα το παρελθόν. Όπως και στον άδικο πόλεμο της Σερβίας έτσι κι εδώ, ο Έλληνας απέδειξε τη μεγαλοσύνη και τον πολιτισμό του κι ας συνεχίζουν να μας θεωρούν «υποανάπτυκτους» Βαλκάνιους. Για μας οι γείτονες μας, οι Τούρκοι, δεν είναι ένας τυχαίος λαός. Μοιραστήκαμε μαζί πέντε αιώνες και συνεχίζουμε να θυμώνουμε, να μαλώνουμε, να τους αναθεματίζουμε, να τους θεωρούμε υπεύθυνους για κάθε κακό της σύγχρονης Ελλάδας όπως, ίσως, κι εκείνοι, όπως θα μαλώνουμε για πάντα εις τους αιώνες των αιώνων, μα πάντα θα τους θέλουμε εκεί, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Γράψαμε μαζί την ιστορία εδώ και 500 χρόνια, ίσως και λίγα περισσότερα, και συνεχίζουμε να είμαστε μαζί. Δίπλα-δίπλα. Στις ακτές της ίδιας θάλασσας, που μόνο το όνομα της αλλάζει. Κι ύστερα απορούν οι άλλοι πως τόσο ξαφνικά αγαπήσαμε τους γείτονες μας, τους Τούρκους!

Κοζάνη, Αύγουστος 1999


* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο ΘΑΡΡΟΣ της 27ης/8/1999.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου