ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ…

Θα μένουμε έτσι πάντα,
εγκλωβισμένοι σε ζωές παράλληλες,
που συναντούνται τυχαία κι ύστερα χάνονται
στο μονόδρομο της λογικής τους.
Φυλακισμένοι στις ζωές που μάθαμε και πλέον συνηθίσαμε
μ’ ανάσες κι αγκαλιές αφρόντιστες, γνωστές,
που δεν ταιριάζουν με τον πανικό μας.

Θα μένουμε έτσι πάντα,
με μισόλογα και υποσχέσεις, χωρίς αντίκρισμα,
όταν οι άλλοι θα χάνονται στον καλό τους κόσμο
κι εμείς στα όνειρά μας.
Θα κοιταζόμαστε με θαυμασμό και πόνο
μα πάλι, όταν θα φεύγω,
δε θα θυμάμαι το χρώμα των ματιών σου.
Βλέπεις, εμείς θα μένουμε έτσι πάντα
κι εγώ δε θα τολμήσω ποτέ
να σε κοιτάξω στα μάτια.

Σιωπηλοί κι ανέκφραστοι,
η ζωή μας να κυλάει στο αυλάκι των όμοιων χρόνων μας
κι εμείς να μένουμε έτσι πάντα,
αγκαλιασμένοι με τους φόβους και τα πρέπει μας
και να δηλώνουμε μετά ευτυχισμένοι δίπλα στο μεγάλο κενό,
εκεί που πάντα θα εγκλωβιζόμαστε τα βράδια που βρέχει.
Ύστερα θ’ αναπολούμε απλά
όλα όσα δεν τολμήσαμε ν’ αλλάξουμε
κι εσύ πάλι δε θα μου πεις ούτε μια λέξη για παρηγοριά
από φόβο,
μην τυχόν και γίνουν οι λέξεις πεταλούδες
και δραπετεύσουν από το ανοιχτό παράθυρο,
φανερώνοντας το μυστικό μας.
Πάντα φοβόσουν, έτρεμες την πόλη.

Γι’ αυτό κι εμείς θα μένουμε έτσι πάντα,
ερωτευμένοι με τους φόβους μας,
σχεδιάζοντας την πτώση μας με πάσα ακρίβεια,
λες κι είμαστε διάττοντες
που θα διαλυθούμε πριν φτάσουμε στη γη.


18. 5. 2000